Αυτή την φορά προετοιμάστηκα κατάλληλα. Δεν ήθελα να αφήσω την κούραση της ημέρας να μου χαλάσει την βραδιά, οπότε φρόντισα να ξεκουραστώ κανένα δίωρο προτού πάω στη συναυλία. Γύρω στις 8 ήπια και ένα red bull (χωρίς ζάχαρη), οπότε είχα όλες της αισθήσεις μου σε πλήρη διέγερση και έτοιμες για το input processing (όλα αυτά έγιναν χτές το βράδυ, ξέχασα να το πω).
Παρακολουθήσαμε την Παιδική χορωδία Windsbacher Knabenchor και την Ορχήστρα Deutsche Kammer-Virtuosen του Βερολίνου υπό την μουσική διεύθυνση του Karl-Friedrich Beringer, στην μεγάλη αίουσα του Μεγάρου (88). Επίσης συμμετείχαν οι μονωδοί Jutta Boehnert σοπράνο, Rebecca Martin μέτζο σοπράνο, Susanne Schaiffer άλτο, Thomas Cooley τενόρος και Henryk Boehm βαρύτονος.
Στο πρώτο μέρος ακούσαμε το Μεγαλυνάριο του JS Bach και στο δεύτερο το Ορατόριο Χριστουγέννων του Camille Saint-Saens. Όπως είχε ανακοινωθεί αρχικά ήταν να παιχτούν ανάποδα (δηλ. ο Μπαχ στο 2ο μέρος – έτσι είναι ακόμη στο site) και νομίζω πως αυτή θα ήταν και καταλληλότερη επιλογή.
Από τα πρώτα σαλπίσματα της πίκολο κατάλαβα πως θα παρακολουθούσα ένα πολύ ξεχωριστό γεγονός. Και μόλις άρχισε το χορωδιακό έφευγες τελείως. Βέβαια το έργο του Μπάχ είναι μαρκετινίστικα φτιαγμένο αλλά το απόδωσαν και εξαιρετικά. Αν έπρεπε να δω ξεχωριστά το πρώτο και το δεύτερο μέρος θα εβαζα μάλλον κοντά στο 95 στο πρώτο μέρος και λίγο κάτω από το 85 για το 2ο. Γι’ αυτό και λέω πως θα ήταν καλύτερα ο Μπάχ να ήταν 2ος, μιας και θα τελείωνε η βραδυά με αυτόν.
Πραγματικά δεν ξέρω τι να πρωτο-εκθειάσω στο υπέροχο αυτό πρώτο μέρος. Την γερμανικής τελειότητας και ισορροπίας ορχήστρα? Την παιδική χορωδία που δεν νομίζω αν έχω ακούσει καλύτερη? Τους πολύ καλούς μονωδούς? Το άψογα δουλεμένο σύνολο? Ωστόσο θέλω να σταθώ σε μερικά πράγματα που μου φάνηκαν πως ξεχωρίζουν.
- Τα πνευστά και ιδίως τα χάλκινα
- Την πάρα πολύ καλή προετοιμασία της χορωδίας. Η μπαρόκ άρθρωση των παιδιών ήταν άψογη. Επίσης πολλά παιδιά ήξεραν τα μέρη τους απέξω (σημειωτέον στα λατινικά!)
- Την σοπράνο
- Το μεγαλοφυές έργο (αν δεν είναι κοινοτυπία να λες κάτι τέτοιο για έργο του ΙΣ Μπαχ)
- Και βασικότερο όλων τον μαέστρο, ο οποίος πραγματικά παρουσίασε ένα Magnificat τέλεια δουλεμένο. Σε πάρα πολλά σημεία μου έφερνε στο νού πολύπλοκες γεύσεις που τις κρατάς στο στόμα σου και ενώ ξεχωρίζεις όλα τα συστατικά σου φαίνεται απίθανο πως ο συνδυασμός τους βγάζει τόσο ανώτερο αποτέλεσμα.
Μετά από αυτή την εμπειρία θα ήταν δύσκολο το δεύτερο μέρος να ήταν του ιδίου επιπέδου. Και όντως δεν ήταν. Το ορατόριο είναι έργο του τέλους της κλασικής περιόδου – αρχή της ρομαντικής, περίπου ενάμισι αιώνα πιο νέο του Μεγαλυνάριου. Αποδόθηκε από τους ίδιους μουσικούς με την προσθήκη ενός οργάνου και μιας άρπας. Όσα είπα παραπάνω ισχύουν και εδώ, απλά σε μικρότερο βαθμό. Ίσως γιατί το έργο δεν είναι τόσο εντυπωσιακό. Είναι αρκετά πιο εσωστρεφές πράγμα που το κάνει πιο δύσκολο στην αντίληψή του. Επίσης έπεσε πίσω από ένα outstanding 1ο μέρος.
Κορυφαίες στιγμές του 2ου μέρους το πραγματικά υπέροχο ντουέτο σοπράνου-βαρύτονου με την συνοδεία άρπας και οργάνου καθώς και το τρίο με την προσθήκη του τενόρου.
Για το τέλος μας επιφύλαξαν 3 μπιζαρίσματα με την παιδική χορωδία. Το πρώτο δεν το αναγνώρισα. Τα άλλα δύο ήταν κάλαντα και παραδοσιακά γερμανικά χριστουγεννιάτικα άσματα (μάλλον….).
Πολλά μπράβο στο μαέστρο και σε όλο το σύνολο!
Επιτέλους καταλάβαμε Χριστούγεννα! Μόνο το glühwein στην διπλανή weihnachtsmarkt έλειπε μετά το πέρας της συναυλίας και το τσουχτερό κρύο :-)
Αυτά.
Ετικέτες choir, concert
Την Τετάρτη 27 Δεκεμβρίου 2006 παρακολούθησα την Φαντασία 2000 του Disney, στο Μέγαρο (20? και πολύ είναι). Απ' ότι φαίνεται η ωραία πρακτική του να σε περνάνε για μαλάκα έχει πεδίο δόξης λαμπρό σε αυτή τη χώρα. Έτσι λοιπόν σύμφωνα με το σάϊτ του Μεγάρου αλλά και το πρόγραμμά τους (το βλέπετε στην παρακείμενη εικόνα) θα ακούγαμε την Συμφωνική του Σικάγου, υπό τον James Levine.
