Ριγολέττος (ξανά...)

Ο δεύτερος Ριγολέττος που βλέπω μέσα στο Δεκέμβρη. Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω με μια λέξη την παράσταση θα έλεγα κάτι σαν “ενδιαφέρον”, “καλούτσικος”, “not bad” – κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Με αυτή την αίσθηση με άφησε η παράσταση του Ριγολέττου, που παρακολούθησα την Κυριακή 28-12-8, στο θέατρο Ολύμπια (68). Υπήρχαν κάποια πολύ καλά και κάποια αρκετά μέτρια στοιχεία, τα οποία έβγαλαν το μέσο όρο “not bad”.




Ξεκινώντας από τα καλά, θα έλεγα πως το σημαντικότερο asset της παράστασης ήταν ο εξαιρετικός Franco Vassallo στο ρόλο του Rigoletto. Γεμάτη φωνή, με μεγάλο όγκο και ωραία χροιά τραγούδησε άλλα και έπαιξε πολύ όμορφα τον ρόλο του μοχθηρού Rigoletto. Ήταν με διαφορά ο καλύτερος, μια κλάση μόνος του, και δικαίως πήρε και το περισσότερο χειροκρότημα στο τέλος.

Το δεύτερο θετικό σημείο ήταν η οπτική απόδοση του έργου (σκηνικά – κοστούμια – φωτισμοί) και η σκηνοθεσία. Νομίζω πως το οπτικό υλικό που μας προσέφερε ο Πετρόπουλος ήταν ιδιαίτερα ελκυστικό. Η υπόθεση διαδραματίζετε στο Μιλάνο του 1938, όπως λέει και ο ίδιος, και η σκηνή έχει τους χρωματισμούς ασπρόμαυρης τηλεόρασης. Ταίριαζαν αυτές οι αποχρώσεις του γκρί στην εποχή που μεταφέρθηκε το έργο και το όλο πακέτο με τις φασιστικές στολές και την φασιστική αισθητική εν γένει ήταν αρκετά όμορφο. Βέβαια δεν νομίζω πως πέρασε στο κοινό ή είχε κανένα νόημα ο ακριβής προσδιορισμός τόπου και χρόνου (από που και ως που Μιλάνο και όχι Τορίνο ή οτιδήποτε και γιατί 1938) αλλά εν πάσει περιπτώσει αυτά είναι λεπτομέρειες που μπορούμε να τις προσπεράσουμε. Επίσης είναι η δεύτερη φορά που χρησιμοποιείται το ίδιο περιβάλλον (πριν 2-3 χρόνια στην Τόσκα πάλι φασιστική Ιταλία είδαμε – Ρώμη αν θυμάμαι καλά) και κάποιος μπορεί να πει πως έχει χάσει την έμπνευσή του και επαναλαμβάνετε (ο Πετρόπουλος). Μπορεί να είναι και έτσι, ωστόσο λειτούργησε καλά στην παράσταση και άρεσε αρκετά.

Αυτό που δεν μου άρεσε ήταν η διανομή στους δύο βασικούς ρόλους του Δούκα και της Τζίλντα. Τόσο ο Jean-François Borras όσο και η Έλενα Κελεσίδη μου φάνηκαν λίγοι για τους συγκεκριμένους ρόλους και αυτό έβλαψε νομίζω την παράγωγή. Υποτονικές φωνές και μεγάλη αδυναμία στο acting part o Borras, δεν ήξερε πως να κινήσει το σώμα του. Ίσως να μην φαίνονταν οι αδυναμίες αυτές αν ο Vassallo ήταν του ίδιου βεληνεκούς, αλλά δεν ήταν. Κάθε φορά που τραγουδούσαν μαζί του ήταν η μέρα με την νύχτα.

Το άλλο στοιχείο που δεν μου άρεσε ήταν η ορχήστρα και ο Καρυτινός. Δεν ήταν κακοί στην απόδοση της μουσικής και η κλασική έλλειψη συντονισμού ανάμεσα στην ορχήστρα και την χορωδία ή και ανάμεσα στα διάφορα όργανα της ορχήστρας ήταν μειωμένη. Ωστόσο είχαν πλήρη άγνοια του χώρου στον οποίο έπαιζαν. Κάθε φορά που έπαιζαν φόρτε μας έπαιρναν τα αυτιά και ακούγαμε έναν πολύ δυνατό θόρυβο, χωρίς καμμιά μουσικότητα. Ιδιαίτερα τώρα που το πιτ έχει μεγαλώσει και έχει βγει πιο μπροστά, πρέπει κανείς να έχει ωτασπίδες μαζί του. Δεν λέω πως έπαιζαν πολύ δυνατά και δεν ταίριαζε με το έργο, λέω πως στη συγκεκριμένη αίθουσα να παίζεις τόσο δυνατά χάνεις την αίσθηση της μουσικής.

Από τους υπόλοιπους θα έλεγα πως πολύ καλός ήταν ο Καβράκος ως Σπαραφουτσίλε, αλλά ο ρόλος του είναι μικρός ώστε να “γράψει” στο έργο. Δεν ήταν κακή η Μαϊφάτοβα στο ρόλο της Μανταλένας. Δυνατός και επιβλητικός ο Μαυρογένης ως Τσεπράνο.

Αυτά.

Οι κυριότεροι συντελεστές:

Μουσική διεύθυνση Λουκάς Καρυτινός, Σκηνοθεσία – Σκηνικά – Κοστούμια Νίκος Σ. Πετρόπουλος, Φωτισμοί Giuseppe di Iorio, Duca di Mantova Jean-François Borras, Rigoletto Franco Vassallo, Sparafucile Δημήτρης Καβράκος, Conte di Monterone Κωνσταντίνος Κατσάρας, Marullo Άκης Λαλούσης, Matteo Borsa Γιώργος Σαμαρτζής, Conte di Ceprano Κώστας Μαυρογένης, Contessa di Ceprano Ελισάβετ Αθανασοπούλου, Gilda Έλενα Κελεσίδη, Giovanna Μαρία Βλαχοπούλου, Maddalena Victoria Dina-Maifatova, Αυλικός Θεόδωρος Αϊβαλιώτης, Ακόλουθος Ελένη Κουτσούμπη

Καλούτσικη Καμεράτα - πολύ καλός Άνθης

Έχοντας τελειώσει εσχάτως την Musicophilia, αναρωτιόμουν συνέχεια (την Τρίτη 16-12-8 αυτό) αν φταίω εγώ (δηλ. το ακουστικό/νευρικό μου σύστημα) ή όντως τα κόρνα ακούγονται εντελώς χάλια. Τελικά αφού είδα πως ούτε ένα μπάσιμο της προκοπής δεν μπορούσαν να κάνουν (τι μπάσιμο, ζήτημα εν έκαναν μια αττάκα της προκοπής στην αρχή) αποφάσισα πως φταίνε αυτοί :-) Και μιλάμε για μόνο δύο κόρνα. Και να έπαιζαν και τίποτε δύσκολο, τενούτες έπαιζαν.

Anyway, αυτό ήταν στο πρώτο μέρος της 33ης συμφωνίας του Mozart. Στη συνέχεια βελτιώθηκαν τα πράγματα. Αλλά εν γένει τα πνευστά της Καμεράτας ήταν αδύνατα. Θυμάμαι επίσης ένα γρήγορο στκάτο που τα φαγκότα ήταν ένα κλικ πιο πίσω από τα έγχορδα και ένα μπάσιμο ενός όμποε που μπήκε μισό μέτρο αργότερα. Θα μου πείτε λεπτομέρειες, αλλά μαζεύτηκαν αρκετές.

Εν αντιθέσει τα έγχορδα ήταν πολύ καλά. Συντονισμένα, με αυτοπεποίθηση με καλά dynamics, παρόλο που η ερμηνεία του Μυράτ ήταν just μια καλή average ερμηνεία, με την ζωντάνια τους και τον δυναμισμό τους κατάφεραν τελικά να κάνουν μια αρκετά καλή συναυλία (74).

Βέβαια αυτό δεν χρεώνεται μόνο στα έγχορδα της Καμεράτας, αλλά κυρίως στο Σωκράτη Άνθη και στην απόδοσή του στο πασίγνωστο κοντσέρτο για τρομπέτα του J.B.G. Neruda. Άψογος! Λαμπερός ήχος, πολύ καλή τεχνική εξαιρετικές ατάκες, ζηλευτός ήχος. Ένα από τα καλύτερα κοντσέρτα που έχω παρακολουθήσει φέτος. Πολύ καλός και ο Μυράτ στο διάλογο που είχε μαζί του.

Στο δεύτερο μέρος μας έπαιξαν την 40η συμφωνία του Mozart. Εμφανείς ξανά οι αδυναμίες των πνευστών, ιδιαίτερα στο 2ο αργό μέρος. Ωστόσο όλα αυτά ξεχάστηκαν από την ιδιαίτερης δυναμικότητας εκτέλεση του 4ου μέρους που ξεσήκωσε το κοινό και τους ανάγκασε να το επαναλάβουν.

Αυτά.

Η Συμφωνική Ορχήστρα της Βαμβέργης

Το Σάββατο 6-12-8 βρέθηκα στο Bamberg, και είπα να μην παραλείψω να ακούσω την περίφημη συμφωνική ορχήστρα της πόλης (93). Μας έπαιξαν την λειτουργία του JS Bach, σε σι ελάσσονα (BWV 232), υπό την διεύθυνση του Sir Roger Norrington.

Βέβαια, για να βρώ εισιτήρια είχα μια μικρή περιπέτεια. Originally, δεν είχα στο νου μου παρά να κάνω απλώς μια μικρή βόλτα στο Bamberg. Ψάχνοντας όμως περισσότερες λεπτομέρειες για την πόλη, ανακάλυψα πως έχει μια περίφημη φιλαρμονική και μάλιστα πως την ημέρα πως θα πήγαινα θα έπαιζαν στο καινούργιο τους concert hall (δηλ. όχι και πολύ καινούργιο, του ’93 – ίσως όμως για το Bamberg να θεωρείται brand new :-), την μεγαλύτερη σε διάρκεια (αν δεν κάνω λάθος) λειτουργία του Bach και μάλιστα υπό τον Roger Norrington.

Δυστυχώς όμως το online σύστημά τους έδειχνε πως ήταν sold out. Μετά 2-3 μέρες πάντως, μου πέρασε από το μυαλό πως αρκετές αίθουσες δεν βγάζουν όλες τις διαθέσιμες θέσεις online και σκέφτηκα δεν τους στέλνω ένα mail?, τι έχω να χάσω. Well, την άλλη μέρα το πρωΐ μου απάντησαν πως μου κράτησαν τα δύο τελευταία και να πάω να τα πάρω μισή ώρα προτού την συναυλία :-))))))

Ήμουν στην ώρα μου και ίσως και λίγο νωρίτερα :-) Εντυπωσιακή η αίθουσα, ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε πως το Bamberg έχει περί τις 70.000 κατοίκους. Σε πολύ ωραίο σημείο δίπλα από το ποτάμι, σε μια πεζογέφυρα να την συνδέει με το παλιό κομμάτι της πόλης.


Η φιλαρμονική του Bamberg είναι τέκνο του πολέμου. Δημιουργήθηκε από μέλη της γερμανικής ορχήστρας της Πράγας, που την έκαναν από την Πράγα λίγο προτού πέσει το iron curtain. Δεν επρόκειτο για καμμιά ιστορική ορχήστρα μιας και δημιουργήθηκε μόλις το 1938, αλλά στο Bamberg εξελίχτηκε σε μια από τις καλύτερες γερμανικές ορχήστρες.

Η λειτουργία που μας έπαιξαν θεωρείται μια best of συλλογή από τα καλύτερα κομμάτια θρησκευτικής μουσικής που έγραψε ο Μπαχ. Μικρή η ορχήστρα (αλλωστε πρόκειται για λειτουργία) και δεν παρατήρησα όργανα εποχής.

Να πω προς πήγα αρκετά επηρεασμένος από το hype που μου δημιούργησε η υπέροχη πόλη και ήμουν αρκετά έτοιμος να μπω μέσα σε μια μυσταγωγία. Την οποία μας προσέφεραν με το παραπάνω, τόσο ο Norrington, όσο και η ορχήστρα και η χορωδία της πόλης. Θεωρούσα δεδομένο τον άψογο ήχο και την ψηλή τεχνική της ορχήστρας αλλά αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν η χορωδία και ο χειρισμός της από τον Norrington, τον οποίον βρήκα εντυπωσιακό.

Δεν ξέρω αν είθισται (εγώ πάντως πρώτη φορά το είδα) αλλά είχε χωρίσει την χορωδία σε κάθετους τομείς, ο καθένας με τα πρίμα του και τα μπάσσα του. Μάλιστα οι τομείς δημιουργούνταν σε κάθε φορά διαφορετικοί πριν από την έναρξη κάθε μέρους, μετά από νεύματα του μαέστρου. Το εντυπωσιακότερο όλων ήταν κάποιο σημείο μιας φούγκας, όπου είχε χωρίσει την χορωδία σε 6-7 μέρη, όχι διαδοχικά, και έμπαζε το ένα μετά το άλλο και ακούγονταν οι φωνές από διαφορετικά σημεία της σκηνής κάθε φορά. Φαντάζομαι δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει αυτό και ενδεχομένως να το κάνει με όλες τις χορωδίες με τις οποίες παίζει το έργο. Nonotheless, εγώ εντυπωσιάστηκα :-)

Εν γένει ο όλος χειρισμός της ορχήστρας ήταν πολύ καλός. Παρόλο που χρειάστηκε να έχει μια καρέκλα για να ξεκουράζετε από καιρού εις καιρόν (τα έχει τα χρονάκια του), διάνυσε τις διόμισι-τρείς ώρες της συναυλίας με απίστευτη ζωντάνια. Ανυπομονώ να τον ξαναδώ στο Μέγαρο, όπου θα έλθει με την ορχήστρα της Στουτγκάρδης (νομίζω κάπου στο Μάρτη).

Εξαιρετικοί και οι 4 μονωδοί η σοπράνο Dominique Labelle, η άλτο Marie-Claude Chappuis, ο τενόρος James Taylor και ο βαρύτονος Mark Stone.

Αυτά. Μια μέρα που θα μου μείνει αξέχαστη.

Ps. Αν βρεθεί ποτέ κανείς στη γειτονιά μην παραλείψει να επισκεφτεί την πόλη. Πρόκειται για μια από τις ελάχιστες πόλεις της Γερμανίας που δεν έχει βομβαρδιστεί (αν όχι η μοναδική) και από τις πιο όμορφες πόλεις που έχω δεί.

Nürnberger Rigoletto

Τις προάλλες βρέθηκα για λίγες μέρες στην Φρακνονία. Δεν έχασα λοιπόν την ευκαιρία να παρακολουθήσω 1-2 από τα δρώμενα του τόπου. Έτσι λοιπόν, την Πέμπτη 4-12-8, παρακολούθησα στην κρατική όπερα της Νυρεμβέργης έναν πολύ καλό Rigoletto (90).

Η υπόθεση είχε μεταφερθεί σε μια ακαθόριστη εποχή και δεν υπήρχε στο σκηνικό κάτι που να μπορείς να χρησιμοποιήσεις για να την συμπεράνεις. Έτσι μόνο στα κουστούμια μπορούσες να βασιστείς. Τα κουστούμια ήταν σύγχρονα, αλλά δεν ήταν καθημερινά κουστούμια. Ήταν κουστούμια γιορτινής παράστασης, σε κόκκινο και μαύρο πρωτίστως. Ο μόνος που φορούσε απόχρωση του λευκού ήταν ο Ριγκολέτο.



Το σκηνικό ήταν αρκετά ιδιαίτερο και πολύ πετυχημένο. Σε πρώτο πλάνο υπήρχε ένας λιτά επιπλωμένος (πχ. ένα κρεβάτι, μερικά καθίσματα) χώρος ενώ σε δεύτερο υπήρχε ένα μαύρο παραπέτασμα, το οποίο κάλυπτε τα πάντα. Εκεί άνοιγαν παράθυρα σε διάφορα επίπεδα, τα οποία φανέρωναν χώρους γεμάτους δράση (πχ. Το σπίτι του Ριγκολέττο, σημεία από το παλάτσο του Δούκα κλπ). Αυτά το σκηνικό υπήρχε στις πρώτες 2 πράξεις. Στην Τρίτη πράξη υπήρχε μια διόροφη καλύβα-like κατασκευή, η ταβέρνα-πανδοχείο του Σπαραφουτσίλε και της αδελφής του.

Η παράσταση από ηχητικής πλευράς ήταν σούπερ. Οι πρωταγωνιστές (ο Δούκας, ο Ριγολέττο, η Τζίλντα, η Μανταλένα, ο Σπαραφουτσίλε) ήταν ο ένας καλύτερος από τον άλλο. Και οι υπόλοιποι βέβαια δεν υστέρησαν καθόλου, αλλά πραγματικά εντυπωσιάστηκα από τους πρωταγωνιστές. Ο David Yim στο ρόλο του Δούκα της Μάντουας έδωσε ρέστα. Μπορεί να υστερούσε λίγο στο acting part (ιδιαίτερα σε σχέση με τον Rigoletto που ήταν καταπληκτικός στις σκηνές του σπαραγμού) αλλά κάθε φορά που άνοιγε το στόμα του μου σηκώνοντας οι τρίχες! Πολύ καλή και η Claudia Katharina Braum ως Τζίλντα και ιδιαίτερα η Ezgi Kutlu, ως Μανταλένα. Μάλιστα η Kutlu είχε μια ιδιαίτερα καλή υποκριτική παρουσία. Ίσως υποκρίθηκε έναν αρκετά πιο «ηθικό» ρόλο απ’ ότι το έργο ενδεχομένως (έδωσε ένα essence «άτακτου» κοριτσιού), αλλά ήταν παρουσία που μαγνήτιζε.



Και όλα αυτά βέβαια σε μια όπερα που όλες οι άριες της είναι στα best of των τελευταίων 150 χρόνων. Υπέροχο και το Bella figlia dell'amore, ίσως το πιο αναγνωρίσιμο κουιντέτο στην ιστορία της όπερας. Είχα να ακούσω τόσο καλή εκτέλεση από τον καιρό του Ούγκο Τονιάτσι και των Εντιμότατων Φίλων του :-)))

Πολύ καλή και η μουσική διεύθυνση του Philipp Pointer. Αν και άκουσα 1-2 φορές λίγο να του ξεφεύγει σε γρήγορα χορωδιακά, είχε ιδιαίτερα σαφή και διαυγή ήχο, πολύ καλό ρυθμό και όλες οι άριες τις όπερας είχαν άψογες εκτέλεσεις. Πολύ καλή η Φιλαρμονική της Νυρεμβέργης λοιπόν. Νομίζω βέβαια πως το όλο ηχητικό εφφέ οφείλονταν και στην ακουστική της αίθουσας η οποία είναι εξαιρετικά καλή, σε σημείο όπου έφθανα να αναρωτιέμαι σε αρκετά σημεία αν ο ήχος έχει ενίσχυση.



Οι κυριώτεροι συντελεστές:

Μουσική Διεύθυνση Philipp Poitner, Σκηνοθεσία Andrea Raabe, Σκηνικά Tobias Dinslage, Κοστούμια Mechthild Seipel, Φωτισμοί Olaf Lundt, Ηerzog von Mantua David Υim, Rigoletto Mikolaj Zalasinski, Gilda Claudiα Kαtharinα Βraun, Graf von Monterone Vladislav Solodyagin, Graf von Ceprano Dariusz Siedlik, Gräfin von Ceprano Franzika Kern, Marullo Kurt Schober, Matteo Borsa Jeong-Kyu Kim, Sparafucile Nicolai Kαrnolsky, Maddalena Ezgi Kutlu, Giovanna Teresa Εrbe, Gerichtsdiener Tobias Link, Page Maria Kostraki

Αυτά.

Leipziger Streichquartett

Πολύ μου αρέσει η φετινή ιδέα του Μεγάρου να συμπεριλάβει στο πρόγραμμά του αρκετά γνωστά κουαρτέτα εγχόρδων. Ελπίζω μάλιστα η ιδέα να έχει αρκετή ζωή μπροστά της, μιας και, για μένα τουλάχιστον, αυτά τα μικρά σύνολα είναι το essence της προσωπικής μουσικής απόλαυσης. Έτσι το Σάββατο 29-11-8, στην αίθουσα Μητρόπουλος, απολαύσαμε ένα από τα πιο γνωστά σύγχρονα σύνολα, το Κουαρτέτο Εγχόρδων της Λειψίας (85).

Μας έπαιξαν στο Α’ μέρος, στην αρχή το 16ο, και τελευταίο αν θυμάμαι καλά, κουαρτέτο του Μπετόβεν και μετά το κουαρτέτο αρ.2 «Mémoires 1970» του Cristóbal Halffter. Στο Β’ μέρος ακούσαμε το 2ο κουαρτέτο του Mendelssohn.

Βρήκα εξαιρετική την απόδοση και την ερμηνεία του κουαρτέτου του Μπετόβεν. Έργο το οποίο δεν μοιάζει και πολύ για Μπετόβεν, εξερευνά άλλα μονοπάτια και μου φάνηκε αρκετά απαιτητικό στην ερμηνεία του. Νομίζω πως με τα πρώτα μέτρα του έργου έγινε φανερό πως έχουμε μπροστά μας 4 βιρτουόζους σε άψογη συνεργασία.

Το έργο του Halffter ήταν το σύγχρονο κομμάτι της βραδυάς. Δεν θα έλεγα πως με ενθουσίασε, από τα έργα που σε αφήνουν μάλλον αμήχανο στο πρώτο άκουσμά τους. Ενδιαφέρον θα το χαρακτήριζα αλλά μου φάνηκε αρκετά περίπλοκο και λίγο mind-boggling – πρέπει να το ακούσει κανείς αρκετές φορές για να μορφώσει άποψη.

Πολύ καλό ήταν και το κουαρτέτο του Mendelssohn. Άψογες και καθαρές μουσικές φράσεις, όμορφη και άνετη η εναλλαγή στο προσκήνιο, γενικώς μου έφεραν στο νου χορευτές που εκτελούν με άνεση ένα νούμερο, δύσκολο μεν αλλά με χάρη και άνεση.

Το κουαρτέτο της Λειψίας ιδρύθηκε το 1998, και οι 3 στους 4 μουσικούς του (εκτός από το τσέλλο) είναι μέλη της περίφημες Gewandhaus Orchestra. Το σύνολο αποτελείτε από τους Stefan Arzberger, 1st violin (παίζει σε ένα βιολί του Giovanni Francesco Pressenda, Turin 1824), Tilman Büning, 2nd violin (το βιολί του κατασκευάστηκε από τον Michele Deconet, Venice 1763), Ivo Bauer, viola (παίζει σε ένα σύγχρονο όργανο φτιαγμένο από τον Michael Ledfuß, 2003) και Matthias Moosdorf, cello (Andrea Guarneri, Cremona 1697).

Αυτά.

Μουρίκης & Γραμμένος

Πολύ ωραία περάσαμε την Πέμπτη 27-11-8, ακούγωντας την συμφωνική ορχήστρα της ΕΡΤ στο Μέγαρο Αθηνών, υπό την διεύθυνση του Βλαδίμηρου Συμεωνίδη (80).

Μας έπαιξαν στο πρώτο μέρος την εισαγωγή από την όπερα Susslan and Loudmila του Mikhail Glinka και στη συνέχεια το κοντσέρτο για δύο κλαρινέτα του Franz Krommer, με τους Σπύρο Μουρίκη και Διονύση Γραμμένο. Στο δεύτερο μέρος ακούσαμε την 4η του Tchaikovsky.

Το πρώτο συμπέρασμα που έβγαλα είναι πως ο Βλαδήμιρος Συμεωνίδης ξέρει να "παίζει" καλύτερα αυτή την ορχήστρα από τον Christian Lindberg. Η ορχήστρα έμοιαζε άλλη ορχήστρα από αυτή που άκουσα πριν λίγες μέρες. Αρκετά συμπαγής και πειθαρχημένος ο ήχος της, με αρκετά αξιόλογο σώμα εγχόρδων.

Τo κλου της βραδυάς, και ο κύριος λόγος για τον οποίο επιδίωξα να πάω στη συναυλία, ήταν το κοντσέρτο του πρώτου μέρους με την συμμετοχή των δύο κλαρινετιστών. Και νομίζω πως άξιζε και με το παραπάνω. Εξαιρετικός ο Μουρίκης και πολύ καλός και ο Γραμμένος δίπλα του. Επέδειξαν εξαιρετική μουσικότητα και συνεργάστηκαν άψογα τόσο μεταξύ τους όσο και με την ορχήστρα. Πανηγυρικό το χειροκρότημα του κόσμου, τους έφερε αρκετές φορές στη σκηνή με επακόλουθο ένα πολύ όμορφο μπιζάρισμα. Στα highlight της βραδυάς και η σκηνή στο μπιζάρισμα που ξαφνικά ο Μουρίκης έσβησε αλλά ανέβηκε και τον κάλυψε ο Γραμμένος. Εξαιρετικοί μουσικοί και οι δύο! (όχι βέβαια πως αμφέβαλα - μουσικοί της Παλαιάς είναι άλλωστε :-))))))

Αρκετά καλή και η ερμηνεία της 4ης του Τσαϊκόφσκυ και αυτό ενδυνάμωσε την καλή εντύπωση που μας είχε αφήσει μέχρι τότε ο Συμεωνίδης. Είχε άποψη, καλή άρθρωση, γεμάτο ήχο, αυτοπεποίθηση… γενικώς η άποψη μου για την ορχήστρα της ΕΡΤ άλλαξε αρκετά μετά αυτή την βραδυά.

Αυτά.

The New Amar Quartet

Πολύ τυχεροί θεωρώ πως ήταν όσοι βρέθηκαν στην αίθουσα του Μεγάρου Αθηνών στις 26-11-9. Το κουαρτέτο Amar, μαζί με τον Ευάγγελο Σαραφιανό, μας πρόσφεραν μια πραγματικά πολύτιμη βραδυά (88).

Το (νέο) κουαρτέτο Amar ιδρύθηκε από τις αδελφές Anna Brunner και Maja Weber το 1987. Τα μέλη του τώρα είναι οι: Anna Brunner, Violin, Igor Keller, Violin, Hannes Bärtschi, Viola, Péter Somodari, Violoncello. Το όνομα Amar το υιοθέτησαν το 1995, προς τιμήν του Paul Hindemith, που είχε ιδρύσει μαζί με τον Licco Amar to 1921 original κουαρτέτο Amar.

Αξίζει να σημειώσουμε πως τον Σεπτέμβριο του ‘99, το ίδρυμα Habisreutinger δάνεισε στο συγκρότημα 4 Stradivari. Αυτά είναι τα βιολιά Aurea 1715 & King George 1710, η βιόλα Gustav Mahler 1672 και το τσέλλο Bonamy Dobree-Suggia 1717. Δεν ξέρω αν παίζουν ακόμη με αυτά τα όργανα μιας και είδα πως το Strandivari Quartet παίζει επίσης με τρία από αυτά (μάλιστα founder member αναφέρετε η Maja Weber – μάλλον αυτή έχει τις άκρες με το ίδρυμα που μοιράζει στραντιβάριους :-))

Μας έπαιξαν στο πρώτο μέρος το πρώτο κουαρτέτο του Haydn, σε σολ μείζονα, έργο 77, και στη συνέχεια με την προσθήκη του Ευάγγελου Σαραφιάνου στο πιάνο, το κουιντέτο για πιάνο και έγχορδα σε φα ελάσσονα, έργο 34, του Brahms και στο δεύτερο μέρος το κουιντέτο για πιάνο και έγχορδα σε φα ελάσσονα του Franck.

Με το που ξεκίνησαν να παίζουν εντυπώσιάστηκα από τον ήχο τους και την τεχνική τους. Πρέπει να είναι ένα από τα καλύτερα κουαρτέτα που έχω ακούσει ζωντανά (μαζί ίσως με το κουαρτέτο Bartok το καλοκαίρι που μας πέρασε). Καθαρότατη άρθρωση, ζωντάνια, αυτοπεποίθηση, μεγάλη μουσικότητα και παιγνιώδη διάθεση ήταν χαρακτηριστικά που τα είχαν σε αφθονία. Μαζί με τον λαμπερότατο ήχο τους εντυπωσίασαν το παραδόξως πολυπληθέστατο κοινό (σχεδόν γεμάτη η αίθουσα!)που τους ανάγκασε να μπιζάρουν (δεν είχαν ετοιμάσει κάτι και μας έπαιξαν νομίζω το allegro από το κουιντέτο του Brahms – μπορεί να μην θυμάμαι καλά though μιας και άφησα αρκετές μέρες να περάσουν από τότε)

Πολύ καλές εντυπώσεις επίσης μου άφησε ο Ευάγγελος Σαραφιανός. Δεν τον είχα ξανακούσει και μου άρεσε αρκετά έως πολύ το παίξιμό του. Η συνεργασία του με το κουαρτέτο κυμάνθηκε σε αρκετά υψηλό επίπεδο – πράγμα που μου βάζει υποψίες πως μπορεί να έχουν ξαναπαίξει μαζί (είναι και based όλοι στην Ζυρίχη, αν δεν κάνω λάθος).

Αυτά. Μια πολύ απολαυστική βραδυά!

Σπύρος Μουρίκης et al

Την Δευτέρα 27-11-8, παρακολούθησα μια συναυλία της Συμφωνικής Ορχήστρας του Δήμου Αθηναίων (70). Η συναυλία δόθηκε στο θέατρο Ιλίσια, χώρος κάθε άλλο για τέτοιου είδους εκδηλώσεις, που απαιτείται space για μια full blown ορχήστρα. Ο λόγος που βασικά πήγα ήταν για να ακούσω τον Σπύρο Μουρίκη στο 2ο κοντσέρτο για κλαρινέτο του Weber.

Η συναυλία ξεκίνησε με μια αναγγελία του μαέστρου Μιχάλη Οικονόμου, που μας είπε θα ότι θα ξεκινούσαν με την εισαγωγή του Ντον Τζιοβάννι αντί για την εισαγωγή της Δύναμης του Πεπρωμένου (για «τεχνικού λόγους» - αναγγελία της ολυμπιακής για καθυστέρηση μου θύμισε αυτό :-))) Στην συνέχεια μας έπαιξαν το κοντέρτο του Βέμπερ και στο 2ο μέρος την 8η του Dvorak.

Η ορχήστρα στάθηκε στο σταθερά καλό επίπεδο που έχει τα τελευταία χρόνια. Γεμάτο σώμα εγχόρδων και πνευστά με αρκετή αυτοπεποίθηση έφτιαξαν ένα όμορφο μπλέντ. Τον Μιχάλη Οικονόμου πρώτη φορά τον άκουγα και μου άφησε θετικότατες εντυπώσεις.

Στο απαιτητικότατο κοντσέρτο του Weber θα έλεγα πως ένα περίμενα κάτι καλύτερο από τον Μουρίκη. Ok, σχεδόν αλάνθαστος ήταν και η μουσικότητα του ήταν σε πολύ ψηλό επίπεδο (το αργό 2ο μέρος ήταν νομίζω καταπληκτικό) αλλά κάποια άγαρμπα τελειώματα στο πρώτο μέρος ακούστηκαν και κάποια γρήγορα περάσματα στο τρίτο μέρος μου φάνηκαν επίσης λίγο απρόσεκτα. Πάντως η τεχνική του είναι εντυπωσιακή και νομίζω πως πως αν έπαιζε σε κάποιο άλλο χώρο θα ήταν και αυτός καλύτερος. Γιατί όπως και να το κάνουμε ο χώρος επηρεάζει τους μουσικούς. Οψώμεθα για το session μαζί με τον Γραμμένο :-)

Γεμάτη πάντως η αίθουσα η πλατεία του θεάτρου. Δεν ξέρω αν η πολυκοσμία οφείλονταν στο δωρεάν της εισόδου. Αν και υποπτεύομαι πως η μεγαλή πλειοψηφία (όπως και στις συναυλίες της ΚΟΑ) είναι φίλοι και συγγενείς που φάνηκαν πολλοί γιατί είναι λίγο μικρή η αίθουσα.

Αυτά