Τα 75 χρόνια του Θόδωρου Αντωνίου

Μια πολύ ωραία βραδυά περάσαμε όσοι βρεθήκαμε την Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου (πω, πω! πέρασαν κιόλας τόσες μέρες!) στη μικρή αίθουσα του Μεγάρου. Συγκεκριμένα η Καμεράτα μας παρουσίασε 4 έργα του Θόδωρου Αντωνίου με 4 διαφορετικούς μαέστρους.

Στο πρώτο μέρος ακούσαμε τα Celebration VII & το Κοντσέρτο για έγχορδα και κρουστά. Πρόκειται για έργα που πρωτοπαρουσιάστηκαν από την Καμεράτα και μάλιστα, αν δεν κάνω λάθος, διευθύνθηκαν και από του ς μαέστρους των πρεμιέρων. Έτσι είχαμε τον Μίλτο Λογιάδη στο Celebration VII και τον Νίκο Τσούχλο στο Κοντσέρτο, όπου κρουστά έπεξαν οι Δημήτρης Δεσύλλας και ο Θεόδωρος Μιλκόβ.

Πολύ όμορφα έργα και τα δύο. Με μεγάλη αυτοπεποίθηση ο Λογιάδης και αρκετά στιβαρός, σε αντίθεση με τον Τσούχλο, ο οποίος ώρες-ώρες έδινε την αίσθηση πως έπλεε σε αχαρτογράφητα νερά. Το έργο που διεύθυνε όμως μου φάνηκε αρκετά πιο τσάλεντσινγκ από του Λογιάδη.

Στο δεύτερο μέρος είχαμε το Jeux (με τον Ρενάτο Ρίπο στο τσέλο) υπό τον Ιάκωβο Κονιτόπουλο και το Noble Songs for a Noble Artist (με την μέτζο Μαργαρίτα Συγγενιώτου) υπό την διεύθυνση του συνθέτη.

Θα έλεγα λιγότερο ενδιαφέροντα μου φάνηκαν από του πρώτου μέρους, ωστόσο το Jeux το βρήκα αρκετά mind-provocative μιας και ουσιαστικά είναι μια μελέτη στις διάφορες τεχνικές του τσέλου – η ποσότητα και ο αριθμός των φθόγγων, το πιτσικάτο, οι τρίλλιες, το γκλισάντο, το βιμπάτο κ.λ.π. Σε ψηλό επίπεδο η εκτέλεση του πάντα καλού Ρενάτο Ρίπο.

Αρκετά ενδιαφέρον και το τελευταίο κομμάτι της βραδυάς, όπου ο Αντωνίου βρήκε την ευκαιρία και έκανε μια μεγάλη εισαγωγή πριν αρχίσει να διευθύνει. Μάλλον του αρέσει αυτό – τον έχω παρακολουθήσει να το κάνει και άλλες φορές.

Αυτά. Αρκετά αναπάντεχη για τα ελληνικά ειωθότα η παρουσία του Κάρολου Παπούλια και μάλιστα χωρίς κουστωδίες και τα τοιαύτα.