Στις όχθες της Βαβυλώνας τραγουδούσαμε, περιμένοντάς σε Σιών

Είχα καιρό να δω τέτοια ωραία συναυλία! Μιας και τώρα τελευταία τα γόνατα και η μέση μου έχουν αρχίσει να γκρινιάζουν, η μόνη διέξοδος του εγκεφάλου μου για να απολαύση τις αγαπημένες του ενδορφίνες είναι τέτοιες ευκαιρίες. Βέβαια, ομολογώ πως είμαι αρκετά biased με αυτό το είδος της μουσικής, δηλ. χορωδιακή μουσική, οπότε θα έπρεπε να είναι χάλια για να μην μου αρέσει και λίγο καλή για να μου αρέσει πολύ. Ιν ατνίσιον, σπάνια έχουμε την δυνατότητα να παρακολουθήσουμε τέτοιου είδους σύνολα, οπότε αντιστοίχως έχουν καλλιεργηθεί και αναπτυχθεί και τα κριτήρια εκτίμησής των.

Χάβινγκ σεντ δατ, νομίζω πως η συναυλία που παρακολούθησα χτες το βράδυ, σε ένα σχεδόν άδειο Μέγαρο ήταν εξαιρετικά καλή (85). Το SWR Stuttgart Vocal Ensemble μας χάρισε πραγματικά μιας υπέροχη βραδιά. Ξεκίνησαν με τρεις ψαλμούς του Δαυΐδ του Heinrich Schütz, και συνέχισαν με σύγχρονη μουσική (Σαίνμπεργκ, Αχμάτοβα, Ριχμ κλπ). 18 ανδρικές και 17 γυναικείες φωνές υπό τον Marcus Creed. Μιας και πρώτη φορά άκουγα τα έργα δεν μπορώ να πω με ακρίβεια τι άκουσα γιατί το πρόγραμμα δεν ανταποκρίνονταν σε αυτά που τραγουδούσαν.

Φωνές απόλυτα συντονισμένες, με εξαιρετική τεχνική, απέδιδαν με εντυπωσιακή άνεση έργα μεγάλων απαιτήσεων (όπως το πανέμορφο Με κλειστό στόμα, του Rihm). Ακούγονταν πραγματικά σαν μια φωνή όταν τραγουδούσαν ίδιες νότες, σε σημείο που να με κάνουν να αναρωτηθώ μήπως στα οντίσιονς διαλέγουν φωνές με ίδια χροιά. Έφυγα με ένα πλατύ χαμόγελο και ουράνιες φωνές να αντηχούν στο κεφάλι μου. Ίσως να έφταιγαν και οι ενδορφίνες γι' αυτό :-)

Και μια απορία: υπάρχουν άραγε γερμανικά μουσικά σύνολα που δεν είναι τουλάχιστον εξαιρετικά?

Μόνο αρνητικό σημείο η μικρή διάρκεια της συναυλίας. Ξεκίνησαν 9 παρά 25 και τελείωσαν 10 η ώρα μαζί με το μπιζάρισμα. Ούτε ο Cave πέρσυ στο Ελληνικό δεν τραγούδησε τόσο λίγο!

Αυτά.