Royal Concertgebouw Orchestra

Την Τετάρτη 13-5-9, παρακολούθησα την τελευταία μεγάλη συναυλία της χρονιάς (90). Τελευταία μεγάλη συναυλία υπό την έννοια πως για την φετινή σαιζόν ήταν η τελευταία επίσκεψη μεγάλης ορχήστρας. Μάλιστα θα έλεγα πως ήταν και πανηγυρικό το κλείσιμο της χρονιάς. Η Concertgebouw δεν είναι απλώς μια μεγάλη ορχήστρα, αλλά θεωρείται μια από τις καλύτερες 2-3, τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια. Επίσης ήταν μια ορχήστρα που πολύ ήθελα να την ακούσω live, μιας και πριν 2 χρόνια που είχα επισκεφτεί το σπίτι της δεν τα είχα καταφέρει. Και βεβαίως το glamorous του event αυξάνονταν ακόμη περισσότερο και από την συμμετοχή του Lang Lang.

Την ορχήστρα διεύθυνε όχι ο μόνιμος μαέστρος της (ας μην τα θέλουμε και όλα δικά μας :-), αλλά ο Daniel Harding. Τον Harding τον είχαμε απολαύσει προσφάτως (τον περασμένο Οκτώβρη), σε μια εμφάνιση που εμένα τουλάχιστον με είχε αφήσει ολίγον έκθαμβο. Οπότε είχαμε ένα πολύ προμισινγκ μείγμα ον στεϊτζ.

Στο πρώτο μέρος μας έπαιξαν το 2ο κοντσέρτο για πιάνο του Σοπέν, με τον Lang Lang. Να πω την αλήθεια είμαι λίγο επιφυλακτικός με του κλασικούς μουσικούς που έχουν την αχλή του ροκ σταρ και ανακατεύονται πάρα πολύ σε όλο αυτό το cross over hype. Διάβασα μάλιστα με ενδιαφέρον το περασμένο σαββατοκύριακο μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Lang Lang, που προσπαθούσε να βγάλει από πάνω του την «ρετσινιά του παρδαλού» Μάλιστα έλεγε πράγματα όπως μπορεί να έρχομαι σε επαφή με ποπ κουλτούρα και να λαβαίνω μέρος σε μη κλασικά δρώμενα, αλλά είμαι κλασικός πιανίστας και η ζωή μου και οι συνήθειες μου είναι κλασικού πιανίστα. Αρκετά μελετημένα λόγια και ας μην ξεχνάμε πως ο Lang Lang είναι στα 25 του.

Νομίζω πως με την ερμηνεία του μας έπεισε και με το παραπάνω και μάλιστα μας έδειξε πως είναι ένας πολύ καλός κλασικός πιανίστας. Έδειξε πως είχε μελετήσει καλά τον συνολικό χαρακτήρα και δομή του έργου, πως είχε άποψη για αυτό και είχε και την μεγάλη τεχνική και εκφραστική ικανότητα να την περάσει στο κοινό. Μου φάνηκε άψογος τεχνικά, με πολύ καλή άρθρωση με πολύ δυνατό έλεγχο της δυναμικής και του ρυθμού και πάνω απ’ όλα εξαιρετικά εκφραστικός. Από κοντά και η ορχήστρα έδειξε γιατί θεωρείτε μια από τις καλύτερες του κόσμου. Τον υποστήριξε θαυμάσια και συνδιαλέχτηκε πάρα πολύ όμορφα μαζί του, όπου το έργο το απαιτούσε.

Στο δεύτερο μέρος μας έπαιξαν την 2η συμφωνία του Brahms. Πρέπει να είναι από τα αγαπημένα έργα του Harding, μιας και με την Mahler Chamber Orchestra πάλι το ίδιο μας είχαν παίξει. Όμως, θαρρώ πως δεν έφτασε σε απόδοση την προ εξαμήνου ερμηνεία. Βέβαια ήταν μια εξαιρετική ερμηνεία και η Concertgebouw ίσως έχει το πιο δυνατό section εγχόρδων που έχω ακούσει live. Δυνατό όχι με την έννοια του volume αλλά με κάθε έννοια. Ωστόσο τα πνευστά της (τα χάλκινα to be precise) δεν μου φάνηκαν και τόσο punctual. Για να μην παρεξηγηθώ, διϋλίζω τον κώνωπα κάνοντας αυτά τα σχόλια για τα χάλκινα, μιας και η ορχήστρα απέδειξε πως σίγουρα είναι μια από τις κορυφαίες της τρέχουσας εποχής. Άλλωστε απέσπασε ένα από τα πιο θερμά χειροκροτήματα που έχω ακούσει στο Μέγαρο (εκεί δίνονταν η συναυλία – ξέχασα να το αναφέρω :-).

Αυτά. Μπιζαραν τόσο ο Λανγκ Λανγκ όσο και η ορχήστρα. Μάλιστα η ορχήστρα 2 φορές. Την πρώτη αν θυμάμαι καλά με Μεντελσσον και την δεύτερη με κάτι πολύ γνωστό που μου έφερε στο νου πρωτοχρονιάτικη Βιέννη. Και ο Λανγη Λανγκ έπαιξε κάτι πολύ γνωστό, που αυτή τη στιγμή αδυνατώ να ταυτοποιήσω.