Η κληρονομιά Λαζαρίδη

Η Λυρική ακόμη εξαργυρώνει την κληρονομιά που άφησε πίσω του ο Λαζαρίδης, ο οποίος έστω και στον ένα χρόνο που έμεινε ως καλλιτεχνικός διευθυντής κατάφερε να της μπολιάσει λίγο φρέσκο αέρα και πολλές ιδέες. Έτσι την Κυριακή 23-11-8, παρακολουθήσαμε στο θέατρο Ολύμπια 2 μονόπρακτα, στο πνεύμα της αντίστοιχης περσυνής παραγωγής (72). Έτσι ξαναείδαμε το Gianni Schicchi από πέρσυ στο δεύτερο μέρος και στο πρώτο είδαμε την Φλωρεντιανή Τραγωδία του von Zemlinsky.

Το στόρυ της Φλωρεντιανής Τραγωδίας είναι μάλλον απλό. Ένας έμπορος (από την Φλωρεντία), ο Simone, γυρίζει αναπάντεχα στο σπίτι του και βρίσκει στο σπίτι του τον γιο του άρχοντα της πόλης, τον Guido Bardi, να «συναναστρέφεται» την γυναίκα του, με την πλήρη συγκατάθεση της βέβαια. Προφανώς περνά από το μυαλό του τι συμβαίνει αλλά αφήνεται να παρασυρθεί από τα ψέματα των δύο εραστών και προσπαθεί να πουλήσει στον πρίγκιπα το εμπόρευμά του. Στο τέλος μονομαχεί μαζί του και τον σκοτώνει, πράγμα που έχει σαν αποτέλεσμα την αναθέρμανση του έρωτα ανάμεσα στο ζευγάρι. Εκεί τελειώνει το έργο (είμαι πολύ περίεργος για το πόσο καιρό θα κατάφερνε στην πραγματικότητα ο έμπορος να κρατήσει το κεφάλι του ανάμεσα στους ώμους του, σκοτώνοντας το γυιο του άρχοντα στη Φλωρεντία του 1500 :-)))

Έργο του προπάτορα του ατονισμού (ο Τσεμλίνσκυ ήταν δάσκαλος του Σένμπεργκ αν θυμάμαι καλά) και αρκετά απαιτητικό τόσο για τους μονωδούς όσο και για την ορχήστρα. Βρήκα και τους τρείς πολύ πετυχημένους (δεν υπήρχαν και άλλοι). O Philip Horst ερμήνευσε έναν πειστικότατο Σιμόνε, τον σύζυγο που γυρνά στο σπίτι του πετά από ταξίδι για δουλειές και βρίσκει την γυναίκα του με έναν επισκέπτη. Μου άρεσε το πώς άφηνε να διαφανεί πως του έχουν μπεί ψύλλοι στα αυτιά και η όλη κρυβόμαστε-πίσω-από-το-δάχτυλό-μας ατμόσφαιρα που δημιούργησε, με την συνεργασία βέβαια και των άλλοι δύο. Ογκώδης και με αυτοπεποίθηση η φωνή του τραγούδησε πολύ καλά ένα αρκετά δύσκολο ρόλο. Μάλιστα θαρρώ πως μπορούσε να ήταν αρκετά καλύτερος αν είχε την κατάλληλη υποστήριξη από τον μαέστρο. Ο Bryan Hymel έδωσε έναν αέρα καθυστερημένης εφηβείας στο πρίγκιπα, πράγμα που δεν νομίζω πως το έκανε επίτηδες και δεν το βρήκα πολύ ταιριαστό. Πάντως ήταν και αυτό πολύ καλός στο φωνητικό παρτ. Εξαιρετική η Fredrika Brillembourg, σε ένα όμως λιγάκι λιγότερο απαιτητικό ρόλο από τους άλλους δύο.

Το σημείο που επίσης και κέντρισε το ενδιαφέρον και θα ήθελα να το τονίσω είναι τα σκηνικά του Ρίτσαρντ Χάντσον. Πολύ πετυχημένο το εσωτερικό του σπιτιού με τον τοίχο γεμάτο συρτάρια – προφανώς για να τονίσει την «εμπορικότητα» του κάτοχου.

Για τον Gianni Schicchi, ισχύουν λίγο πολύ τα ίδια που έγραψα και πέρσυ, (ακόμη και για την ζώνη της Κυριακίδου :-))) Η παράσταση η ίδια. Το μόνο διαφορετικό που παρατήρησα ήταν η αρκετή κίνηση έξω από το σπίτι-σκηνικό.

Η προσέγγιση του Βουδούρη άχρωμη, άοσμη και άγευστη. Και μάλιστα δεν έλαβε και καθόλου υπόψη του το χώρο στον οποίο έπαιζε με αποτέλεσμα σε πολλά σημεία η ορχήστρα να σκεπάζει εντελώς τους μονοδούς. Θα μου πείτε πολλά ζητάω άλλα ο Martin André πέρσυ στο ίδιο χώρο είχε πολύ καλά αποτελέσματα.

Οι κυριότεροι συντελεστές:

Σκηνοθεσία & Χορογραφία Kim Brandstrup, Σκηνικά & Κοστούμια Richard Hudson, Φωτισμοί Bruno Poet 

Eine florentinische Tragödie 

Simone Philip Horst, Bianca Fredrika Brillenbourg, Guido Bardi Bryan Hymel

Gianni Schicchi 

Μπουόζο Ντονάτι Κώστας Μαρτίνης, Τζάννι Σκίκκι Γιάννης Γιαννίσης, Λαουρέττα Ειρήνη Κυριακίδου, Τσίτα Λυδία Αγγελοπούλου, Ρινούτσο Μάρκους Σέλτον, Γκεράρντο Ζαχαρίας Τσούμος, Νέλλα Μίνα Πολυχρόνου, Μπέττο από τη Σίνια Δημήτρης Κασιούμης, Σιμόνε Χριστόφορος Σταμπόγλης, Μάρκο Μανώλης Παπαδάκης, Τσέσκα Βικτώρια Ντίνα-Μαϊφάτοβα, Δρ Σπινελλότσο Παύλος Μαρόπουλος, Αμάντιο του Νικολάο Παύλος Σαμψάκης, Πινελλίνο Τάσος Δημέγγελης, Γκούτσο Θεόδωρος Αϊβαλιώτης, Γκεραρντίνο Αχιλλέας Λασκαράτος

Αυτά. 

Για visual υλικό εδώ.