Κρίμα

Την προπερασμένη Παρασκευή, 25-6-10, κατάφερα και πήρα μια πρόσκληση (από μια εκπομπή του Δ. Μαλούχου στο Τρίτο) για την συναυλία της ΚΟΑ, στο Μέγαρο.

Υπό την διεύθυνση του Francesco La Vecchia, μας έπαιξαν στο πρώτο μέρος την εισαγωγή από τον Κουρέα της Σεβίλλης και το κοντσέρτο για δύο πιάνα του Mozart, KV 365. Στο δεύτερο μέρος είχαμε την 4η συμφωνία του Johannes Brahms.

Είχα αρκετό καιρό να ακούσω την ΚΟΑ. Την απέφευγα, έχοντας στο νου μου πως πρόκειται για πολύ μέτρια ορχήστρα. Όχι πως δεν έχω απολαύσει και καλές στιγμές της, αλλά έχω στο νου μου πως είναι λίγο ρώσικη ρουλέτα η ποιότητα της συναυλίας με την ΚΟΑ. Πάντως, λίγο πριν την έναρξη έπιασα τον εαυτό μου να αδημονεί για το τι θα ακούσει, πράγμα που το ενέγραψα στα θετικά της βραδυάς.

Τελικά φάνηκε πως δεν ήταν καλή ιδέα. Η ΚΟΑ μου φάνηκε σε κακή κατάσταση, ασυντόνιστη, εκπέμποντας μια ηχητική θολούρα, που ορισμένα σημεία (των πολύ γνωστών κομματιών) τα έκανε αγνώριστα. Τελικά κατάλαβα τι ήταν αυτό που μου φταίει. Ενώ μια γερμανική ορχήστρα επι παραδείγματι, τακάρει μέσα σε 20-30 ms ας πούμε, η ΚΟΑ θέλει 500! Και αυτή η έλλειψη συντονισμού δεν ήταν μόνο στα μπασίματα αλλά παντού. Πχ, ο καθένας είχε την δική του άποψη για το πόσο διαρκεί ένα τέταρτο ή ένα όγδοο ας πούμε. Sounds like fun και ίσως να είναι και ενδιαφέρων αλεατορικός πειραματισμός, αλλά δεν νομίζω να ήταν αυτό το ζητούμενο. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να απαιτεί μια ορχήστρα από τους μουσικούς της είναι να παίζουν μαζί.

Anyway.

Κατά τα άλλα μου άρεσε ο Δημήτρης Σταματελάτος όχι τόσο η Καλλιόπη Εμμανουήλ (οι δύο πιανίστες του κοντσέρτου του Mozart) που έβγαζε αρκετή αστάθεια στα γρήγορα περάσματα.

Επίσης «θυμήθηκα» πως μου αρέσει και η 4η του Brahms :-)))))))

Αυτά.