Το Cuarteto Casals

Την Τετάρτη 9-11-06, σε ένα από τα συνήθη βράδια Τετάρτης (από τη σειρά RISING STARS) στην αίθουσα Μητρόπουλος του Μεγάρου, παρακολούθησα το Cuarteto Casals. (70)

Τελικά νομίζω πως αυτή η σειρά συναυλιών είναι εγγύηση. Όσες φορές κι αν έχω πάει δεν έμεινα ούτε μια φορά δυσαρεστημένος. Απ’ ότι ανακάλυψα ψάχνοντας λίγο στο δίκτυο η σειρά είναι ένα project της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με project leader το ECHO (European Concert Hall Ogranisation). Στο ECHO μετέχουν 7-8 ευρωπαϊκές αίθουσες και μια από την Αμερική (το Carnegie Hall). Κάθε καλλιτέχνης/συγκρότημα που παίρνει μέρος στο project δίνει συναυλίες σε αυτές τις αίθουσες. Τώρα δεν έψαξα και πολλές λεπτομέρειες, έτσι δεν ξέρω αν πρέπει να παίξουν σε όλες τις αίθουσες και πως γίνεται η επιλογή. Πάντως σε κάποιο σάϊτ είδα πως ο πιανίστας Λαζαρίδης (που μετέχει σε αυτό το project) αναφέρεται σαν Athens Megaron Concert Hall nominee

Λοιπόν άρχισα να λέω για τη συναυλία και ξέφυγα μιλώντας για το Rising Stars project. Το κουαρτέτο Καζάλς μας έπαιξε τα: (a) W.A.Mozart string quartet KV 590, (b) G. Ligeti string quartet no.1 και (c) L. v. Beethoven string quartet op. 59 no.1. Το κουαρτέτο του Μότσαρτ το άκουσα κάπως αδιάφορα. Μου φάνηκε στο πρώτο μέρος αρκετά επίπεδο το παίξιμό τους και μάλιστα κάπου στο αργό 2^ο μέρος μου φάνηκε σαν να ξεσυντονίστηκαν λίγο, σαν να έχασαν την επαφή και το δέσιμο μεταξύ τους.

Το έργο του Λίγκετι ήταν όλα τα λεφτά! Το έπαιξαν καταπληκτικά. Αν χαρακτηρίζω την συναυλία πολύ καλή είναι κυρίως για αυτό το κομμάτι. Ζωντανοί, σπιρτόζοι με άριστη συνεργασία, στιβαρό παίξιμο γεμάτο αυτοπεποίθηση. Όλη η «βαρεμάρα» του 1^ου κομματιού εξαφανίσθηκε. Και βέβαια το εισέπραξε αυτό το κοινό, που τους αντάμειψε με ένα λίαν παρατεταμένο χειροκρότημα.

Το κουαρτέτο του Μπετόβεν ήταν… κάτι ανάμεσα στο προηγούμενα δύο, από άποψη απόδοσης. Σίγουρα ήταν πολύ καλοί, αλλά έλειπε αυτό το κάτι που έδωσαν στον Λίγκετι. Στο τέλος μπίζαραν με ένα ισπανικό χορό του De Falla.

Αν και στο αρχικό πρόγραμμα αναφέρονταν πως το έργο του Λίγκετι θα ήταν πρώτο, τελικά έκλεισαν με αυτό το πρώτο μέρος. Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να το παίξουν στο 2o μέρος. Δεν νομίζω πως μουσική πεντηκονταετίας θεωρείται πια ως πρωτοποριακή και για ειδικά γούστα, ώστε να εξορίζεται σε ανοίγματα συναυλιών. Ούτε ατονική και δωδεκάφθογγη μουσική είναι πια κάτι το «παράξενο». Βέβαια εδώ την έπαιξαν δεύτερη, αλλά παρ’ όλα αυτά νομίζω πως η συναυλία θα ήταν πολύ καλύτερη αν παίζονταν το έργο του Λίγκετι στο δεύτερο μέρος. Βέβαια τότε ίσως είχαμε πρόβλημα χρόνου. Ίσως να ξεκίναγαν με Μπετόβεν και μετά στο 2^ο μέρος να έπαιζαν Μότσαρτ και Λίγκετι. Ίσως να ήταν και κουρασμένοι, μιας και από το site τους φαίνεται πως την αμέσως προηγούμενη μέρα έπαιξαν στο Λουξεμβούργο και δυο μέρες προηγουμένως στις Βρυξέλες. Τέλος πάντων…

Αυτά.