Σύγχρονη Βρετανική Μουσική

Μια αρκετά ενδιαφέρουσα συναυλία παρακολούθησα στην Δευτέρα 22-2-10, στην μικρή αίθουσα του Μεγάρου. Παρακολουθήσαμε μια συναυλία του Ergon Ensemble, του μουσικού συνόλου του Μουσικού Φεστιβάλ των Παξών. Eυχάριστη έκπληξη το πολυπληθέστερο απ’ ότι περίμενα ακροατήριο, μιας και σε συναυλίες μοντέρνας μουσικής το πλήθος των on stage συναγωνίζεται το πλήθος τον off stage :-) Βέβαια αν εξαιρέσει κανείς τους υπάλληλους της βρετανικής πρεσβείας, που φαντάζομαι πως ήλθαν λόγω συνάφειας, δεν θα πέσει και πολύ έξω από τα γνωστά νούμερα.

Το πρώτο έργο που ακούσαμε ήταν το Sonata da Caccia, op. 11, του Thomas Adès, για μπαρόκ όμποε, κόρνο και τσέμπαλο, έργο του 1994. Παράξενο έργο και αρκετά ενδιαφέρον, που παίχτηκε όχι πολύ καλά, μιας και η απόδοση του κόρνου δεν ήταν στο επίπεδο που θα άρμοζε για να αναδειχθεί το έργο. Πολύ σφιγμένος ήχος και μεγάλη δυσκολία στις αττάκες – είναι δύσκολο όργανο το κόρνο. Εξαιρετικό το όμποε ωστόσο.

Στη συνέχεια περάσαμε στο Dark Inventions (έργο του 1992) του Philip Cashian, για φλάουτο, κλαρινέτο, κρουστά, πιάνο και τσέλο. Νομίζω το highlight της βραδυάς. Ιδιαίτερα θλιμμένα ηχοχρώματα και πολύ καλή δημιουργία ατμόσφαιρας από τους μουσικούς. Μας βύθισε σε μελαγχολία και στοχασμό. Ένα έντονο αίσθημα "deep in the woods".

Το πρώτο μέρος έκλεισε με το Since Brass, nor Stone…, op. 80 (2008) του Alexander Goehr, για κουαρτέτο εγχόρδων και κρουστά. Πολύ όμορφο έργο, με πολύ μεγάλη ποικιλία στους ήχους των κρουστών. Απ’ ότι λέει το booklet της παράστασης το έργο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Πάβελ Χάας και τους συνάδελφούς του στα ναζιστικά στρατόπεδα. Το 2009 το έργο πήρε το Βραβείο Βρετανού Συνθέτη για έργα μουσικής δωματίου.

Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με το Tendril του Jonathan Harvey (1987) – έργο για σύνολο 11 οργάνων (1 φλάουτο, 1 όμποε, 1 κλαρινέτο, 1 φαγκότο, 1 κόρνο, 1 πιάνο, 2 βιολιά, 1 τσέλο, 1 βιόλα και 1 μπάσο). Πολύ όμορφο και αυτό το έργο με πρωταγωνιστή το φλάουτο και τα "τιτιβίσματά" του, που θύμισαν έντονα Μεσσιάν.

Η βραδυά έκλεισε με την Sinfonietta του Britten, op. 1. Βέβαια δύσκολα αυτό το έργο μπορεί να χαρακτηριστεί σύγχρονο μιας και γράφτηκε το 1930. Έργο για 10 μουσικούς (1 φλάουτο, 1 όμποε, 1 κλαρινέτο, 1 φαγκότο, 1 κόρνο, 2 βιολιά, 1 βιόλα 1 τσέλο και ένα κοντραμπάσο) το πρωτοάκουσα πριν δυόμισι χρόνια περίπου και το είχα βρει αρκετά ενδιαφέρον. Νομίζω πως δείχνει την ηλικία του σε σχέση με τα έργα που ακούσαμε την υπόλοιπη βραδυά, ωστόσο δεν παύει να είναι ένα αρκετά ελκυστικό έργο, με ένα πολύ όμορφο τελευταίο μέρος – την Ταραντέλα.

Το σύνολο μου άρεσε αρκετά και θα ήταν αρκετά ευχάριστο να δίνει πιο συχνά συναυλίες. Την μουσική διδασκαλία είχε ο Michael Kasper και την μουσική διεύθυνση ο Kasper de Roo. Και τους δύο τους είχαμε δει πριν δύο περίπου χρόνια με το Ensemble Modern.

Οι μουσικοί που συμμετείχαν ήταν: Χρυσή Δημητρίου φλάουτο, Χριστίνα Παντελίδου όμποε, Κώστας Τζέκος κλαρινέτο, Μαρία Κολέτου φαγκότο, Εμμανουήλ Βεντούρας κόρνο, Θοδωρής Βαζάκας κρουστά, Μάριος Νικολάου κρουστά, Άι Μοτοχάσι-Σιδέρη πιάνο, τσέμπαλο, Απόστολος Παληός πιάνο, Παναγιώτης Τζιώτης βιολί, Κώστας Παναγιωτίδης βιολί, Αλί Μπαζεγκμεζλερ βιόλα, Αντώνης Πρατσινάκης τσέλο, Δημήτρης Τραυλός τσέλο, Νίκος Τσουκαλάς κοντραμπάσο.

Δυστυχώς το πρόγραμμα της παράστασης δεν αναφέρει ποιοι ήταν οι μουσικοί που έπαιξαν σε κάθε κομμάτι. Βέβαια το πρόβλημα υπάρχει μόνο με τα δύο τσέλα, μιας και όλα τα αλλά είναι εύκολο να αντιστοιχηθούν.

Αυτά.