I like to be in America

Την Τετάρτη 25-9-8, πήγα στο Badminton Theater, όπου παρακολούθησα το West Side Story (80). Πιο συγκεκριμένα, το 50th Anniversary World Tour του West Side Story.

Πρόκειται πια για κλασικό έργο, που δημιουργήθηκε από τους Leonard Bernstein (μουσική), Jerome Robbins (σκηνοθεσία και χορογραφία), Arthur Laurents (σενάριο) και Stephen Sondheim (στίχοι τραγουδιών). Το στόρυ του έργου είναι βασισμένο στον Ρωμαίο και Ιουλιέτα του Σαιξπηρ. Στην θέση των δύο αντιμαχόμενων οικογενειών της Βερόνας, έχουμε δύο αντιμαχόμενες συμμορίες εφήβων στους δρόμους της Νέας Υόρκης του ‘50.

Νομίζω πως πρόκειται για ένα αρχετυπικό μιούζικαλ, το οποίο κυριάρχησε στην μουσική σκηνή του Δυτικού Κόσμου το 2ο μισό του 20ου αιώνα. Και μιας και δεν το είχα δει πουθενά αλλού, ήταν λίγο-πολύ must, το να πάω να το δω τώρα που ήλθε στην Αθήνα. Να πω την αλήθεια πάντως, ο κύριος λόγος που αποφάσισα να πάω ήταν τα σχόλια που άκουσα από φίλους και γνωστούς και οι πολύ καλές κριτικές που διάβασα στον Τύπο, μιας και το συγκεκριμένο θέατρο και η αισθητική του δεν είναι και πολύ του γούστου μου. Εννοώ το στυλ γηπέδου που αποπνέει, όχι μόνο το κτήριο αλλά και ο κόσμος που μαζεύεται εκεί.

Εν πάσει περιπτώσει αν συγκεντρωθεί κανείς στα δρώμενα και ξεχάσει προσωρινά το περιβάλλον, μπορεί να τύχει σε υψηλής ποιότητας θεάμα. Τέτοιο ήταν και της περασμένης Τετάρτης.

Μιούζικαλ το οποίο βασίζεται πρωτίστως στα πλούσια και εντυπωσιακά του χορευτικά και στις μελωδίες, που έχουν γίνει πια κλασικές, έτυχε πολύ καλής ερμηνείας από τους ηθοποιούς/τραγουδιστές/χορευτές της βραδυάς. Μερικά σημεία που έργου, όπως το Ι like to be in America και ιδίως το Gee, Officer Κrupke με την πολύ εύστοχη ειρωνεία του, ήταν πραγματικά απολαυστικά.

Εξαιρετικό το πρωταγωνιστικό ντουέτο Samuel Boden και Elisa Cordova στους ρόλους των Tony και Maria, αντιστοίχως. Επίσης πάρα πολύ καλή η Lana Gordon ως Anita. Νομίζω πως σε όποιες σκηνές είχε συμμετοχή, επισκίαζε όλους του άλλους κλέβοντας την παράσταση. Μπορεί η φωνή της να μην ήταν σούπερ (στα σημεία που τραγουδάει μαζί με την Cordova είναι φανερό αυτό) αλλά ήταν by far η πιο ζωντανή φιγούρα στη σκηνή και τα χορευτικά της ήταν όλα καταπληκτικά.

Ιδιαίτερα καλοί και οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές, οι συμμορίες των Jets και των Sharks και τα κορίτσια τους, καθώς επίσης και οι ενήλικες της υπόθεσης – οι αστυνομικοί, o Doc και ο Gland Hand. Πολύ καλή και η ορχήστρα, υπό τον Donald Chan.

Αν κάτι δεν μου άρεσε ιδιαίτερα ήταν τα σκηνικά. Παρουσίαζαν ένα δρόμο με ξύλινα δίπατα σπίτια, οποία κινιούνταν συνέχεια προσπαθώντας να σχηματίσουν το πλαίσια διεξαγωγής των δρώμενων. Στο βάθος προβάλλονταν σε μια τεράστια οθόνη ακίνητες όψεις της πόλης, οι οποίες και έδιναν το context. Χωρίς να είναι άστοχα, τα βρήκα λίγο φτωχά όλα αυτά και σε ένα 2ο επίπεδο, λες και δεν ήταν σημαντικά για το έργο. Με την ίδια λογική θα μπορούσαν να λείπουν τελείως και να λειτουργούσαν όλα σε ένα εντελώς αφαιρετικό περιβάλλον – λίγο θα επηρέαζε το έργο.

Εν πάσει περιπτώσει το έργο μου άρεσε αρκετά και το συστήνω ανεπιφύλακτα.

Αυτά.