Philharmonie (3/3)

Το τρίτο μου classical session ήταν η Φιλαρμονική.

Δυστυχώς τις μέρες που θα ήμουν εκεί δεν είχε καμμιά συναυλία η βερολινέζικη φιλαρμονική. Προσπαθήσα να βγάλω εισιτήρια από το Δίκτυο, αλλά από το site της Φιλαρμονικής μπορούσα να βγάλω εισιτήρια μόνο για την Berliner Philharmoniker και όχι για οποιαδήποτε συναυλία γίνονταν στη Philharmonie (btw τα εισιτήρια για τις όπερες που παρακολούθησα τα είχα βγάλει από το Δίκτυο). Έτσι αποφάσισα να βγάλω εισιτήρια επί τόπου.

Κατέληξα στο ότι το Σάββατο 6-1-7 ήταν η πιο κατάλληλη μέρα, οπότε είχα δύο επιλογές. Στις τρεισίμιση έπαιζε η Czech Symphony Orchestra με την Prager Opera Chorus υπό τον Petr Chromczák και στις οχτώ η Deutsches Symphonie-Orchester υπό τον Kent Nagano. Σαφώς οι προτιμήσεις μου έκλειναν προς την δεύτερη επιλογή. Και η ορχήστρα και ο μεάστρος διασημότατοι. Αλλά ήθελα το τελευταίο βράδυ μου στην πόλη να τριγυρίσω, οπότε διάλαξα την Czech Symphony Orchestra – με βαριά καρδιά ομολογώ.

Έτσι το περασμένο Σάββατο βρέθηκα στην μεγάλη αίθουσα της Berlin Philharmonie παρακολουθώντας την Czech Symphony Orchestra (65). Μας έπαιξαν την 9η του Beethoven στο πρώτο μέρος και τα Carmina Burana στο δεύτερο. Ιδιόρρυθμο πρόγραμμα, μιας και η 9η λόγω της διάρκειάς της παίζεται στο δεύτερο μέρος συνήθως, αλλά όπως αποδείχτηκε αρκετά εύστοχο.

Λοιπόν με το που άρχισαν να παίζουν επιβεβαιώθηκε η βαριά καρδιά μου είχα. Η επιλογή της 9ης ήταν πολύ ατυχής για αυτή την ορχήστρα. Πάρα πολλά προβλήματα. Από πού να αρχίσω και που να τελειώσω. Κατ’ αρχάς η ορχηστρα ήταν μικρή για να παίξει τέτοιο έργο. Και το μικρό της μέγεθος ήταν κυρίως λόγω του μικρού αριθμού των έγχορδων, τα οποία ήταν παααααααρα πολύ αδύνατα. Το χαρακτηριστικό τρέμολο με το οποίο αρχίζει η 9η δεν ακούγονταν καν, το σκέπαζαν τα πνευστά. Και μάλιστα σε μια αίθουσα που φημίζεται για την πολύ καλή ακουστική της. Επίσης υπήρχαν πολλά ερμηνευτικά προβλήματα. Σε πολλά σημεία υπήρχαν αυξομειώσεις του τέμπου, οι οποίες φαίνονταν τελείως αχρείαστες και άστοχες. Πολλές μουσικές φράσεις είχαν θαφτεί ενώ άλλες που δεν μου φαίνεται πως έπρεπε να βγουν μπροστά υπερτονίστηκαν. Υπήρχαν πολλά προβλήματα στα μπασίματα και πολλά τεχνικά λάθη. Τελικά νομίζω πως υπήρχε και μεγάλο πρόβλημα ομοιογένειας.

Η κατάσταση διορθώθηκε αρκετά στο 4ο μέρος με την χορωδία και του μονωδούς. Στοιχεία πολύ καλύτερα σε σχέση με την ορχήστρα, έσωσαν αρκετά το παιγνίδι, ώστε στο τέλος να εισπράξουν ένα χλιαρό χειροκρότημα.

Overall θεωρώ πως η 9η πως ήταν ατυχέσταστη επιλογή. Αλλά ακόμη και έτσι όφειλαν να προετοιμάζονταν περισσότερο.

Ώσπου στο δεύτερο μέρος μεταμορφώθηκαν εντελώς! Απόδωσαν τα carmina bourana εξαιρετικά καλά, λες και όλη τους τη ζωή μόνο αυτό έπαιζαν. Η χορωδία ήταν πολύ καλή και η ορχήστρα εκεί που τους είχε πιάσει η θάλασσα στο πρώτο μέρος, είχε σώμα, ομοιομορφία, πολύ καλή έκφραση των μουσικών φράσεων και κυρίως σαφή ερμηνευτική άποψη. Βέβαια τα προβληματάκια στα μπασίματα παρέμεναν αλλά δεν χαλούσαν την εικόνα, που ήταν ακριβώς η αρνητική φωτογραφία του πρώτου μέρους. Την πολύ καλή ερμηνεία την εισέπραξε τελικά το κοινό που χειροκροτούσε συνεχώς για κανένα 10λεπτο και έφερε τουλάχιστον 4 φορές τον μαέστρο και τους μονωδούς επί σκηνής.

Να σταθώ λίγο περισσότερο στα κρουστά τα οποία ήταν πολύ καλά, αν και σαφώς λιγότερο επανδωμένα απ' όσες ήταν οι ανάγκες του έργου. Με άγχωσε να τους παρακολουθώ να τρέχουν πάνω κάτω να τα προλάβουν όλα. Στο τέλος είχα συνεχώς την αίσθηση πως κάτι δεν θα προλάβουν. Νομίζω πως με ένα ακόμη άτομο (ήταν 4) θα κυλούσε με λιγότερο άγχος η βραδυά. Παρόλα αυτά έπαιξαν έτσι ώστε αν δεν τους έβλεπες θα είχες την εντύπωση πως ήταν πλήρως απανδρωμένα.

Εν κατακλείδει, μια άνιση συναυλία με μετριότατο πρώτο μέρος και αρκετά καλό δεύτερο. Αρκετά καλός ο βαρύτονος που συνόδευσε τα carmina bourana (και είπε και το O Freude από την ωδή της χαράς). Μέτριος στο πρώτο μέρος ανέβηκε κατακόρυφα και αυτός στο 2ο μέρος.

And last but not least το architectural part. To κτήριο παρά τα 40+ χρονάκια του παραμένει εντυπωσιακό και όμορφο. Η τόσο φημισμένη για την ακουστική της αίθουσα δείχνει όμως την ηλικία της. Δεν θα της έπεφτε άσχημα ένα φρεσκαρισματάκι. Παραμένει νομίζω πρωτότυπο το στυλ της με τα ακανόνιστα κεκλιμένα μπαλκόνια, αν και φαίνεται να έχει εξελιχθεί αρκετά στο Μόναχο, απ’ ότι έχω δει. Πάντως είναι μια πολύ ξεχωριστή αίθουσα και ένα από τα hallmarks του Βερολίνου. Τα καθίσματα πάντως δεν μου πολυάρεσαν και με κούρασαν. Έχουν το ίδιο πρόβλημα που έχουν τα καθίσματα στο Αττικόν και στον Απόλλωνα. Οι βραχίονες των πολυθρόνων είναι πολύ χαμηλά, ώστε να ταιριάζουν μόνο σε εξαιρετικά βραχύσωμους.

Βερολίνο τέλος :-(