Η κληρονομιά Λαζαρίδη

Η Λυρική ακόμη εξαργυρώνει την κληρονομιά που άφησε πίσω του ο Λαζαρίδης, ο οποίος έστω και στον ένα χρόνο που έμεινε ως καλλιτεχνικός διευθυντής κατάφερε να της μπολιάσει λίγο φρέσκο αέρα και πολλές ιδέες. Έτσι την Κυριακή 23-11-8, παρακολουθήσαμε στο θέατρο Ολύμπια 2 μονόπρακτα, στο πνεύμα της αντίστοιχης περσυνής παραγωγής (72). Έτσι ξαναείδαμε το Gianni Schicchi από πέρσυ στο δεύτερο μέρος και στο πρώτο είδαμε την Φλωρεντιανή Τραγωδία του von Zemlinsky.

Το στόρυ της Φλωρεντιανής Τραγωδίας είναι μάλλον απλό. Ένας έμπορος (από την Φλωρεντία), ο Simone, γυρίζει αναπάντεχα στο σπίτι του και βρίσκει στο σπίτι του τον γιο του άρχοντα της πόλης, τον Guido Bardi, να «συναναστρέφεται» την γυναίκα του, με την πλήρη συγκατάθεση της βέβαια. Προφανώς περνά από το μυαλό του τι συμβαίνει αλλά αφήνεται να παρασυρθεί από τα ψέματα των δύο εραστών και προσπαθεί να πουλήσει στον πρίγκιπα το εμπόρευμά του. Στο τέλος μονομαχεί μαζί του και τον σκοτώνει, πράγμα που έχει σαν αποτέλεσμα την αναθέρμανση του έρωτα ανάμεσα στο ζευγάρι. Εκεί τελειώνει το έργο (είμαι πολύ περίεργος για το πόσο καιρό θα κατάφερνε στην πραγματικότητα ο έμπορος να κρατήσει το κεφάλι του ανάμεσα στους ώμους του, σκοτώνοντας το γυιο του άρχοντα στη Φλωρεντία του 1500 :-)))

Έργο του προπάτορα του ατονισμού (ο Τσεμλίνσκυ ήταν δάσκαλος του Σένμπεργκ αν θυμάμαι καλά) και αρκετά απαιτητικό τόσο για τους μονωδούς όσο και για την ορχήστρα. Βρήκα και τους τρείς πολύ πετυχημένους (δεν υπήρχαν και άλλοι). O Philip Horst ερμήνευσε έναν πειστικότατο Σιμόνε, τον σύζυγο που γυρνά στο σπίτι του πετά από ταξίδι για δουλειές και βρίσκει την γυναίκα του με έναν επισκέπτη. Μου άρεσε το πώς άφηνε να διαφανεί πως του έχουν μπεί ψύλλοι στα αυτιά και η όλη κρυβόμαστε-πίσω-από-το-δάχτυλό-μας ατμόσφαιρα που δημιούργησε, με την συνεργασία βέβαια και των άλλοι δύο. Ογκώδης και με αυτοπεποίθηση η φωνή του τραγούδησε πολύ καλά ένα αρκετά δύσκολο ρόλο. Μάλιστα θαρρώ πως μπορούσε να ήταν αρκετά καλύτερος αν είχε την κατάλληλη υποστήριξη από τον μαέστρο. Ο Bryan Hymel έδωσε έναν αέρα καθυστερημένης εφηβείας στο πρίγκιπα, πράγμα που δεν νομίζω πως το έκανε επίτηδες και δεν το βρήκα πολύ ταιριαστό. Πάντως ήταν και αυτό πολύ καλός στο φωνητικό παρτ. Εξαιρετική η Fredrika Brillembourg, σε ένα όμως λιγάκι λιγότερο απαιτητικό ρόλο από τους άλλους δύο.

Το σημείο που επίσης και κέντρισε το ενδιαφέρον και θα ήθελα να το τονίσω είναι τα σκηνικά του Ρίτσαρντ Χάντσον. Πολύ πετυχημένο το εσωτερικό του σπιτιού με τον τοίχο γεμάτο συρτάρια – προφανώς για να τονίσει την «εμπορικότητα» του κάτοχου.

Για τον Gianni Schicchi, ισχύουν λίγο πολύ τα ίδια που έγραψα και πέρσυ, (ακόμη και για την ζώνη της Κυριακίδου :-))) Η παράσταση η ίδια. Το μόνο διαφορετικό που παρατήρησα ήταν η αρκετή κίνηση έξω από το σπίτι-σκηνικό.

Η προσέγγιση του Βουδούρη άχρωμη, άοσμη και άγευστη. Και μάλιστα δεν έλαβε και καθόλου υπόψη του το χώρο στον οποίο έπαιζε με αποτέλεσμα σε πολλά σημεία η ορχήστρα να σκεπάζει εντελώς τους μονοδούς. Θα μου πείτε πολλά ζητάω άλλα ο Martin André πέρσυ στο ίδιο χώρο είχε πολύ καλά αποτελέσματα.

Οι κυριότεροι συντελεστές:

Σκηνοθεσία & Χορογραφία Kim Brandstrup, Σκηνικά & Κοστούμια Richard Hudson, Φωτισμοί Bruno Poet 

Eine florentinische Tragödie 

Simone Philip Horst, Bianca Fredrika Brillenbourg, Guido Bardi Bryan Hymel

Gianni Schicchi 

Μπουόζο Ντονάτι Κώστας Μαρτίνης, Τζάννι Σκίκκι Γιάννης Γιαννίσης, Λαουρέττα Ειρήνη Κυριακίδου, Τσίτα Λυδία Αγγελοπούλου, Ρινούτσο Μάρκους Σέλτον, Γκεράρντο Ζαχαρίας Τσούμος, Νέλλα Μίνα Πολυχρόνου, Μπέττο από τη Σίνια Δημήτρης Κασιούμης, Σιμόνε Χριστόφορος Σταμπόγλης, Μάρκο Μανώλης Παπαδάκης, Τσέσκα Βικτώρια Ντίνα-Μαϊφάτοβα, Δρ Σπινελλότσο Παύλος Μαρόπουλος, Αμάντιο του Νικολάο Παύλος Σαμψάκης, Πινελλίνο Τάσος Δημέγγελης, Γκούτσο Θεόδωρος Αϊβαλιώτης, Γκεραρντίνο Αχιλλέας Λασκαράτος

Αυτά. 

Για visual υλικό εδώ.

Solo for three

Δεν το είχα στο πρόγραμμα να πάω στο Μπάντμιντον για το μπαλέτο του Εθνικού Θεάτρου της Πράγας. Κυρίως λόγω του μενταλιτέ που αποπνέει το θέατρο. Όμως τύχη αγαθή με πρόκρινε και έπιασα γραμμή στην εκπομπή του Διονύση Μαλούχου στο Τρίτο, που μοίραζε προσκλήσεις. Έτσι πήρα την δωρεάν πρόσκληση και πήγα.

Η βραδυά ξεκίνησε όπως περίμενα με τις χειρότερες προϋποθέσεις. Η παράσταση, με τον απαράμιλλο σεβασμό που δείχνουν στο κοινό, ξεκίνησε εννιά και εικοσιπέντε μετά από παρατεταμμένα χειροκροτήματα – ήταν να αρχίσει στις 9. Μάλιστα μετά τις 9:10 κάθε 5 λεπτά έβγαζαν ένα ηχογραφημένο μήνυμα του Κωστάλα που έλεγε πως η παράσταση θα αρχίσει σε 3 λεπτά. Anyway, αναμενόμενα αυτά και ένας από τους λόγους που αποφεύγω το συγκεκριμένο χώρο.

Παρόλο όμως το μετριότατο περιβάλλον, η παράσταση ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Μια από τις καλύτερες παραστάσεις που έχω παρακολουθήσει φέτος. Ο Petr Zuska δημιούργησε μια καταπληκτική παράσταση με αρωγούς τους εξαιρετικούς χορευτές του μπαλέτου του Εθνικού Θεάτρου της Πράγας. Χρησιμοποιώντας τραγούδια των Jacques Brel (1929-1978), Vladimir Vysotsky (1938-1980) & Karel Kryl (1944-1994) δημιούργησε ένα χοροθέαμα όπου κάθε τραγούδι ήταν μια μικρή παράσταση, κάθε μια καλύτερη από την άλλη, κάθε μια ένα μικρό διαμαντάκι. Άλλοτε μόνο χορευτική, άλλοτε χορο-θεατρική, με αρκετά μοντέρνα χορογραφία αλλά με πολλά κλασικά στοιχεία δεν νομίζω να άφησε αμφιβολίες για την κλασική παιδεία τόσο του χορογράφου όσο και των χορευτών.



Η επιλογή των τριών μουσικών έγινε σίγουρα με βάση τα κοινά τους χαρακτηριστικά. Ο βέλγος Brel, o ρώσος Vysotsky και ο τσέχος Kryl, ήταν και οι τρείς βάρδοι. Τα τραγούδια τους τραγούδια βάρδων, μια κιθάρα και η φωνή. Και οι τρείς πέθαναν νέοι, κυρίως λόγω του ιδιαίτερου τρόπου ζωής των (οι 2 στους 3 τουλάχιστον ήταν αλκοολικοί). Ανάμεσα από κάθε τραγούδι υπήρχε glue κείμενο και στις τρεις γλώσσες, προκειμένου να υπάρχει η αίσθηση της μιας ενότητας. Μια κιθάρα περιφέρονταν πάντα στη σκηνή, μιας και ο ήχος της ήταν πανταχού παρών στην μουσική και των τριών τροβαδούρων.

Η παράσταση άρχισε με την Zuzana Susová να σηκώνεται από την πρώτη σειρά της πλατείας και να ανεβαίνει στη σκηνή, όπου υπήρχαν μόνο μια κιθάρα και μια υπερυψωμένη μικρή εξέδρα. Συχνά τόσο αυτή όσο και ο Alexandre Katsapov όταν δεν έπαιρναν μέρος στα δρώμενα κάθονταν σε αυτή τη θέση. Και οι δύο ιδιαίτερα καλοί, τόσο στο χορευτικό όσο και θεατρικο παρτ – ιδιαίτερα ο Katsapov. Το σώμα των χορευτών του Εθνικού Θεάτρου της Πράγας ήταν επίσης ιδιαίτερα καλό. Κλάσεις ανώτεροι από την το αντίστοιχο εγχώριο είδος. Και σίγουρα η διαφορά δεν είναι λόγω μπάτζετ.

Οι συντελεστές της παράστασης:

Μουσική Jacques Brel, Vladimir Vysotsky, Karel Kryl, Σύλληψη, Χορογραφία και Σκηνοθεσία Petr Zuska, Σκηνικά Jan Dušek, Κοστούμια Lucie Loosová, Σχεδιασμός Φωτισμού Petr Zuska, Pavel Kremlík, Σχεδιασμός Ήχου Zbyněk Perla

Χορευτές Alexandre Katsapov, Zuzana Susová, Nikola Márová, Ivana Mikešová, Klára Kutilová, Jiří Kodym, Oleksandr Kysil, Gerald Neeb, Viktor Konvalinka, Michaela Wenzelová, Jade Clayton, Lenka Šnellerová, Tomáš Kopecký, Edita Raušerová, Marta Drastíková, Nicole Delacretaz, Camille Erskine, Pavla Mráziková, Karel Audy, Michal Jurisa, Jiří Urban, Mario Bakuš, Mattia Mantellato, Radim Kafka, Tereza Ulrichová

Επίσης ακούγονται οι φωνές των: Frederica Smetana, Lilian Mankina, Tatjana Medcecká

Αυτά. Εν κατακλείδει μια πολύ καλή όσο και αναπάντεχη παράσταση (που ίιιιιιιισως και να μου φάνηκε τόσο καλή λόγω του αναπάντεχου της ποιότητας)

Hendrickje van Kerckhove

Πολλά events έχουν μαζευτεί στο κιου για τα οποία θέλω να γράψω και πρέπει να το κάνω γρήγορα γιατί όσο περνάει ο χρόνος οι αναμνήσεις αλλοιώνονται. Δυστυχώς μια δόση βαρεμάρας αλλά και μια δόση αρκετής δουλειάς έχουν ως αποτέλεσμα να μην αφιερώνω στο μπλογκ όση ώρα θα ήθελα. Ωστόσο, έχω ανακαλύψει ένα additional input, το οποίο μου φαίνεται σημαντικούλι και έτσι θα προσπαθήσω στο μέλλον να είμαι λίγο πιο συνεπής. Μάλιστα μετανιώνω για τα αρκετά events που πέρασαν χωρίς να γράψω τίποτε – πχ για το Artis piano trio πριν κανένα μήνα στο ίδρυμα Θεοχαράκη ή για τον Martin Fröst και ορχήστρα της Στοκχόλμης πριν κανένα χρόνο και άλλα πολλά. Το additional input είναι two-fold και ίσως και λίγο κοινότοπο: (a) το ψυχοθεραπευτικό του γραψίματος και (b) η καλύτερη «αρχειοθέτηση» και “tidy-up” της ανάμνησης μετά το post-processing που περνάει για να βγεί το κείμενο. Πράγματα προφανή στους ψυχο-ασχολούμενους, όχι δεδομένα όμως για μας τον πολύ λαό.

Χαβιν σεντ δατ, ας ασχοληθούμε με το θέμα μας. Την Τετάρτη 19-11-8, στην μικρή αίθουσα του Μεγάρου παρακολούθησα στο ρεσιτάλ τραγουδιού της σοπράνο Hendrickje van Kerckhove. Η συναυλία δόθηκε στα πλαίσια του προγράμματος Rising Stars, την σειρά συναυλιών του οποίου παρακολουθώ σχεδόν ανελλιπώς, μιας και πρόκειται για εξαιρετικούς νέους καλλιτέχνες οι οποίοι συνήθως δίνουν σε αυτές τις βραδυές τον καλύτερό τους εαυτό.

Και όντως δεν διαψεύστηκα. Η Hendrickje van Kerckhove μας πρόσφερε μια πολύ αξιόλογη βραδυά με έργα E. Grieg, R. Strauss, R. Hahn, F. Schreker, A. Schoenberg, O. Strauss. Μάλιστα το εξαιρετικά ευάριθμο ακροατήριο (ζήτημα αν ήμασταν 30 άτομα) χειροκρότησε για πολύ ώρα και θερμότατα στο τέλος. Να σημειώσω το αρκετά σκαμπρόζικο και ολίγο καμπαρετζίδικο άσμα με χροιά το νωρίτερο μεσοπολέμου, με το οποίο μπίζαρε - μάλλον από κάποια αγγλική οπερέτα (ή αμερικάνικο μιούζικαλ;), με πολύ νάζι και γενικώς όμορφη σκηνική παρουσία.

Σίγουρα η άδεια αίθουσα αποτελεί σημαντικό εμπόδιο για κάποιον καλλιτέχνη και νομίζω πως η van Kerckhove κατάφερε να το ξεπεράσει. Εξαιρετική καμπανιστή φωνή με υψηλή αυτοπεποίθηση, μεγάλη μουσικότητα και πολύ καλή τεχνική μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Σε αρκετά σημεία κρεμαστήκαμε από τα χείλη της, με κορυφαίο το Morgen του Στράους.

Τραγούδησε στο Α’ Μέρος:

Edvard Grieg: Έξι γερμανικά Lieder op 48
Grüss (Χαιρετισμός)
Dereinst, Gedanke mein (Μια μέρα, σκέψη μου)
Lauf der Welt (Η πορεία του κόσμου)
Die verschwiegene Nachtigall (Το σιωπηλό αηδόνι)
Zur Rosenzeit (Στην εποχή των ρόδων)
Ein Traum (Ένα όνειρο)

Franz Schreker: Τρία Lieder σε ποίηση Βίνσεντς Τσούσνερ
Ein Rosenblatt (Ένα ροδοπέταλο)
Noch dasselbe Keimen (Η ίδια πάλι αρχή)
Vernichtet ist mein Lebensglück (Έσβησε η ευτυχία μου)

Richard Strauss
Ich wollt ein Sträusslein binden (Ήθελα να φτιάξω ένα μπουκέτο)
Ständchen (Σερενάτα)
Die Nacht (Η νύχτα)
Ich schwebe (Αιωρούμαι)
Morgen (Αύριο)
Schlagende Herzen (Καρδιές που χτυπούν)

και στο δεύτερο

Reynaldo Hahn
A Chloris (Στη χλωρίδα)
Le Rossignol des Lilas (Το αηδόνι στις πασχαλιές)
L' Énamourée (Η ερωτευμένοι)
Fêtes galantes (Ερωτικές γιορτές)

Arnold Schönberg: Cabaret Songs
Galathea (Γαλάτεια)
Gigerlette (Ζιγκερλέτ)

Oscar Straus
Wenn zwei Menschen sich anschaun (Όταν κοιτάζονται δύο άνθρωποι)
Leise, ganz leise (Σιγανά, πολύ σιγανά)

Την συνόδευσε πολύ όμορφα η Inge Spinette (πιανίστα δοκιμών στο La Monnie) στο πιάνο.

Αυτά. Να σημειώσω και το σχόλιο που έκανε μια κυρία περασμένης ηλικίας στο τέλος «Καλά δεν υπάρχουν άνθρωποι που ασχολούνται με το τραγούδι σε αυτή την πόλη; Πού είναι; Αυτή η κοπέλα θα πάει ψηλά, κρίμα που ήλθε κόσμος να την ακούσει».

Κρατική Ορχήστρα Αθηνών

Την Παρασκευή 7-11-8 παρακολούθησα την συναυλία της ΚΟΑ προς τιμήν του Τάτση Αποστολίδη (ήμουν λίγο on the road και αρκετά busy lately και δεν πρόλαβα να γράψω νωρίτερα :-). Η συναυλία δόθηκε στην μεγάλη αίθουσα του Μεγάρου Μουσικής με Διευθυντή τον Νίκο Αθηναίο, μπροστά σε ένα πολυπληθές κοινό (65).

Η συναυλία ξεκίνησε με την Μουσική του Φοίνικα του Γιάννη Χρήστου. Εργο αρκετά γνωστό και πολύ κατάλληλο για να δείξει ο μαέστρος και η ορχήστρα τα ερμηνευτικά τους προσόντα. Ωστόσο στις «εξετάσεις» νομίζω πως και οι δύο (μαέστρος και ορχήστρα) τα πήγαν μετριότατα. Υποτονική ερμηνεία, χωρίς ειρμό και guidance, νομίζω πως ήταν από τις χαρακτηριστικές περιπτώσεις που μια ερμηνεία αναδεικνύει ή όχι ένα μουσικό κομμάτι. Έχοντας μάλιστα σχετικά νωπή την εκτέλεση του κομματιού από μια άλλη ορχήστρα, νόμιζε κανείς πως επρόκειτο για διαφορετική σύνθεση.

Στη συνέχεια ακούσαμε το κοντσέρτο για δύο βιολιά και ορχήστρα εγχόρδων σε ρε ελάσσονα, BWV 1043, του JS Bach. Νομίζω πως αυτή ήταν και η καλύτερη στιγμή της βραδυάς. Χωρίς να αποφύγουν τα γλιστρήματα, τόσο τα δύο βιολιά (Τάτσης Αποστολίδης και Αναστάσιος Μαυρουδής) όσο και η ορχήστρα απόδωσαν με αρκετό συναίσθημα το έργο, το οποίο (συναίσθημα) το μετέδωσαν και στο κοινό. Πραγματικά συγκινητικός ο Αποστολίδης, ο οποίος παρά τα πολλά του χρόνια δεν έχει χάσει καθόλου από την ικμάδα του παίξιμού του.

Στο δεύτερο μέρος ακούσαμε την 4η του Μάλερ, με την Κασσάνδρα Δημοπούλου. Αν και η τεχνική της ορχήστρας μου ήταν αναπάντεχα ευχάριστη (η παραδοσιακή αδυναμία των έγχορδων νομίζω πως εκλείπει), δεν θα έλεγα το ίδιο για την ερμηνεία. Απαθής και αδιάφορη, μου έφερε στο νου το πνεύμα του πρώτου κομματιού. Θέμα του μαέστρου πρωτίστως θαρρώ, αλλά το να ακολουθείς μηχανικά της οδηγείες του συνθέτη και να παίζεις σωστά τις νότες δεν θεωρείται καλή ερμηνεία ενός μουσικού έργου. Καλή η Κασσάνδρα Δημοπούλου (η οποία ήταν και ένας από τους λόγους που πήγα στην συναυλία, μετά την πολύ καλή εμφάνιση που είχε κάνει ως Κλεοπάτρα), ωστόσο δεν αποκόμισα κάτι αξιοσημείωτο.

Αυτά.

The Kroger Quartet

Ένα πολύ όμορφο κουαρτέτο απολαύσαμε όσοι βρεθήκαμε στην μικρή αίθουσα του Μεγάρου την Παρασκευή 31-10-8 (83). Το δανέζικο κουαρτέτο Kroger, που σύμφωνα με το booklet της συναυλία είναι «πρεσβευτής» της Δανικής μουσικής, μας έπαιξε δύο πολύ όμορφα έργα μουσικής δωματίου. Βέβαια δεν παίζουν μόνο δανέζικη μουσική. Στο ρεπερτόριό τους υπάρχει μουσική απ’ όλη την Ευρώπη και από όλο σχεδόν το common period.

Έτσι σε μας έπαιξαν στο πρώτο μέρος το κουιντέτο για πιάνο και έγχορδα σε μι ύφεση μείζονα, έργο 44 του Robert Schumann και στο δεύτερο το κουαρτέτο εγχόρδων σε φα ελάσσονα, έργο 5 του Carl Nielsen.

To κουαρτέτο αποτελείται από τους Alexander Øllgaard, πρώτο βιολί, Maj Kullberg δεύτερο βιολί, Ida-Marie Arendt, βιόλα και Johan Theorin, τσέλλο. Λείπει βέβαια ένα άτομο ώστε να γίνουν πέντε :-) Έτσι στο έργο του Σούμαν στο πιάνο ήταν η Δανάη Καρρά.

Αρκετά καλή η Καρρά, έδεσε νομίζω με το κουαρτέτο και μάλιστα σε ένα έργο που το πιάνο έπαιζε συνέχεια. Υπήρχε βέβαια μια διστακτικότητα στη εκτέλεση του έργου, πράγμα φυσικό μιας και οι τέσσερεις γνωρίζονται πολύ καλά μεταξύ τους ενώ ο πέμπτος ήταν outsider. Έτσι δεν ήταν δεδομένο το intimacy που υπάρχει συνήθως σε μικρά σύνολα, όσο και το έργο το έπαιξαν πολύ καλά.

Αυτό έγινε φανερό στο δεύτερο μέρος, όπου στο έργο του Nilsen ήταν εξαιρετικοί και φάνηκε η διαφορά από το πρώτο μέρος. Πολύ καλό δέσιμο, και ζηλευτή ερμηνεία του έργου. Παίξιμο που ανέδειξε ιδανικά το έργο. Δίκαιο το παρατεταμένο χειροκρότημα του (δυστυχώς λίαν ολιγομελούς) κοινού που τους ανάγκασε να βγαίνουν και να ξαναβγαίνουν στη σκηνή. Μπίζαραν με το τελευταίο μέρος του Νιελσεν.

Ακολουθεί το πολύ γνωστό 4ο μέρος του έργου (που σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ σε πια εκπομπή χρησιμοποιείται για σήμα), με το Juilliard String Quartet και τον Leinard Bernstein στο πιάνο.




Εν κατακλείδει πολύ καλό κουαρτέτο (και όχι μόνο για το παίξιμό τους ;-)



Αυτά...

Mahler Chamber Orchestra

Αισθάνομαι πολύ τυχερός που βρέθηκα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών την Πέμπτη 30-10-8. Παρακολούθησα την συναυλία της Mahler Chamber Orchestra υπό τον Daniel Harding (96). Μια εξαιρετικά καλή συναυλία – νομίζω πως σίγουρα είναι στο top-5 (ίσως και στο τοπ-3) των συναυλιών που έχω παρακολουθήσει τα τελευταία 4-5 χρόνια.

Την ορχήστρα την είχα απλώς ακουστά, δεν την θεωρούσα τίποτε ιδιαίτερο, και δεν νομίζω να είχα ποτέ ακούσει καμμιά ηχογράφησή της. Τα ίδια ισχύουν και για τον Christian Tetzlaff, τον βιολονίστα που ερμήνευσε το κοντσέρτο του Brahms. Μάλιστα, διαβάζοντας στο newsletter της ορχήστρας πως η Monde έγραψε πως είναι “The best orchestra in the world”, θεώρησα πως είναι μάλλον μια από τις συνηθισμένες δημοσιογραφικές πατάτες.

Εν πάσει περιπτώσει η συναυλία ξεκίνησε σε μια ψιλοάδεια αίθουσα – φαντάζομαι στον ανταγωνισμό επικράτησε κατά κράτος ο Rolando Villazón, που τραγούδησε την ακριβώς προηγούμενη ημέρα.

Στην αρχή ακούσαμε το Mémoriale του Pierre Boulez, για σόλο φλάουτο και οχτώ μουσικούς. Έργο που γράφτηκε στη μνήμη του φλαουτίστα Laurence Beauregard, έδινε την αίσθηση σιωπηλής μελαγχολικής αυτοσυγκέντρωσης. Δεν μπορώ να πω πως με ενθουσίασε, ωστόσο ακούστηκε με μεγάλο ενδιαφέρον και σίγουρα θα ήθελα να το ξανακούσω. Πολύ καλή και αισθησιακή η Chiara Tonelli, κορυφαίο φλάουτο της ορχήστρας.

Αυτό που πραγματικά με ενθουσίασε ήταν το δεύτερο κομμάτι, το κοντσέρτο για βιολί του Brahms, με τον Christian Tetzlaff. Από τις πρώτες νότες άρχισα να συνειδητοποιώ, σιγά-σιγά και αναπάντεχα, πως αυτή δεν ήταν μια τυχαία ορχήστρα – μια μέση ορχήστρα από αυτές που υπάρχουν ένα σωρό στην Ευρώπη. Τόσο ο ήχος της όσο και το command και η ερμηνεία του Harding τέλειες. Όταν δε άρχισε να παίζει ο Tetzlaff, νομίζω πως έφυγα εντελώς. Το πρώτο μέρος του κοντσέρτου πρέπει να ήταν από τις πιο δυνατές μουσικές εμπειρίες που είχα ποτέ. Ο ήχος του απίθανος, η ερμηνεία του καταπληκτική – είναι σίγουρα με διαφορά ο καλύτερος βιολονίστας που έχω ακούσει live. Πόση διαφορά από τον Joshua Bell που ακούσαμε πριν λίγες μέρες! Στο διάλλειμα διάβασα για το βιολί του που είναι special made από τον περίφημο γερμανό οργανοποιό Peter Greider, μοντελοποιημένο πάνω σε ένα Guarneri del Gesù.

Στο δεύτερο μέρος ακούσαμε στο ίδιο επίπεδο ερμηνείας και εκτέλεσης την 2η συμφωνία του Brahms. Και εδώ έλαμψαν όλα τα στοιχεία που έκαναν τόσο ξεχωριστό το άκουσμα του πρώτου μέρους. Εξαιρετικός ήχος, άψογος συντονισμός, προσωπική ματιά – όλα στη και στη θέση τους. Μια πραγματικά πολύ σπάνια βραδυά!

Κάνοντας αργότερα το απαραίτητο homework, έμαθα πως η ορχήστρα δημιουργήθηκε το 1997 από τον Claudio Abbado, από μέλη της Gustav Mahler Youth Orchestra (η οποία φτιάχτηκε και αυτή από τον Abbado) που ήθελαν να συνεχίσουν να παίζουν μαζί. Η ορχήστρα σήμερα αποτελείται από περίπου 60 μουσικούς, 19 διαφορετικών εθνικοτήτων. Μάλιστα, ο Daniel Harding ήταν βοηθός του (του Abbado) στη φιλαρμονική του Βερολίνου. Η ορχήστρα δεν έχει σταθερή βάση, αν και αναφέρεται η Φερράρα συνήθως, ως αυτό που είναι κοντινότερο στο residence. 

Φαίνεται πως ο Abbado εκτός από εξαιρετικός μαέστρος, έχει και μεγάλο ταλέντο στο να φτιάχνει ορχήστρες. Σιγά-σιγά νομίζω πως ο ήχος του είναι αυτός που μου ταιριάζει περισσότερο από τους σύγχρονους μαέστρους. Έχει ταιριάξει με ιδανικό τρόπο ένα μίγμα γερμανικού ήχου και γερμανικής πειθαρχίας με ιταλική φινέτσα και μελωδικότητα και μάλιστα έχει ταιριάξει τις δόσεις ιδανικά.

Αυτά. Κρίμα που δεν έπαιζαν διαφορετικό πρόγραμμα την δεύτερη μέρα να πάω να τους ξανακούσω

ps. Ξέχασα να πω πως μπίζαραν τόσο ο Tetzlaff στο πρώτο μέρος (με κάτι που δεν αναγνώρισα) όσο και η ορχήστρα στο τέλος με ένα πολύ ωραίο υποβλητικό κομμάτι, που αν δεν με ξεγελάει η μνήμη μου θα έλεγα πως είναι μουσική από ταινεία. Γνωστή μουσική αλλά δεν μπόρεσα να την ταυτοποιήσω. Anyone?