Όνειρο Καλοκαιρινής Νυκτός

Την περασμένη Τρίτη, 16-1-7, παρακολουθήσαμε στην αίθουσα Τριάντη, το Όνειρο Καλοκαιρινής Νυκτός, από το Μπαλέτο της Όπερας της Ζυρίχης (75). Συνόδευαν η Καμεράτα και το σύνολο κρουστών Τύπανα, υπό τον James Tuggle.

Το έργο βασίζονταν στο ομώνυμο Σαιξπηρικό μύθο και αποτελούσε ένα ομογενές έργο από άποψη δρώμενων, όχι όμως και από μουσικής άποψης. Οι 5 σκηνές της πρώτης πράξης ήταν επενδυμένες με μουσική ων Mendelssohn & Reich και οι 6 σκηνές της δεύτερης πράξης με μουσική Mendelssohn & Glass.

Χόρεψαν (ως σολίστ) οι: Τιτάνια: Seh Yun Kim, Όµπερον: Dirk Segers, Πουκ: Υudaί Fukuοka, Ερµία: Υen Han, Λύσανδρος: Akos Sebestyen, Ελένη: Evelyne Spagnol και Δηµήτριος: Filipe Portugal.

Τα Σκηνικά ήταν του Hans Schavernnoch, τα Kοστούμια του Keso Dekker και οι Φωτισμοί του Jurgen Hoffmann.

Το όλο χορευτικό δρώμενο διακόπτονταν από ένα παράλληλο θεατρικό δρώμενο στο οποίον συμμετείχαν οι ηθοποιοί: Δηµήτρης Πιατάς, Ακύλλας Καραζήσης, Γιώργος Συµεωνίδης, Σταύρος Μερµήγκης, Χάρης Φλέουρας και Κώστας Κορωναίος.

Αρκετά ενδιαφέρουσα σύλληψη και πολύ καλή η συνολική απόδοση. Στα υπέρ το άριστο μπαλέτο της Ζυρίχης και η πολύ καλή απόδοση τόσο της Καμεράτας όσο και του συγκροτήματος Τύπανα.

Θα ήθελα να εξάρω τον Υudaί Fukuοka, ο οποίος μας έδωσε έναν εξαιρετικό Πουκ, ένα πραγματικό ξωτικό-ζιζάνιο με τις μαγικές του σκόνες και τα πειράγματά του που τόσο πολύ ταλαιπώρησαν ξωτικά και θνητούς.

Επίσης θέλω να εκθειάσω τα λιτά σκηνικά αλλά και την πανέμορφη χορογραφία του Heinz Spoerli. Αντιγράφω από το site της Όπερας της Ζυρίχης: Heinz Spoerli prefers the term “dance maker” to “choreographer” or “ballet director”. This, he says, is “because this is a plain description of my passion, my motivation and my creative work.” His intention is “to make audible music visible”, “to visualise music and create an additional dimension of experience”. Και νομίζω πως ο στόχος του ήταν πλήρως επιτυχημένος, και αυτό το εισπράξαμε με το παραπάνω οι τυχεροί θνητοί που παρακολουθήσαμε την δημιουργία του.

Στα αρνητικά θα έβαζα την επιλογή του Πιατά και εν γένει την σκηνοθεσία του θεατρικού δρώμενου. Σίγουρα ήταν αρκετά safe επιλογή, τόσο ο επιθεωρησιακός Πιατάς όσο και το εν είδη ανέμπευστης αρχαίας ελληνικής κωμωδίας θεατρικό. Όμως θα περιμέναμε περισσότερη τόλμη και κάτι περισσότερο από τα συνήθη με τα παρελκόμενα σημαινόμενα.

Επίσης δεν μου άρεσε καθόλου το σόλο βιολί (αυτός ήταν ο Σέρτζιου Ναστάσα) στην μουσική επένδυση της τελευταίας σκηνής (το κοντσέρτο για βιολί και ορχήστρα του Philip Glass). Ο ήχος του βιολιού ήταν ενισχυμένος και ακούγοντας εντελώς βίαιος και γρέτζος, ως μη όφειλε. Καθόλου δεν έδενε με την μινιμαλιστική ηρεμία της ορχήστρας. Ήθελε αρκετή προετοιμασία ακόμη αυτό το κομμάτι, κάτι που οπωσδήποτε το περιμέναμε!

Overall ωστόσο, η πολύ καλή εντύπωση ήταν αυτό που έμεινε από την βραδυά.

Και εις άλλα με υγεία :-)