Σύγχρονη Βρετανική Μουσική

Μια αρκετά ενδιαφέρουσα συναυλία παρακολούθησα στην Δευτέρα 22-2-10, στην μικρή αίθουσα του Μεγάρου. Παρακολουθήσαμε μια συναυλία του Ergon Ensemble, του μουσικού συνόλου του Μουσικού Φεστιβάλ των Παξών. Eυχάριστη έκπληξη το πολυπληθέστερο απ’ ότι περίμενα ακροατήριο, μιας και σε συναυλίες μοντέρνας μουσικής το πλήθος των on stage συναγωνίζεται το πλήθος τον off stage :-) Βέβαια αν εξαιρέσει κανείς τους υπάλληλους της βρετανικής πρεσβείας, που φαντάζομαι πως ήλθαν λόγω συνάφειας, δεν θα πέσει και πολύ έξω από τα γνωστά νούμερα.

Το πρώτο έργο που ακούσαμε ήταν το Sonata da Caccia, op. 11, του Thomas Adès, για μπαρόκ όμποε, κόρνο και τσέμπαλο, έργο του 1994. Παράξενο έργο και αρκετά ενδιαφέρον, που παίχτηκε όχι πολύ καλά, μιας και η απόδοση του κόρνου δεν ήταν στο επίπεδο που θα άρμοζε για να αναδειχθεί το έργο. Πολύ σφιγμένος ήχος και μεγάλη δυσκολία στις αττάκες – είναι δύσκολο όργανο το κόρνο. Εξαιρετικό το όμποε ωστόσο.

Στη συνέχεια περάσαμε στο Dark Inventions (έργο του 1992) του Philip Cashian, για φλάουτο, κλαρινέτο, κρουστά, πιάνο και τσέλο. Νομίζω το highlight της βραδυάς. Ιδιαίτερα θλιμμένα ηχοχρώματα και πολύ καλή δημιουργία ατμόσφαιρας από τους μουσικούς. Μας βύθισε σε μελαγχολία και στοχασμό. Ένα έντονο αίσθημα "deep in the woods".

Το πρώτο μέρος έκλεισε με το Since Brass, nor Stone…, op. 80 (2008) του Alexander Goehr, για κουαρτέτο εγχόρδων και κρουστά. Πολύ όμορφο έργο, με πολύ μεγάλη ποικιλία στους ήχους των κρουστών. Απ’ ότι λέει το booklet της παράστασης το έργο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Πάβελ Χάας και τους συνάδελφούς του στα ναζιστικά στρατόπεδα. Το 2009 το έργο πήρε το Βραβείο Βρετανού Συνθέτη για έργα μουσικής δωματίου.

Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με το Tendril του Jonathan Harvey (1987) – έργο για σύνολο 11 οργάνων (1 φλάουτο, 1 όμποε, 1 κλαρινέτο, 1 φαγκότο, 1 κόρνο, 1 πιάνο, 2 βιολιά, 1 τσέλο, 1 βιόλα και 1 μπάσο). Πολύ όμορφο και αυτό το έργο με πρωταγωνιστή το φλάουτο και τα "τιτιβίσματά" του, που θύμισαν έντονα Μεσσιάν.

Η βραδυά έκλεισε με την Sinfonietta του Britten, op. 1. Βέβαια δύσκολα αυτό το έργο μπορεί να χαρακτηριστεί σύγχρονο μιας και γράφτηκε το 1930. Έργο για 10 μουσικούς (1 φλάουτο, 1 όμποε, 1 κλαρινέτο, 1 φαγκότο, 1 κόρνο, 2 βιολιά, 1 βιόλα 1 τσέλο και ένα κοντραμπάσο) το πρωτοάκουσα πριν δυόμισι χρόνια περίπου και το είχα βρει αρκετά ενδιαφέρον. Νομίζω πως δείχνει την ηλικία του σε σχέση με τα έργα που ακούσαμε την υπόλοιπη βραδυά, ωστόσο δεν παύει να είναι ένα αρκετά ελκυστικό έργο, με ένα πολύ όμορφο τελευταίο μέρος – την Ταραντέλα.

Το σύνολο μου άρεσε αρκετά και θα ήταν αρκετά ευχάριστο να δίνει πιο συχνά συναυλίες. Την μουσική διδασκαλία είχε ο Michael Kasper και την μουσική διεύθυνση ο Kasper de Roo. Και τους δύο τους είχαμε δει πριν δύο περίπου χρόνια με το Ensemble Modern.

Οι μουσικοί που συμμετείχαν ήταν: Χρυσή Δημητρίου φλάουτο, Χριστίνα Παντελίδου όμποε, Κώστας Τζέκος κλαρινέτο, Μαρία Κολέτου φαγκότο, Εμμανουήλ Βεντούρας κόρνο, Θοδωρής Βαζάκας κρουστά, Μάριος Νικολάου κρουστά, Άι Μοτοχάσι-Σιδέρη πιάνο, τσέμπαλο, Απόστολος Παληός πιάνο, Παναγιώτης Τζιώτης βιολί, Κώστας Παναγιωτίδης βιολί, Αλί Μπαζεγκμεζλερ βιόλα, Αντώνης Πρατσινάκης τσέλο, Δημήτρης Τραυλός τσέλο, Νίκος Τσουκαλάς κοντραμπάσο.

Δυστυχώς το πρόγραμμα της παράστασης δεν αναφέρει ποιοι ήταν οι μουσικοί που έπαιξαν σε κάθε κομμάτι. Βέβαια το πρόβλημα υπάρχει μόνο με τα δύο τσέλα, μιας και όλα τα αλλά είναι εύκολο να αντιστοιχηθούν.

Αυτά.

(another) Don Carlos

Τις προάλλες βρέθηκα για λίγες μέρες στις Βρυξέλλες και δεν έχασα την ευκαιρία να παρακολουθήσω μερικά από τα πολιτιστικά δρώμενα της περιοχής. Έτσι την Παρασκευή 12-2-10 βρέθηκα στην Αμβέρσα και παρακολούθησα έναν Don Carlos, από την Όπερα της Φλάνδρας. Αρκετά όμορφη η Όπερα της πόλης, όχι τόσο όμορφη όσο της Γάνδης (η άλλη έδρα της Όπερας της Φλάνδρας) αλλά μάλλον μεγαλύτερη.

Η εκδοχή του Don Carlos που παρακολουθήσαμε ήταν η πρώτη ορίτζιναλ γαλλική βερσιόν, μαζί με το μπαλέτο. Ήταν η πρώτη φορά που παρακολουθούσα αυτή την εκδοχή και δεν νομίζω πως την προτιμώ από την ιταλική και πιο συντετμημένη εκδοχή. Αν δεν κάνω λάθος τα κύρια τμήματα που λείπουν από την συνήθη εκδοχή είναι η πρώτη πράξη και το μπαλέτο. Συνολικά η grand opera που παρακολούθησα, μαζί με τα διαλλείματα, διάρκεσε 5 ώρες – θα πω ψέματα αν πω πως δεν με κούρασε λιγάκι στο τέλος.

Δεν θα έλεγα πω εντυπωσιάστηκα αρχικά με αυτό που παρακολουθούσα. Πολύ λιτό σκηνικό και κλασικό ανέβασμα, με ρούχα εποχής, και μουσικώς όλα καλά αλλά τίποτε το αξιοσημείωτο. Τα ίδια πάνω κάτω ισχύουν και για τους βασικούς πρωταγωνιστές. Το μόνο στοιχείο που φαίνονταν να ξεχωρίζει ήταν ο Ροντρίγκο, τόσο ως φωνή όσο και ως εμφάνιση, παίξιμο κλπ. Το κοστούμι του επίσης ήταν αξιοπρόσεκτο. Ήταν μερικούς αιώνες πιο σύγχρονο από την εποχή που διαδραματίζονταν η υπόθεση – μαύρη μακριά δερμάτινη καμπαρντίνα και μαύρα στρογγυλά γυαλιά.

Ωστόσο, τα πράγματα δεν ήταν έτσι, όπως αρχικά φάνηκε να είναι – και αυτό άρχισε να γίνεται φανερό από το μπαλέτο. Το οποίο δεν ήταν καν μπαλέτο. Ήταν η μουσική του μπαλέτου βέβαια, αλλά δεν υπήρχε κανένα μπαλέτο on stage. Αντ’ αυτού παρακολουθήσαμε μια σκηνή από θεατρικό/παντομίμα, χωρίς ομιλία. Το σκηνικό ήταν ένα διαμέρισμα με παλ αισθητική late 50’s, όπου η Έμπολι και ο Δον Καρλος παρουσιάζονταν ως ζευγάρι το οποίο έκανε το τραπέζι σε ένα άλλο ζευγάρι – Φίλιππος & Βαλουά. Το πνεύμα του θεατρικού προς φάρμα μάλλον. Άλλωστε υπήρχε μια επιγραφή πάνω από το σκηνικό που έγραφε “EBOLI’S DROOM” – Eboli’s Dream στα φλαμανδικά μάλλον. Να πω την αλήθεια τσέκαρα την υπόθεση του original μπαλέτου για να δω μήπως υπάρχει καμμιά σχέση. Το original ballet “La Peregrina” ήταν σε χορογραφία του Lucien Petipa και δεν κατάφερα να βρω καμμια στενή σχέση με το στόρι της όπερας.


Η επόμενη σκηνή ήταν λίγο awkward από πλευράς κοστουμιών μιας και διαδραματιζόνταν αμέσως μετά και προφανώς δεν είχαν χρόνο να αλλάξουν από τα σύχρονα ρούχα και παπούτσια. Έτσι έριξαν από πάνω τους ένα cloak-thing, ωστόσο τα παπούτσια και τα σύγχρονα παντελόνια φαίνονταν από κάτω, κάνοντάς τους να φαίνονται λίγο σαν ορθόδοξοι παπάδες :-)


Μετά είχαμε διάλλειμα – πριν την σκηνή του auto de fa. Και εκεί που καθόμασταν αμέριμνοι στο φουαγιέ και πίναμε το κρασάκι μας, ξάφνου σκάνε κάμερες, φωτογράφοι, ρεπορτερς χαμός! Η ρεπορτερ ανάγειλε πως όπου νάναι θα έλθει ο βασιλιάς και η βασίλισσα της Ισπανίας και όλο αυτό προβάλλονταν μάλιστα σε οθόνες αλλά και σε κάποια λευκά σημεία στους τοίχους. Δεν κατάλαβα αμέσως τι παιζόνταν και προβληματίστηκα όταν ανέφερε πως ο θα έλθει ο «βασιλιάς της Ισπανίας Φίλιππος». Στη συνέχεια ανήγγειλε και τον μέγα Ιεροεξεταστή και επηρεασμένος από την παιγνιώδη διάθεση της σκηνής του μπαλέτου, άρχισα να σκέφτομαι μήπως έχει καμιά σχέση με το καρναβάλι :-) Βέβαια στη συνέχεια πέρασαν και οι ρακένδυτοι και ματωμένοι αιρετικοί, έφθασε και βασιλιάς και κατευθύνθηκαν μέσα από την πλατεία στη σκηνή, όπου έλαβε χώρα το auto de fa, σε γιορτινή ατμόσφαιρα αρχών 20ου αιώνα. Μάλιστα στη σκηνή που ο Δον Κάρλος ζητά από τον πατέρα του να συναντήσει τους εκπρόσωπους των Φλαμανδών, έπεσαν από τα μπαλκόνια χαρτιά εν είδη πολιτικών προκηρύξεων.





By far, η σκηνή αυτή είναι από της πιο ωραίες σκηνοθετικά στιγμές που έχω παρακολουθήσει σε όπερα. Ο σκηνοθέτης μετέφερε τα δρώμενα σε ολόκληρο το opera house και μάλιστα το έκανε με τέτοιο τρόπο, που αν δεν το ήξερες αργούσες να το καταλάβεις και εύρισκες τον εαυτό σου να είναι μέρος των δρώμενων! Για μας τους τεχνοκράτες κάτι τέτοιο ήταν quite a thing :-))))

Στη συνέχεια το hype τελείωσε και το έργο διαδραματίστηκε στην κλασικής αισθητικής παραγωγή, με την οποία ξεκίνησε.

Την συμφωνική την χορωδία της Όπερας της Φλάνδρας διεύθυνε ο Alexander Joel. Αρκετά καλά θα έλεγα, χωρίς ωστόσο να θυμάμαι και κανένα αξιοσημείωτο σημείο. Εν γένει, το ηχητικό παρτ δεν με ενθουσίασε. Κάποια σημεία μάλιστα της Branchini και του Ellero τα βρήκα χαμηλής ποιότητας. Overall θα έλεγα πως άμα έλειπαν τα σκηνοθετικά ευρήματα της 3ης πράξης δεν θα θεωρούσα πως είδα κάτι σημαντικό.

Αυτά. Να πω πως ήταν νέα παραγωγή και παρακολούθησα την πρεμιέρα

Οι κυριότεροι συντελεστές:

Μουσική Διεύθυνση Alexander Joel, Σκηνοθεσία Peter Konwitschny, Σκηνικά & Κοστούμια Johannes Leiacker, Φωτισμοί Hans Toelstede, Don Carlos Jean-Pierre Furlan, Elisabeth de Valois Susanna Branchini, Rodrigue, Marquis de Posa Dario Solari, La Princesse d’ Eboli Marianna Tarasova, Philippe II Francesco Ellero d’ Artegna, Le Grand Inquisiteur Jaco Huijpen, Un Moine (Charles V) Marcel Rosca, Thibault Sabine Conzen, Le Contede Lerme/Le Héraut Thorsten Büttner, Une voix Céleste Liesbeth Devos, Députés flamands Milcho Borovinov, Adrian Fisher, Laurent Kuba, Nabil Suliman, Bruno Schraen-Vanpeperstraete, Jean Bermes

Scharoun Ensemble

Την Τρίτη 7-2-10, παρακολούθησα στο Μέγαρο, στην μεγάλη αίθουσα, το Scharoun Ensemble. Πρόκειται για ένα spin-off της Φιλαρμονικής του Βερολίνου – εξ’ ού και το όνομά του. Ένα ιδιαίτερα καλό, κλασικό οκτέτο (δατ ιζ 2 βιολιά, βιόλα, τσέλο, μπάσο, κόρνο, φαγκότο και κλαρινέτο), που δυστυχώς έπαιξε σε μια μισοάδεια αίθουσα. Ίσως να ήταν καλύτερα να έπαιζαν στην μικρή αίθουσα, μιας και τέτοια σύνολα είναι δύσκολο να προκαλέσουν ματς θριλινγκ στο εν πολλοίς αστοιχείωτο ελληνικό κοινό.

Μας έπαιξαν στο πρώτο μέρος την Τσέχικη σουΐτα του Dvořák, έργο 39 (μεταγραφή για οκτέτο του Ulf-Guido Schäfer) και το Hommage a T.S. Eliot, για οκτέτο και σοπράνο, της Σοφίας Γκουμπαϊντουλίνα, με σολίστα την σοπράνο Barbara Hannigan. Στο δεύτερο μέρος είχαμε το σεπτέτο σε Εb, έργο 20, του Beethoven.

Θα σταθώ κατ’ αρχάς στο ιδιαίτερο έργο της Γκουμπαϊντουλίνα και στην γεμάτη ευαισθησία ερμηνεία της Hannigan. Έργο ιδιαίτερο, με έντονα πνευματικό, ίσως και μυστικιστικό θα έλεγα χαρακτήρα, που μας καθήλωσε.

Πολύ καλή ερμηνεία και στο σεπτέτο του Μπετόβεν – έργο πολύ όμορφο, που το άκουσα πρώτη φορά και σίγουρα θα ψάξω να το βρω να το ξανακούσω.

Το συγκρότημα αποτελείται από τους: Alexander Bader κλαρινέτο, Markus Weidmann φαγκότο, Stefan de Leval Jezierski γαλλικό κόρνο, Wolfram Brandl βιολί, Aleksandar Ivić βιολί, Micha Afkham βιόλα, Richard Duven τσέλο και Peter Riegelbauer κοντραμπάσο.

Αυτά τα ολίγα.

Χοροί

Να σημειώσω μερικά χορευτικά δρώμενα που έχω παρακολουθήσει από την αρχή της χρονιάς και τα οποία αναπάντεχα ήταν όλα καλά.


Το πρώτο ήταν το γκαλά μπαλλέτου της ΕΛΣ, στην αίθουσα Τριάντη, στις 13-1-10. Το γκαλά επιμελλήθηκε ο Renato Zenella, o οποίος είναι διευθυντής της σχολής μπαλλέτου της Όπερας της Βιέννης. Οι σολίστες-χορευτές ήταν από τα μεγαλύτερα ονόματα διεθνώς: Jorgi Roig, Alessandra Pasquali, Vinicio Cheli, Magdalena Gut, Eleonora Abbagnato, Benjamin Pech, Shoko Nakamura, Wieslaw Dudek, Anastasia Matvienko, Denis Matvienko, Tim Matiakis. Αυτοί πλας οι σολίστες και οι χορευτές της ΕΛΣ.

Την Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου είδαμε το Ρωμαίος και Ιουλιέτα, από τα μπαλέτα του Μόντε Κάρλο, σε χορογραφία του Jean-Christophe Maillot. Πολύ ωραία χορογραφία που πάταγε γερά πάνω σε κλασικές βάσεις. Πολύ καλά και τα μπαλέτα που νομίζω τα είχα ξαναδεί σε μια λίμνη των κύκνων πριν καμμιά δεκαπενταριά χρόνια στη Βιέννη.

Μετά παρακολούθησα τον Ευγένιο Ονιέγκιν στην Λυρική, σε χορογραφία του Ιρέκ Μουχαμέντωφ. Ο Μουχαμέντωφ δημιούργησε ένα μπαλέτο σε τρεις πράξεις, όπου διηγείται την ιστορία του Ευγένιου. Για να φτιάξει το μπαλέτο πήρε αποσπάσματα μουσικής τόσο από την ομώνυμη όπερα όσο και από άλλα έργα του Τσαϊκόφσκι.

Να πω την αλήθεια πήγα προετοιμασμένος για μια αρκετά μέτρια βραδυά και βρέθηκα σε μια πολύ ευχάριστη κατάσταση, με πολύ όμορφο χορό και λαμπερά κοστούμια. Παρόλη την μετριότατη απόδοση των μουσικών και του μαέστρου, καταγράφεται σαν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη.

Στη συνέχεια, πριν μερικές μέρες και σε μια ολιγοήμερη επίσκεψη στο Βέλγιο, βρέθηκα στο Δημοτικό Θέατρο της Αμβέρσας και παρακολούθησα τα μπαλέτα Béjart, στα πλαίσια του Festival Béjart 2010 - that was Thu 11 Feb 2010. Μας παρουσίασαν τα ARIA, CE QUE L'AMOUR ME DIT & BOLERO. Πρώτη φορά βλέπω Μπεζάρ απ’ την «πηγή» και ομολογώ πως έμεινα ενθουσιασμένος. Καμμιά σχέση με αυτό που είχα δει πρόπερσυ στο Ηρώδειο. Αν και στο μπολερό η μοναδική Sylvie Gullem ήταν αξεπέραστη.

Μετά δύο μέρες παρακολούθησα στη Γάνδη τα βασιλικά μπαλλέτα της Φλάνδρας, σε ένα εξαιρετικό opera house – το ένα από τα δύο στα οποία εδρεύει η Vlaamse Opera. Είδαμε το Grands Egards, μια καινούργια παραγωγή που είχε τρία μέρη. Το πρώτο με τίτλο Theme and Variations σε μουσική Τσαϊκόφσκυ και χορογραφία Balancine ήταν το εναρκτήριο και κλασικό μέρος. Το δεύτερο και κατ’ εμέ το highlight της βραδυάς ήταν το Forgotten Land, σε χορογραφία Jiří Kylián και μουσική Benjamin Britten. Ήταν καλύτερο όχι μόνο λόγω του χορευτικού παρτ, αλλά και γιατί η ορχήστρα «έγραψε», παίζοντας τόσο καλά που σε προκαλούσε να αφοσιωθείς στην μουσική και να αγνοήσεις τον χορό για να την απολαύσεις καλύτερα. Το τρίτο μέρος και αυτό ιδιαίτερα καλό ήταν και το πιο μοντέρνο νομίζω, σε χορογραφία του David Dawson και μουσική του Gavin Bryars.

Αντιγράφω από το σάϊτ του Μπαλέτου:

This year, it is exactly forty years ago that the Royal Ballet of Flanders was established. To celebrate this anniversary in fitting style, artistic director Kathryn Bennetts has put together a varied special programme.

Under the name 'Grands Egards', she has selected three very different ballets - one classical, one contemporary and one creation - to demonstrate the versatility of her dancers and to emphasise that the Royal Ballet of Flanders, as a classical ballet company, is by no means afraid to perform contemporary work. All three pieces are accompanied by the Filharmonie, conducted by Benjamin Pope.

Να θυμίσω πως τον Jiří Kylián τον είχαμε απολαύσει πέρσυ το καλοκαίρι ενώ τα μπαλέτα της Φλάνδρας πριν μερικά χρόνια στο εξαιρετικό Impressing the Czar του Forsythe (που περιλάμβανε το μοναδικό, καταπληκτικό, απίθανο φτιάξιμο Bongo Bongo Nageela :-)

Αυτά.

Τα 75 χρόνια του Θόδωρου Αντωνίου

Μια πολύ ωραία βραδυά περάσαμε όσοι βρεθήκαμε την Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου (πω, πω! πέρασαν κιόλας τόσες μέρες!) στη μικρή αίθουσα του Μεγάρου. Συγκεκριμένα η Καμεράτα μας παρουσίασε 4 έργα του Θόδωρου Αντωνίου με 4 διαφορετικούς μαέστρους.

Στο πρώτο μέρος ακούσαμε τα Celebration VII & το Κοντσέρτο για έγχορδα και κρουστά. Πρόκειται για έργα που πρωτοπαρουσιάστηκαν από την Καμεράτα και μάλιστα, αν δεν κάνω λάθος, διευθύνθηκαν και από του ς μαέστρους των πρεμιέρων. Έτσι είχαμε τον Μίλτο Λογιάδη στο Celebration VII και τον Νίκο Τσούχλο στο Κοντσέρτο, όπου κρουστά έπεξαν οι Δημήτρης Δεσύλλας και ο Θεόδωρος Μιλκόβ.

Πολύ όμορφα έργα και τα δύο. Με μεγάλη αυτοπεποίθηση ο Λογιάδης και αρκετά στιβαρός, σε αντίθεση με τον Τσούχλο, ο οποίος ώρες-ώρες έδινε την αίσθηση πως έπλεε σε αχαρτογράφητα νερά. Το έργο που διεύθυνε όμως μου φάνηκε αρκετά πιο τσάλεντσινγκ από του Λογιάδη.

Στο δεύτερο μέρος είχαμε το Jeux (με τον Ρενάτο Ρίπο στο τσέλο) υπό τον Ιάκωβο Κονιτόπουλο και το Noble Songs for a Noble Artist (με την μέτζο Μαργαρίτα Συγγενιώτου) υπό την διεύθυνση του συνθέτη.

Θα έλεγα λιγότερο ενδιαφέροντα μου φάνηκαν από του πρώτου μέρους, ωστόσο το Jeux το βρήκα αρκετά mind-provocative μιας και ουσιαστικά είναι μια μελέτη στις διάφορες τεχνικές του τσέλου – η ποσότητα και ο αριθμός των φθόγγων, το πιτσικάτο, οι τρίλλιες, το γκλισάντο, το βιμπάτο κ.λ.π. Σε ψηλό επίπεδο η εκτέλεση του πάντα καλού Ρενάτο Ρίπο.

Αρκετά ενδιαφέρον και το τελευταίο κομμάτι της βραδυάς, όπου ο Αντωνίου βρήκε την ευκαιρία και έκανε μια μεγάλη εισαγωγή πριν αρχίσει να διευθύνει. Μάλλον του αρέσει αυτό – τον έχω παρακολουθήσει να το κάνει και άλλες φορές.

Αυτά. Αρκετά αναπάντεχη για τα ελληνικά ειωθότα η παρουσία του Κάρολου Παπούλια και μάλιστα χωρίς κουστωδίες και τα τοιαύτα.

Haydn Trio Eisenstadt

Το Σάββατο 30/1/10, είχα την τύχη να βρίσκομαι στην μικρή αίθουσα του Μεγάρου και παρακολούθησα μια εξαιρετική συναυλία του Haydn Trio Eisenstadt. Το τρίο δημιουργήθηκε στην Αυστρία το 1992 και είναι, όπως φαίνεται και από το όνομά του, επικεντρωμένο στο έργο του Haydn. Βέβαια στο ρεπερτόριό του περιλαμβάνονται και άλλοι κλασικοί συνθέτες, αλλά ο Haydn είναι το focal point. Το σύνολο έχει παρουσιάσει όλα τα τρίο του Haydn και μάλιστα στην αίθουσα Haydn, στο Εστρεχάζυ σλος, στο Eisenstadt.

Μας έπαιξαν στο πρώτο μέρος τα αρ. 27 & 29 τρίο του Haydn και στο δεύτερο το Τρίο του Αρχιδούκα του Μπετόβεν.

Από τις πιο καλές βραδυές στην αίθουσα Μητρόπουλου. Οι μουσικοί ήταν εξαιρετικοί. Σχεδόν αλάνθαστοι, με πολύ καλό συντονισμό και μεγάλη αυτοπεποίθηση και άνεση. Ερμήνευσαν τα κομμάτια με στιβαρότητα και χάρη, και μάλιστα φαίνονταν να ευχαριστιόνταν και το ότι έπαιζαν μαζί, πράγμα τόσο σημαντικό για τους ανθρώπους που παίζουν μουσική. Ιδιαίτερα το τρίο του αρχιδούκα το απογείωσαν. Πρέπει να είναι η καλύτερη εκτέλεση που έχω ακούσει – ζωντανά νομίζω πως το έχω ακούσει μόνο άλλη μια φορά. Από τις φορές που αισθάνεσαι πως οι μουσικοί σου παρουσιάζουν όλες τις σημαντικές πτυχές του έργου, αψεγάδιαστα και με την προσωπική τους άποψη.

Ευχάριστη έκπληξη το ότι η αίθουσα ήταν σχεδόν γεμάτη και μάλιστα αντάμειψαν το συγκρότημα με ένα πολύ θερμό χειροκρότημα στο τέλος. Μπιζαραν με το τελευταίο μέρος του αρ. 25 τρίο του Haydn.

To Τρίο αποτελείται από τους Verena Stourzh βιολί, Hannes Gradwohl τσέλλο και Harald Kosik πιάνο. Η Stourzh παίζει με το Σταντιβάριους του 1714 «ex Smith-Quersin». Δεν κατάφερα να βρω με τι παίζει ο Gradwohl.

Αυτά.