The Eternity Man

Το τελευταίο 10ήμερο ελάμβανε χώρα στην Αθήνα το 14ο διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου, το οποίο και παρακολούθησα ανελλιπώς (δηλ. όσο μπορούσα). Μεταξύ των ενδιαφερόντων ταινειών που είδα – ίσως μάλιστα η πιο ενδιαφέρουσα – ήταν το The Eternity Man. Η σκηνοθεσία ήταν του Julien Temple, γνωστού από το affiliation που είχε με την punk σκηνή της Αγγλίας (τα παλιά χρόνια αυτό!)

Πρόκειται για την βιογραφία του Arthur Stace (1884 – 1967). O Stace ήταν ένα λούμπεν στοιχείο του Σύδνεϋ, αλκοολικός, ο οποίος κάποια στιγμή χτυπήθηκε άσχημα από τον θεό στο κεφάλι. Μετά λοιπόν την συνάντησή του με τον Κύριο, και για το υπόλοιπο τις ζωής του (that is από το 1930 μέχρι που πέθανε), ξύπναγε κάθε μέρα τα χαράματα, έπαιρνε μαζί του μια χούφτα κιμωλίες και έκανε βόλτες, γράφοντας όπου μπορούσε την λέξη Eternity, με τον ιδιαίτερό του γραφικό χαρακτήρα (σημειωτέον πως ήταν αγράμματος).

Το ενδιαφέρoν της υπόθεσης, είναι πως το όλο θέμα δόθηκε με την μορφή μιας κινηματογραφημένης όπερας. Ίσως ο πιο σωστός όρος να είναι κινηματογραφικής παρά κινηματογραφημένης. Δεν επρόκειτο δηλαδή για μια μαγνητοσκοπημένη όπερα που ανέβηκε σε κάποιο opera house. Η όπερα διαδραματίζετε μέσα στο Σύδνεϋ, με την πόλη και τους δρόμους της να παίζουν το ρόλο σκηνικού. Μάλιστα ο σκηνοθέτης χρησιμοποίησε πολλές σκηνές από επίκαιρα για να πλάσει την εικόνα της πόλης πάνω από μια εκατονταετία πριν. Επίσης σκηνές από εικόνες που προβάλλονταν στους τοίχους της πόλης, όπως περιπλανιόνταν μέσα της ο πρωταγωνιστής, έδιναν μια έντονα ονειρική-εξωπραγματική ατμόσφαιρα. Καθώς ο πλοκή προχωρούσε βλέπαμε την πόλη αλλά και τον κόσμο να αλλάζει. Βλέπαμε τα διάφορα milestone της πόλης (την γέφυρα του λιμανιού, την όπερα) να έρχονται στη ζωή σιγά-σιγά (πολύ ωραία η εικόνα με την γέφυρα να είναι ημιτελής και τους εργάτες που την έφτιαχναν σκαρφαλωμένους πάνω της), αλλά και την διαφορά στον τρόπο ντυσίματος των ανθρώπων και στην τεχνολογία των αυτοκινήτων.

Ο Stace τελείωσε την περιπλάνησή του πολύ μετά τον πραγματικό του θάνατο – μάλιστα για μια στιγμή τον είδαμε να περνά μέσα από το νεκροταφείο που είναι ο τάφος του και μάλιστα ο σκηνοθέτης εστίασε στην ταφόπλακα. Η περιπλάνησή του φάνηκε να τελειώνει (με μια πολύ έντονη σκηνή σε κάτι θαλασσίους γκρεμούς έξω από την πόλη) μετά το 2000. Ήταν η αναγνώρισή του τρόπον τινά και ο τρόπος που πέρασε στην αιωνιότητα, μιας και ο πόλη τον αναγνώρισε σαν σύμβολό της, επιλέγοντας μέσα στα πυροτεχνήματα για τον εορτασμό του millennium να λάμπει ψηλά στον ουρανό η λέξη Eternity, με τον χαρακτηριστικό γραφικό χαρακτήρα του Stace.

Εκτός από την πόλη που άλλαζε, ο σκηνοθέτης φρόντισε να μας δίνει και άλλες χαρακτηριστικές εικόνες, ώστε να μην χαθούμε στο χρόνο. Έτσι βλέπαμε εμβόλιμα σκηνές από το τέλος των δύο παγκόσμιων πολέμων, την βόμβα, το βιετνάμ και ίσως και άλλα που ξεχνάω αυτή την στιγμή.

Εκτός από τον Arthur, το άλλο πρόσωπο που είχε έντονη παρουσία, ήταν η αδελφή του. Εντελώς αντίθετος χαρακτήρας, πολύ ζωντανή, εξωστρεφής αλλά και ελευθέρων ηθών. Μάλιστα ο Arthur ως νεαρός, δούλευε σαν τσιλιαδόρος στο μπουρδέλο που διεύθυνε (πριν συναντηθεί με τον θεό, όταν ήταν ακόμη αλκοολικός). Η αδελφή του συνέχιζε την έντονη ζωή της και από καιρού εις καιρό είχε συναντήσεις με τον αδελφό της, όπου επιβεβαιώνονταν η τρομερή αντίθεση στη στάση ζωή τους. Όλες οι συναντήσεις τους ήταν πολύ όμορφες και πολύ έντονες.


Και τα δύο αδέλφια έτυχαν εξαιρετικών ερμηνειών. Η Christa Hughes ως Myrtle Stace έμοιαζε κυριολεκτικά να ζεί λες και δεν υπάρχει αύριο. Σε μια κατάσταση λες και έτρωγε συνέχεια σπηντάκια, κάθε φορά ήταν σαν ανεμοστρόβιλος που παρασύρει τα πάντα γύρω της. Ακριβώς στο άλλο άκρο ο βαρύτονος Grant Doyle στο ρόλο του Eternity man. Εσωστρεφής και σκεφτικός, έμοιαζε συνεχώς αφηρημένος και αποκομμένος από τον κόσμο τριγύρω του. Ως αναγεννημένος χριστιανός ήταν πολύ καλός. Έμοιαζε σαν να οδηγείται από κάποιο εσωτερικό φως που τον σπρώχνει απρόσκοπτα και αταλάντευτα στο μοναδικό στόχο της ζωής του: να γράφει ξανά και ξανά Eternity.

Στο τέλος της προβολής υπήρχε και Q&A session, όπου ο σκηνοθέτης μας είπε πως οι τραγουδιστές ήταν ηχογραφημένοι live και τραγουδούσαν κατά την διάρκεια των γυρισμάτων, γιατί δεν ήθελε να χαθεί η ένταση της στιγμής καθώς επίσης και το συναίσθημα (που δεν θα πολυ-υπήρχε αν ηχογραφούνταν στο στούντιο και στην συνέχεια πατσαριζόνταν στην ταινεία).

Η μουσική ήταν του Jonathan Mills, ο οποίος είναι και ο νέος διευθυντής του διεθνούς φεστιβάλ του Εδιμβούργου. Μουσική αργή στην εξέλιξή της, με πλατιά μέρη, αρκετά ενδιαφέρουσα. Ωστόσο δεν μπόρεσα να την ακούσω καλά, λόγω μάλλον του κινηματογραφικού χειρισμού της. Βέβαια και το σύστημα του Δαναού δεν είναι ότι το καλύτερο, αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν πως μόλις άρχισε κάποιος να τραγουδάει η μουσική χαμήλωνε σε ένταση και ακούγονταν στο background εν είδει συνοδείας του τραγουδιστή. Αρκετά pop approach, που έκανε δύσκολο ή και αδύνατο να παρακολουθήσει κανείς άλλα μέρη εκτός από την φωνή. Δεν ξέρω αν αυτό έγινε από επιλογή αλλά δεν το βρήκα εύστοχο.

Δεν βρήκα πληροφορίες για την ορχήστρα που έπαιζε και εν γένει για την ηχογράφηση που χρησιμοποιήθηκε.

Οι κυριότεροι συντελεστές:

Σύνθεση Jonathan Mills, Libretto Dorothy Porter, Σκηνοθεσία Julien Temple, Arthur Stace Grant Doyle, Myrtle Stace Christa Hughes

I like to be in America

Την Τετάρτη 25-9-8, πήγα στο Badminton Theater, όπου παρακολούθησα το West Side Story (80). Πιο συγκεκριμένα, το 50th Anniversary World Tour του West Side Story.

Πρόκειται πια για κλασικό έργο, που δημιουργήθηκε από τους Leonard Bernstein (μουσική), Jerome Robbins (σκηνοθεσία και χορογραφία), Arthur Laurents (σενάριο) και Stephen Sondheim (στίχοι τραγουδιών). Το στόρυ του έργου είναι βασισμένο στον Ρωμαίο και Ιουλιέτα του Σαιξπηρ. Στην θέση των δύο αντιμαχόμενων οικογενειών της Βερόνας, έχουμε δύο αντιμαχόμενες συμμορίες εφήβων στους δρόμους της Νέας Υόρκης του ‘50.

Νομίζω πως πρόκειται για ένα αρχετυπικό μιούζικαλ, το οποίο κυριάρχησε στην μουσική σκηνή του Δυτικού Κόσμου το 2ο μισό του 20ου αιώνα. Και μιας και δεν το είχα δει πουθενά αλλού, ήταν λίγο-πολύ must, το να πάω να το δω τώρα που ήλθε στην Αθήνα. Να πω την αλήθεια πάντως, ο κύριος λόγος που αποφάσισα να πάω ήταν τα σχόλια που άκουσα από φίλους και γνωστούς και οι πολύ καλές κριτικές που διάβασα στον Τύπο, μιας και το συγκεκριμένο θέατρο και η αισθητική του δεν είναι και πολύ του γούστου μου. Εννοώ το στυλ γηπέδου που αποπνέει, όχι μόνο το κτήριο αλλά και ο κόσμος που μαζεύεται εκεί.

Εν πάσει περιπτώσει αν συγκεντρωθεί κανείς στα δρώμενα και ξεχάσει προσωρινά το περιβάλλον, μπορεί να τύχει σε υψηλής ποιότητας θεάμα. Τέτοιο ήταν και της περασμένης Τετάρτης.

Μιούζικαλ το οποίο βασίζεται πρωτίστως στα πλούσια και εντυπωσιακά του χορευτικά και στις μελωδίες, που έχουν γίνει πια κλασικές, έτυχε πολύ καλής ερμηνείας από τους ηθοποιούς/τραγουδιστές/χορευτές της βραδυάς. Μερικά σημεία που έργου, όπως το Ι like to be in America και ιδίως το Gee, Officer Κrupke με την πολύ εύστοχη ειρωνεία του, ήταν πραγματικά απολαυστικά.

Εξαιρετικό το πρωταγωνιστικό ντουέτο Samuel Boden και Elisa Cordova στους ρόλους των Tony και Maria, αντιστοίχως. Επίσης πάρα πολύ καλή η Lana Gordon ως Anita. Νομίζω πως σε όποιες σκηνές είχε συμμετοχή, επισκίαζε όλους του άλλους κλέβοντας την παράσταση. Μπορεί η φωνή της να μην ήταν σούπερ (στα σημεία που τραγουδάει μαζί με την Cordova είναι φανερό αυτό) αλλά ήταν by far η πιο ζωντανή φιγούρα στη σκηνή και τα χορευτικά της ήταν όλα καταπληκτικά.

Ιδιαίτερα καλοί και οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές, οι συμμορίες των Jets και των Sharks και τα κορίτσια τους, καθώς επίσης και οι ενήλικες της υπόθεσης – οι αστυνομικοί, o Doc και ο Gland Hand. Πολύ καλή και η ορχήστρα, υπό τον Donald Chan.

Αν κάτι δεν μου άρεσε ιδιαίτερα ήταν τα σκηνικά. Παρουσίαζαν ένα δρόμο με ξύλινα δίπατα σπίτια, οποία κινιούνταν συνέχεια προσπαθώντας να σχηματίσουν το πλαίσια διεξαγωγής των δρώμενων. Στο βάθος προβάλλονταν σε μια τεράστια οθόνη ακίνητες όψεις της πόλης, οι οποίες και έδιναν το context. Χωρίς να είναι άστοχα, τα βρήκα λίγο φτωχά όλα αυτά και σε ένα 2ο επίπεδο, λες και δεν ήταν σημαντικά για το έργο. Με την ίδια λογική θα μπορούσαν να λείπουν τελείως και να λειτουργούσαν όλα σε ένα εντελώς αφαιρετικό περιβάλλον – λίγο θα επηρέαζε το έργο.

Εν πάσει περιπτώσει το έργο μου άρεσε αρκετά και το συστήνω ανεπιφύλακτα.

Αυτά.

Southbank Sinfonia

Το Σάββατο 13-9-8 βρέθηκα στο Wigmore Hall, όπου παρακολούθησα μια συναυλία της Southbank Sinfonia (78), μιας από τις νεότερες ορχήστρες του νησιού. Η ορχήστρα αποτελείται από νέους μουσικούς οι οποίοι μόλις πήραν το πτυχίο τους και βρίσκονται στην αρχή της καριέρας τους. Μου φάνηκε αρκετά promising επιλογή και δεν διαψεύστηκα.

Τα έργα που ακούσαμε ήταν έργα μουσικής δωματίου διαφόρων ειδών και έτσι στη σκηνή υπήρχε συνεχώς μεταβαλλόμενος αριθμός μουσικών, από 3 (στην σερενάτα του Μπετόβεν) έως 18 (στο κοντσέρτο του Μότσαρτ).

Η συναυλία ξεκίνησε με το Concerto for two trumpets in C, RV537, του Antonio Vivaldi. Έργο που το έπαιξαν ζωντανά και χαρούμενα. Πολύ καλοί οι δύο τρομπετίστες (Christopher Seddon και Rob Wallace), αν και όχι χωρίς μερικά λαθάκια, τα οποία όμως δεν επηρέασαν την πολύ καλή εντύπωση που μου άφησαν.

Στην συνέχεια ακούσαμε την Serenade for flute, violin and viola in D, Op.25, του LV Beethoven. Νομίζω πως ήταν και πιο αδύνατο σημείο όλης της συναυλίας. Το έργο φάνηκε να ξεπερνάει τους μουσικούς, οι οποίοι στα δύσκολα μέρη του έργου φάνηκαν ανεπαρκείς να το αποδώσουν με σαφήνεια. Αλλά δεν έλειψαν και τα πολλά τεχνικά προβήματα-λάθη. Από τους τρεις νομίζω πως διασώθηκε ο φλαουτίστα (Simon Gilliver), ο οποίος έδειξε να βρίσκετε σε άλλη κλάση από τις δύο μουσικούς των εγχόρδων.

Το πρώτο μέρος τελείωσε ωστόσο πολύ όμορφα με την Serenade in Eb, Op.7, του Richard Strauss, η οποία και παίχτηκε με σαφήνεια, αυτοπεπήθηση και πολύ καθαρό ήχο.

Στο ίδιο πνεύμα ξεκίνησε και το δεύτερο μέρος με την Sinfonietta, Op.1, του Benjamin Britten. Έργο που πρώτη φορά άκουγα, αλλά το βρήκα πολύ ενδιαφέρον και πολύ όμορφα παιγμένο από 10μελές σύνολο.

Το τελευταία έργο ήταν το Clarinet Concert in A, K.622, του WA Mozart. Σολίστας ήταν ο Michael Collins, o οποίος ταυτόχρονα διεύθυνε και την ορχήστρα. O Collins δεν είναι βέβαια νέος μουσικός, αλλά φτασμένος βιρτουόζος του οργάνου του και νομίζω πως ήταν ξεκάθαρο αυτό σε όλους όσους βρεθήκαμε στην αίθουσα. Με διαφορά το καλύτερο κομμάτι της βραδυάς, εκτελέστηκε με πολύ μεγάλη επιδεξιότητα και ευαισθησία από τον Collins. Μάλιστα έπαιζε με ένα όργανο ειδική παραγγελία, που φτιάχτηκε ακριβώς σαν το όργανο για το οποίο έγραψε ο συνθέτης.

Να πως εδώ πως το συγκεκριμένο κοντσέρτο, παρόλο που το είχα ακούσει πολλές φορές, μάλλον το άκουγα ψιλοαδιάφορα και δεν μου είχε τραβήξει την προσοχή παρά μόνο όταν είχα διαβάσει σε αυτό στο πολύ όμορφο βιβλίο του Eric-Emmanuel Schmitt Η Ζωή μου με τον Μότσαρτ. Από τότε το ακούω πάντα με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και ήμουν πολύ τυχερός που άκουσα ζωντανά μια τέτοια όμορφη εκτέλεση από τον Michael Collins.

Αυτά.

Don Giovanni in ROH

Την Παρασκευή 12-9-8 βρέθηκα στο Covent Garden και παρακολούθησα τον πολυσυζητημένο καινούργιο Don Giovanni (75). Πολυσυζητημένο για διάφορους λόγους, κυρίως για την προσφορά φτηνών εισιτηρίων στους αναγνώστες της SUN, αλλά και για την ακύρωση για λόγους υγείας της Anna Netrebko στο ρόλο της donna Anna.

Βρήκα την παραγωγή λίγο ανισσόροπη. Πολύ καλό έως άριστο το μουσικό μέρος, ολίγον μέτριο το εικαστικό.

Η ορχήστρα έπαιζε με όργανα εποχής και είχε πολύ όμορφα τονισμένα τα του τσέλλου και του κλαρινέτου που συνήθως δεν έρχονται στην επιφάνεια. H ερμηνεία που απέσπασε o Charles Mackerras από την ορχήστρα ήταν πολύ καλή. Να τονίσω ιδιαίτερα το παίξιμο του τσέλλου στην κλασική σερενάτα του Don, που πραγματικά με καθήλωσε. Επίσης ο γλυκός και βαθύς ήχος των μπαρόκ χάλκινων ήταν ένα από τα ατού της προσέγγισης. Υπήρξαν ένα-δύο γρήγορα σημεία που υπήρξε μια υποψία μη συντονισμού μεταξύ ορχήστρας και τραγουδιού, αλλά νομίζω πως ήταν μάλλον αμελητέα.


Στον ρόλο του Don Giovanni πολύ καλός ο Simon Keenlyside. Τόσο φωνητικά όσο και στο acting part. Αεικίνητος, πετάγονταν στο λεπτό από την μια άκρη της σκηνής στην άλλη και επίσης επέδειξε και ακροβατικά προσόντα έτσι όπως σκαρφάλωνε πολύ άνετα στον ψηλό τοίχο που αποτελούσε το κύριο σκηνικό της παράστασης. Ίσως επιδείκνυε πάρα πολύ το γραμμωμένο του σώμα, υποβάλλοντας μάλιστα και την ιδέα μήπως ήταν κι αυτό ένας λόγος που επιλέχτηκε για τον ρόλο. Αλλά κι έτσι να ήταν δεν ταίριαξε άσχημα.

Δίπλα του ο Kyle Ketelsen ως Λεπορέλλο δεν ενθουσίασε, αλλά κράτησε σε ψηλό επίπεδο την απόδοσή του. Μας τραγούδησε πολύ καλά την κλασική άρια του καταλόγου και γενικά στάθηκε επάξια δίπλα στον Keenlyside.

Οι δύο κυρίες στους πρωταγωνιστικούς ρόλους τραγούδησαν επίσης πολύ καλά. Θα έλεγα (με δυσκολία πάντως) πως ξεχώρησε ελαφρώς η Marina Poplavskaya ως δόννα Άννα, αναπληρώνοντας και με το παραπάνω την Netrebko. Πολύ καλή πάντως και η DiDonato – χειροκροτήθηκαν δυνατά όλες οι άριες και των δύο. Αρκετά καλός επίσης και ο Robert Gleadow ως Masetto.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο κυμάνθηκαν οι Ramon Vargas, Miah Persson και Eric Halfvarson στους ρόλους των Don Ottavio, Zerlina και Commendatore, αντιστοίχως. Ο Vargas ίσως λίγο καλύτερα. Τραγούδησε πολύ καλά – μάλιστα επέδειξε μεγάλη ευαισθησία και πολύ υψηλή ποιότητα φωνής, αλλά ήταν ένας κινούμενος βράχος. Απλά κινούσε το κορμί του πάνω στη σκηνή. Ο ορισμός του stand-and-sing. Άψυχους βρήκα τους Eric Halfvarson και Miah Persson.

Αυτό που δεν μου πολυάρεσε ήταν τα σκηνικά και η σκηνοθεσία. Τα σκηνικά εξαντλούνταν σε έναν ψηλό ημικυκλικό τοίχο, με μια μαντόνα καρφωμένη πάνω του, που χρησίμευε για να κάνει τα ακροβατικά του ο Keenlyside (ο τοίχος, όχι η μαντονα :-). Δεν λέω, μινιμαλιστικό το concept αλλά δεν μου φάνηκε να ταιριάζει ιδιαίτερα και να εξυπηρετεί καλά το έργο. Επίσης η τελευταία σκηνή της κόλασης ήταν αποτυχία. Πολλές φωτιές και καπνοί και μάλιστα με μηχανήματα όχι ιδιαίτερης ποιότητας, που έκαναν θόρυβο που ακούγονταν δυνατά μέσα στη μουσική. Στο τέλος με την κατάδυση του Don στην κόλαση, ένα τεράστιο χέρι με τον δείκτη προτεταμένο έπεσε από ψηλά σαν εκκρεμές, σημαδεύοντάς τον. Το χέρι ήταν στολισμένο με φλόγες οι οποίες μάλιστα δεν δούλεψαν και καλά. Μου ήλθε να βάλω τα γέλια. Εν τέλει ο Don φαίνεται στην κόλαση γυμνός αγκαλιά με μια γυμνή γκόμενα.


Μου φάνηκε να εκπέμπει φτήνια αυτή η τελευταία σκηνή. Μόνο ως φάρσα θα μπορούσα να την εκλάβω. Επίσης η τελευταία εμφάνιση του Don Giovanni (αγκαλιά με την γυμνή γκόμενα) μου φάνηκε αρκετά υπονομευτική ως το πνεύμα του έργου (που είναι η τιμωρία του και όχι να τον δείξει ως αδιόρθωτο που δεν χαμπαριάζει από τέτοια).

Οι κυριότεροι συντελεστές:

Director Francesca Zambello, Designs Maria Björnson, Lighting Paul Pyant, Choreography Stephen Mear, Conductor Charles Mackerras, Don Giovanni Simon Keenlyside, Donna Anna Marina Poplavskaya, Don Ottavio Ramón Vargas, Donna Elvira Joyce DiDonato, Leporello Kyle Ketelsen, Masetto Robert Gleadow, Zerlina Miah Persson, Commendatore Eric Halfvarson

BBC Prom 74

Ομολογουμένως προσπάθησα να βρω εισιτήρια για το all-dancing-and-singing Prom 76, χωρίς όμως επιτυχία. Ωστόσο επισκέφτηκα το Royall Albert Hall δύο μέρες προτού και παρακολούθησα το Prom 74 (83).

Ήμουν αρκετά τυχερός να πετύχω την Ορχήστρα του Παρισιού υπό τον Cristoph Eschenbach σε πολύ καλή μέρα. Μιας και δεν κατάφερα να τους παρακολουθήσω στο Ηρώδειο (αλήθεια, πως ήταν;) τους πέτυχα στο Λονδίνο :-)

Νομίζω πως θα ήταν πολύ καλύτερα σε έναν άλλο χώρο πάντως. Ο αχανής χώρος του Albert Hall ταιριάζει περισσότερο θαρρώ σε … λιγότερο intimate καταστάσεις. Ίσως κανένα ροκ κοντσέρτο ή ποπ συναυλίες. Παρόλο που ήμουν αρκετά κοντά ήθελα να βρισκόμουν πιο κοντά και να άκουγα την ορχήστρα δυνατότερα.

Στο πρώτο μέρος ακούσαμε ένα σύγχρονο έργο του Matthias Pintscher. Το έργο Herodiade-Fragmente είναι μια πολύ έντονη δραματική σκηνή για σοπράνο. Μια γυναίκα (η Ηρωδιάδα, σύζυγος του Ηρώδη και μητέρα της Σαλώμης) ξεσπάει σε ένα έντονα δραματικό μονόλογο διάρκειας 22 λεπτών. Ο μονόλογος είναι από ένα έργο τoυ Stephane Mallarme, στο οποίο έργο η Ηρωδιάδα θεωρείται σαν μια φιγούρα απόλυτης παρακμής. Πολύ ενδιαφέρον έργο, το οποίο έγινε ακόμη καλύτερο από την συγκλονιστική ερμηνεία της Marisol Montalvo. Πρώτη φορά την άκουγα και την βρήκα εντυπωσιακότατη. Θα πρέπει μάλιστα να άρεσε και στον Pintscher πολύ η ερμηνεία της, αν κρίνω από τις χαρές που έκαναν στο τέλος αγκαλιασμένοι, υπό τα παρατεταμένα χειροκροτήματα του κόσμου.

Στο δεύτερο ακούσαμε την 1η του Μάλερ. Από τις καλύτερες ερμηνείες που έχω ακούσει, με τον Eschenbach να δίνει νομίζω ρεσιτάλ ερμηνείας. Εξαιρετική η ορχήστρα, με πολύ καλά χάλκινα και ιδιαίτερα εύπλαστα έγχορδα μας έδωσε μια ιδιαίτερα υποβλητική απόδοση ενός έργου από τα πιο πολυπαιγμένα του ρομαντικού ρεπερτορίου. Υπνωτιστική εισαγωγή και θριαμβευτικό φινάλε (με τα κόρνα να σηκώνονται όρθια στο τέλος - as Mahler have instructed), δημιούργησαν ένα αρκετά μαγευτικό post-effect που με συντρόφευσε για σχεδόν όλο το διάστημα της βόλτας μέχρι το σταθμό του υπόγειου.

Πολύ έντονα τα χειροκροτήματα στο τέλος, ανάγκασαν την ορχήστρα να μπιζάρει και μια φορά με κάτι που δυστυχώς αδυνατώ να θυμηθώ.

Αυτά.

Wicked

Την προηγούμενη εβδομάδα βρέθηκα για λίγες μέρες στο Λονδίνο. Δυστυχώς δεν είχα χρόνο να κάνω ένα πιο thorough planning των πολιτιστικών γεγονότων που θα παρακολουθούσα, ωστόσο όλο και κάτι κατάφερα :-)

Έτσι την Τετάρτη 10-9-8 βρέθηκα στο Apollo Victoria theater και παρακολούθησα το μιούζικαλ Wicked (72). Να πω την αλήθεια ο τρόπος που το διάλεξα ήταν λίγο στην τύχη, μιας και δεν ξέρω και πολλά από μιούζικαλς. Δηλαδή, δεν ήταν και πολύ στην τύχη - το διάλεξα από την αφίσα :-) Ε, τι θα κάνουν και οι μαρκετινίστες, άνεργοι θα μείνουν;

Εκ των υστέρων βέβαια σκέφτηκα πως ίσως να υπήρχαν και καλύτερες επιλογές, αλλά είπαμε… η αφίσα. Μου έφερνε λίγο από μακριά στο κουρδιστό πορτοκάλι… και εν πάσει περιπτώσει ήταν καλή παράσταση!

Ουσιαστικά πρόκειται για ένα prequel του Μάγου του Οζ. Μας διηγείται (η Glinda εν είδη φλασμπακ) το πώς γνωρίστηκαν η καλή και κακή μάγισσα και πως κατάντησε η κακή να είναι κακή. Επίσης μάθαμε και την προϊστορία του Tin man, του σκιάχτρου και του λιονταριού (ως κουτάβι).

Αν κάτι μου αρέσει ιδιαίτερα στα μιούζικαλς είναι τα εντυπωσιακά σκηνικά που δημιουργούν μια παραμυθένια ατμόσφαιρα. Το Wicked το είχε σε μεγάλο βαθμό αυτό. Είχε καπνούς, αιωρούμενες μάγισσες, ιπτάμενους πίθηκους, ζώα που μιλούσαν και έναν πολύ εντυπωσιακό μάγο του Οζ. Και βέβαια μια καταπράσινη Elphaba!

Πολύ καλές οι δύο πρωταγωνίστριες, η Dianne Pilkington ως Glinda και η Ashleigh Gray ως Elphaba. Θα έλεγα πως η φωνή της Pilkington ήταν αρκετά εντυπωσιακή αλλά η Gray ήταν αρκετά καλύτερη ως προς το acting part. Πράγμα που είναι και πιο σημαντικό άλλωστε μιας και αυτή είναι κατά κύριο λόγο η πρωταγωνίστρια του έργου.

Πολύ καλοί και οι υπόλοιποι, viz:

Oliver Tompsett Fiyero, Harriet Thorpe Madame Morrible, Desmond Barrit Wizard of Oz, Caroline Keiff Nessarose, Jeremy Legat Boq και Andy Mace Doctor Dillamond, Elphaba’s father

Να πω πως το σχολείο με τους μάγους και τις μάγισσες έντονα μου θύμισε Χάρυ Πόττερ, όπως επίσης και το στήσιμο με τους καθηγητές και τις τάξεις. Δεν θα έλεγα πως η μουσική ήταν κάτι που μου έμεινε. Μάλλον χολιγουντιανό κατασκεύασμα μου θύμισε. Και το όλο στόρυ σαν ανάλαφρο παραμύθι χωρίς κρυμμένα νοήματα και κρυφά μηνύματα. Ίσως άμα είχα δει περισσότερα μιούζικαλ να μου άρεσε λιγότερο, αλλά ως newbie στο είδος μπορώ ακόμη να εντυπωσιάζομαι :-)

Αυτά.