La Bohème

Δεν με ενθουσίασε η Μποέμ της Λυρικής που παρακολούθησα την Παρασκευή, 21-12-7 (68). Νέα παραγωγή, την περιμέναμε με ανυπομονησία μιας και ο κ. Λαζαρίδης μας είχε συνηθίσει σε ευχάριστες εκπλήξεις. Ωστόσο, αν και η παραγωγή ήταν αρκετά καλή, νομίζω πως υστέρησε αρκετά στο μουσικό part.

Η υπόθεση είχε μεταφερθεί στη σύγχρονη εποχή και οι χαρακτήρες είχαν σύγχρονη συμπεριφορά, χωρίς όμως εκπτώσεις στα βασικά τους χαρακτηριστικά που ακολουθούσαν πιστά το πνεύμα του λιμπρέτου. Έτσι κυκλοφορούσαν με ποδήλατα, έπαιρναν ναρκωτικά και η Μουζέτα φλέρταρε με τρόπο που μάλλον δεν ήταν και πολύ του 19ο αιώνα. Βέβαια δεν έλειψαν οι λίγο αστείοι αναχρονισμοί που συμβαίνουν σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν πχ ο Rodolfo και η Mimi έψαχναν στα σκοτάδια για το κλειδί της Μιμής γιατί τους είχε σβήσει το κερί (όταν θα μπορούσαν κάλλιστα να ανάψουν το φως, μιας και το δωμάτιο είχε ηλεκτρικό, τηλεόραση, ψυγείο, laptop κλπ)

Το έργο ξεκίνησε στο δωμάτιο του Ροντόλφο. Ένα δωμάτιο φτωχού καλλιτέχνη, ένας ενιαίος χώρος με τρομερή ακαταστασία που θύμιζε έντονα φοιτητικό δωμάτιο σημερινής εποχής. Το σκηνικό είχε στηθεί πάνω σε μια πλατφόρμα στο βάθος της σκηνής, η οποία καταλάμβανε όλο το πλάτος της σκηνής και κινήθηκε σιγά-σιγά μπροστά όταν σηκώθηκε η αυλαία.

Η σκηνοθεσία ήταν του Graham Vick, ο οποίος είναι a kind of celebrity στο σύγχρονο κόσμο της όπερας. Δεν ξέρω αν η σκηνοθεσία δικαιολόγησε το hype που υπάρχει γύρω από το όνομά του, αλλά τόσο η σκηνοθεσία όσο και τα σκηνικά (του Richard Hudson) ήταν νομίζω αρκετά καλά.

Δυστυχώς δεν φάνηκε να δόθηκε βαρύνουσα σημασία στην μουσική πλευρά. Οι δύο πρωταγωνιστές, αν και δεν μπορώ να τους προσάψω πολλά σε σχέση με την ηθοποιία τους, μου φάνηκαν ανεπαρκείς φωνητικά. Τόσο η Μάτα Κατσούλη ως Μιμή όσο και ο Leonardo Capaldo ώς Ροντόλφο, φάνηκαν λίγοι. Περισσότερο έδιναν την αίσθηση young & promising σπουδαστών, παρά φτασμένων καλλιτεχνών. Η φωνή της Κατσούλη μου φάνηκε αδούλευτη, χωρίς καμμιά κινητικότητα και γλυκύτητα και η όλη ερμηνεία της γενικά έβγαζε ένα άγχος μην κάνει καμμιά σταβή. Σε καλύτερη κατάσταση ο Leonardo Capaldo ως Rodolfo, αλλά και αυτός φάνηκε να ξεπερνιέται από τον ρόλο. Σαφώς η φωνή του σε καλύτερη κατάσταση από της Κατσούλη, είχε ωραία χροιά και ευλυγισία, τραγουδούσε όμορφα, αλλά συνολικά θαρρώ πως λίγο ανταποκρίθηκε στο σύνολο του έργου.

Τουναντίον πολύ καλοί οι Δημήτρης Τηλιακός και η Λουκία Σπανάκη στους ρόλους του Marcello και Musseta, αντιστοίχως. Νομίζω πως ήταν οι πιο ωραίες παρουσίες και δεν θα έπεφτα έξω αν έλεγα πως έκλεψαν την παράσταση.

Επίσης η ερμηνεία του Καρυτινού ήταν άχρωμη, άοσμη και άγευστη (για να μην πω τίποτε χειρότερο). Εντελώς διεκπεραιωτική και βαρετή, μου πέρασε ένα feeling πως περιμένουν να περάσει η ώρα να πάνε σπίτια τους.

Δεν ξέρω αν βελτιώθηκαν στη συνέχεια μιας και πήγα στην πρεμιέρα, πράγμα που αποφεύγω ως επι το πλείστον. Συνήθως διαλέγω την διανομή της πρεμιέρας αλλά σε μετέπειτα ημέρες, ώστε να έχουν βελτιώσει τυχούσες ανεπάρκειες που θα βγουν την πρώτη μέρα, αλλά αυτή την φορά δεν με βόλευαν οι ημερομηνίες.

Οι συντελεστές της παράστασης:

Μουσική διεύθυνση Λουκάς Καρυτινός, Σκηνοθεσία Graham Vick, Σκηνικά/Κοστούμια Richard Hudson, Φωτισμοί Giuseppe di Iorio, Marcello Δημήτρης Τηλιακός, Rodolfo Leonardo Capalbo, Colline Πέτρος Μαγουλάς, Schaunard Χάρης Αδριανός, Benoit Παύλος Μαρόπουλος, Mimi Μάτα Κατσούλη, Parpignol Φίλιππος Δελλατόλας, Alcindoro Χρήστος Αμβράζης, Musetta Λουκία Σπανάκη, Τελωνειακός Αλέξανδρος Τρόιτσκι, Λοχίας Παύλος Σαμψάκης

ps. O Graham Vick κάθονταν μπροστά μου και μάλιστα σε όλη την διάρκεια του έργου χτυπιόνταν λες και έπαιζε αυτός! Μάλιστα κάποια στιγμή σκέφτηκα πάλι κοντά σε κάποιο ψώνιο έπεσα :) Δεν τον είχα αναγνωρίσει βέβαια, και το κατάλαβα στο τέλος όταν σηκώθηκε και ανέβηκε στη σκηνή να υποκλιθεί :))))