Ένα πιάνο και ένα τσέλο

Την περασμένη Τετάρτη παρακολούθησα την συναυλία των Christian Poltera (τσέλο) και Polina Leschenko (πιάνο), στα πλαίσια του Rising Stars. Μας έπαιξαν τα Φανταστικά κομμάτια για τσέλο και πιάνο του Σούμαν, την σονάτα για τσέλο και πιάνο σε ντο μείζονα του Προκόφιεφ και στο 2ο μέρος την σονάτα για τσέλο και πιάνο σε σολ ελάσσονα του Ραχμάνινωφ.

Ακόμη μετά από 2 μέρες ακόμη προβληματίζομαι αν ήταν καλή συναυλία και για αυτό δυσκολεύομαι να της βάλω βαθμό. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίον άφησα να περάσει λίγος καιρός προτού γράψω τίποτε, ώστε να κατασταλάξω περισσότερο. Νομίζω πως πάντα μετά από 2-3 μέρες έχει κανείς πιο ολοκληρωμένη άποψη για το τι παρακολούθησε. Υπάρχει η απαραίτητη αποστασιοποίηση από το γεγονός ώστε να αντιμετωπίστει αρκετά ψύχραιμα και ταυτόχρονα δεν έχει περάσει πολύς καιρός ώστε να έχουν πέσει οι λεπτομέρειες στη λήθη.

Ωστόσο, στη συγκεκριμένη περίπτωση και μετά 2 μέρες η πρώτη εντύπωση παραμένει. Η συναυλία δεν μου άρεσε. Αν και οι καλλιτέχνες ήταν τεχνικά άψογοι (ιδιαίτερα ο τσελίστας ήταν εντυπωσιακός) δεν ένοιωσα ούτε στιγμή την μέθεξη που τόσο πολύ αναζητώ στις κλασικές μου βραδιές. Έφταιγα εγώ? Έφταιγαν τα έργα? Έφταιγαν οι μουσικοί? Έφταιγε η ατμόσφαιρα? Δεν ξέρω. Μάλιστα στο διάλλειμα προβληματίστηκα αρκετά πάνω σε αυτό. Όλο το πρώτο μέρος ήταν νομίζω χαμένος χρόνος. Ομολογώ πως δεν μπορούσα και να συγκεντρωθώ (ήμουν πολύ κουρασμένος, αλλά τι να κάνουμε; Life is a bitch). Οπότε σίγουρα ήμουν και εγώ μέρος του προβλήματος.

Εν πάσει περιπτώσει, θα ήθελα πολύ να τους ξανακούσω για να τους εκτιμήσω καλύτερα αλλά δυστυχώς δεν είναι δυνατόν. Εκτός και αν πάω να τους ακούσω σε κάποια άλλη από της συνεργαζόμενες αίθουσες του ECHO :-))). Ιδιαίτερα η σονάτα του Ραχμάνινωφ μου φάνηκε πολύ όμορφο έργο με μερικά πολύ έντονα σημεία. Κρίμα που ήμουν «αλλού».

Αυτά…