Ελ Συστέμα

Είπα να λύσω την σιωπή μου (η οποία οφείλετε mainly στο ότι βαριέμαι να γράψω και όχι σε έλλειψη παρακολούθησης πολιτιστικών δρώμενων) για την χτεσινή συναυλία της Ορχήστρας Νέων της Βενεζουέλας, υπό τον Gustavo Dudamel.

Ήταν η δεύτερη επίσκεψή μου φέτος στο Ηρώδειο και να πω την αλήθεια, μετά την απόλυτη πλήξη της Νόρμα, πήγα λίγο με βάρια καρδιά σκεφτόμενος πως πάλι θα με πονάει η πλάτη την άλλη μέρα. Ωστόσο η βραδυά ήταν μια μεγάλη ευχάριστη έκπληξη για μένα και αυτός είναι ο κύριος λόγος που είπα να γράψω αυτό το κείμενο.

Μας έπαιξαν στο πρώτο μέρος την 5η του Μπετόβεν και στο δεύτερο την Ιεροτελεστία της Άνοιξης.

Από τις πιο καλές πέμπτες που έχω ακούσει. Αυτό που πρώτα μου τράβηξε την προσοχή ήταν τα πολύ καλά έγχορδα. Επιπέδου γερμανικής ορχήστρας, με άψογο συντονισμό και εξαιρετικά μπασίματα σε έκαναν να ξεχνάς την ηλικία των μουσικών. Και τα πνευστά ήταν πολύ καλά, ιδιαίτερα τα χάλκινα. Δεν ξέρω αν έγινε τυχαία ή όχι, αλλά η ρομαντικού μεγέθους ορχήστρα (μέτρησα 5 φαγκότα, 3 τρόμπες, 4 κόρνα κλπ) ταίριαξε πολύ καλά στον εχθρικό ακουστικά χώρο.

Η άποψη του Dudamel ήταν επίσης αξιοπρόσεκτη. Ιδιαίτερα στο 2ο αλλά και στο 3ο μέρος φάνηκε έντονα η προσωπική του άποψη. Θα μπορούσε ίσως κάποιος να αντιτείνει πως ήταν κάπως ανώριμη και κραυγαλέα η ερμηνεία του και ότι ίσως μια πιο εσωτερικευμένη ερμηνεία θα έδειχνε μεγαλύτερη ωριμότητα και προβληματισμό. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε τόσο την ηλικία των μουσικών όσο και το cultural background της ορχήστρας. Εν κατακλείδει νομίζω πως η απόδοση της ορχήστρας ήταν ένας θρίαμβος του El Sistema και καθόλου δεν απορώ πως αποφάσισαν να το μιμηθούν στη Σκωτία. Μακάρι να κάναμε και μείς κάτι τέτοιο.

Πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται κατά την διάρκεια του πρώτου μέρους τι μεγαλοφυΐα ήταν ο Μπετόβεν. Και μετά σκέφτηκα πως αυτό ίσως να είναι και η λυδία λίθος για μια καλή ορχήστρα. Να περνάει το πνεύμα του συνθέτη crystal clear στο ακροατήριο.

Το πρώτο μέρος ήταν και το highlight της βραδυάς. Η Ιεροτελεστία της Άνοιξης, though πολύ καλή δεν θα έλεγα πως ήταν στο ίδιο επίπεδο. Αξίζει ωστόσο να μνημονευτεί η πολύ καλή απόδοση των κρουστών.

Μπίζαραν τρεις φορές και μάλιστα μεταξύ 1ης και 2ης έσβησαν τα φώτα και φόρεσαν κάτι φόρμες με τα χρώματα της χώρας τους. Νομίζω πως αυτή τους η κίνηση κέρδισε και τα περισσότερα χειροκροτήματα. Επίσης σε μερικούς θύμισε και στενόχωρα πράγματα, όπως τον λαϊκισμό του Τσάβες και συμπεριφορές χωρών με low self-esteem. Στο τέλος έβγαλαν τις φόρμες και τις πέταξαν στο κοινό, πράγμα που επίσης έστειλε στα ουράνια τον κόσμο.

Γενικώς μια πολύ γεμάτη βραδυά.

Ps. Διάλογος του ζευγαριού που κάθονταν δίπλα μου, λίγο πριν το 2ο μέρος: «Πω-πω κοίτα έχουν και ντραμς και μαρίμπα.» «Μάλλον θα παίξουν λάτιν τώρα»

Διάλογος πίσω από την πλάτη μου, στα σκαλιά όπως έφευγα: «Τι έπαιξαν στο πρώτο μέρος;» «Μπετόβεν νομίζω, την κλασική» «Την κλασική; Δηλαδή την ένατη;» «Ναι, την κλασική, την ένατη ναι»