New York Philharmonic Chamber Soloists

Ένα πολύ ενδιαφέρον συγκρότημα μουσικής δωματίου παρακολουθήσαμε την Πέμπτη, 21-5-9, στην μικρή αίθουσα του Μεγάρου (78). Οι New York Philharmonic Chamber Soloists μας παρουσίασαν ένα «διαφορετικό» πρόγραμμα, υπό την έννοια ότι οι ενορχηστρώσεις των κομματιών είναι τέτοιες που δεν βρίσκουν συχνά στέγη (πάντα στα καθ’ ημάς). Πρόκειται για συγκρότημα που αποτελείται mostly από μουσικούς που είναι μέλη της Φιλαρμονικής της Νέας Υόρκης και ταυτόχρονα έχουν και παράλληλη ζωή ως σολίστες.

Τα μέλη του συγκροτήματος που μας επισκέφτηκαν ήταν οι: Katherine Greene viola – director, Stanley Drucker clarinet, Maria Kitsopoulos cello, Thomas Stacy oboe, Howard Wall French horn, Kim Laskowski bassoon, Elmira Darvarova guest violinist, Alexandros Kapelis guest pianist.

Μας έπαιξαν:

Α’ Μέρος

Wolfgang Amadeus Mozart Κουιντέτο για πιάνο, όμποε, κλαρινέτο, κόρνο και φαγκότο, K. 452
Felix Mendelssohn-Bartholdy Κουαρτέτο για πιάνο, έργο 3

Β’ Μέρος

Χρίστος Παπαγεωργίου "Χορός", για πιάνο, όμποε, κλαρινέτο, κόρνο, φαγκότο, βιολί, βιόλα και βιολοντσέλο
Ernst von Dohnányi Σεξτέτο για πιάνο, βιολί, βιόλα, βιολοντσέλο, κλαρινέτο και κόρνο, έργο 37

Βιτρουόζοι, των οργάνων τους τα μέλη του συγκροτήματος, μας άφησαν με τις καλύτερες εντυπώσεις. Θα σταθώ ιδιαίτερα στις τρεις κυρίες των εγχόρδων, που ήταν νομίζω μια κλάση ανώτερες από τους υπόλοιπους, και στο κουαρτέττο του Μέντελσον που ερμήνευσαν με αυτοπεποίθηση και αρκετή αυταρέσκεια – νομίζω με διαφορά το highlight της βραδυάς.

Επίσης να σταθώ και στον Χορό του Παραγεωργίου, ένα αρκετά ενδιαφέρον κομμάτι που θα ήθελα πολύ να ξανακούσω – όσο και αν η ενορχήστρωσή του μου έφερε στο νου πως ενορχηστρώθηκε ειδικά για την περίσταση. Αν ήταν έργο των αρχών του προηγούμενου αιώνα θα το χαρακτήριζα έργο εθνικής σχολής. Χρησιμοποιεί σε μεγάλο βαθμό λαϊκές μουσικές τις οποίες όμως επεξεργάζεται με έναν αρκετά σύγχρονο τρόπο, στην παράδοση βέβαια της δυτικοευρωπαϊκής κλασικής μουσικής.

Αυτά τα ολίγα...

Royal Concertgebouw Orchestra

Την Τετάρτη 13-5-9, παρακολούθησα την τελευταία μεγάλη συναυλία της χρονιάς (90). Τελευταία μεγάλη συναυλία υπό την έννοια πως για την φετινή σαιζόν ήταν η τελευταία επίσκεψη μεγάλης ορχήστρας. Μάλιστα θα έλεγα πως ήταν και πανηγυρικό το κλείσιμο της χρονιάς. Η Concertgebouw δεν είναι απλώς μια μεγάλη ορχήστρα, αλλά θεωρείται μια από τις καλύτερες 2-3, τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια. Επίσης ήταν μια ορχήστρα που πολύ ήθελα να την ακούσω live, μιας και πριν 2 χρόνια που είχα επισκεφτεί το σπίτι της δεν τα είχα καταφέρει. Και βεβαίως το glamorous του event αυξάνονταν ακόμη περισσότερο και από την συμμετοχή του Lang Lang.

Την ορχήστρα διεύθυνε όχι ο μόνιμος μαέστρος της (ας μην τα θέλουμε και όλα δικά μας :-), αλλά ο Daniel Harding. Τον Harding τον είχαμε απολαύσει προσφάτως (τον περασμένο Οκτώβρη), σε μια εμφάνιση που εμένα τουλάχιστον με είχε αφήσει ολίγον έκθαμβο. Οπότε είχαμε ένα πολύ προμισινγκ μείγμα ον στεϊτζ.

Στο πρώτο μέρος μας έπαιξαν το 2ο κοντσέρτο για πιάνο του Σοπέν, με τον Lang Lang. Να πω την αλήθεια είμαι λίγο επιφυλακτικός με του κλασικούς μουσικούς που έχουν την αχλή του ροκ σταρ και ανακατεύονται πάρα πολύ σε όλο αυτό το cross over hype. Διάβασα μάλιστα με ενδιαφέρον το περασμένο σαββατοκύριακο μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Lang Lang, που προσπαθούσε να βγάλει από πάνω του την «ρετσινιά του παρδαλού» Μάλιστα έλεγε πράγματα όπως μπορεί να έρχομαι σε επαφή με ποπ κουλτούρα και να λαβαίνω μέρος σε μη κλασικά δρώμενα, αλλά είμαι κλασικός πιανίστας και η ζωή μου και οι συνήθειες μου είναι κλασικού πιανίστα. Αρκετά μελετημένα λόγια και ας μην ξεχνάμε πως ο Lang Lang είναι στα 25 του.

Νομίζω πως με την ερμηνεία του μας έπεισε και με το παραπάνω και μάλιστα μας έδειξε πως είναι ένας πολύ καλός κλασικός πιανίστας. Έδειξε πως είχε μελετήσει καλά τον συνολικό χαρακτήρα και δομή του έργου, πως είχε άποψη για αυτό και είχε και την μεγάλη τεχνική και εκφραστική ικανότητα να την περάσει στο κοινό. Μου φάνηκε άψογος τεχνικά, με πολύ καλή άρθρωση με πολύ δυνατό έλεγχο της δυναμικής και του ρυθμού και πάνω απ’ όλα εξαιρετικά εκφραστικός. Από κοντά και η ορχήστρα έδειξε γιατί θεωρείτε μια από τις καλύτερες του κόσμου. Τον υποστήριξε θαυμάσια και συνδιαλέχτηκε πάρα πολύ όμορφα μαζί του, όπου το έργο το απαιτούσε.

Στο δεύτερο μέρος μας έπαιξαν την 2η συμφωνία του Brahms. Πρέπει να είναι από τα αγαπημένα έργα του Harding, μιας και με την Mahler Chamber Orchestra πάλι το ίδιο μας είχαν παίξει. Όμως, θαρρώ πως δεν έφτασε σε απόδοση την προ εξαμήνου ερμηνεία. Βέβαια ήταν μια εξαιρετική ερμηνεία και η Concertgebouw ίσως έχει το πιο δυνατό section εγχόρδων που έχω ακούσει live. Δυνατό όχι με την έννοια του volume αλλά με κάθε έννοια. Ωστόσο τα πνευστά της (τα χάλκινα to be precise) δεν μου φάνηκαν και τόσο punctual. Για να μην παρεξηγηθώ, διϋλίζω τον κώνωπα κάνοντας αυτά τα σχόλια για τα χάλκινα, μιας και η ορχήστρα απέδειξε πως σίγουρα είναι μια από τις κορυφαίες της τρέχουσας εποχής. Άλλωστε απέσπασε ένα από τα πιο θερμά χειροκροτήματα που έχω ακούσει στο Μέγαρο (εκεί δίνονταν η συναυλία – ξέχασα να το αναφέρω :-).

Αυτά. Μπιζαραν τόσο ο Λανγκ Λανγκ όσο και η ορχήστρα. Μάλιστα η ορχήστρα 2 φορές. Την πρώτη αν θυμάμαι καλά με Μεντελσσον και την δεύτερη με κάτι πολύ γνωστό που μου έφερε στο νου πρωτοχρονιάτικη Βιέννη. Και ο Λανγη Λανγκ έπαιξε κάτι πολύ γνωστό, που αυτή τη στιγμή αδυνατώ να ταυτοποιήσω.

Lohengrin

Και βέβαια αυτό που δεν πρέπει κανείς να παραλείπει όταν βρίσκεται στο Λονδίνο, είναι να παρακολουθεί μια από της παραγωγές του Royal Opera House, στο Covent Garden. Έτσι λοιπόν την Κυριακή 3-5-9, παρακολούθησα έναν πολύ όμορφο Lohengrin (91).

Ο μύθος του ιππότη Λόεγκριν, πρίγκιπας, γυιός του βασιλιά Πάρσιφαλ και φύλακας του Grail, αποτέλεσε την πηγή της έμπνευσης μιας από τις μεγάλες όπερες του Βάγκνερ (κοντά 5 ώρες μαζί με τα 2 εικοσάλεπτα διαλλείματα), οι οποίες πολύ σπάνια ανεβαίνουν στα καθ’ ημάς. Απ’ ότι θυμάμαι είχε παιχτεί ένας Λόεγκριν πριν καμμιά 10αριά χρόνια στο Μέγαρο, στο οποίον δεν είχα καταφέρει να πάω, και πέραν αυτού δεν θυμάμαι τίποτε άλλο. Εδώ που τα λέμε θα προτιμούσα να δω τίποτα πιο … παραδοσιακό (πχ καμμιά παραγωγή της ΕΝΟ στο Dr. Atomic ή στον Peter Grimes) αλλά και ο Λόεγκριν δεν μου κακόπεσε :-) Είναι άλλωστε ένα έργο σταθμός στη λυρική δημιουργία και ήταν και μια από τις εμμονές του ονειροπαρμένου Ludwig II της Βαυαρίας (κομμάτι επίκαιρου λόγω Ρουσάλκας), που ονόμασε και το πιο όμορφο κάστρο του επηρεασμένος από το έργο αυτό (Neuschwanstein)

Επρόκειτο για την αναδημιουργία μιας παλιότερης παραγωγής του ’77, η οποία απ’ ότι φάνηκε μπορεί και στέκεται μια χαρά και σήμερα, χωρίς απαραίτητα να χάνει πολύ από την (τότε) νεωτεριστική ματιά της. Αυτό, λόγω της αρκετά μίνιμαλ σκηνικής προσέγγισης (μόδα των 70ς απ’ ότι διάβασα – ευτυχώς δεν θυμάμαι καλά τις επικρατούσες τον καιρό εκείνο τάσεις :-))), η οποία είχε μειώσει τα σκηνικά σε 2-3 λάβαρα τα οποία ήταν μίξη από χριστιανικές εικόνες (σαν τις σκόλες που βγάζουμε στις λειτανίες) και παγανιστικά τοτέμ. Φαντάζομαι ενδεικτικό της μεταβατικής κατάστασης που επικρατούσε στην περιοχή (Βουργουνδία 10ος αιώνας).


Η βραδυά δεν ήταν εντυπωσιακή στην αρχή. Πέρα από τον Bychkov και την ορχήστρα, οι οποίοι ξεκίνησαν εντυπωσιακά με το πολύ γνωστό πρελούδιο (και συνέχισαν και έτσι), οι μονωδοί με προβλημάτισαν με το κατά πόσο είναι μέσα στην καρδιά του έργου. Ωστόσο η δεύτερη πράξη ξεκίνησε με μια εντυπωσιακή σκηνή με την Petra Lang και τον Falk Struckmann να στέλνουν την παραγωγή σε άλλο επίπεδο. Νομίζω πως θα υπήρξε κανένας στο ακροατήριο που να μην ανατρίχιασε ακούγοντας την ένταση και το πάθος του Ortrud. Επάξια δίπλα της και ο Telramund. Πρέπει να είναι οι καλύτεροι βαγκνερικοί καλλιτέχνες που έχω ακούσει live (όχι πως έχω ακούσει και πολλούς, ομολογουμένως).

Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι (Johan Botha & Edith Haller ως Lohengrin και Elsa von Brabant αντίστοιχα) ανέβηκε και αυτό από την δεύτερη πράξη και μετά. H Edith Haller είχε μια εξαιρετικά κρυστάλλινη και καθαρή φωνή η οποία σε στιγμές ήταν ιδιαίτερα συγκινητική. Ωστόσο νομίζω πως δεν πέρασε με επιτυχία στο κοινό, τις συναισθηματικές διακυμάνσεις του ρόλου της. Ήθελε λίγο περισσότερο στο expressiveness part.

Ο Botha έβγαλε με μεγάλη επιτυχία της θηριώδεις απαιτήσεις του ρόλου του - τεχνικώς άριστος με πολύ καλή και γεμάτη αυτοπεποίθηση φωνή. Όμως σε πολλά σημεία της έλειπε ο απαραίτητος όγκος που θα απογείωνε τον ρόλο. Marginal όμως deficiency μπροστά στις πολλές εξαιρετικές στιγμές που μας χάρισε, ιδιαίτερα στο τέλος της τρίτης πράξης. Το άλλο αταίριαστο ήταν το εξαιρετικό του πάχος. Με δυσκολία κινούνταν πάνω στο σκηνή. Οι σκηνές της ξιφομαχίας με τον Telramund ήταν ελαφρώς αστείες. Εν γένει το τόσο πάχος του τον δυσκολεύει πάρα πολύ στο acting (και αυτό φαίνεται).

Πολλοί καλός και ο κορεάτης(?) Kwangchul Youn στο ρόλο του βασιλιά, όπως και ο Boaz Daniel στο ρόλο του κήρυκα. Πολύ όμορφη η αρχή της πρώτης πράξης με τον κήρυκα να τραγουδάει σκαρφαλωμένος πάνω σε ένα τοτέμ κρατώντας μια σκόλα.

Σε ιδιαίτερα ψηλό επίπεδο η απόδοση που απέσπασε από τους μουσικούς ο Semyon Bychkov. Είναι η Τρίτη φορά που τον ακούω (πρώτη φορά σε όπερα δόου) και κάθε φορά μου φαίνεται καλύτερος. Πολύ ωραία επίσης και η έμπνευση να ανεβάσει 3-4 τρόμπες σε ένα από τα πλαϊνά θεωρεία να παίζουν τις φανφάρες του βασιλιά.

Αυτά. Επιστροφή στα ενδότερα τώρα.

Οι κυριώτεροι συντελεστές:

Conductor Semyon Bychkov, Director Elijah Moshinsky, Lighting Design Oliver Fenwick, Lohengrin Johan Botha, Elsa Edith Haller, Ortrud Petra Lang, Telramund Falk Struckmann, Heinrich I Kwangchul Youn, Herald Boaz Daniel, Four Nobles Haoyin Xue, Ji-Min Park, Kostas Smoriginas, Vuyani Mlinde, Four Pages Anne Osborne, Deborah Peake Jones, Amanda Floyd, Kate McCarney, Gottfried Ishwar Maharaj

Chicago

Ένα πράγμα από τα πράγματα που απαραιτήτως δεν πρέπει να «ξεχνάει» κανείς να κάνει αν βρίσκετε στο Λονδίνο (μαζί με το να πίνει μερικά pints of ale και να τρώει τηγανιτό χάντοκ με τάρταρ σως :-), είναι να παρακολουθεί κάποιο από τα πολύ καλά μιούζικαλ που βρίσκονται πάντα σε αφθονία. Έτσι λοιπόν και εγώ, αφού ταλαντεύτηκα αρκετά μεταξύ Όλιβερ και Σικάγου, βρέθηκα τελικά το Σάββατο 2-5-9 στο Cambrige Theate στο Sevel Dials, να παρακολουθώ μια παράσταση του δεύτερου.

Το στόρυ είναι λίγο-πολύ γνωστό σε όλους – άλλωστε υπήρξε και χολιγουντιανό μπλοκμπάστερ με την Catherine Zeta-Jones, τον Richard Gere και την Renée Zellweger. Στο Σικάγο της δεκαετίας του ’20, η χορεύτρια Roxie Hart έχει σκοτώσει τον εραστή της και βρίσκετε στη φυλακή. Περιγράφονται οι σχέσεις της με τις υπόλοιπες κρατούμενες (οι οποίες βρίσκονται κι αυτές εκεί λόγω του ότι έχουν σκοτώσει τα significant others τους), με το προσωπικό των φυλακών και κυρίως με τον δικηγόρο Billy Flynn, ο οποίος καταφέρνει να την μετατρέψει σε celebrity. Το μιούζικαλ είχε κερδίσει 6 Tony to 1997.

Το έργο έτσι όπως είχε στηθεί έμοιαζε περισσότερο με μουσικοχορευτική παράσταση παρά με μιουζικαλ, ή ό,τι έχω εγώ στο μυαλό μου τέλος πάντων σαν μιούζικαλ. Μίνιμαλ σκηνικά και άφθονα χορευτικά, τα οποία βέβαια εκτελούνταν από ψηλές όμορφες χορεύτριες με μαύρα εσώρουχα – καθόλου άσκημο θέαμα :-)

Εκτός από τα ρούχα, το μαύρο κυριαρχούσε και στα σκηνικά. Το πίσω μέρος της σκηνής είχε μετατραπεί σε μια ψηλή κερκίδα, στα έδρανα της οποία κάθονταν οι μουσικοί της ορχήστρας, και αυτό ήταν όλο και όλο το σκηνικό. Μπροστά από αυτή την κερκίδα διαδραματίζονταν τα δρώμενα. Ο διευθυντής της ορχήστρας βρίσκονταν σε ένα από τα μπροστινά έδρανα και είχε μάλιστα αρκετό ιντεραξιον με τους ηθοποιούς.

Το μουσικοχορευτικό παρτ ήταν εξαιρετικό! Οι χορεύτριες/τραγουδίστριες/ηθοποιοί ήταν η μια καλύτερη από την άλλη, με προεξάρχουσα την Rachel McDowall ως Velma Kelly (την είδαμε και ως Λίζα στο Μάμμα Μία αν δεν κάνω λάθος), η οποία ήταν και η σταρ της βραδυάς. Πολύ καλή και η Aoife Mulholland, η οποία είχε και τον πρωταγωνιστικό ρόλο και σίγουρα by far τα καλύτερα φωνητικά προσόντα αλλά η McDowall επισκίασε τα πάντα. Γενικώς όλες όσες είχαν τους ρόλους των φυλακισμένων ήταν εξαιρετικές. Πολύ καλός και ο Ian Kelsey στο ρόλο του δικηγόρου, όμως αν κάτι σου μένει από αυτό το μιούζικαλ είναι τα οι φυλακισμένες, οι οποίες ήταν άψογες, τέλεια συγχρονισμένες και πολύ καλές τραγουδίστριες.

Πολύ καλή και η τζαζ μουσική του John Kander (και πολύ όμορφα παιγμένη), φαντάζομαι πολύ γνωστή στον περισσότερο κόσμο μιας και έχει βγάλει αρκετά γνωστά κομμάτια.

Οι κυριότεροι συντελεστές:

Μουσική Διεύθυνση Ian Townsend, Σκηνοθεσία Walter Bobbie, Χορογραφία Ann Reinking, Σκηνικά John Lee Beatty, Κοστούμια William Ivey Long, Φωτισμοί Ken Billington, Announcer Lisa Norman, Sρirit of Fosse Nick Crossley, Velma Kelly Rachel McDowall, Roxie Hart Aoife Mulholland, Fred Casely Luke Johnson, Sergeant Fogarty Christopher Drake, Amos Hart David Ganly, Liz Alexis Owen Hobbs, Annie Chantelle Carey, June Vivien Carter, Hunyak Lucy Banfield, Mona Lucy Anderson, Matron 'Mama' Morton Gina Murray, Billy Flynn Ian Kelsey, Mary Sunshine Ν. Kiley, Go-To-Hell Kitty Lisa Norman, Harry Matt Wesley, Doctor Wayne Fitzsimmons, Aaron Rory Locke, The Judge Christopher Drake, Bailiff Dann Kharsa, Martin Harrison Matt Wesley, The Jury Wayne Fitzsimmons, McVicars Announcer Rory Locke, Swings Michelle Antrobus, Lee Greenaway, Gretchen Lodge, Lisa Ritchie, Dean Street, lan Stroughair

London Philharmonic Orchestra

Την Παρασκευή 1-5-9, παρακολούθησα μια πολύ ενδιαφέρουσα συναυλία στο Royal Festival Hall στο Southbank Centre του Λονδίνου. Η London Philharmonic Orchestra υπό την διεύθυνση του Mark Elder μας παρουσίασε ένα πολύ ωραίο πρόγραμμα της ρομαντικής περιόδου (88).

Στο πρώτο μέρος μας έπαιξαν στην αρχή την μουσική που έγραψε ο Janáček για το θεατρικό Schluck und Jau του Γερμανού νομπελίστα Gerhart Hauptmann και στην συνέχεια το κοντσέρτο για βιολί του Dvořák, με τον Thomas Zehetmair στο βιολί. Στο δεύτερο μέρος μας έπαιξαν την Τρίτη συμφωνία του Rachmaninov.

Με το πρώτο άκουσμα φάνηκε καθαρά ο πολύ πιο πλούσιος ο ήχος της LPO από την αντίστοιχη του BBC. Φάνηκε πως είναι μια από της μεγάλες ευρωπαϊκές ορχήστρες, με προσωπική χροιά και μεγάλη σημασία στις λεπτομέρειες του ήχου. Και δεν νομίζω πως για την κρίση μου αυτή έφταιγε μόνο η ακουστική της αίθουσας, η οποία παρεπιπτώντως είναι αξιοσημείωτη – ζεστός ήχος και έντονη αίσθηση αμεσότητας.

Πολύ ιντριγκαδόρικο βρήκα το δεύτερο κομμάτι, το κοντσέρτο για βιολί. Στην αρχή ομολογώ πως με ξένισε λίγο ο ήχος του βιολιού, σαν να μου φαίνονταν λίγο out of tune. Μετά από λίγο περισσότερη προσοχή (και βέβαια αφού το συνήθισα και λίγο) και αφού ξεπέρασα λίγο τον «παράξενο» ήχο του βιολιού νομίζω πως εκτίμησα ιδιαίτερα την τεχνική, την ζωντάνια και την λαμπρότητα της ερμηνείας του Zehetmair. Όσο και την εξίσου καλή υποστήριξη και ερμηνεία του Elder.

Έψαξα λίγο στο δίκτυο αλλά δεν βρήκα καμμιά αναφορά στο όργανο του Zehetmair. Πάρα πολλά overtones και ένας ήχος που μου έφερε στο νου την ζεστασιά των μπαρόκ χάλκινων. Έχοντας στο νου μου την στιλπνότητα του Καβάκου και του Tetzlaff ήταν σίγουρα ένα αρκετά ενδιαφέρων άκουσμα και η ερμηνεία του Zehetmair το highlight της βραδυάς

Η συμφωνία του Rachmaninov, δεν θα έλεγα πως μου κράτησε ομοίως υψηλό το ενδιαφέρον. Αν και τα πιανιστικά έργα του Rachmaninov είναι πολύ γνωστά, δεν ισχύει το ίδιο και για τις συμφωνίες του θαρρώ. Δεν είχα ξανακούσει το έργο, ωστόσο νομίζω πως εισέπραξα μια πολύ καλή παρουσίαση από έναν μαέστρο που έχει κάποια αδυναμία στις συμφωνίες του Rachmaninov. Νομίζω πως πέτυχε μια αρκετά καλή ερμηνεία με την ορχήστρα να γίνετε πολύ καλό εργαλείο σε ότι ήθελε να πετύχει.

Αυτά. Να πως και λίγο για το κτίριο. Γενικά το κτίριο είναι ένα από τα landmarks του Λονδίνου και λόγω της αρχιτεκτονικής του και της θέσης του πάνω από το ποτάμι έχει αρκετή σπουδαιότητα από μόνο του (εννοώ και χωρίς το music hall). Είναι αρκετά late 60’s-70’s η αισθητική του, με αυτά τα λευκά, τσιμεντένια μπαλκονάκια που προεξείχαν μέσα στην αίθουσα και τις πολύχρωμες ταπετσαρίες και τις κουρτίνες με τους μαιάνδρους. Αρκετά χαριτωμένο το βρήκα οπτικά και απ’ ότι διάβασα έχει γίνει αρκετή και μακρόχρονη δουλειά και στην ακουστική του.

ps. Μιας και οι φώτο που έβγαλα μέσα στην αίθουσα βγήκαν χάλια (όπως το περίμενα άλλωστε :-) παρακάτω η θέα στον Ταμεση

BBC Symphony Orchestra (again…)

Τις προάλλες, βρέθηκα για λίγες μέρες στον Λονδίνο και δεν έχασα την ευκαιρία να παρακολουθήσω εκ του σύνεγγυς μερικά από τα μουσικά δρώμενα της πόλης, κατά προτίμηση σε αίθουσες που δεν είχα ξαναεπισκεφθεί. Έτσι την Πέμπτη 30-4-9, βρέθηκα στο Barbican Hall και παρακολούθησα για δεύτερη φορά μέσα στην ίδια εβδομάδα την BBC Symphony Orchestra, υπό την διεύθυνση του Jiří Bělohlávek (83).

Αξιοπρόσεκτη αίθουσα που συνδυάζει την αμεσότητα με την ορχήστρα χωρίς εκπτώσεις στην χωρητικότητά της. Είχα την εντύπωση πως πρόκειται για σχετικά μικρή αίθουσα, όμως εκ των υστέρων διάβασα πως έχει πάνω από 1900 θέσεις. Δεν θα έλεγα πως εντυπωσιάστηκα από την ακουστική της αίθουσας. Καλή αλλά όχι αξιοσημείωτη – απ’ όσον τουλάχιστον μπορώ να πω από μια μόνο επίσκεψη (και από την θέση στην πλατεία που καθόμουν).

Στο πρώτο μέρος μας έπαιξαν το πρελούδιο και την μουσική της Μ. Παρασκευής από τον Πάρσιφαλ. Στο δεύτερο, με την προσθήκη των Katherine Broderik (soprano), Karen Cargill (alto), Robert Murray (tenor), Matthew Rose (bass) και της χορωδίας του BBC, μας έπαιξαν την 3η λειτουργία του Μπρούκνερ.

Δεν θα έλεγα πως ήταν άλλη ορχήστρα αλλά σίγουρα ήταν αισθητά καλύτερη από την Αθήνα. Μου φάνηκαν αρκετά πιο συγκροτημένοι, με αρκετά περισσότερο συναίσθημα και καλύτερο έλεγχο του ήχου. Αρκετά πιο πειθαρχημένο ήταν και το κοινό και μπόρεσε ο Bělohlávek να κάνει τα σβησίματα, στα οποία απ’ ότι φάνηκε αρέσκεται.

Πολύ μου άρεσε η χορωδία στο δεύτερο μέρος (είχαν μερικά πολύ δυνατά μέρη), όπως και οι μονωδοί. Ιδιαίτερα οι δύο γυναίκες (αν εξαιρέσει κανείς το ντύσιμό τους, which draws directly from the immense English fashion tradition :-) ήταν πολύ καλές. Όσο και αν ο alex λέει πως βαρέθηκε, εγώ πέρασα πολύ καλά :-)

Η συναυλία μεταδιδόταν κατευθείαν από το BBC, οπότε είχαν έναν Άγγλο δημοσιογράφο on stage να προλογίζει τα έργα. By far to διασκεδαστικότερο σημείο της βραδυάς :-)

Αυτά.