Ριγολέττος (ξανά...)

Ο δεύτερος Ριγολέττος που βλέπω μέσα στο Δεκέμβρη. Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω με μια λέξη την παράσταση θα έλεγα κάτι σαν “ενδιαφέρον”, “καλούτσικος”, “not bad” – κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Με αυτή την αίσθηση με άφησε η παράσταση του Ριγολέττου, που παρακολούθησα την Κυριακή 28-12-8, στο θέατρο Ολύμπια (68). Υπήρχαν κάποια πολύ καλά και κάποια αρκετά μέτρια στοιχεία, τα οποία έβγαλαν το μέσο όρο “not bad”.




Ξεκινώντας από τα καλά, θα έλεγα πως το σημαντικότερο asset της παράστασης ήταν ο εξαιρετικός Franco Vassallo στο ρόλο του Rigoletto. Γεμάτη φωνή, με μεγάλο όγκο και ωραία χροιά τραγούδησε άλλα και έπαιξε πολύ όμορφα τον ρόλο του μοχθηρού Rigoletto. Ήταν με διαφορά ο καλύτερος, μια κλάση μόνος του, και δικαίως πήρε και το περισσότερο χειροκρότημα στο τέλος.

Το δεύτερο θετικό σημείο ήταν η οπτική απόδοση του έργου (σκηνικά – κοστούμια – φωτισμοί) και η σκηνοθεσία. Νομίζω πως το οπτικό υλικό που μας προσέφερε ο Πετρόπουλος ήταν ιδιαίτερα ελκυστικό. Η υπόθεση διαδραματίζετε στο Μιλάνο του 1938, όπως λέει και ο ίδιος, και η σκηνή έχει τους χρωματισμούς ασπρόμαυρης τηλεόρασης. Ταίριαζαν αυτές οι αποχρώσεις του γκρί στην εποχή που μεταφέρθηκε το έργο και το όλο πακέτο με τις φασιστικές στολές και την φασιστική αισθητική εν γένει ήταν αρκετά όμορφο. Βέβαια δεν νομίζω πως πέρασε στο κοινό ή είχε κανένα νόημα ο ακριβής προσδιορισμός τόπου και χρόνου (από που και ως που Μιλάνο και όχι Τορίνο ή οτιδήποτε και γιατί 1938) αλλά εν πάσει περιπτώσει αυτά είναι λεπτομέρειες που μπορούμε να τις προσπεράσουμε. Επίσης είναι η δεύτερη φορά που χρησιμοποιείται το ίδιο περιβάλλον (πριν 2-3 χρόνια στην Τόσκα πάλι φασιστική Ιταλία είδαμε – Ρώμη αν θυμάμαι καλά) και κάποιος μπορεί να πει πως έχει χάσει την έμπνευσή του και επαναλαμβάνετε (ο Πετρόπουλος). Μπορεί να είναι και έτσι, ωστόσο λειτούργησε καλά στην παράσταση και άρεσε αρκετά.

Αυτό που δεν μου άρεσε ήταν η διανομή στους δύο βασικούς ρόλους του Δούκα και της Τζίλντα. Τόσο ο Jean-François Borras όσο και η Έλενα Κελεσίδη μου φάνηκαν λίγοι για τους συγκεκριμένους ρόλους και αυτό έβλαψε νομίζω την παράγωγή. Υποτονικές φωνές και μεγάλη αδυναμία στο acting part o Borras, δεν ήξερε πως να κινήσει το σώμα του. Ίσως να μην φαίνονταν οι αδυναμίες αυτές αν ο Vassallo ήταν του ίδιου βεληνεκούς, αλλά δεν ήταν. Κάθε φορά που τραγουδούσαν μαζί του ήταν η μέρα με την νύχτα.

Το άλλο στοιχείο που δεν μου άρεσε ήταν η ορχήστρα και ο Καρυτινός. Δεν ήταν κακοί στην απόδοση της μουσικής και η κλασική έλλειψη συντονισμού ανάμεσα στην ορχήστρα και την χορωδία ή και ανάμεσα στα διάφορα όργανα της ορχήστρας ήταν μειωμένη. Ωστόσο είχαν πλήρη άγνοια του χώρου στον οποίο έπαιζαν. Κάθε φορά που έπαιζαν φόρτε μας έπαιρναν τα αυτιά και ακούγαμε έναν πολύ δυνατό θόρυβο, χωρίς καμμιά μουσικότητα. Ιδιαίτερα τώρα που το πιτ έχει μεγαλώσει και έχει βγει πιο μπροστά, πρέπει κανείς να έχει ωτασπίδες μαζί του. Δεν λέω πως έπαιζαν πολύ δυνατά και δεν ταίριαζε με το έργο, λέω πως στη συγκεκριμένη αίθουσα να παίζεις τόσο δυνατά χάνεις την αίσθηση της μουσικής.

Από τους υπόλοιπους θα έλεγα πως πολύ καλός ήταν ο Καβράκος ως Σπαραφουτσίλε, αλλά ο ρόλος του είναι μικρός ώστε να “γράψει” στο έργο. Δεν ήταν κακή η Μαϊφάτοβα στο ρόλο της Μανταλένας. Δυνατός και επιβλητικός ο Μαυρογένης ως Τσεπράνο.

Αυτά.

Οι κυριότεροι συντελεστές:

Μουσική διεύθυνση Λουκάς Καρυτινός, Σκηνοθεσία – Σκηνικά – Κοστούμια Νίκος Σ. Πετρόπουλος, Φωτισμοί Giuseppe di Iorio, Duca di Mantova Jean-François Borras, Rigoletto Franco Vassallo, Sparafucile Δημήτρης Καβράκος, Conte di Monterone Κωνσταντίνος Κατσάρας, Marullo Άκης Λαλούσης, Matteo Borsa Γιώργος Σαμαρτζής, Conte di Ceprano Κώστας Μαυρογένης, Contessa di Ceprano Ελισάβετ Αθανασοπούλου, Gilda Έλενα Κελεσίδη, Giovanna Μαρία Βλαχοπούλου, Maddalena Victoria Dina-Maifatova, Αυλικός Θεόδωρος Αϊβαλιώτης, Ακόλουθος Ελένη Κουτσούμπη