London Philharmonic Orchestra

Την Παρασκευή 1-5-9, παρακολούθησα μια πολύ ενδιαφέρουσα συναυλία στο Royal Festival Hall στο Southbank Centre του Λονδίνου. Η London Philharmonic Orchestra υπό την διεύθυνση του Mark Elder μας παρουσίασε ένα πολύ ωραίο πρόγραμμα της ρομαντικής περιόδου (88).

Στο πρώτο μέρος μας έπαιξαν στην αρχή την μουσική που έγραψε ο Janáček για το θεατρικό Schluck und Jau του Γερμανού νομπελίστα Gerhart Hauptmann και στην συνέχεια το κοντσέρτο για βιολί του Dvořák, με τον Thomas Zehetmair στο βιολί. Στο δεύτερο μέρος μας έπαιξαν την Τρίτη συμφωνία του Rachmaninov.

Με το πρώτο άκουσμα φάνηκε καθαρά ο πολύ πιο πλούσιος ο ήχος της LPO από την αντίστοιχη του BBC. Φάνηκε πως είναι μια από της μεγάλες ευρωπαϊκές ορχήστρες, με προσωπική χροιά και μεγάλη σημασία στις λεπτομέρειες του ήχου. Και δεν νομίζω πως για την κρίση μου αυτή έφταιγε μόνο η ακουστική της αίθουσας, η οποία παρεπιπτώντως είναι αξιοσημείωτη – ζεστός ήχος και έντονη αίσθηση αμεσότητας.

Πολύ ιντριγκαδόρικο βρήκα το δεύτερο κομμάτι, το κοντσέρτο για βιολί. Στην αρχή ομολογώ πως με ξένισε λίγο ο ήχος του βιολιού, σαν να μου φαίνονταν λίγο out of tune. Μετά από λίγο περισσότερη προσοχή (και βέβαια αφού το συνήθισα και λίγο) και αφού ξεπέρασα λίγο τον «παράξενο» ήχο του βιολιού νομίζω πως εκτίμησα ιδιαίτερα την τεχνική, την ζωντάνια και την λαμπρότητα της ερμηνείας του Zehetmair. Όσο και την εξίσου καλή υποστήριξη και ερμηνεία του Elder.

Έψαξα λίγο στο δίκτυο αλλά δεν βρήκα καμμιά αναφορά στο όργανο του Zehetmair. Πάρα πολλά overtones και ένας ήχος που μου έφερε στο νου την ζεστασιά των μπαρόκ χάλκινων. Έχοντας στο νου μου την στιλπνότητα του Καβάκου και του Tetzlaff ήταν σίγουρα ένα αρκετά ενδιαφέρων άκουσμα και η ερμηνεία του Zehetmair το highlight της βραδυάς

Η συμφωνία του Rachmaninov, δεν θα έλεγα πως μου κράτησε ομοίως υψηλό το ενδιαφέρον. Αν και τα πιανιστικά έργα του Rachmaninov είναι πολύ γνωστά, δεν ισχύει το ίδιο και για τις συμφωνίες του θαρρώ. Δεν είχα ξανακούσει το έργο, ωστόσο νομίζω πως εισέπραξα μια πολύ καλή παρουσίαση από έναν μαέστρο που έχει κάποια αδυναμία στις συμφωνίες του Rachmaninov. Νομίζω πως πέτυχε μια αρκετά καλή ερμηνεία με την ορχήστρα να γίνετε πολύ καλό εργαλείο σε ότι ήθελε να πετύχει.

Αυτά. Να πως και λίγο για το κτίριο. Γενικά το κτίριο είναι ένα από τα landmarks του Λονδίνου και λόγω της αρχιτεκτονικής του και της θέσης του πάνω από το ποτάμι έχει αρκετή σπουδαιότητα από μόνο του (εννοώ και χωρίς το music hall). Είναι αρκετά late 60’s-70’s η αισθητική του, με αυτά τα λευκά, τσιμεντένια μπαλκονάκια που προεξείχαν μέσα στην αίθουσα και τις πολύχρωμες ταπετσαρίες και τις κουρτίνες με τους μαιάνδρους. Αρκετά χαριτωμένο το βρήκα οπτικά και απ’ ότι διάβασα έχει γίνει αρκετή και μακρόχρονη δουλειά και στην ακουστική του.

ps. Μιας και οι φώτο που έβγαλα μέσα στην αίθουσα βγήκαν χάλια (όπως το περίμενα άλλωστε :-) παρακάτω η θέα στον Ταμεση