Southbank Sinfonia

Το Σάββατο 13-9-8 βρέθηκα στο Wigmore Hall, όπου παρακολούθησα μια συναυλία της Southbank Sinfonia (78), μιας από τις νεότερες ορχήστρες του νησιού. Η ορχήστρα αποτελείται από νέους μουσικούς οι οποίοι μόλις πήραν το πτυχίο τους και βρίσκονται στην αρχή της καριέρας τους. Μου φάνηκε αρκετά promising επιλογή και δεν διαψεύστηκα.

Τα έργα που ακούσαμε ήταν έργα μουσικής δωματίου διαφόρων ειδών και έτσι στη σκηνή υπήρχε συνεχώς μεταβαλλόμενος αριθμός μουσικών, από 3 (στην σερενάτα του Μπετόβεν) έως 18 (στο κοντσέρτο του Μότσαρτ).

Η συναυλία ξεκίνησε με το Concerto for two trumpets in C, RV537, του Antonio Vivaldi. Έργο που το έπαιξαν ζωντανά και χαρούμενα. Πολύ καλοί οι δύο τρομπετίστες (Christopher Seddon και Rob Wallace), αν και όχι χωρίς μερικά λαθάκια, τα οποία όμως δεν επηρέασαν την πολύ καλή εντύπωση που μου άφησαν.

Στην συνέχεια ακούσαμε την Serenade for flute, violin and viola in D, Op.25, του LV Beethoven. Νομίζω πως ήταν και πιο αδύνατο σημείο όλης της συναυλίας. Το έργο φάνηκε να ξεπερνάει τους μουσικούς, οι οποίοι στα δύσκολα μέρη του έργου φάνηκαν ανεπαρκείς να το αποδώσουν με σαφήνεια. Αλλά δεν έλειψαν και τα πολλά τεχνικά προβήματα-λάθη. Από τους τρεις νομίζω πως διασώθηκε ο φλαουτίστα (Simon Gilliver), ο οποίος έδειξε να βρίσκετε σε άλλη κλάση από τις δύο μουσικούς των εγχόρδων.

Το πρώτο μέρος τελείωσε ωστόσο πολύ όμορφα με την Serenade in Eb, Op.7, του Richard Strauss, η οποία και παίχτηκε με σαφήνεια, αυτοπεπήθηση και πολύ καθαρό ήχο.

Στο ίδιο πνεύμα ξεκίνησε και το δεύτερο μέρος με την Sinfonietta, Op.1, του Benjamin Britten. Έργο που πρώτη φορά άκουγα, αλλά το βρήκα πολύ ενδιαφέρον και πολύ όμορφα παιγμένο από 10μελές σύνολο.

Το τελευταία έργο ήταν το Clarinet Concert in A, K.622, του WA Mozart. Σολίστας ήταν ο Michael Collins, o οποίος ταυτόχρονα διεύθυνε και την ορχήστρα. O Collins δεν είναι βέβαια νέος μουσικός, αλλά φτασμένος βιρτουόζος του οργάνου του και νομίζω πως ήταν ξεκάθαρο αυτό σε όλους όσους βρεθήκαμε στην αίθουσα. Με διαφορά το καλύτερο κομμάτι της βραδυάς, εκτελέστηκε με πολύ μεγάλη επιδεξιότητα και ευαισθησία από τον Collins. Μάλιστα έπαιζε με ένα όργανο ειδική παραγγελία, που φτιάχτηκε ακριβώς σαν το όργανο για το οποίο έγραψε ο συνθέτης.

Να πως εδώ πως το συγκεκριμένο κοντσέρτο, παρόλο που το είχα ακούσει πολλές φορές, μάλλον το άκουγα ψιλοαδιάφορα και δεν μου είχε τραβήξει την προσοχή παρά μόνο όταν είχα διαβάσει σε αυτό στο πολύ όμορφο βιβλίο του Eric-Emmanuel Schmitt Η Ζωή μου με τον Μότσαρτ. Από τότε το ακούω πάντα με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και ήμουν πολύ τυχερός που άκουσα ζωντανά μια τέτοια όμορφη εκτέλεση από τον Michael Collins.

Αυτά.