The rest of 2009 (4/4)

Δεκέμβριος

Πολύ φτωχός ο φετινός Δεκέμβρης δυστυχώς. Δεν κατάφερα να πάω μια μικρή εκδρομή στη Γερμανία όπως είχα κατά νού και η εγχώρια γιορτινή προσφορά είναι για κλάματα. Ξαναζεσταμένος Ριγκολέτος στη Λυρική και στο Μέγαρο επαρχιώτικο πρόγραμμα παρελθόντων εποχών. Κάθε πέρσυ και καλύτερα. Αnyway…

Στις 3 του μήνα παρακολούθησα στην αίθουσα Τριάντη το Μπαλέτο της Ζυρίχης, σε μια χορογραφία των Παραλλαγών Goldberg του Heinz Spoerli (η χορογραφία όχι η μουσική :-) Μερικές πολύ ενδιαφέρουσες στιγμές αλλά έφυγα λίγο με το αίσθημα του ανολοκλήρωτου. Εν γένει δεν ενθουσιάστηκα. Πολύ καλός ο Alexey Botvinov στο πιάνο.

Στις 18 παρακολούθησα στην αίθουσα Μητρόπουλου το φωνητικό σύνολο Mosaico Vocale της Στουτγάρδης, που μας τραγούδησαν έργα για χορωδία a cappella. Διεύθυνε ο Mihaly Zeke.

Μας έπαιξαν στο πρώτο μέρος:

- Morten Lauridsen (1943), O Magnum Mysterium
- Φραγκίσκος Λεονταρίδης (1518-1572), In die tribulationis meae, In te Domine speravi, Quoniam fortitudo mea
- Johannes Brahms (1833-1897), op. 29, Es ist das Heil uns kommen her, Schaffe in mir, Gott, ein rein Herz

Και στο δεύτερο

- Anton Bruckner (1824-1896), Locus iste, Vigra Jesse, Ave Maria
- Benjamin Britten (1913-1976), Ύμνος στην Παρθένο
- Francis Poulenc (1899-1963), O Magnum Mysterium, Quem vidistis pastores dicite, Videntes stellm, Hodie Christus natus set

Αρκετά καλό σύνολο, αλλά λίγο δεύτερο αν λάβουμε υπ’ όψιν από πού έρχονται. Ωστόσο ας έχουμε στο νου μας πως ουσιαστικά είναι χορωδία σπουδαστών, οπότε μάλλον πρέπει να τους κρίνουμε με πιο ελαστικά κριτήρια. Όμορφη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα που πολύ μου έλειψε φέτος – εν γένει ωραία βραδυά. Να σημειώσω τα υπέροχα μοτέτα του Λεονταρίδη τον οποίον δεν γνώριζα και πρέπει οπωσδήποτε να ψαξω να βρω έργα του.

Μπίζαραν με ένα παραδοσιακό γερμανικό χριστουγεννιάτικο

Ο Δεκέμβρης κλείνει με μια ακόμη παράσταση της Λυρικής, μικρότερης κλίμακας από την προηγούμενη όμως, μιας και χαρακτηρίζεται «όπερα δωματίου». Στις 19 τρέχοντος, παρακολούθησα δύο μονόπρακτα, τον Χορό Μεταμφιεσμένων του Πουλένκ και την Πλάνη με το Αίσιο Τέλος του Ροσσίνι. Μια συμπαραγωγή με την Όπερα Δωματίου Αθηνών, το Πανεπιστήμιο Τεχνών του Βερολίνου, τη Γαλλική Πρεσβεία στην Ελλάδα και το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών.



Οι κυριώτεροι συντελεστές:

Η ΠΛΑΝΗ ΜΕ ΤΟ ΑΙΣΙΟ ΤΕΛΟΣ
Μουσική διεύθυνση Ερρίκος Φρεζής, Σκηνοθεσία Νικαίτη Κοντούρη, Σκηνικά – Κοστούμια Γιώργος Πάτσας, Φωτισμοί Γιώργος Μιχελής, Ιζαμπέλλα Μαριάννα Μανσόλα, Δούκας Μπερτράντο Αντώνης Κορωναίος, Ταραμπόττο Διονύσης Τσαντίνης, Μπατόνε Διονύσης Σούρμπης, Ορμόντο Γιώργος Ματθαιακάκης

ΧΟΡΟΣ ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΜΕΝΩΝ
Μουσική διεύθυνση Ερρίκος Φρεζής, Σκηνοθεσία – Επιμέλεια Σκηνικών, Κοστουμιών Κωνσταντίνα Ψωμά, Φωτισμοί Κώστας Μπλουγουράς, Βαρύτονος Γκι Μπονφίλιο, Χορός Χριστίνα Βασιλοπούλου, Μετάφραση Αντιγόνη Κασιμάτη

Δεν πολυχάρηκα με τον Χορό. Μου φάνηκε λίγο άνευρος και δεν νομίζω πως κατάφερε να περάσει το πνεύμα των προαστίων του Παρισιού (όπως διάβασα στο booklet της παράστασης πως είχε στο νου του ο δημιουργός).


Αντιθέτως μου άρεσε πολύ η Πλάνη. Το aesthetic είχε υιοθετήσει μια film noir προσέγγιση, όπου ο Δούκας και η ακόλουθοί του παρουσιάζονταν σαν μαφιόζοι, με τον Δούκα να κρατάει το ρόλο του Κάπο.

Βρήκα πολύ εύστοχη την σκηνοθεσία, τα κουστούμια και ιδιαίτερα καλό, έντονο και δυνατό το τραγούδι της Μανσόλα, γεμάτο φωνητικά πυροτεχνήματα που ενθουσίασαν το κοινό, χωρίς να υπολείπεται σε σκηνική παρουσία. Πολύ καλός επίσης ο Σούρμπης (αν και 1-2 φορές σαν να βράχνιασε λίγο) και ο Ματθαιακάκης. Σταθερή αξία ο Αντώνης Κορωναίος.

Μια όπερα από της πρώτες του Ροσσίνι (νομίζω είναι η τέταρτή του) και αποκάλυψη για μένα που πρώτη φορά την άκουγα. Απορώ γιατί δεν παίζεται συχνότερα.

Και μ’ αυτά και μ’ αυτά τελείωσε το 2009.

Χρόνια πολλά και καλή χρονιά!

The rest of 2009 (3/4)

Συνεχίζουμε

Νοέμβριος

Ο μήνας ξεκίνησε με ελαφριά διάθεση στις 9, με την Mnozil Brass Band. Μας έπαιξαν με μια παιγνιώδη διάθεση ένα ποτ πουρί από κλασικό και πιο σύγχρονο ρεπερτόριο, διανθισμένο με πολλά κωμικά σκετσάκια. Από την μεγάλη σχολή των κεντροευρωπαϊκών συγκροτημάτων χάλκινων, που συνδυάζουν την άψογη τεχνική και δεξιοτεχνία και τα κωμικά θεατρικά.


Συνεχίσαμε πιο σοβαρά, αλλά στο ίδιο domain, στις 14 του μήνα, με μια κοινή εμφάνιση του κουϊντέτου χάλκινων της Concertgebouw και του Melos Brass. Εξαιρετικοί καλλιτέχνες οι Ολλανδοί και – ας το πω – φάνηκε η διαφορά από τους δικούς μας.

Μας έπαιξαν στο πρώτο μέρος:

- Tristan Keuris (1946-1996). Πέντε Κομμάτια για χάλκινα πνευστά (Concertgebouw)
- Jan Koetsier (1911-2006). Κουιντέτα για χάλκινα πνευστά (Concertgebouw)
- ‘Αλκης Μπαλτάς (1948). Επίκληση – α’ εκτέλεση (Melos Brass)
- Γιώργος Μηνάς (1954). Μουσικοπνευματικό πεδίο Έψιλον για κουιντέτο χάλκινων πνευστών και CD – α’ εκτέλεση (Melos Brass)
- Δημήτρης Νικολάου (1946-2008). Strassenmusik αρ. 20, έργο 235 – α’ εκτέλεση (Melos Brass)

Στο δεύτερο μέρος είχαμε κοινή εμφάνιση των δύο συγκροτημάτων:

- Giovanni Gabrieli (1554/7-1612). Canzon Septimi toni αρ. 2
- Charles Theodore Pachebel (1690-1750). Magnificat in C
- Edward Elgar (1857-1930). Capriol Suite

Αρκετά ερεθιστικό πρόγραμμα – σίγουρα κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Ιδιαίτερα τα τρία ελληνικά κομμάτια του πρώτου μέρους ήταν ξεχωριστά και μου προκάλεσαν μεγάλο ενδιαφέρον

Ο μήνας συνεχίστηκε με την εντυπωσιακότατη Elina Garanca. Από τις καλύτερες μέτζο του καιρού μας, τραγούδησε ένα πολύ κλασικό πρώτο μέρος με άριες από όπερες των Mozart, Verdi και Bellini, και ένα δεύτερο με πολύ Bizet και θαρθουέλες. Είχα φροντίσει να βγάλω εισιτήριο αρκετά μπροστά ώστε να μπορώ να την απολαύσω σε όλο της το μεγαλείο :-) Νομίζω πως έκλεψε τις καρδιές όλων μας όσων την παρακολουθήσαμε. Τι να πει κανείς; Φωνή, τεχνική, σκηνική παρουσία, ομορφιά – όλα τα είχε.


Μετά την Ελίνα, ακολούθησε μια βραδυά σύγχρονης μουσικής, στις 23. Στην αίθουσα Σκαλκώτας το Ergon Enseble μας παρουσίασε μια βραδυά με σύχρονους Ιάπωνες συνθέτες. Μια βραδυά με αρκετό κόσμο που χειροκροτήθηκε και αρκετά, προς μεγάλη μου έκλπηξη, μιας και συνήθως στις βραδυές τις σύγχρονης μουσικής είναι συχνά περισσότεροι οι μουσικοί από τους ακροατές (οκ, υπερβάλλω λιγάκι :-)

Μας έπαιξαν, στο πρώτο μέρος:

- Misato Mochizuki, Intermezzi I για φλάουτο και πιάνο, Μαρίνα Ταντανόζη φλάουτο, Ai Motohashi-Σιδέρη πιάνο
- Keiko Harada, Moon Reed για όμποε και πιάνο, Χριστίνα Παντελίδου όμποε, Απόστολος Παληός πιάνο
- Joji Yuasa, Projection για τρίο εγχόρδων, Παναγιώτης Τζιώτης βιολί, Ali Basekmezler βιόλα, Αντώνης Πρατσινάκης τσέλο

Στο δεύτερο:

- Dau Fujikura, Half-Remembered City για δύο πιανίστες, Ai Motohashi-Σιδέρη, Απόστολος Παληός
- Toshi Ichiyanagi, Trio Interlink για βιολί, πιάνο και κρουστά, Γιώργος Παναγιωτίδης βιολί, Απόστολος Παληός πιάνο, Θοδωρής Βαζάκας κρουστά

Ο Νοέμβριος τελείωσε με την φετινή έναρξη της σαιζόν της πολύπαθης Λυρικής. Στις 25/11 στην αίουσα του Ολύμπια παρακολουθήσαμε την Αριάδνη στην Νάξο. Μια συμπαραγωγή με την όπερα του Οβιέδο και το Teatro Carlo Felice di Genova.

Οι συντελεστές της παράστασης:

Μουσική διεύθυνση Τζοβάννι Πάκορ, Σκηνοθεσία – Σκηνικά – Φωτισμοί Φιλίπ Αρλώ, Κοστούμια Άντρεα Ούμαν, Πριμαντόνα / Αριάδνη Χούι Χε, Τενόρος / Βάκχος Γκέρχαρντ Ζήγκελ, Τσερμπινέττα Βασιλική Καραγιάννη, Συνθέτης Τζέννιφερ Μπόργκι, Μουσικοδιδάσκαλος Γιάννης Γιαννίσης, Αρχιθαλαμηπόλος Φιλίπ Αρλώ, Αρλεκίνος Χάρης Ανδριανός, Χοροδιδάσκαλος Χρήστος Κεχρής, Σκαραμούτσο Άρης Προσπαθόπουλος, Τρουφαλντίν Κώστας Μαυρογένης, Μπριγκέλλα Βασίλης Καβάγιας, Περουκιέρης Γιώργος Ματθαιακάκης, Λακές Πέτρος Μαγουλάς, Ναϊάδα Ίνγκριντ Κάιζερφελντ, Δρυάδα Ελένη Βουδουράκη, Ηχώ Μαρία Κωστράκη, Αξιωματικός Φίλιππος Δελλατόλας

Αρκετά καλή παραγωγή με μερικά αξιοσημείωτα στοιχεία. Εν πρώτοις αυτό που πρόσεξα ήταν η πολύ καλή απόδοση της ορχήστρας κάτω από την μπαγκέτα του Τζοβάννι Πακόρ. Δεν θυμάμαι να τον έχω ξανακούσει και νομίζω πως ο καλλιτεχνικός διευθυντής είναι και άξιος μαέστρος τελικά. Μετά μου άρεσε ιδιαίτερα η Χούι Χε αλλά και ο Γκέρχαρντ Ζήγκελ.

Γενικώς η βραδυά ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, μιας και αποδείχτηκε πολύ καλύτερη απ’ ότι την περίμενα.

Αυτά κατά τον Νοέμβρη

The rest of 2009 (2/4)

Συνέχεια της αναδρομής των τελευταίων μηνών

Οκτώβριος

Ο Οκτώβριος ξεκίνησε μάλλον αργά. Στις 19/10 παρακολούθησα την γαλλική έκδοση της Alceste στο Μέγαρο, με την Ορχήστρα Πατρών υπό τον Γιώργο Πέτρου.

Οι συντελεστές της παράστασης:

Άλκηστη Anna Caterina Antonacci, Άδμητος Gregory Kunde, Εύανδρος Βασίλης Καβάγιας, Ιερέας του Απόλλωνα Δημήτρης Πλατανιάς, Ηρακλής Δημήτρης Τηλιακός, Αγγελιαφόρος του στρατού Πέτρος Μαγουλάς

Θυμάμαι πολύ καλά πόσο πολύ μου άρεσαν οι Antonacci & Kunde – αν και η Antonacci σε 2-3 σημεία προβληματίστηκε. Επίσης πολύ καλός και ο Πλατανιάς. Η ορχήστρα μου φάνηκε κατώτερη από τα επίπεδα που μας έχει συνηθίσει. Σε πολλά σημεία μου φάνηκε να μην έχει την γνωστή συνοχή και κάποιες φράσεις μου είχαν φανεί λίγο ξεκούδουνες.

Αυτό ωστόσο που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν ο καθαρός ήχος τόσο της ορχήστρας (που έπαιζε και με όργανα εποχής) όσο και των μονωδών. Νόμιζε πως ήταν κανείς σε άλλη αίθουσα. Βέβαιά κάποιος στο διάλλειμα – ή στο τέλος; δεν θυμάμαι καλά – μου σφύριξε στο αυτί την τρομερή λέξη «Ενίσχυση!». Τι να πει κανείς; Η ακουστική της αίθουσας Τριάντη σίγουρα θέλει ρεκτιφιέ.

Η όπερα ήταν σε συναυλιακή μορφή.

Στις 21 & 22/10 παρακολούθησα σε δύο συνεχόμενες βραδυές την φιλαρμονική της Αγίας Πετρούπολης, υπό τον Γιούρι Τερμικάνωφ.

Στις 21 του μήνα, ακούσαμε στο πρώτο μέρος το 3ο κοντσέρτο του Ραχμάνινωφ, με τον Ντένις Ματσούεφ στο πιάνο. By far η καλύτερη στιγμή της ορχήστρας στο διήμερο που την ακολούθησα. Και αυτό οφείλετε κυρίως στον Ματσούεφ ο οποίος ήταν εντυπωσιακός, επικός, σαρωτικός. Μπίζαρε με κάτι έντονο και λαμπερό (δεν θυμάμαι όμως τι), όπως ήταν και όλο το παίξιμό του. Από τις πιο ανεβαστικές βραδυές της χρονιάς.

Στο δεύτερο μέρος μας έπαιξαν με την γνωστή τους τελειότητα την 4η του Τσαϊκόφσκυ.

Την δεύτερη βραδυά, στο πρώτο μέρος ακούσαμε το 2ο κοντσέρτο του Ραχμάνινωφ, με τον Νικολάϊ Λουγκανσκι στο πιάνο. Πολύ διαφορετικός πιανίστας από τον Ματσούεφ, μας πρόσφερε μια πολύ πιο εσωστρεφή και εγκεφαλική ανάγνωση, σίγουρα πολύ πιο δύσκολη να αντιληφθείς και να εκτιμήσεις.

Στο δεύτερο μέρος ακούσαμε την Σουΐτα από την Λίμνη των Κύκνων, έργο 20. Εχω την εντύπωση πως κάποιος με είχε πάρει τηλέφωνο από το Μέγαρο μερικές βδομάδες πρωτού και μου είχε πει πως θα έπεζαν την Παθητική του Τσαϊκόφσκυ instead. Ωστόσο έπαιξαν ότι έγραφε στο πρόγραμμα. Anyway, μπορεί και να κάνω λάθος.

Ο Οκτώβρης τελείωσε με μια πολύ όμορφη βραδυά στις 29. Στην αίθουσα Μητρόπουλου παρακολουθήσαμε τους Βραβευμένους νέους καλλιτέχνες του Διαγωνισμού «Πριγκίπισσα Χριστίνα» της Ολλανδίας.

Παρακολουθήσαμε τους Elvira van Groningen βιολί, Irene Kok τσέλλο και Caspar Vos πιάνο.

Μας έπαιξαν:

- Σεργκέι Ραχμάνινοφ: Σονάτα για βιολοντσέλο και πιάνο, έργο 19
- Ludwig van Beethoven: Σονάτα για βιολί και πιάνο αρ. 1, έργο 30
- Pablo de Sarasate: Ισπανικός χορός «Zapateado» για βιολί και πιάνο, έργο 23 αρ. 2
- Robert Schumann: Τρίο για βιολί, βιολοντσέλο και πιάνο αρ. 1, έργο 63

Και έτσι πέρασε και ο Οκτώβρης

The rest of 2009 (1/4)

Μιας και το 2009 μας αφήνει χρόνους, είπα να γράψω ένα ποστ για όλα αυτά που παρακολούθησα τους τέσσερεις τελευταίους μήνες που απέχω από την δραστηριότητα (του μπλόγκινγκ). Δυστυχώς για τις περισσότερες δεν θυμάμαι λεπτομέρειες της στιγμής, αλλά τουλάχιστον το τι παρακολούθησα νομίζω πως λίγο-πολύ το βρήκα από τα προγράμματα των συναυλιών και το Δίκτυο.

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Σεπτέμβρης

Τον Σεπτέμβρη που μας πέρασε και με αφορμή ένα συνέδριο της Gartner, βρέθηκα για λίγες μέρες στο Λονδίνο. Δεν έχασα λοιπόν την ευκαιρία και παρακολούθησα μερικά από τα δρώμενα.

Ξεκίνησα με ένα μιούσικαλ. Έτσι στις 16/9 παρακολούθησα στο Queen’s Theater το Les Misérables. Εξαιρετικά σκηνικά (η σκηνή με το οδόφραγμα εντυπωσιακότατη) και πολύ καλός ο Javert. Δεν θυμάμαι να μου άρεσε αρκετά ο Jean Valjean. Δυστυχώς δεν θυμάμαι τους πρωταγωνιστές, μιας και στο πρόγραμμα τα ονόματα δεν είναι associated με ημερομηνίες

Την επόμενη (17/7) παρακολούθησα στο London Coliseum την πρεμιέρα του Grand Macabre. Μια συμπαραγωγή της ΕΝΟ, του Liceu, της Monnaie και της Όπερας της Ρώμης. Πολύ καλή παραγωγή με εντυπωσιακά σκηνικά – ένα από τα highlight της χρονιάς.





Οι συντελεστές της παράστασης:

Ρiet the Pot Wolfgang Ablinger-Sperrhacke, Amando Frances Bourne, Amanda Rebecca Bottone, Nekrotzar Pavlo Hunka, Astradamors Frode Olsen, Mescalina Susan Bickley, Venus Susanna Andersson, Prince Go-Go Andrew Watts, White Minister Daniel Norman, Black Minister Simon Butteriss, Gepopo Chief of the Secret Police Susanna Andersson, Ruffiack Michael Burke, Schobiack Christopher Speight, Schabernack Andrew Tinkler, Conductor Baldur Brönnimann, Chorus master Martin Merry, Concept Alex Ollé (La Fura dels Baus) & Valentina Carrasco, Directors Alex Ollé & Vaientina Carrasco, Set designer Alfons Flores, Costume designer Lluc Castells, Lighting designer Peter Van Praet, Video designer Franc Aleu (Urano)

Στις 18/7 παρακολούθησα μια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα μπαρόκ βραδυά. Στο Cadogan Hall, η Mercurius Company (από το booklet της παράστασης: Mercurius is an early music and dance company performing on period instruments and adopting period staging in its productions) παρουσίασε ένα χορόδραμα βασισμένο πάνω στη μουσική του Henry Purcell. Όλες οι χορογραφίες – εκτός από 1-2 παραδοσιακούς χορούς – ήταν νέες για την συγκεκριμένη παραγωγή. Εντελώς παραμυθένια κατάσταση, μιας και όλοι ήταν ντυμένοι με κοστούμια εποχής, έπαιζαν όργανα εποχής και χόρευαν χορούς εποχής.

Οι συντελεστές της παράστασης:

Κing Albanact, a good magician Johnny Hertford, Prince Galamar, his son Lawrence Olsworth-Peter, Quivera, Galamar's sister Siona Stockell, Philidel a good spirit, servant to Albanact Abbigail Greenland, Grimbald, an evil enchanter Emiliano Βarragán-Géant, Emmeline, sailing east with three companions Alexandra Κidgell, Three sea venturers Barbara Segal, Ricardo Barros, Sasza Zargowski, An islander Sophia Brumfitt, Aerial Spirits Kate Hawnt, Sophia Brumfitt, Benjamin Williamson, Stuart Haycock, Magicians Ricardo Barros, Sasza Zargowski, Demons Barbara Segal, Kornelia Gomulka, Two sirens Κate Hawnt, Sophia Brumfitt, Venus Kate Hawnt, Conception, Artistic Direction, Choreography, Vocal Coaching, Costumes Ricardo Barros, Stage Director, Baroque Gestures, Artistic advisor Jane Gingell, Music Direction, Vocal Coaching Lisete da Sίlva, Choreography, Artistic Advisor Madeleine Inglehearn, Leader James O'Toole

Μια παράσταση που θα ήθελα πολύ να την ξαναδώ.

Την επόμενη μέρα, 19/9, παρακολούθησα στον Άγιο Μαρτίνο των Αγρών μια συναυλία της LMA Orchestra, υπό τον John Landor.

Μας έπαιξαν στο πρώτο μέρος

Beethoven - Romance in F for Violin and Orchestra με τον Joshua Fisher στο βιολί
Beethoven - Piano Concerto No 2 in B flat με τον Sasha Grunyuk στο πιάνο

…και στο δεύτερο την 40η του Mozart

Ωραία συναυλία σε πολύ όμορφη ατμόσφαιρα (μέσα στην εκκλησία, that is). Δεν θυμάμαι ωστόσο κάτι αξιοσημείωτο – εκτός ίσως πως η ορχήστρα είχε αρκετές και αρκετά όμορφες μουσικούς :-)

Αυτά στο Λονδίνο. Ο Σεπτέμβρης στις έκλεισε στις 24 με μια πολύ ωραία παράσταση του Alvin Ailey American Dance Theater στο Μέγαρο.

Στο πρώτο μέρος, που ήταν και το πιο ενδιαφέρον είχαμε:

Festa Barocca (2008), Χορογραφία: Mauro Bigonzetti, Μουσική: Georg Friedrich Handel

Έντονη κίνηση και ζωηρά χρώματα, μου θύμισε εξπρεσσιονιστικό πίνακα. Στο δεύτερο μέρος ένα αφιέρωμα στον Otis Redding:

Suite Otis (1971), Χορογραφία & Κουστούμια: George Faison, Μουσική: Otis Redding

…και στο τρίτο

Reνelations (1960), Χορογραφία: Αlνίn Ailey, Μουσική: Παραδοσιακή

Αυτά τον Σεπτέμβρη.