Bartok Quartet

Πολύ ωραία η ιδέα του φεστιβάλ Αθηνών για το αφιέρωμα στα κουαρτέτα του Bela Bartok. Μέχρι τώρα έχουμε δει το Diotima Quartet, το Νέο Ελληνικό Κουαρτέτο και το Bartok Quartet. Το τελευταίο το παρακολουθήσαμε την περασμένη Τετάρτη 25-6-8, σε μια ιδιαίτερη εντυπωσιακή όσο και απολαυστική βραδυά (92).

Νομίζω πως ήταν αισθητή η διαφορά τόσο στο παίξιμο όσο και στον ήχο του από τα δύο προηγούμενα. Και πώς να μην είναι όταν πρόκειται για ένα από τα πιο διάσημα συγκροτήματα του κόσμου, το οποίο μάλιστα από την ίδρυσή του (1957) έχει τα ίδια μέλη. Οι μουσικοί του συγκροτήματος παίζουν σε 4 από τα καλύτερα όργανα του 18ου αιώνα – ο Péter Kamlós (1ο βιολί) στο Stradivarius “Hamma” 1731, ο Géza Hargitai (2ο βιολί) σε Guadagnini 1779, ο Géza Németh (viola) σε Grancino 1712 και ο László Mezõ σε τσέλο Montagnana 1730.

Μας έπαιξαν 3 κουαρτέτα του Μπάρτοκ. Στο πρώτο μέρος το 1ο και το 3ο και στο δεύτερο το 5ο. Πολύ καλή επιλογή, μιας και έτσι μπορέσαμε να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη της γραφής του συνθέτη, μιας το 1ο γράφτηκε το 1909, το 3ο το 1927 και το 5ο το 1934. Τα κουαρτέτα του Μπάρτοκ βρίσκονται ακριβώς στο σημείο που η Δυτική μουσική ξεφεύγει από το Ρομαντισμό προς τα μοντέρνα κελεύσματα του ατονισμού. Θεωρούνται από τα πιο σπουδαίες συμβολές στο μέσο (το κουαρτέτο εγχόρδων) από την εποχή του Μπετόβεν. Μαζί με τα κουαρτέτα του Σοστακόβιτς, του Γιάνατσεκ και του Μπρίττεν αποτελούν το essence του 20ου αιώνα (again as far as string quartets are concerned)

Εμφανέστατη η σαφήνεια και η αυτοπεποίθηση με την οποία. Παρέα με την υψηλή τεχνική τους νομίζω πως πέρασαν δυνατά και καθαρά τα μηνύματα του συνθέτη. Το ακροατήριο παραδόξως ήταν ευμέγεθες και με το χειροκρότημά του νομίζω πως έδειξε πόσο εκτίμησε το βραδυά που μας χάρισε το πολύτιμο αυτό ουγγρικό κουαρτέτο. Μπίζαραν μάλιστα και μια φορά με κάτι πολύ όμορφο που μου ακούστηκε σαν μπουρλεσκ Νο6 – οποίος το γνωρίζει ας συνδράμει.

Αυτά.

From the Canyons to the Stars…

Μπορεί να μου φαίνεται αρκετά φτωχό το μουσικό σκέλος του Φεστιβάλ Αθηνών φέτος, αλλά οι παραστάσεις που έχω παρακολουθήσει μέχρι στιγμής είναι η μία καλύτερη από την άλλη. Έτσι, μετά την εντυπωσιακή εμφάνιση του Ensemble Modern τον περασμένο Γενάρη, ένα άλλο πολύ σημαντικό συγκρότημα μοντέρνας μουσικής παρακολουθήσαμε την περασμένη Δευτέρα 23-6-8 στο Ηρώδειο (90).

Είναι η δεύτερη φορά που παρακολουθώ το Ensemble intercontemporain, μιας και το είχαμε παρακολουθήσει και περσυ στο φεστιβάλ Αθηνών, πάλι υπό την Susanna Mälkki. Αυτή την φορά, συμμετέχοντας στον εορτασμό για τα 100 χρόνια από την γέννηση του Olivier Messiaen, μας έπαιξαν το υποβλητικότατο Des canyons aux étoiles...

Τα μέρη:

i. Le désert (Η έρημος)
ii. Les orioles (Οι φλώροι)
iii. Ce qui est écrit sur les étoiles (Αυτό που είναι γραμμένο στα άστρα)
iv. Le cossyphe d'Heuglin (Ο κοκκινολαίμης)
v. Cedar Breaks et le don de crainte (Το Cedar Breaks και το δώρο του δέους)
vi. Appel interstellaire (Διαστρικό κάλεσμα)
vii. Bryce Canyon et les rochers rouge-orange (Το Bryce Canyon και οι κοκκινωποί βλάχοι)
viii. Les ressucités et le chant de l'étoile Aldebaran (Οι αναστημένοι και το τραγούδι του άστρου Aldebaran)
ix. Le moquer polyglotte (Μίμος ο πολύγλωσσος)
x. La grive des bois (Η τσίχλα του δάσους)
xi. Omao, leiothrix, elapaio, shama
xii. Zion Park et la cité céleste (Το Zion Park και η ουράνια πόλη)

Το έργο παραγγέλθηκε to 1971 από την σοπράνο Alice Tully στον Messiaen, για τον εορτασμό των 200 ετών της Αμερικάνικης Ανεξαρτησίας. Πρωτοπαρουσιάστηκε στο Alice Tully Hall το 1974. Πρόκειται για ένα έργο με 12 μέρη, που ο Messiaen το εμπνεύστηκε από ένα ταξίδι που έκανε στα φαράγγια της Γιούτα και της Αριζόνα.

Θα έλεγα πως είναι ένα έργο πλήρως μπολιασμένο από την αμερικάνικη φύση, μιας και εκτός από τα φαράγγια, εμφανίζεται η έρημος και ένα πλήθος τοπικών πουλιών, που τόσο αγαπούσε ο Messiaen (o οποίος εκτός από μουσικός ήταν και ορνιθολόγος). Και πέρα από τα γήινα η μουσική υψώνετε στα άστρα, στον έναστρο ουρανό πάνω από τα επιβλητικά φαράγγια.

Η πληθώρα των ήχων που παράγονται από το μουσικό σύνολο είναι τεράστια. Προλαμβάνεται μια πολύ μεγάλη ποικιλία κρουστών: ξυλορίμπα (ξύλινη μαρίμπα), glockenspiel, wind machine (ανεμομηχανή;), γεώφωνο (οργανο που εφεύρε ο Messiean ειδικά για το έργο), πιάνο, καμπάνες, πολλά γκόνγκ, whip, 2-3 τύμπανα, thundersheet και αρκετά άλλα εξωτικά παραφερνάλια των οποίων τα ονόματα αγνοώ. Επίσης υπήρχε μια μεγάλη ποικιλία πνευστών: 3 τρομπέττες, 3 τρομπόνια, 2 φαγγότα, ένα κόντραφαγγοτο, 3 κόρνα, ένα αγγλικό κόρνο, 3 φλάουτα, 1 πίκολο, 2 κλαρίνα, 1 κουαρτίνο (μιας και γράφω από μνήμης ίσως δεν είναι και πολύ σωστά τα νουμερα). Και καμμια 15αριά έγχορδα.

Στα highlight τα τρία φαράγγια αλλά πρωτίστως το ονειρικό τραγούδι του Αλντεμπαράν. Πλατιές νότες που σε ταξίδευαν κρατώντας την αναπνοή σου. Κάθε μουσική φράση σημειώνονταν από τα κουδουνίσματα του glockenspiel, της ξυλορίμπας και τα κελαϊδίσματα του πίκολο. Σε βύθιζε σε έναν ονειρικό κόσμο με τα sparkling κρουστά να επιτείνουν με τις διακοπές της μελωδίας την αίσθηση της χαύνωσης. Καταπληκτικό κομμάτι!

Μοναδική παραφωνία το ακροατήριο. Είχαμε συνεχείς αποχωρήσεις καθόλη την διάρκεια. Φαντάζομαι θα ήταν αρκετά ενοχλητικό για τους μουσικούς να παίζουν μπροστά σε ένα κοινό που συνέχεια κόσμος σηκώνετε και φεύγει. Προφανώς ο κόσμος ήλθε για το Ηρώδειο παρά για την μουσική. Οπότε μόλις έκατσε κανένα μισάωρο, σηκώθηκε να φύγει  Επίσης είχε αρκετό αέρα που «ενοχλούσε» την μουσική, καθώς και 1-2 παιδάκια που έκλαιγαν από μακρυά. Τι να κάνουμε, τα κακά του Ηρωδείου…

Tourandot

Αρκετά προβληματική η Τουραντότ της ΕΛΣ που παρακολούθησα στο Ηρώδειο, την Πέμπτη 5-6-8 (68). Προβληματική τόσο σαν σύλληψη όσο και σαν εκτέλεση. Ωστόσο, απέσπασε το θερμό χειροκρότημα του κοινού. Βέβαια παραστάσεις όπερας στο Ηρώδειο στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών, είναι και λίγο τουριστικά γεγονότα και σαν τέτοια δεν θα πρέπει να έχουν τα ίδια κριτήρια με τις αυστηρώς καλλιτεχνικές παραγωγές.

Having said that, ίσως είναι πιο ξεκάθαρη η σκοπιμότητα της old-fashion προσέγγισης, με τα χρυσά, τις τιάρες και τους πομπέ αυτοκράτορες. Αλλιώς ο μόνος τρόπος για να δικαιολογηθεί είναι μάλλον λόγω αμηχανίας σκηνοθετικής αντίληψης. Βέβαια η ιταλική αντίληψη, σε αντίθεση με την γερμανική, είναι αρκετά πιο συντηρητική στην μεταφορά των έργων έξω από την εποχή που την εννοούσε ο συνθέτης.

Όμως η παραδοσιακή προσέγγιση θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί χωρίς μεγαλόπρεπα σκηνικά. Ιδιαίτερα σε ένα χώρο σαν το Ηρώδειο, που καθόλου δεν προσφέρετε σκηνικώς για μεγαλόπρεπες παραδοσιακές παραγωγές, το να προσπαθήσεις κάτι τέτοιο είναι δύσκολο, πολυδάπανο και εξαιρετικά επικίνδυνο για την επιτυχία του αποτελέσματος.

Η περσυνή παραγωγή της Κάρμεν που ήθελε μεγάλο σκηνικό χώρο, είχε επιλέξει να καλύψει ολόκληρη την ορχήστρα και τις 2-3 πρώτες κερκίδες για να τις χρησιμοποιήσει για σκηνή. Το πως λειτούργησε αυτό μπορεί να κανείς σαν πει πως είναι αμφιλεγόμενο, αλλά τουλάχιστον έδωσε χώρο για κίνηση και δράση. Στην φετινή παραγωγή της Tourandot, επιλέχτηκε να έχουμε ένα αρκετά μεγάλο και εντυπωσιακό σκηνικά, στριμωγμένο στην μικρή, σχεδόν ανύπαρκτη, σκηνή του Ηρωδείου. Και μάλιστα ένα σκηνικό στο οποίο δέσποζε μια τεράστια σκάλα στην μέση, που το χώριζε ουσιαστικά σε δύο μέρη. Ταυτόχρονα επιλέχτηκε να υπάρχει κόσμος, πολύ κόσμος πάνω στη σκηνή. Αποτέλεσμα ήταν η εξαιρετική μικρή κινητικότητα. Η δυσκολίες που αντιμετώπιζαν μονωδοί και χορωδοί ήταν εμφανείς. Επίσης ο χωρισμός της χορωδίας στη μέση επέτεινε τον παραδοσιακά κακό συντονισμό της με την ορχήστρα της ΕΛΣ.

Φαντάζομαι η έλλειψη χώρου οδήγησε επίσης και στην χρήση των ηχογραφημένων αποσπασμάτων που ακούστηκαν. Δεν ξέρω βέβαια αν αυτό είναι επαρκής δικαιολογία. Αν ο χώρος δεν μας κάνει για να κάνουμε κάτι, απλά δεν το κάνουμε ή κάνουμε κάτι άλλο. Με την ίδια λογική θα μπορούσαν να έχουν και την μουσική της ορχήστρας ηχογραφημένη ή όλα τα χορωδιακά μέρη. Θα γλύτωναν και τους μπελάδες του χειρισμού του πλήθους στη σκηνή.

Στην σκηνή κυριάρχησε ο Καλάφ. Ο Franco Farina ξεκίνησε κάπως δειλά αλλά όσο περνούσε η ώρα και ζεσταίνονταν νομίζω πως έδειξε την μεγάλη του φωνή και το πάθος του. Ωστόσο, η κακή ακουστική του Ηρωδείου πρέπει να τον ταλαιπώρησε αρκετά, μιας και ήταν εμφανής σε σημεία η προσπάθειά του να ακουστεί δυνατά. Επίσης σε αρκετά σημεία γύρναγε και τραγούδαγε προς το κοινό. Δικαιολογημένα όλα αυτά. Αυτό που δεν είναι δικαιολογημένο ήταν η κατακόρυφη πτώση του μετά το διάλλειμα. Αργότερα βέβαια ξαναβρήκε την φόρμα του ξανά, αλλά η πιο γνωστή άρια της όπερας (Nessun Dorma) βγήκε μετριότατα – άρια της αρχής της τρίτης πράξης ευθύς αμέσως μετά το διάλλειμα. Να πω πως ο πήχης για την συγκεκριμένη άρια έχει μπει πολύ ψηλά από τον μεγάλο Λουτσιάνο που την έχει κάνει και μια από τις πιο γνωστές οπερατικές άριες, αλλά παρόλα αυτά η απόδοση του Farina στο συγκεκριμένο σημείο ήταν επιεικώς μέτρια.

Αρκετά καλή Janice Baird στον ομώνυμο ρόλο. Ένας ρόλος αρκετά απαιτητικός μιας και πρέπει να αποδώσει την απόμακρη ψυχρή πριγκίπισσα, η οποία μέσα σε λίγα λεπτά στο τέλος του έργου μετατρέπετε σε μια υποταγμένη, ερωτευμένη γυναίκα. Αρκετά μεγάλη αδυναμία του έργου αυτή η γρήγορη αλλαγή – μάλιστα προβλημάτισε αρκετά και τον Πουτσίνι και μάλιστα σε αυτήν ακριβώς την αδυναμία λέγετε πως οφείλετε και η μη έγκαιρη ολοκλήρωση της όπερας – η οποία αποδόθηκε αρκετά καλά από την Baird. Πολύ καλή στη σκηνή με τα αινίγματα, απέδωσε όμορφα την αυξανόμενη ανησυχία της και το σπάσιμο σιγα-σιγά του παγερού προσωπείου της καθώς ο Καλάφ τα λύνει το ένα μετά το άλλο. Με παραξένεψε αρκετά ο θάνατός της στο τέλος, αλλά τον βρήκα αρκετά οπερατικό και χαριτωμένο. Ένας θάνατος από έρωτα ποτέ δεν έβλαψε μια ιταλική όπερα after all :-)))))

Εξαιρετική η Κελεσίδου στο ρόλο της Λιού, αυτοκτόνησε όμορφα και έπαιξε ο ρόλο της κρυφά ερωτευμένης με μαεστρία. Άλλη αδυναμία του έργου η αυτοκτονία αυτή, μιας και καθόλου δεν φάνηκε να υποστηρίζετε δραματικώς από την μετέπειτα συμπεριφορά του αντικείμενου του έρωτά της. Ωστόσο ήταν πολύ καλή και δίκαια απέσπασε το θερμότατο χειροκρότημα του κοινού.

Αρκετά αδύναμοι οι Μαυρογένης, Σιγαλός και Στεφάνου στους ρόλους των Πινγκ, Πάνγκ καο Πόνγκ. Αρκετά στυλιζαρισμένοι, με διαφορετικά χρώματα ο καθένας – κίτρινο, κόκκινο και μπλε – είχαν όλες τις προϋποθέσεις να χτίσουν παρουσία που θα μπορούσε να κλέψει την παράσταση, αλλά δεν τα κατάφεραν. Μόλις που άγγιξαν το γκροτέσκο essence των χαρακτήρων και έχασαν την ευκαιρία να δώσουν στην παράσταση κάτι για το οποία θα ήταν αξιομνημόνευτη.

Μετριότατη η απόδοση Καρυτινού και ορχήστρας. Με πολλά προβλήματα στο συντονισμό και στα μπασίματα, θα έλεγα πως τους έλειπε αρκετή προετοιμασία προκειμένου να φτάσουν σε ένα τεχνικά αποδεκτό αποτέλεσμα. Άχρωμη ερμηνεία και χωρίς κανένα σημείο που να δείχνει το added value του μαέστρου. Υπήρχε παρόλα αυτά και ο προσωπικός οπαδός του Καρυτινού, ο οποίος φρόντιζε σε κάθε χειροκρότημα να φωνάζει «Μπράβο Καρυτινέ!» και «Μπράβο Μαέστρο!» :-)

Η διανομή:

Μουσική διεύθυνση Λουκάς Καρυτινός, Σκηνοθεσία Renata Scotto, Σκηνικά – Κοστούμια Carlo Diappi, Χορογραφίες Lydia Biondi, Φωτισμοί Ελευθερία Ντεκώ, Μανδαρίνος Γιώργος Ματθαιακάκης, Λιού Έλενα Κελεσίδη, Καλάφ Franco Farina, Τιμούρ Δημήτρης Καβράκος, Πρίγκιπας της Περσίας Σταμάτης Μπερής, Πινγκ Κώστας Μαυρογένης, Πανγκ Δημήτρης Σιγαλός, Πονγκ Νίκος Στεφάνου, Αλτούμ Δημήτρης Στεφάνου, Τουραντότ Janice Baird

Αναρωτιέμαι ποιος ο λόγος να παίζονται τα πάντα στο Ηρώδειο, από grand όπερες μέχρι συναυλίες σύγχρονης μουσικής και μπαλέτο. Ο χώρος είναι ιδιαίτερος, υποβάλλει σε μεγάλο βαθμό τόσο αισθητικά όσο και συναισθηματικά αλλά έχει και μεγάλες ιδιαιτερότητες. Νομίζω πως μια μελετημένη και περισσότερο εστιασμένη χρήση του, θα βοηθούσε όχι μόνο στην καλύτερη παρουσίαση των έργων αλλά και στην καλύτερη εκμετάλλευση και ανάδειξη αν θέλετε του μνημείου.

Αυτά.

Σάξονες (...again)

Την προηγούμενη βδομάδα είπα να ξεκουραστώ λιγάκι και έτσι πήρα 2 μέρες άδεια από την δουλειά και πήγα μια βόλτα στις Βρυξέλλες και στις τριγύρω πόλεις (Brugge, Gent, Leuven). Πολύ όμορφες και πολύ ζωντανές πόλεις, ωστόσο δεν έχω στο νου μου να γράψω τις ταξιδιωτικές μου εντυπώσεις :-)

Δυστυχώς δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω καμμιά όπερα στην La Monnaie αλλά δεν άφησα και την ευκαιρία να πάει χαμένη :-) Έτσι, την προηγούμενη Παρασκευή, 30-5-8, βρέθηκα στο Paleis des Beaux-Arts των Βρυξελλών προκειμένου να παρακολουθήσω την Sächsische Staatskapelle Dresden υπό τον Myung-Whun Chung. Και την ορχήστρα και τον μαέστρο τους έχω ξαναπαρακολουθήσει, τόσο μόνος τους όσο και μαζί. Μου αρέσουν και οι δύο πολύ, οπότε ήταν μια συναυλία που πήγα πολύ θετικά προδιαθετημένος και δεν διαψεύστηκα! (94)

Μας έπαιξαν,

Α’ Μέρος
Olivier Messiaen Les offrandes oubliées, méditation symphonique
W.A. Mozart Pianoconcerto in d nr. 20, KV 466, με σολίστ τον Lars Vogt

B’ Μέρος
Ludwig van Beethoven Symphonie nr. 5 in c, op. 67

Είχα δύο άγνωστα σημεία σε αυτή την συναυλία: το κομμάτι του Messiaen και τον πιανίστα. Οπότε εκτός της αδημονίας να δω αν θα επαληθευτούν τα expectations μου σε σχέση με την μουσική απόδοση, είχα και το challenge του αναπάντεχου.

Το έργο του Messiaen δεν το είχα ξανακούσει. Είχα διαβάσει βέβαια πως ο Myung-Whun Chung έχει ένα specialization στον Messiaen, αλλά όσες φορές έχει έλθει στην Ελλάδα δεν έχει παίξει Messiaen. Θα έλεγα πως ενθουσίασε! Νομίζω πως o “meditation” χαρακτηρισμός υλοποιήθηκε και με το παραπάνω. Εντυπωσιακότατο το τρίτο μέρος και το πιανίσσιμο στο τέλος, όπου το κοινό κράταγε την αναπνοή του.

Στη συνέχεια το 20ο κοντσέρτο για πιάνο του Μότσαρτ με τον Lars Vogt. Πολύ καλός πιανίστας, ερμήνευσε με την τυπική γρηγοράδα και «ελαφρότητα» που συνήθως ταιριάζει στον Μοτσαρτ, χωρίς ωστόσο να υπολείπετε σε λυρισμό. Μου άρεσαν οι σαφείς, στρογγυλευμένες νότες του όσο και ο ακριβής χρονισμός τους. Γρήγορος και κοφτός στα γρήγορα μέρη, χωρίς όμως να γίνεται τραχύς. Χαριτωμένες και οι γκριμάτσες που έκανε – μάλλον την έβρισκε πολύ με ότι έπαιζε. Άρεσε πολύ και στο κοινό, το οποίο τον ανάγκασε να βγει και να μπιζάρει (με κάτι που το ανάγγειλε αλλά δυστυχώς δεν το θυμάμαι)

Το δεύτερο μέρος ήταν νομίζω θριαμβευτικό. Πρέπει να ήταν η καλύτερη 5η που έχω ακούσει. Ορχήστρα και μαέστρος μου δημιούργησαν την αίσθηση πως παρακολουθούσα έναν δεξιοτέχνη να επιδεικνύει αυτάρεσκα το πόσο καλά ξέρει να κάνει αυτό στο οποίο είναι καλός – και να αποδεικνύει με μεγάλη άνεση και το γιατί θεωρείτε τόσο καλός. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό η ερμηνεία μας κράτησε καρφωμένους στις θέσεις μας και μας μετέδιδε συνεχώς τα τόσο thrilling vibrations που μόνο μια έντονη ερμηνεία μπορεί να περνάει. Από τις περιπτώσεις που «φεύγεις» και μάλιστα μακρυά.

Αυτά.

Cultural Clash: Η περίπτωση Αττικό Μετρό

Μιας και επικρατεί μάλλον άπνοια αυτόν τον καιρό, θα σας διηγηθώ μια πολύ διασκευαστική, αλλά και αρκετά χαρακτηριστική της νεοελληνικής κουλτούρας αντιμετώπιση που έτυχα από το Αττικό Μετρο.

Την πρωτομαγιά είχα να ταξιδέψω με το αεροπλάνο. Έπρεπε λοιπόν να πάω στο αεροδρόμιο και μιας και τα λεωφορεία δεν λειτουργούσαν είπα να πάρω το μετρό. Τσέκαρα κιόλας να δω αν λειτουργεί και είδα πως είναι εντάξει. Έτσι λοιπόν την πρωτομαγιά το πρωΐ μπαίνω σε ένα σταθμό του μετρό, βγάζω εισιτήριο το ακυρώνω και πάω να πάρω το τρένο. Μετά από κανένα 10λεπτο (οι φωτεινές επιγραφές που λένε πότε έρχεται το κάθε τρένο δεν λειτουργούσαν) ακούω από το μεγάφωνο πως τα τρένα δεν πάνε στο αεροδρόμιο. Τρέχω αμέσως πάνω, βρίσκω τον υπεύθυνο και ακολουθεί παρακάτω διάλογος:

- Καλά αφού όλες οι εφημερίδες και τα sites λένε πως λειτουργείτε κανονικά γιατί δεν πάτε αεροδρόμιο;
- Ξέρετε ο Προαστιακός έχει απεργία όλη την ημέρα οπότε δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τις γραμμές του.
- Και γιατί τότε δεν ειδοποιήσατε τις εφημερίδες να μην λένε πως λειτουργείτε κανονικά
- …
- Καλά, δώστε μου τα λεφτά μου πίσω τότε
- Δεν μπορώ!
- Τι θα πεί δεν μπορείτε; Αφού έβγαλα εισιτήριο δεν μπορώ να μπορώ να το χρησιμοποιήσω από δική σας υπαιτιότητα δώσετε μου τα λεφτά μου πίσω!
- Δεν γίνετε! Δεν έχω λεφτά, δεν έχω αρμοδιότητα κλπ, κλπ.
- Δεν πρέπει να μου δώσετε τα λεφτά μου πίσω;
- Τι να σας πω, δεν ξέρω!!

Σταμάτησα εκεί για να μην χάσω το αεροπλάνο. Έφυγα γρήγορα και πήρα ταξί.

Η συνέχεια μετά από καμμιά 10αριά μέρες στο Γραφείο Εξυπηρέτησης Κοινού στο Σύνταγμα.

- Καλημέρα! Ξέρετε, την πρωτομαγιά πήγα να πάρω το μετρό, έβγαλα εισιτήριο και άκουσα μετά από λίγο στα μεγάφωνα πως το μετρό δεν πάει στο αεροδρόμιο. Θα μου δώσετε τα χρήματά μου πίσω; Ορίστε και τα εισιτήρια.
- Α, δεν είναι δικό μας θέμα. Κάντε μια αίτηση. Ορίστε πάρτε μια αίτηση (μου δίνει μια προτυπωμένη σελίδα Α4) και γράψτε τι θέλετε.

Γράφω λοιπόν την αίτηση – γέμισα όλη την σελίδα και έγραψα και από την πίσω πλευρά – την δίνω και φεύγω. Βγάλαμε και τα εισιτήρια μια φωτοτυπία και τα επισυνάψαμε. Βγάλαμε και μια φωτοτυπία την αίτηση και την κράτησα εγώ. Επάνω σημείωσα και τον αριθμό πρωτοκόλλου (!!!!), το όνομα της υπαλλήλου και το τηλέφωνό τους.

Μετά 3-4 μέρες με παίρνουν τηλέφωνο.

- Παρακαλώ;
- Γειά σας. Είμαι από το Αττικό Μετρό, έχετε κάνει μια αίτηση που ζητάτε να σας δώσουν πίσω κάποια χρήματα.
- Ποιος είστε;
- Ονομάζομαι Τάδε Ταδόπουλος και είμαι ο Επιβλέπων στο Γραφείο Επικοινωνίας Κοινού.
- Μάλιστα
- Ξέρετε δεν σας δίνουμε τα χρήματά σας γιατί είχαμε μια ανακοίνωση που έλεγε πως δεν πηγαίνουμε στο αεροδρόμιο.
- Δεν την είδα.
- Και όμως είχαμε βάλει μια ανακοίνωση ανά δύο μηχανήματα
- Ήμουν βιαστικός και αγόρασα εισιτήριο από το πρώτο μηχάνημα και πήγα γρήγορα να πάρω το τρένο. Δεν την είδα.
- Ξέρετε είναι η δεύτερη φορά που το κάνετε (όντως ήταν η δεύτερη φορά μιας και την είχα ξαναπατήσει σε μια στάση εργασίας παλιότερα – τους το έγραψα μάλιστα) και την πρώτη φορά είχατε δίκιο και σας τα δώσαμε τα χρήματα. Τώρα όμως βελτιωθήκαμε και βγάλαμε ανακοίνωση.
- Δεν βελτιωθήκατε αρκετά. Η ανακοίνωση που βγάλατε δεν ήταν σε εμφανές μέρος μιας και δεν την είδα. Και εν πάσει περιπτώσει το θέμα δεν είναι αν βγάλατε ή όχι ανακοίνωση. Το θέμα είναι πως δεν μπόρεσα να χρησιμοποιήσω την υπηρεσία για την οποία πλήρωσα, από δική σας υπαιτιότητα.
- Εμείς βγάλαμε ανακοίνωση, οπότε δεν έχουμε καμμιά ευθύνη.
- Προφανώς και έχετε ευθύνη εφόσον πουλάτε την υπηρεσία. Αν ήμουν δηλαδή γέρος και αγράμματος;
- Δεν μπορούμε να σας δώσουμε τα χρήματά σας, βγάλαμε ανακοίνωση.
- Μα καλά λέτε να είμαι ηλίθιος, να είδα την ανακοίνωση και παρόλα αυτά να έβγαλα εισιτήριο;
- Δεν είστε ηλίθιος. Είστε απρόσεκτος.
- Και για αυτό πρέπει να με τιμωρήσετε;
- Λυπάμαι αλλά δεν σας δίνουμε τα χρήματά σας. Αν θέλετε πηγαίνετε δικαστικά.
- Να πάω δικαστικά για ένα εισιτήριο; Μιλάτε σοβαρά; Δώστε μου τον προϊστάμενό σας να μιλήσω.
- Δεν υπάρχει προϊστάμενος. Εγώ παίρνω την απόφαση.
- Καλώς, ευχαριστώ.
- Να'στε καλά.

Αφού προβληματίστικα αρκετά για την συνέχεια, είπα να πάρω τηλέφωνο το 1520 - Γενική Γραμματεία Καταναλωτή – να δοκιμάσω και τις καινούργιες υπηρεσίες του δημοσίου :-)

- Γενική Γραμματεία Καταναλωτή, λέγετε.
- Γειά σας! Ξέρετε την πρωτομαγιά μπλά, μπλά, μπλα…
- Χμ… επειδή είναι υπόθεση του Μετρό, μάλλον πρέπει να πάρετε τηλέφωνο το Υπουργείο Μεταφορών. Πάρτε το τηλέφωνο.

Τηλέφωνο στο ΥΜΕ.

- Εμπρός;
- Γειά σας! Ξέρετε την πρωτομαγιά μπλά, μπλά, μπλα…
- Και τι θέλετε;
- Μα τα χρήματά μου! Μου δώσανε το τηλέφωνό σας από την ΓΓΚ για να με εξυπηρετήσετε.
- Αλλά εγώ είμαι στο θυρωρείο, δεν ξέρω που να σας περάσω.
- Εχμ… δεν έχετε καμμιά υπηρεσία που να ασχολείται με το Μετρό;
- Ε, όχι. Να σας περάσω στο γραφείο του Γενικού Γραμματέα;
- Καλή ιδέα, περάστε με!

Γραφείο ΓΓ

- Παρακαλώ;
- Γειά σας! Ξέρετε την πρωτομαγιά μπλά, μπλά, μπλα…
- Ναι έ; Και σας είπαν να πάτε δικαστικά ε;
- Ναι.
- Λοιπόν, πάρτε ένα τηλέφωνο στο γραφείο του Προέδρου του Αττικό Μετρό και αν δεν βρείτε άκρη, ξαναπάρτε με. Ονομάζομαι Τάδε.

Πολύ καλή και πολύ εξυπηρετική η κυρία.

Τηλέφωνο στο γραφείο του προέδρου της ΑΜΕΤΡΟ.

- Παρακαλώ; Ονομάζομαι Τάδε και είμαι σύμβουλος του Προέδρου.
- Γειά σας! Ξέρετε την πρωτομαγιά μπλά, μπλά, μπλα…

Με κόβει.

- Εμείς εδώ είμαστε η εταιρεία που κατασκευάζει το μετρό όχι η εταιρεία που το λειτουργεί. Να ακούσω το πρόβλημά σας αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι. Πάρτε αυτό το τηλέφωνο στην ΑΜΕΛ, που λειτουργεί το δίκτυο του Μετρό.
- Μάλιστα ευχαριστώ.

Τηλέφωνο στην ΑΜΕΛ.

- Παρακαλώ;
- Γειά σας! Ξέρετε την πρωτομαγιά μπλά, μπλά, μπλα…
- Να απευθυνθείτε στο Γραφείο Εξυπηρέτησης Κοινού στο Σύνταγμα.
- Αυτό το έκανα ήδη.
- Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο.

Έκλεισα, λοιπόν το κύκλο και έφαγα τα μούτρα μου. Τηλέφωνο πίσω στην καλή κυρία του ΓΓ του ΥΜΕ.

- Γειά σας. Θυμάστε που μιλήσαμε προηγουμένως; Το τηλέφωνο που μου δώσατε ήταν στην ΑΜΕΤΡΟ και όχι στην ΑΜΕΛ, κλπ, κλπ.
- Τότε πάρτε αυτό το τηλέφωνο (μου δίνει ένα άλλο τηλέφωνο)
- Αυτό το τηλέφωνο το πήρα, μου το έδωσαν από την ΑΜΕΤΡΟ και δεν είδα φως.
- Τότε πάρτε αυτό το τηλέφωνο (μου δίνει ένα άλλο τηλέφωνο), στο γραφείο του Διευθύνοντος Συμβούλου.
- Ευχαριστώ.

Τηλέφωνο στο Γραφείο του Διευθύνοντος Συμβούλου της ΑΜΕΛ.

- Παρακαλώ;
- Ξέρετε την πρωτομαγιά μπλά, μπλά, μπλα…
- Μάλιστα. Με ποιους κύριους μιλήσατε;
- Με αυτούς και αυτούς
- Καλώς, θα το κοιτάξουμε και θα σας πάρουμε τηλέφωνο.

Δεύτερη καλή κυρία. Για να δούμε.

Μετά 2-3 μέρες με παίρνουν τηλέφωνο.

- Παρακαλώ;
- Γειά σας. Είμαι από το Αττικό Μετρό, είμαι ο Προϊστάμενος στο Γραφείο Επικοινωνίας Κοινού. Έχετε κάνει μια αίτηση για επιστροφή των χρημάτων σας για κάποιο εισιτήριο που βγάλατε την πρωτομαγιά.
- Κοιτάχτε επειδή θέλουμε να βγάλουμε ένα φιλικό πρόσωπο προς το κοινό (!!!) θα προωθήσω την αίτησή σας προς την διοίκηση. Εγώ δεν συμφωνώ βέβαια (!!!) γιατί είχαμε βγάλει ανακοίνωση, αλλά ας πάρουν αυτοί την απόφαση.
- Σας ξαναλέω πω το πρόβλημα δεν είναι αν είχατε βγάλει ή όχι ανακοίνωση. Το πρόβλημα είναι πως δεν καταλαβαίνετε γιατί πρέπει να μου επιστρέψετε τα χρήματα. Αφήστε που όλες οι εφημερίδες έλεγαν πως λειτουργείτε κανονικά.
- Δεν ξέρω τι λένε οι εφημερίδες. Είχαμε βγάλει ανακοίνωση. Το προώθησα στην διοίκηση και ας αποφασίσουν αυτοί. Άλλωστε είστε ο μοναδικός που είχε πρόβλημα
- Είμαι ο μοναδικός που είχε πρόβλημα ΚΑΙ αποφάσισε να μπει στη διαδικασία να του επιστρέψετε τα χρήματα που σας πλήρωσε χωρίς αντίκρυσμα
- Έστω. Πάντως είστε ο μόνος.
- Καλώς, ευχαριστώ.
- Να'στε καλά.

Μετά από καμμιά 10αριά μέρες με παίρνουν τηλέφωνο.

- Παρακαλώ;
- Γειά σας. Είμαι από το Αττικό Μετρό, μπορείτε να περάσετε από το Γραφείο Εξυπηρέτησης κοινού στο Σύνταγμα, από τις 8 μέχρι τις 4, να πάρετε τα χρήματά σας.
- Ευχαριστώ (WOW!!! με επιμονή και υπομονή τα πάντα κατορθώνεις που λέει και η παλιά καλή παροιμία :-))
- Να'στε καλά.

Πάω λοιπόν στο Σύνταγμα.

- Γειά σας! Με πήρατε τηλέφωνο μπλα, μπλα, μπλα…
- Την ταυτότητά σας.
- Την ταυτότητά μου; Δεν την έφερα!
- Μα τότε πως θα σας δώσουμε τα χρήματα;
- Έφερα τα εισιτήρια
- Εγώ θέλω την ταυτότητά σας
- Γιατί δεν μου είπατε στο τηλέφωνο πως θέλετε να φέρω την ταυτότητά μου;
- Μα είναι πασιφανές!
- Να που δεν είναι! Και εν πάσει περιπτώσει έχω τα εισιτήρια! Μπορείτε να δείτε πως είναι τα ίδια με αυτά που έχετε φωτοτυπία στην αίτηση.
- Δεν ξέρω! Εγώ έχω εντολή να γράψω εδώ τον αριθμό της ταυτότητάς σας. Τον ξέρετε;
- Όχι
- Βλέπετε;

Σωστά. Φεύγω λοιπόν και επιστρέφω με την ταυτότητά μου και – επιτέλους!!! – παίρνω τα χρήματα!!!

Φιλικότατο το Αττικό Μετρό :-)))))))))))))))))))))))

Θυμάμαι μια παρόμοια περίπτωση πριν 3-4 χρόνια στο σταθμό Μαριενπλατς του Μονάχου. Είχα βγάλει ένα εισιτήριο, αλλά δεν ήμουν σίγουρος αν ήταν σωστό. Το είχα ακυρώσει μάλιστα και είχα κάνει και μια διαδρομή με αυτό. Είδα λοιπόν ένα γραφείο πληροφοριών, μπήκα μέσα και ρώτησα:

- Ξέρετε έχω βγάλει αυτό το εισιτήριο για να πάω εκεί αλλά δεν είμαι σίγουρος αν είναι σωστό. Είναι;
- Όχι δεν είναι. Πρέπει να βγάλετε ένα τέτοιο. Δώστε μου αυτό και πάρτε πίσω τα χρήματα σας και πηγαίνετε να βγάλετε ένα σωστό

Μέσα σε 2 λεπτά!!! Μα τι βλάκες οι Γερμανοί! Δεν είναι να απορεί κανείς με τέτοια μυαλά που κουβαλούν γιατί είναι τόσο πίσω.