La Bohème

Δεν με ενθουσίασε η Μποέμ της Λυρικής που παρακολούθησα την Παρασκευή, 21-12-7 (68). Νέα παραγωγή, την περιμέναμε με ανυπομονησία μιας και ο κ. Λαζαρίδης μας είχε συνηθίσει σε ευχάριστες εκπλήξεις. Ωστόσο, αν και η παραγωγή ήταν αρκετά καλή, νομίζω πως υστέρησε αρκετά στο μουσικό part.

Η υπόθεση είχε μεταφερθεί στη σύγχρονη εποχή και οι χαρακτήρες είχαν σύγχρονη συμπεριφορά, χωρίς όμως εκπτώσεις στα βασικά τους χαρακτηριστικά που ακολουθούσαν πιστά το πνεύμα του λιμπρέτου. Έτσι κυκλοφορούσαν με ποδήλατα, έπαιρναν ναρκωτικά και η Μουζέτα φλέρταρε με τρόπο που μάλλον δεν ήταν και πολύ του 19ο αιώνα. Βέβαια δεν έλειψαν οι λίγο αστείοι αναχρονισμοί που συμβαίνουν σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν πχ ο Rodolfo και η Mimi έψαχναν στα σκοτάδια για το κλειδί της Μιμής γιατί τους είχε σβήσει το κερί (όταν θα μπορούσαν κάλλιστα να ανάψουν το φως, μιας και το δωμάτιο είχε ηλεκτρικό, τηλεόραση, ψυγείο, laptop κλπ)

Το έργο ξεκίνησε στο δωμάτιο του Ροντόλφο. Ένα δωμάτιο φτωχού καλλιτέχνη, ένας ενιαίος χώρος με τρομερή ακαταστασία που θύμιζε έντονα φοιτητικό δωμάτιο σημερινής εποχής. Το σκηνικό είχε στηθεί πάνω σε μια πλατφόρμα στο βάθος της σκηνής, η οποία καταλάμβανε όλο το πλάτος της σκηνής και κινήθηκε σιγά-σιγά μπροστά όταν σηκώθηκε η αυλαία.

Η σκηνοθεσία ήταν του Graham Vick, ο οποίος είναι a kind of celebrity στο σύγχρονο κόσμο της όπερας. Δεν ξέρω αν η σκηνοθεσία δικαιολόγησε το hype που υπάρχει γύρω από το όνομά του, αλλά τόσο η σκηνοθεσία όσο και τα σκηνικά (του Richard Hudson) ήταν νομίζω αρκετά καλά.

Δυστυχώς δεν φάνηκε να δόθηκε βαρύνουσα σημασία στην μουσική πλευρά. Οι δύο πρωταγωνιστές, αν και δεν μπορώ να τους προσάψω πολλά σε σχέση με την ηθοποιία τους, μου φάνηκαν ανεπαρκείς φωνητικά. Τόσο η Μάτα Κατσούλη ως Μιμή όσο και ο Leonardo Capaldo ώς Ροντόλφο, φάνηκαν λίγοι. Περισσότερο έδιναν την αίσθηση young & promising σπουδαστών, παρά φτασμένων καλλιτεχνών. Η φωνή της Κατσούλη μου φάνηκε αδούλευτη, χωρίς καμμιά κινητικότητα και γλυκύτητα και η όλη ερμηνεία της γενικά έβγαζε ένα άγχος μην κάνει καμμιά σταβή. Σε καλύτερη κατάσταση ο Leonardo Capaldo ως Rodolfo, αλλά και αυτός φάνηκε να ξεπερνιέται από τον ρόλο. Σαφώς η φωνή του σε καλύτερη κατάσταση από της Κατσούλη, είχε ωραία χροιά και ευλυγισία, τραγουδούσε όμορφα, αλλά συνολικά θαρρώ πως λίγο ανταποκρίθηκε στο σύνολο του έργου.

Τουναντίον πολύ καλοί οι Δημήτρης Τηλιακός και η Λουκία Σπανάκη στους ρόλους του Marcello και Musseta, αντιστοίχως. Νομίζω πως ήταν οι πιο ωραίες παρουσίες και δεν θα έπεφτα έξω αν έλεγα πως έκλεψαν την παράσταση.

Επίσης η ερμηνεία του Καρυτινού ήταν άχρωμη, άοσμη και άγευστη (για να μην πω τίποτε χειρότερο). Εντελώς διεκπεραιωτική και βαρετή, μου πέρασε ένα feeling πως περιμένουν να περάσει η ώρα να πάνε σπίτια τους.

Δεν ξέρω αν βελτιώθηκαν στη συνέχεια μιας και πήγα στην πρεμιέρα, πράγμα που αποφεύγω ως επι το πλείστον. Συνήθως διαλέγω την διανομή της πρεμιέρας αλλά σε μετέπειτα ημέρες, ώστε να έχουν βελτιώσει τυχούσες ανεπάρκειες που θα βγουν την πρώτη μέρα, αλλά αυτή την φορά δεν με βόλευαν οι ημερομηνίες.

Οι συντελεστές της παράστασης:

Μουσική διεύθυνση Λουκάς Καρυτινός, Σκηνοθεσία Graham Vick, Σκηνικά/Κοστούμια Richard Hudson, Φωτισμοί Giuseppe di Iorio, Marcello Δημήτρης Τηλιακός, Rodolfo Leonardo Capalbo, Colline Πέτρος Μαγουλάς, Schaunard Χάρης Αδριανός, Benoit Παύλος Μαρόπουλος, Mimi Μάτα Κατσούλη, Parpignol Φίλιππος Δελλατόλας, Alcindoro Χρήστος Αμβράζης, Musetta Λουκία Σπανάκη, Τελωνειακός Αλέξανδρος Τρόιτσκι, Λοχίας Παύλος Σαμψάκης

ps. O Graham Vick κάθονταν μπροστά μου και μάλιστα σε όλη την διάρκεια του έργου χτυπιόνταν λες και έπαιζε αυτός! Μάλιστα κάποια στιγμή σκέφτηκα πάλι κοντά σε κάποιο ψώνιο έπεσα :) Δεν τον είχα αναγνωρίσει βέβαια, και το κατάλαβα στο τέλος όταν σηκώθηκε και ανέβηκε στη σκηνή να υποκλιθεί :))))

3 Εκλεκτά Μονόπρακτα

Αρκετά καλή η παράσταση της Λυρικής που παρακολούθησα την περασμένη Τετάρτη, 30-11-7 (73). Άφησε ωστόσο μια αίσθηση ελαφράς πικρίας, μιας και φάνηκε πως λίγη παραπάνω προσπάθεια θα την έκανε πολύ καλύτερη.

Ακολουθώντας λοιπόν τον περσινό σχεδιασμό του αποχωρήσαντα Λαζαρίδη, είδαμε την Μavra του Igor Stravinsky και τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα του Kurt Weill στο πρώτο μέρος και τον Gianni Schicchi του Giacomo Puccini στο δεύτερο. Εκτός από το έργο του Kurt Weill, πού δύσκολα μπορεί να το κατατάξεις στη λυρική δημιουργία, θα λέγαμε πως η βραδυα ήταν αφιερωμένη στην opera buffa.

Και οι τρείς όπερες διαδραματίζονταν στο ίδιο σκηνικό (του Richard Hudson). Ένα κεκλιμένο δωμάτιο/σπίτι, το οποίο είχε μόνο τους μισούς τοίχους, έτσι όταν περιστρέφονταν πάνω στη σκηνή, έδινε στους θεατές την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τα δρώμενα εντός. Αρκετά εύστοχη επιλογή για την πρώτη και την Τρίτη όπερα, αλλά τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα μου φάνηκε πως ασφυκτιούσαν λιγάκι. Επίσης η όλη προσέγγιση (το ίδιο σκηνικό για 3 όπερες) έδινε την εντύπωση της φτηνής λύσης. Κάτι που συνηθίζετε στις παραγωγές της Λυρικής, και κρίμα γιατί με αυτό τον τρόπο χαρακτηρίζονται άσχημα αρκετά καλές παραγωγές.

Η Μαύρα ξεκίνησε με το δωμάτιο/σπίτι στο βάθος της σκηνής, με στραμένο προς το κοινό ένα παράθυρο απ' όπου πρόβαλε η Παράσα. Νομίζω πως με την πρώτη νότα που τραγούδησε η Judith Howarth κέρδισε ο κοινό. Την βρήκα πολύ καλή, με λαμπερή νεανική φωνή, ταιριαστή με το ρόλο. Επίσης είχε και την νεανική σπιρτάδα που απαιτούσε ο ρόλος. Αρκετά καλός δίπλα της ο Michael Fabiano στο ρόλο των Βασίλη/Μαύρα. Απολαυστική η Frances McCafferty στο ρόλο της μάνας. Καλό το στήσιμο του σκηνοθέτη John Fulljames, αλλά όχι αξιοσημείωτο.

Αυτό που μου άρεσε πιο πολύ απ’ όλα όμως, ήταν η απόδοση της ορχήστρας. Να πω την αλήθεια ήμουν λίγο μαγκωμένος στην ιδέα πως θα παίξουν Στραβίνσκυ (και Weill!), αλλά με τις πρώτες νότες διέλυσαν τις αμφιβολίες μου. Τι μεγάλη διαφορά που κάνει ένας καλός μαέστρος τελικά!

Ακολούθησαν τα Επτά Θανάσιμα Αμαρτήματα. Έργο από το domain του Γερμανικού εξπρεσιονιστικού καμπαρέ του μεσοπολέμου. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους η Αμαλία Μουτούση ως Αννα Ι και η Μαρία Κουσούμη ως Αννα ΙΙ. Αυτό που μου άρεσε ιδιαίτερα εδώ ήταν η ερμηνεία της Κουσούμη (πολύ εκφαστική στα χορευτικά της) και σε δεύτερο βαθμό η σκηνοθετική προσέγγιση και η χορογραφία της Kim Brandstrup. Με προβλημάτισε αρκετά η Μουτούση ως Αννα Ι. Η ερμηνεία της νομίζω πως ήταν λίγο άνιση. Σε σημεία ήταν πολύ καλή, σε άλλα σαν να αναγκαζόνταν να φορέσει ένα ξένο κουστούμι που δεν της ταίριαζε. Δεν μου πολυάρεσε που προσέγγισε τα φωνητικά μέρη ala Lotta Lenya, θα προτιμούσα μια πιο προσωπική προσέγγιση μιας και δεν έχει το fach για αυτό που προσπάθησε να κάνει. Βρήκα την φωνή της απαίδευτη και την προσέγγιση (φωνητικώς) λίγη. Επίσης δεν μου άρεσε η μεταφορά στα Ελληνικά. Υποτίθετε πως αυτό έγινε για μεγαλύτερη αμεσότητα με τους θεατές, ώστε να μην αποσπούνται από του υπέρτιτλους. Πράγμα που δεν λειτουργήσε, μιας και οι υπέρτιτλοι υπήρχαν και αποσπούσαν την προσοχή των θεατών. Ας λάβουμε υπ' όψιν, πως οι θεατές όπερας (ιδιαίτερα στην Ελλάδα, μιας και δεν υπάρχουν πολλές ελληνικές δημιουργίες) είναι πολύ εκπαιδευμένοι να παρακολουθούν όπερα με υπέρτιτλους. Anyway, δεν νομίζω πως λειτουργησε και χάθηκε και η σύνδεση μουσικής και λόγου (αν και ήταν αρκετά πετυχημένη η μεταφορά του Σπυρου Σακκά). Πολύ πετυχημένη βρήκα την οικογένεια ωστόσο. Τραγούδησαν όμορφα και παρέμβαιναν πολύ ωραία. Και εδώ, μου άρεσε επίσης πολύ η εκτέλεση του μαέστρου. Σε κατά πολύ ανώτερο του συνηθισμένου (επίπεδου, κυμάνθηκε) η απόδοση της ορχήστρας!

Στο δεύτερο μέρος είδαμε την κλασική ιταλική opera buffa Gianni Schicchi. Mainstream μπελκάντο όπερα, πράγμα στο οποίο έχει την μεγαλύτερη εμπειρία η Λυρική. Και πράγματι, ήταν μια πολύ αστεία, σκαμπρόζικη προσέγγιση, με τον Γιάννη Γιαννίση να αποδίδει πολύ εύστοχα τον Gianni Schicchi, σαν ένα πονηρό, καταφερτζή μετανάστη, που εκμεταλεύεται την απληστία των συγγενών του Μπουόζο Ντονάτι, για να προικίσει την κόρη του. Στο ρόλο της κόρης του Λαουρέττας η Ειρήνη Κυριακίδου, τραγούδησε πολύ όμορφα την άρια Oh mio babbino caro, την πιο γνωστή άρια της όπερας. Μόνη αντίρησή μου το ντύσιμό της, νομίζω πως αυτή η τεράστια ζώνη που φορούσε της κόντενε τα πόδια :-)))). Και οι υπόλοιποι συγγενείς ήταν πολύ καλοί, με προεξάρχουσα την Λυδία Αγγελοπούλου, στο ρόλο της Τσίτα.

Ιδιαίτερη αναφορά νομίζω πως πρέπει να γίνει στον Διευθυντή της ορχήστρας Martin André. Η απόδοση της ορχήστρας, ιδιαίτερα σε δύσκολα έργα στα οποία δυσκολεύεται συνήθως η ορχήστρα της λυρικής, ήταν αναπάντεχη και αποτέλεσε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Πράγμα βέβαια που χρεώνεται πρωτίστως στο Μαέστρο. Πολλά μπράβι λοιπόν στον μαέστρο και στην ορχήστρα του.

Οι κυριότεροι συντελεστές:

Mavra

Σκηνοθεσία John Fulljames, Σκηνικά & Κοστούμια Richard Hudson, Φωτισμοί Bruno Poet, Παράσα Judith Howarth, Γειτόνισσα Mαρία Βλαχοπούλου, Μητέρα Frances McCafferty, Ουσάρος/Μαύρα Michael Fabiano


Sever Deadly Sins

Σκηνοθεσία & Χορογραφία Kim Brandstrup, Σκηνικά & Κοστούμια Richard Hudson, Φωτισμοί Bruno Poet, Άννα Ι Aμαλία Μουτούση, Άννα ΙΙ Mαρία Κουσούμη, Μητέρα Δημήτρης Κασιούμης, Πατέρας Μανώλης Παπαδάκης, Γιοί Σταμάτης Μπερής & Δημήτρης Σιγαλός


Gianni Schicchi

Σκηνοθεσία John Fulljames, Σκηνικά & Κοστούμια Richard Hudson, Φωτισμοί Bruno Poet, Μπουόζο Ντονάτι Κων/νος Μαρτίνης, Τζάννι Σκίκκι Γιάννης Γιαννίσης, Λαουρέττα Ειρήνη Κυριακίδου, Τσίτα Λυδία Αγγελοπούλου, Ρινούτσιο Michael Fabiano, Γκεράρντο Δημήτρης Σιγαλός, Νέλλα Τζίνα Πούλου, Μπέτο ντι Σίνια Δημήτρης Κασιούμης, Σιμόνε Χριστόφορος Σταμπόγλης, Μάρκο Μανώλης Παπαδάκης, Τσέσκα Ειρήνη Καράγιαννη, Σπινελλότσιο Ανδρέας Παπαγρηγοριάδης, Αμάντιο Νίκος Πετρίδης, Πινελλίνο Τάσος Δημέγγελης, Γκούτσο Θεόδωρος Αϊβαλιώτης

Αυτά.

Ps. Κάτι που με ενόχλησε ιδιαίτερα ήταν η παρουσία ολόκληρου συνεργείου μαγνητοσκόπησης μέσα στην αίθουσα, το οποίο μάλιστα έκανε και αρκετό θόρυβο! Και είναι η δεύτερη φορά που μου τυχαίνει κάτι τέτοιο. Την προηγούμενη ήταν ένας φωτογράφος που έπαιρνε συνέχεια φωτογραφίας με αυτόματη μηχανή. Μήπως πρέπει κάποιος να τα πει αυτά τα πράγματα στον καλλιτεχνικό διευθυντή??? (I’m just kidding :-))))