To site της Λυρικής (αλλά και του Μεγάρου)

Μιας και γράφω ερασιτεχνικά την άποψή μου για τόσες παραστάσεις της Λυρικής, σκέφτηκα να γράψω μια όχι-και-τόσο-ερασιτεχνική άποψη για το σάϊτ της.

Η Λυρική λοιπόν είχε ένα σάϊτ το οποίο κάποια στιγμή αποφάσισε να αναβαθμίσει. Το παλιό σάϊτ της Λυρικής εξέπεμπε την άποψη που είχαν οι άνθρωποι των media για το τι είναι Internet. Πράγμα που ήταν λάθος βέβαια. Ήταν ηλίου φαεινότερων από τότε, αλλά περιμέναμε και το χρόνο να το αποδείξει. Ήταν δηλαδή μια άποψη πως το σάϊτ πρέπει να παρουσιάζει κάτι σαν multimedia presentation. Αυτό βέβαια είναι πολύ πιο έντονο στο Μέγαρο.

Έτσι το πρώτο πράγμα που έβλεπες όταν φόρτωνε η σελίδα ήταν ένα φλας με μια οθόνη να ανοίγει. Αν ήθελες να προχωρήσεις έπρεπε να διαλέξεις γλώσσα (προφανώς είχαν τα άπειρα hits από αγγλόφωνους :-) Τα στοιχεία που σου έδινε στh συνέχεια ήταν βασικά τι παίζει, διανομές και πότε αρχίζει η προπώληση. Είχε και κάποια άλλα επί σειρά ετών under construction. Τέλος πάντων είχε μια χρησιμότητα – μάθαινες πότε αρχίζει η προπώληση!

Έτσι λοιπόν κατά τον Οκτώβρη το σάϊτ κατέβηκε. Τους πήρα τηλέφωνο και τουε ρώτησα γιατί και μου είπαν πως αναβαθμίζεται. Τώρα γιατί έπρεπε να κατέβει για να αναβαθμιστεί, δεν το ήξεραν, δεν είναι τεχνικοί (κατά δήλωσή τους).

Παραμονές Χριστουγέννων ανέβηκε. Και τι να δώ? Χάλια μαύρα! Μάλιστα πήραν και λεφτά από την ΚτΠ για να το φτιάξουν. Αλλά δεν έφτιαξαν τίποτε! Απλά έκαναν το ίδιο πράγμα με άλλα aesthetics. Ελπίζω να τους κόψουν στο έλεγχο γιατί είναι κοροϊδία! Είμαι περίεργος να έβλεπα τι λέει η σύμβαση που υπόγραψαν με τον κατασκευαστή. Κρίμα τα λεφτά των Ευρωπαίων φορολογούμενων. Αν δεν μπορούμε να τα εκμεταλλευτούμε εμείς ας πάνε στη Τσεχία και στην Εσθονία. Κάτι πιο χρήσιμο θα γίνει σίγουρα!

Τα σχόλια μου λοιπόν.

Πρώτο και σημαντικότερο:

1. Δεν υπάρχει η δυνατότητα για να βγάλει κανείς εισιτήρια! Περίμενα πως μιας πως φτιάξανε καινούργιο site θα πρόσφεραν αυτή τη δυνατότητα. Τα περισσότερα Λυρικά θέατρα σε όλο σχεδόν τον κόσμο προσφέρουν online δυνατότητα έκδοσης εισιτηρίων. Σε μικρό ή μεγάλο βαθμό άλλοι καλύτερα άλλοι χειρότερα. Όμως μπορείς να ψωνίσεις.

Τα χειρότερα που έχω χρησιμοποιήσει είναι ιταλικά (η Σκάλα και το La Fenice) και το καλύτερο το Φεστιβάλ του Εδιμβούργου. Πολύ ελαφρύ σάιτ με php και AJAX στο δίνει την δυνατότητα να κλικάρεις πάνω στις θέσεις που θέλεις. Την ίδια δυνατότητα σου δίνουν και Μόναχο, Βερολίνο άλλα μέσω ενός applet που δύσκολα το χρησιμοποιείς χωρίς broadband connection. Στη Μαδρίτη έχουν terminal όπως εδώ τα Village. Κλείνεις από το Δίκτυο (όχι καλό σάιτ όμως) και εκεί περνάς την κάρτα σου από το terminal και στα εκτυπώνει. Αν θυμάμαι καλά, στο Φεστιβαλ του Εδιμβούργου αν θες στα στέλνει με μαιλ σε PDF format! Τα εκτυπώνεις σπίτι σου!

Αυτά όμως είναι επιστημονική φαντασία για την τριτοκοσμική πρωτεύουσά μας :-( Δεν κατάλαβα γιατί μπήκαν λοιπόν στον κόπο να φτιάξουν καινούργιο σάιτ (εκτός από το αυξήσουν βέβαι την απορροφητικότητα του ΚΠΣ :-)))

Επίσης:

2. Δεν αναφέρεται η ημερομηνία από την οποία αρχίζουν να διατίθενται τα εισιτήρια. Το να λένε πως αρχίζει η πώληση 3 βδομάδες πριν την πρεμιέρα δεν είναι αρκετό. Στο παλιό site αναφέρονταν αυτή η πληροφορία και ήταν πολύ χρήσιμη. Ήταν το μόνο χρήσιμο βασικά – τώρα το έκοψαν!

3. Ο σχεδιασμός του site από επικοινωνιακής απόψεως δεν είναι σωστός. Αυτό που θέλει να δει κάποιος όταν τους επισκέπτεται, είναι στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων πληροφορίες σχετικά με το πρόγραμμα και τα εισιτήρια. Όλα τα άλλα (αρχειακό υλικό, ιστορικά στοιχεία κλπ. κλπ) είναι δευτερευούσης σημασίας. Το να τα βάζουν όλα στο ίδιο επίπεδο κάτω από πληθώρα μενού είναι λάθος. Πρέπει στην πρώτη σελίδα να είναι εμφανείς λοιπόν αυτές οι πληροφορίες. (αυτό νομίζω πως τελευταία το έφτιαξαν – με το που μπαίνεις βλέπεις το πρόγραμμα)

4. Δεν υπάρχουν καθόλου background info για τα έργα. Μια σύνοψη τουλάχιστον θα έπρεπε να υπάρχει. Επίσης στις περιπτώσεις ξένων καλλιτεχνών θα έπρεπε να υπάρχουν σύντομα βιογραφικά σημειώματα. Θα έπρεπε να υπάρχουν επίσης οι διανομές για όλες τις παραστάσεις.

5. Δεν φαίνεται ποιες παραγωγές είναι καινούργιες ποιές είναι παλιές, πότε ήταν η πρεμιέρα τους κλπ. κλπ.

Υπάρχουν πολλές τεχνικές ατέλειες:

6. Ο server είναι πολύ αργός. Πααααααρα πολύ αργός!

7. Τα links στο Νέα -> Newsletter βγάζουν errors

8. Τα documents που έχουν σκαναριστεί στο Αρχεία -> Προγράμματα Παραστάσεων είναι πολύ μικρά. Δεν είναι καθόλου χρήσιμα.

9. Το ίδιο ισχύει και στο Αρχεία -> Κριτικές Παραστάσεων

10. Δεν φαίνεται να έχουν λάβει υπόψη τους πως πολλοί χρήστες (μεταξύ των οποίων και εγώ) δεν χρησιμοποιούν τον Internet Explorer!

11. Σκάει συνέχεια! Μάλλον δεν είναι για τα βγάλουν ακόμη στο αέρα :-)


...και θα μπορούσα να συνεχίσω για πολύ ακόμη.

Τo σαιτ του Μεγάρου είναι λιγο-πολύ στην ίδια κατάσταση. Φλας και τα μυαλά στα κάγκελα! Βέβαια επειδή το τρέχουν από το ΔΟΛ (δηλ. in.gr) δεν σέρνεται, αλλά έχει τα ίδια προβλήματα. Μάλιστα είναι τόσο κουτοπόνηροι ώστε να διαφημίζουν πως υπάρχει δυνατότητα να βγάζεις εισιτήρια από το Δίκτυο. Και αυτό που εννοούν είναι πως συμπληρώνεις μια φόρμα την στέλνεις και σε παίρνουν τηλέφωνο! Online clearance των καρτών είναι τεχνολογία του 2010 για αυτούς. Η εταιρεία που το έφτιαξε – η Powernet – έχει κλείσει εδώ και 5-6 χρόνια και προφανώς περιμένουν να ξανανοίξει για τους δόσουν την συντήρηση :-) Ίσως πάλι έχουν στο νου τους πως η πλειοψηφία του κοινού τους πάσχει από Πάρκινσον και θα υπάρχουν σίγουρα δυσκολείες με το ποντίκι ;-) Και ούτε λόγος για τίποτε άλλο εκτός από IE!

Αυτά τα ολίγα.

Όνειρο Καλοκαιρινής Νυκτός

Την περασμένη Τρίτη, 16-1-7, παρακολουθήσαμε στην αίθουσα Τριάντη, το Όνειρο Καλοκαιρινής Νυκτός, από το Μπαλέτο της Όπερας της Ζυρίχης (75). Συνόδευαν η Καμεράτα και το σύνολο κρουστών Τύπανα, υπό τον James Tuggle.

Το έργο βασίζονταν στο ομώνυμο Σαιξπηρικό μύθο και αποτελούσε ένα ομογενές έργο από άποψη δρώμενων, όχι όμως και από μουσικής άποψης. Οι 5 σκηνές της πρώτης πράξης ήταν επενδυμένες με μουσική ων Mendelssohn & Reich και οι 6 σκηνές της δεύτερης πράξης με μουσική Mendelssohn & Glass.

Χόρεψαν (ως σολίστ) οι: Τιτάνια: Seh Yun Kim, Όµπερον: Dirk Segers, Πουκ: Υudaί Fukuοka, Ερµία: Υen Han, Λύσανδρος: Akos Sebestyen, Ελένη: Evelyne Spagnol και Δηµήτριος: Filipe Portugal.

Τα Σκηνικά ήταν του Hans Schavernnoch, τα Kοστούμια του Keso Dekker και οι Φωτισμοί του Jurgen Hoffmann.

Το όλο χορευτικό δρώμενο διακόπτονταν από ένα παράλληλο θεατρικό δρώμενο στο οποίον συμμετείχαν οι ηθοποιοί: Δηµήτρης Πιατάς, Ακύλλας Καραζήσης, Γιώργος Συµεωνίδης, Σταύρος Μερµήγκης, Χάρης Φλέουρας και Κώστας Κορωναίος.

Αρκετά ενδιαφέρουσα σύλληψη και πολύ καλή η συνολική απόδοση. Στα υπέρ το άριστο μπαλέτο της Ζυρίχης και η πολύ καλή απόδοση τόσο της Καμεράτας όσο και του συγκροτήματος Τύπανα.

Θα ήθελα να εξάρω τον Υudaί Fukuοka, ο οποίος μας έδωσε έναν εξαιρετικό Πουκ, ένα πραγματικό ξωτικό-ζιζάνιο με τις μαγικές του σκόνες και τα πειράγματά του που τόσο πολύ ταλαιπώρησαν ξωτικά και θνητούς.

Επίσης θέλω να εκθειάσω τα λιτά σκηνικά αλλά και την πανέμορφη χορογραφία του Heinz Spoerli. Αντιγράφω από το site της Όπερας της Ζυρίχης: Heinz Spoerli prefers the term “dance maker” to “choreographer” or “ballet director”. This, he says, is “because this is a plain description of my passion, my motivation and my creative work.” His intention is “to make audible music visible”, “to visualise music and create an additional dimension of experience”. Και νομίζω πως ο στόχος του ήταν πλήρως επιτυχημένος, και αυτό το εισπράξαμε με το παραπάνω οι τυχεροί θνητοί που παρακολουθήσαμε την δημιουργία του.

Στα αρνητικά θα έβαζα την επιλογή του Πιατά και εν γένει την σκηνοθεσία του θεατρικού δρώμενου. Σίγουρα ήταν αρκετά safe επιλογή, τόσο ο επιθεωρησιακός Πιατάς όσο και το εν είδη ανέμπευστης αρχαίας ελληνικής κωμωδίας θεατρικό. Όμως θα περιμέναμε περισσότερη τόλμη και κάτι περισσότερο από τα συνήθη με τα παρελκόμενα σημαινόμενα.

Επίσης δεν μου άρεσε καθόλου το σόλο βιολί (αυτός ήταν ο Σέρτζιου Ναστάσα) στην μουσική επένδυση της τελευταίας σκηνής (το κοντσέρτο για βιολί και ορχήστρα του Philip Glass). Ο ήχος του βιολιού ήταν ενισχυμένος και ακούγοντας εντελώς βίαιος και γρέτζος, ως μη όφειλε. Καθόλου δεν έδενε με την μινιμαλιστική ηρεμία της ορχήστρας. Ήθελε αρκετή προετοιμασία ακόμη αυτό το κομμάτι, κάτι που οπωσδήποτε το περιμέναμε!

Overall ωστόσο, η πολύ καλή εντύπωση ήταν αυτό που έμεινε από την βραδυά.

Και εις άλλα με υγεία :-)

Philharmonie (3/3)

Το τρίτο μου classical session ήταν η Φιλαρμονική.

Δυστυχώς τις μέρες που θα ήμουν εκεί δεν είχε καμμιά συναυλία η βερολινέζικη φιλαρμονική. Προσπαθήσα να βγάλω εισιτήρια από το Δίκτυο, αλλά από το site της Φιλαρμονικής μπορούσα να βγάλω εισιτήρια μόνο για την Berliner Philharmoniker και όχι για οποιαδήποτε συναυλία γίνονταν στη Philharmonie (btw τα εισιτήρια για τις όπερες που παρακολούθησα τα είχα βγάλει από το Δίκτυο). Έτσι αποφάσισα να βγάλω εισιτήρια επί τόπου.

Κατέληξα στο ότι το Σάββατο 6-1-7 ήταν η πιο κατάλληλη μέρα, οπότε είχα δύο επιλογές. Στις τρεισίμιση έπαιζε η Czech Symphony Orchestra με την Prager Opera Chorus υπό τον Petr Chromczák και στις οχτώ η Deutsches Symphonie-Orchester υπό τον Kent Nagano. Σαφώς οι προτιμήσεις μου έκλειναν προς την δεύτερη επιλογή. Και η ορχήστρα και ο μεάστρος διασημότατοι. Αλλά ήθελα το τελευταίο βράδυ μου στην πόλη να τριγυρίσω, οπότε διάλαξα την Czech Symphony Orchestra – με βαριά καρδιά ομολογώ.

Έτσι το περασμένο Σάββατο βρέθηκα στην μεγάλη αίθουσα της Berlin Philharmonie παρακολουθώντας την Czech Symphony Orchestra (65). Μας έπαιξαν την 9η του Beethoven στο πρώτο μέρος και τα Carmina Burana στο δεύτερο. Ιδιόρρυθμο πρόγραμμα, μιας και η 9η λόγω της διάρκειάς της παίζεται στο δεύτερο μέρος συνήθως, αλλά όπως αποδείχτηκε αρκετά εύστοχο.

Λοιπόν με το που άρχισαν να παίζουν επιβεβαιώθηκε η βαριά καρδιά μου είχα. Η επιλογή της 9ης ήταν πολύ ατυχής για αυτή την ορχήστρα. Πάρα πολλά προβλήματα. Από πού να αρχίσω και που να τελειώσω. Κατ’ αρχάς η ορχηστρα ήταν μικρή για να παίξει τέτοιο έργο. Και το μικρό της μέγεθος ήταν κυρίως λόγω του μικρού αριθμού των έγχορδων, τα οποία ήταν παααααααρα πολύ αδύνατα. Το χαρακτηριστικό τρέμολο με το οποίο αρχίζει η 9η δεν ακούγονταν καν, το σκέπαζαν τα πνευστά. Και μάλιστα σε μια αίθουσα που φημίζεται για την πολύ καλή ακουστική της. Επίσης υπήρχαν πολλά ερμηνευτικά προβλήματα. Σε πολλά σημεία υπήρχαν αυξομειώσεις του τέμπου, οι οποίες φαίνονταν τελείως αχρείαστες και άστοχες. Πολλές μουσικές φράσεις είχαν θαφτεί ενώ άλλες που δεν μου φαίνεται πως έπρεπε να βγουν μπροστά υπερτονίστηκαν. Υπήρχαν πολλά προβλήματα στα μπασίματα και πολλά τεχνικά λάθη. Τελικά νομίζω πως υπήρχε και μεγάλο πρόβλημα ομοιογένειας.

Η κατάσταση διορθώθηκε αρκετά στο 4ο μέρος με την χορωδία και του μονωδούς. Στοιχεία πολύ καλύτερα σε σχέση με την ορχήστρα, έσωσαν αρκετά το παιγνίδι, ώστε στο τέλος να εισπράξουν ένα χλιαρό χειροκρότημα.

Overall θεωρώ πως η 9η πως ήταν ατυχέσταστη επιλογή. Αλλά ακόμη και έτσι όφειλαν να προετοιμάζονταν περισσότερο.

Ώσπου στο δεύτερο μέρος μεταμορφώθηκαν εντελώς! Απόδωσαν τα carmina bourana εξαιρετικά καλά, λες και όλη τους τη ζωή μόνο αυτό έπαιζαν. Η χορωδία ήταν πολύ καλή και η ορχήστρα εκεί που τους είχε πιάσει η θάλασσα στο πρώτο μέρος, είχε σώμα, ομοιομορφία, πολύ καλή έκφραση των μουσικών φράσεων και κυρίως σαφή ερμηνευτική άποψη. Βέβαια τα προβληματάκια στα μπασίματα παρέμεναν αλλά δεν χαλούσαν την εικόνα, που ήταν ακριβώς η αρνητική φωτογραφία του πρώτου μέρους. Την πολύ καλή ερμηνεία την εισέπραξε τελικά το κοινό που χειροκροτούσε συνεχώς για κανένα 10λεπτο και έφερε τουλάχιστον 4 φορές τον μαέστρο και τους μονωδούς επί σκηνής.

Να σταθώ λίγο περισσότερο στα κρουστά τα οποία ήταν πολύ καλά, αν και σαφώς λιγότερο επανδωμένα απ' όσες ήταν οι ανάγκες του έργου. Με άγχωσε να τους παρακολουθώ να τρέχουν πάνω κάτω να τα προλάβουν όλα. Στο τέλος είχα συνεχώς την αίσθηση πως κάτι δεν θα προλάβουν. Νομίζω πως με ένα ακόμη άτομο (ήταν 4) θα κυλούσε με λιγότερο άγχος η βραδυά. Παρόλα αυτά έπαιξαν έτσι ώστε αν δεν τους έβλεπες θα είχες την εντύπωση πως ήταν πλήρως απανδρωμένα.

Εν κατακλείδει, μια άνιση συναυλία με μετριότατο πρώτο μέρος και αρκετά καλό δεύτερο. Αρκετά καλός ο βαρύτονος που συνόδευσε τα carmina bourana (και είπε και το O Freude από την ωδή της χαράς). Μέτριος στο πρώτο μέρος ανέβηκε κατακόρυφα και αυτός στο 2ο μέρος.

And last but not least το architectural part. To κτήριο παρά τα 40+ χρονάκια του παραμένει εντυπωσιακό και όμορφο. Η τόσο φημισμένη για την ακουστική της αίθουσα δείχνει όμως την ηλικία της. Δεν θα της έπεφτε άσχημα ένα φρεσκαρισματάκι. Παραμένει νομίζω πρωτότυπο το στυλ της με τα ακανόνιστα κεκλιμένα μπαλκόνια, αν και φαίνεται να έχει εξελιχθεί αρκετά στο Μόναχο, απ’ ότι έχω δει. Πάντως είναι μια πολύ ξεχωριστή αίθουσα και ένα από τα hallmarks του Βερολίνου. Τα καθίσματα πάντως δεν μου πολυάρεσαν και με κούρασαν. Έχουν το ίδιο πρόβλημα που έχουν τα καθίσματα στο Αττικόν και στον Απόλλωνα. Οι βραχίονες των πολυθρόνων είναι πολύ χαμηλά, ώστε να ταιριάζουν μόνο σε εξαιρετικά βραχύσωμους.

Βερολίνο τέλος :-(

Ένα Eξπρεσιονιστικό Όνειρο κάτω από τις Φιλύρες (2/3)

Την περασμένη Πέμπτη (4-1-7) βρέθηκα στην παραδοσιακή-Γραν όπερα του Βερολίνου, που φαίνεται να ξαναβρίσκει σιγά-σιγά την χαμένη της αίγλη. Βέβαια η αίθουσα δεν έχει πια τα χρυσοποίκιλτα στολίσματα του παρελθόντος, αλλά δεν παύει να είναι μια από τις κλασικές μνημειακές ευρωπαϊκές όπερες, με τα μπαλκόνια της, την μεγάλη της σκηνή και την ιστορία της. Είναι ένα must-see κτήριο του Βερολίνου, που θα το επισκεφτείς έστω και μόνο απ’ έξω. Και βέβαια το γεγονός πως διευθυντής της είναι ο Daniel Barenboim κάνει μάλλον απαραίτητη και την παρακολούθηση μιας παράστασης.

Λοιπόν εκεί παρακολούθησα την Τραβιάτα (90). Μια Τραβιάτα εντελώς αλλιώτικη από της άλλες. Μάλλον πρέπει να είναι πιο η πρωτοποριακή παράσταση όπερας που έχω παρακολουθήσει.

Ο σκηνοθέτης είχε βγάλει εντελώς out of context την υπόθεση. Δεν υπήρχε το πάρτυ της αρχής δεν υπήρχε το σπίτι στο Παρίσι ούτε το πάρτυ της Φλώρας, δεν υπήρχε το κρεβάτι του θανάτου, δεν υπήρχε τίποτα! Η όπερα είχε απογυμνωθεί από όλα τα εξωτερικά στοιχεία και είχε απομείνει μόνο το καθαρό συναίσθημα σε ένα ονειρικό περιβάλλον. Ομολογώ πως στην αρχή σάστισα αλλά καθώς εξελίσσονταν η υπόθεση σκέφτηκα πως ήμουν πολύ τυχερός που παρακολουθούσα τέτοιο θέαμα κατευθείαν από την πηγή του Γερμανικού Εξπρεσιονισμού.


Σκηνικά δεν υπήρχαν και ολόκληρο το έργο διαδραματίζονταν σε ένα μαύρο κουτί. Οι φωτισμοί ήταν μαύροι, μώβ και βαθύ μπλέ. Οι θαμώνες των πάρτυ εμφανίζονταν με μαύρα βραδινά επίσημα ενδύματα, φορώντας γκροτέσκο μάσκες και κινούμενοι με απότομες κινήσεις σαν ζωντανοί-νεκροί. Η μόνη φωτεινή παρουσία ήταν η Βιολέττα ντυμένη με λευκό νυφικό και έχοντας εντελώς καλυμμένα τα γυμνά μέρη του σώματός της με λευκό μακιγιάζ. Τόσο η ατμόσφαιρα όσο και το ντύσιμο της Βιολέττας δεν άφηναν καμμιά αμφιβολία για τον επερχόμενο θάνατο ούτε για το ποιος θα είναι ο νεκρός.


Θεωρώ πως το θέαμα που παρακολούθησα ήταν ένα από τα εντονότερα θεάματα που έχω παρακολουθήσει και γι’ αυτό ο υψηλός βαθμός. Και μάλιστα είχα την τύχη να απολαύσω τέτοιου είδους σκηνοθεσία στην αγαπημένη μου όπερα.

Ωστόσο υπήρχαν και αδύνατα σημεία. Παρόλο που η χορωδία και η ορχήστρα ήταν άψογες, οι κύριοι ρόλοι (Βιολέττα & Αλφρέδος) ήταν σαφώς κατώτεροι αυτών που είχα παρακολουθήσει στην Ντόϊτσε Όπερ. O Sciicoff ήταν σαφώς ανώτερος του Brenciu και η Pendatchanska της Samuil. Μάλιστα στην Τραβιάτα όλη σχεδόν η όπερα είναι χτισμένη γύρω από την Βιολέττα, οπότε εξαρτάται ουσιαστικά από την σοπράνο που παίζει τον ρόλο το πόσο καλή θα είναι η παράσταση. Το άλλο πρόβλημα της Samuil ήταν το σώμα της. Περισσότερο για Βαλκυρία μου έκανε παρά για ετοιμοθάνατη φυματική. Βεβαίως τα παραπάνω οφείλουν και πρέπει να αγνοηθούν σε ένα τέτοιο ονειρικό έργο, ωστόσο δεν μπορείς να τα αγνοήσεις και παντελώς. Στα θετικά της Samuil να αναφέρω την πολύ καλή απόδοση του ρόλου της (υποκριτικώς) σε αντίθεση με τον Brenciu, ο οποίος ήταν έναν κλασικός stand-and-sing τραγουδιστής όπερας.

Με τα παραπάνω δεν θέλω να πως μουσικώς η παράσταση έπασχε στο παραμικρό. Απλά είχα πρόσφατη την σύγκριση με την άλλη όπερα που είχα παρακολουθήσει, όπως επίσης μου δημιουργήθηκε η αίσθηση πως φωνητικώς η όπερα ήταν ανισσόροπη σε σχέση με την εικαστική της απόδοση.

Το κοινό ήταν αρκετά αμήχανο και δεν ήξερε πότε και αν πρέπει να χειροκροτήσει. Πράγμα παράξενο για μια τέτοια όπερα που οι άριές της είναι γνωστές σε όλους και έχει σημεία που «φωνάζουν» χειροκτοτήστε! Ωστόσο υποθέτω πως ήταν η σκηνοθετική άποψη που προκαλούσε τον προβληματισμό. Εν τέλει όμως η παράσταση άρεσε πολύ. Έτσι τουλάχιστον εξέλαβα το 15λεπτο περίπου τελικό χειροκρότημα και τις ανεπάλληλες υποκλίσεις των πρωταγωνιστών της βραδυάς.

Οι συντελεστές της βραδύας ήταν: Conductor Dan Ettinger, Director Peter Mussbach, Set Designer Erich Wonder, Costume Designer Andrea Schmidt-Futterer, Chorus Master Eberhard Friedrich, Violetta Valéry Anna Samuil, Flora Bervoix Katharina Kammerloher,
Annina Simone Schröder, Alfredo Germont Marius Brenciu, Giorgio Germont Anders Larsson, Gaston Florian Hoffmann, Baron Douphol Bernd Zettisch, Marquis D'Obigny Mathias Vieweg, Doktor Grenvil Yi Yang.

Πολύ ωραία, πολύ ωραία indeed!

Αυτά…..

...then we take berlin (1/3)

Την προηγούμενη βδομάδα την πέρασα σχεδόν ολόκληρη στο Βερολίνο. Έτσι άδραξα την ευκαιρία να επισκεφτώ και την μουσική σκηνή της πόλης, η οποία πρέπει να είναι από τις μεγαλύτερες της Ευρώπης. Αυτά που είχα στο νου μου να δω (δηλαδή κάποια από αυτά γιατί είναι πολλά για ένα πενθήμερο) ήταν: οι 3 όπερες (Deutsche, Under den linden & Komische) και οι 2 ορχήστρες με τις αντίστοιχες αίθουσες (Konzerthaus & Philharmonie). Ε, κατάφερα τελικά να δω 2 όπερες και μια συναυλία (όχι με την ορχήστρα που ήθελα αλλά σε αίθουσα που ήθελα). Τα υπόλοιπα σε επόμενη επίσκεψη (ίσως μαζί με το Κρατικό μπαλέτο του Βερολίνου :-)

Έτσι λοιπόν, την περασμένη Τετάρτη (3-1-7) βρέθηκα στην Deutsche Oper, όπου παρακολούθησα την Luisa Miller του Verdi (80). Οι συντελεστές της παράστασης ήταν οι εξής: Μουσική Διεύθυνση Frédéric Chaslin, Σκηνοθέτης Götz Friedrich, Set & Costume design Gottfried Pilz & Isabel Ines Glathar, Διεύθυνση Χορωδίας Ulrich Paetzholdt, Κόμης Walter Reinhard Hagen, Rodolfo Neil Shicoff, Federica Nicole Piccolomini, Wurm Arutjun Kotchinian, Miller Bruno Caproni, Luisa Alexandrina Pendatchanska, Laura Andion Fernandez, A farmer Paul Kaufmann

Η παράσταση είχε μεταφερθεί από το Τυρόλο των αρχών του 17ου αιώνα σε πιο σύγχρονη εποχή. Χωρίς να ξέρω κάτι παραπάνω για την παράσταση, απλώς και μόνο βλέποντάς την, συμπέρανα πως υπόθεση διαδραματίζονταν κατά την 10ετία του 50. Μπορεί και στο Τυρόλο μιας και ο ρόλος του κόμη Βάλτερ ταίριαζε αρκετά με μεγαλοκτηματία ιταλική επαρχίας, αν και πιο νότιων περιοχών. Οι ρόλοι είχαν μεταφερθεί λίγο-πολύ αυτούσιοι: ο κόμης Βάλτερ ήταν ο κάπος της περιοχής, ο Μίλλερ ήταν παλιός στρατιώτης και ο Βουρθ ήταν το δεξί χέρι του κόμη. Ο Κάρλο/Ροντόλφο και η Λουΐζα είχαν τους «παραδοσιακούς» τους ρόλους επίσης. Η μόνη "παρασπονδία" ήταν η αναπηρία του Μίλλερ (ο Μίλλερ είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι), πράγμα που δεν αναφέρεται στο λιμπρέτο της όπερας.

Η παράσταση απ’ όλες σχεδόν τις απόψεις ήταν πολύ καλή. Οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι αποδόθηκαν πολύ καλά τόσο φωνητικώς όσο και υποκριτικώς. Θα ήθελα να επισημάνω τον πάρα πολύ καλό Βούρθ, όπως τον απόδωσε ο Arutjun Kotchinian. Χρωμάτισε τον χαρακτήρα του Wurth με πολύ ζωντανά χρώματα και με πειστικότατο τρόπο, ώστε για το μεγαλύτερο μέρος της όπερας να έχω στο νού μου πως ήταν με διαφορά ο καλύτερος ρόλος. Όσο εξελίσσονταν όμως η υπόθεση άλλαξα γνώμη και τώρα νομίζω πως ο καλύτερος ρόλος, αυτός που άξιζε τα περισσότερα χειροκροτήματα, ήταν ο Carlo/Rodolfo (Neil Shicoff). Παρόλο που στην πρώτη πράξη ήταν μάλλον υποτονικός και είχε και ένα πολύ άσχημο γλίστρημα στη φωνή του που έκανε μεγάλο σούσουρο μέσα στην αίθουσα. Μάλιστα τα αμέσως επόμενα 1-2 λεπτά ρέταρε αρκετά άσχημα, τόσο που για μια στιγμή σκέφτηκα πως θα γίνω αυτόπτης μάρτυς του δεύτερου on stage nevrous breakdown του Shicoff! Όμως γρήγορα ανέκαμψε. Ίσως και εξ’ αιτίας αυτού του ατυχήματος, στην υπόλοιπη παράσταση βάλθηκε να αποδείξει πόσο καλός είναι. Και νομίζω πως τα κατάφερε με το παραπάνω. Οι δύο άριες της 2ης σκηνής της 2ης πράξης ήταν συγκλονιστικές και νομίζω πως με το χειροκρότημα που εισέπραξε κατάφερε και ξεπέρασε οριστικά το στραπάτσο του γλιστρήματος και μας έδωσε έναν εξαιρετικό Ροδόλφο στη συνέχεια.

Πολύ καλοί ήταν επίσης οι δύο Μίλλερ και ο κόμης. Αλλά και η Φεντερίκα (όπως και οι υπόλοιποι, μικρότεροι ρόλοι) αποδόθηκε σε πολύ ψηλό επίπεδο.

Η χορωδία και η ορχήστρα απέδωσαν στο γνωστό, τυπικό γερμανικό επίπεδο: δηλαδή εξαιρετικά! Αξιοσημείωτη η άνεση και η ταχύτητα με την οποία ο μαέστρος φρέναρε την ορχήστρα σε ένα γρήγορο μέρος που η χορωσία έκανε πως ξεφεύγει και άρχισε να ακούγετε αυτός ο σαν γαργάρα ενοχλητικός ήχος.



Θα ήθελα λίγο να σταθώ και στο εικαστικό μέρος. Όλη η παράσταση εξελίσσονταν σε δύο ουσιαστικά stage sets: ένα ήταν το σπίτι των Μίλλερ και το άλλο το σπίτι του κόμη. Οι χωρικοί εμφανίζονταν από ένα μεγάλο άνοιγμα στο σπίτι των Μίλλερ που έπαιζε το ρόλο παράθυρου. Η δράση είχε διαταχθεί με ένα ζυγισμένο τρόπο στο κάδρο της σκηνής, λες και ο σκηνοθέτης προσπάθησε να ισορροπήσει τα πάντα ως προς την οπτική διάσταση του θεάματος (πράγμα που μάλλον έκανε άλλωστε). Επίσης τα χρώματα ήταν σχεδόν πάντα ασπρόμαυρα. Ένα μαύρο ή βαθύ μπλέ background δέσποζε σε ολόκληρη την παράσταση, λες και ήθελε να υποβάλει το θεατή στον επικείμενο θάνατο. Το μόνο που έκοβε χαρακτηριστικά το μαυρόασπρο φόντο ήταν οι αιμάτινες κόκκινες ταπετσαρίες στις καρέκλες του σπιτιού του κόμη καθώς και το κόκκινο βάψιμο του προσώπου της Λουΐζας στην τελευταία πράξη.

Το κοινό ήταν αρκετά έως πολύ εκδηλωτικό και αρκετά casual ντυμένο. Οι βραδυνές ενδυμασίες είχαν βέβαια την τιμητική τους, αλλά καμιά σχέση με το επίσημο ύφος του Μονάχου και της Βιέννης. Ίσως βέβαια έφταιγε και το γεγονός πως η τιμή ήταν επίσης πολύ φτηνότερη. Για την θέση που είχα στην πλατεία, στην Βιέννη ή στο Μόναχο θα πλήρωνα σίγουρα πάνω από 130 €. Εδώ πλήρωσα γύρω στα 50. Γενικά το κοινό της όπερας ήταν λιγότερο "γερμανικό" απ' όσο το περίμενα.

Η μόνη απογοήτευση ήταν η αίθουσα. Δεν περίμενα τόσο καλή παράσταση σε τόσο άσχημη αίθουσα. Μου θύμισε πολύ την αίθουσα του Δημοτικού θεάτρου της Κέρκυρας (τουλάχιστον x4 βέβαια!). Ίδιας αισθητικής σκατί τοίχοι και κάτι γυμνά τετραγωνισμένα μπαλκόνια για θεωρεία. Οι πολυθρόνες πολύ λιτές και το δάπεδο γυμνό. Εξέπεμπε όλη την άσχημη αισθητική εσωτερικού χώρου του 60-70. Παρόλη όμως την ασχήμια της η αίθουσα δεν είχε άσχημη ακουστική. Η ορχήστρα ακούγονταν διαυγής και οι φωνές έφταναν στα αυτιά μας δυνατά και καθαρά χωρίς παραμορφώσεις από αντανακλάσεις.

Παράξενο το Βερολίνο λοιπόν!

Αυτά.