Orchestre de Paris - Christoph Eschenbach

Την Παρασκευή 26 και το Σάββατο 27/2/10 παρακολούθησα τις δύο συναυλίες που έδωσε στην μεγάλη αίθουσα του Μεγάρου η Ορχήστρα του Παρισιού, υπό τον Christoph Eschenbach.

Ξεκίνησαν την πρώτη μέρα με την εισαγωγή αρ. 3 από την Leonore του Μπετόβεν. Στην συνέχεια το πασίγνωστο κοντσέρτο για κλαρινέτο in A, KV 622, του Μότσαρτ, με σολίστα τον Philippe Berrod. Στο δεύτερο μέρος είχαμε Eroica.

Την δεύτερη μέρα ξεκινήσαμε με τον Θάνατο της Κλεοπάτρας του Berlioz, με την μέτζο Waltraud Meier. Στο δεύτερο μέρος είχαμε τον Τιτάνα.

Είναι η δεύτερη φορά που βλέπω αυτή την ορχήστρα με τον ίδιο μαέστρο. Τους είχα παρακολουθήσει και στα Proms του 2008 στο Albert Hall. Μάλιστα στο δεύτερο μέρος και εκεί Τιτάνα είχαμε – και θυμάμαι πως μου άρεσε και περισσότερο.

Από την πρώτη μέρα κρατάω τον Philippe Berrod και την Eroica. Πολύ καλός ο Berrod, έπαιξε κάτι που το κατέχει πολύ καλά και έβγαλε μια αρκετά καλή ερμηνεία αβίαστα. Ενθουσίασε και την πλήθος που τον ανάγκασε να μπιζάρει 2 φορές. Θα έλεγα πως στα μπιζαρίσματα λύθηκε και άφησε να φανεί περισσότερο η σχέση του με το όργανό του.

Πολύ μου άρεσε και η η Ηρωϊκή, που είχα αρκετό καιρό να την ακούσω ζωντανά. Ιδιαίτερα καλό και το πολυαγαπημένο πένθιμο εμβατήριο (επίκαιρο κιόλας μιας και πλησιάζει Πάσχα :-) Η ορχήστρα μπίζαρε με κάτι από Μπετόβεν που δεν είμαι σίγουρος τι ήταν (τα ερείπια των Αθηνών ήταν?). Το ανάγγειλε βέβαια ο μαέστρος αλλά δεν το άκουσα καλά.

Η δεύτερη μέρα ήταν πιο ενδιαφέρουσα νομίζω. Κατ’ αρχάς είχαμε την Meier σε μια πολύ καλή βραδυά. Το έργο του Μπερλιόζ πρώτη φορά το άκουγα και δεν θα έλεγα πως θα τρέξω να ψάξω να βρω το cd. Αλλά την Meier δεν ήθελες να σταματήσει να τραγουδάει. Ιδιαίτερα στο κλείσιμο ήταν ζουπερ! Τελείωσε και μας άφησε αποσβολωμένους!

Μετά, στη πρώτη του Μάλερ, είχαμε μια ιδιαίτερη ερμηνεία. Τόνισε κάποια πράγματα που συνήθως δεν βγαίνουν στην επιφάνεια (θετικό αυτό) και άφησα κάποια άλλα σε δεύτερο πλάνο. Θα έλεγα πως τα expectation που έχω από την συμφωνία τσαλαπατήθηκαν λιγάκι σε αρκετά σημεία και αυτό με ενόχλησε λίγο. Ωστόσο ήταν ιντριγκαδόρικο. Ενδιαφέρουσα ερμηνεία, δεν λέω, αλλά κάποια πράγματα μου έλειπαν. Πχ όλη η ορχήστρα μου φαίνονταν υποτονική, κάποια φόρτε και φορτίσσιμα τα κράταγε μέτζο φόρτε, το χαρακτηριστικό βούισμα του πρώτου μέρους ήταν πολύ στο background κλπ, κλπ. Στο τελευταίο μέρος όμως σαν να ζεστάθηκε και πήρε πάνω της και είχαμε ένα πολύ δυνατό φινάλε.

Ο κόσμος ενθουσιάστηκε χειροκροτούσε πολύ ώρα. Μπίζαραν και μάλιστα δύο φορές με κάτι που δεν πολυθυμάμαι (Σμέτανα ήταν το πρώτο μπιζ;). Επίσης πριν ξεκινήσει ο Eschenbach, μας είπε πως το αφιερώνει στον Λαμπράκη, που η συγκεκριμένη συμφωνία του άρεσε πολύ.

Ακόμη να πω πως την πρώτη μέρα δεν έπεφτε καρφίτσα. Την δεύτερη που δεν είχαμε Μπετόβεν και Μότσαρτ είχε μερικές άδειες θέσεις, αλλά εν γένει η πληρότητα ήταν πολύ καλή.

Αυτά.