Ο Θεός, ο Dawkins και o κ. Μουζέλης

Διάβασα στο Βήμα της περασμένης Κυριακής (24-6-7) την απάντηση του κ. Νίκου Μουζέλη στον Richard Dawkins, σε σχέση με το βιβλίο του τελευταίου The God Delusion (και δεν είναι Illusion αλλά Delusion). O κ. Μουζέλης έγραψε την κριτική του με βάση όχι το βιβλίο αλλά την προδημοσίευση του βιβλίου, που είχε γίνει στο Βήμα μια βδομάδα πριν (17-6-7).

Κακή η κριτική του κ. Μουζέλη και όχι του ύψους των άρθρων που συνήθως γράφει. Απορώ γιατί την έγραψε.

Κατ’ αρχάς φαίνεται να είναι συναισθηματικά εμπλεκόμενος και κάτι τέτοιο σίγουρα δεν βοηθάει τα λογικά επιχειρήματα. Φαίνεται σαν κάποιος να έθιξε την πίστη του και πρέπει να βγει να τον αντικρούσει, γιατί μέσα του πιστεύει πως έχει δίκιο. Έλα όμως που η πίστη δεν έχει καμιά σχέση με την λογική!

Έτσι ο «θιγμένος» κ. Μουζέλης φροντίζει να «στολίσει» αρκετά των RD: έχει αφελή κριτική ανάλυση, παραβιάζει ανοιχτές θύρες, βρίσκεται κάτω από την επιρροή του φονταμενταλισμού της αγοράς στην πιο χυδαία εκδοχή του, είναι αλαζόνας και όλο και κάτι θα μου έφυγε.

Ωστόσο προσπαθεί να κάνει και μια κριτική θεώρηση των όσων διάβασε στην προδημοσίευση (πέραν των «καλολογικών», I mean). Έτσι μας λέει στην αρχή πως δεν είναι σίγουρος αν υπάρχει ικανοποιητική «απόδειξη» της ύπαρξης ή της ανυπαρξίας του Θεού. Κατ’ αρχάς γιατί τα εισαγωγικά; Και κατά δεύτερο λόγω η απόδειξη βαρύνει την ύπαρξη και όχι την ανυπαρξία! Αμάν πια! Με την ίδια λογική θα πρέπει να δεχτούμε και τις νεράιδες, τους ροζ ελέφαντες και τον Χάρυ Πότερ. Μπορεί κανείς να αποδείξει πως δεν υπάρχουν?

Στη συνέχεια και στο εδάφιο με τίτλο Τα όρια της λογικής, μας αναφέρεται πως απόδειξη δεν μπορεί να βρεθεί με τον τύπο της κριτικής ανάλυσης του RD. Προφανώς υπονοείται πως μπορεί να βρεθεί αλλά με κάποιο άλλο τύπο κριτικής ανάλυσης. Ο οποίος βεβαίως, βεβαίως είναι πέρα από τα όρια της Λογικής, αλλά και τι μ’ αυτό; Δεν μπορεί να είναι το ίδιο έγκυρος; Οι εξ’ αποκαλύψεως αρλούμπες δεν είναι το ίδιο valid με τα κελεύσματα της λογικής; Αυτό μας έλειπε!

Στο εδάφιο Τα αποτελέσματα της θρησκείας, μας λέει ο κ. Μουζέλης πως οι θρησκευτικές βαρβαρότητες αναφέρονται σαν απόδειξη της ύπαρξης του μη θείου. Ποσώς αναφέρετε κάτι τέτοιο στο προδημοσίευμα. Εκτός αν έτσι είναι αν έτσι νομίζετε.

Στο εδάφιο Οικονομικές ωφελισμός, οφείλω να πω πως θα συμφωνήσω με τον κ. Μουζέλη αλλά μάλλον για άλλους λόγους. Η τεράστια κατασπατάληση των πόρων που έκαναν (και κάνουν) οι θρησκείες για προφανώς άχρηστους λόγους, ίσως σε ένα δεύτερο επίπεδο να μην είναι και τόσο κακοί. Κινούν την αγορά και παράγουν τέχνη. Αν κάτι μπορούμε να βρούμε θετικό για τις θρησκείες είναι πως υπήρξαν η αφορμή για τεράστια παραγωγή τέχνης. Ίσως το μόνο θετικό τους. Ωστόσο, όντως αδύναμο το επιχείρημα του RD.

Έπεται το Παράδειγμα ανιστορικότητας. Ο RD λέει πως η θρησκευτική πίστη αποτελεί παράγοντα εξουδετέρωσης της ορθολογιστικής σκέψης. Ο κ. Μουζέλης λέει πως αυτό το επιχείρημα έχει καταρριφθεί από ιστορική σκοπιά. Και μην νομίσετε πως θα φέρει σαν αντιπαράδειγμα την Ιερά Εξέταση ή την εμπευσμένη από το Κοράνι πολιτική των Ταλιμπάν για τις γυναίκες. Όοοοοοχι. Τα επιχειρήματά του είναι πως αν εξετάσουμε την πίστη επιστημόνων (που προφανώς πιστεύουν στο Θεό), τότε η άμεση σύνδεση ορθολογικής σκέψης και θρησκείας είναι προφανής (!). Επίσης λέει πως οι θρησκείες θέτουν νόμους και η φύση επίσης θέτει νόμους. Άρα η θρησκεία ευνοεί την ανάπτυξη της επιστήμης μιας και αυτή επίσης στηρίζεται σε νόμους. Μάλιστα.

Και καταλήγει, συμπεραίνοντας πως ο RD είναι αλαζόνας, αφελής και πως έχει καθηλωθεί στον ξεπερασμένο δογματισμό της περιόδου του Διαφωτισμού. Προφανώς θα έπρεπε να είχε χρησιμοποιήσει την πέρα της Λογικής, «άλλου τύπου» κριτική ανάλυση για να είναι προχώ και αποδεκτός.

Update: Διαβάζοντας το βιβλίο δεν θα έλεγα πια πως συμφωνώ σε κανένα σημείο με τον κ. Μουζέλη. Το σημείο που φαίνετε πως ο RD λέει πως η θρησκεία είναι κακιά γιατί προβαίνει σε κατασπατάληση πόρων δεν είναι καθόλου έτσι, άμα το διαβάσεις στο σωστό context. Απορώ πως μπήκε στη διαδικασία (ο κ. Μουζέλης) να γράψει κριτική μόνο από το προδημοσίευμα!

Orchestra Sinfonica di Roma della Fondazione Cassa di Risparmio di Roma

H Orchestra Sinfonica di Roma della Fondazione Cassa di Risparmio di Roma, ιδρύθηκε μόλις το 2002. Είναι μια ορχήστρα που χρηματοδοτείται αποκλειστικά από την ιδιωτικό ίδρυμα Cassa di Risparmio και έχει αποκτήσει αρκετή αναγνώριση, παρά το νεαρόν της ηλικίας της. Νεαρή δεν είναι μόνο η ορχήστρα αλλά και ο μέσος όρος ηλικίας των μουσικών της, μιας και οι περισσότεροι είναι κάτω από 30.

Το περασμένο Σάββατο (16-6-7), η ορχήστρα αυτή, υπό την διεύθυνση του Francesco La Vecchia παρουσίασε στο Μέγαρο ένα πρόγραμμα που οργάνωσε η Ιταλική Πρεσβεία, νομίζω σε συνεργασία με το Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Αθηνών (70).

Στο πρώτο μέρος μας έπαιξαν την πρώτη συμφωνία του Μάλερ, την επονομαζόμενη και “Titan”. Από τις πιο γνωστές και τις πιο όμορφες συμφωνίες του Μάλερ, είναι βασισμένο στις περιπέτειες του Ροκαϊρόλ, ήρωα μυθιστορίματος του γερμανού συγγραφέα Ζαν Πωλ. Ο Τιτάνς αντιλαμβάνετε τον κόσμο απόλυτα εχθρικό και αντιτάσει την εσωτερική του δύναμη, τελικά όμως οδηγείται στην απογοήτευση και την αυτοκτονία. Είναι προφανής η ταύτιση του Μάλερ με τον Τιτάνα.

Η ορχήστρα ξεκίνησε αρκετά όμορφα και εν γένει η ερμηνεία του Vecchia μου φάνηκε καλή. Θα έλεγα πως ήταν πολύ καλή άμα είχε λίιιιιγο πιο γρήγορο τέμπο. Και επίσης αμα είχε λίιιιγο καλύτερο ήχο η ορχήστρα και εννοώ τα έγχορδα. Ίσως να ήταν και ατυχία για την ορχήστρα που είχαμε τόσο κοντά την τέλεια ερμηνεία του ίδιου έργου από την Φιλαρμονική του Μονάχου και τον Jansons, οπότε η σύγκριση ήταν αναπόφευκτη. Νομίζω πως ήταν σαφές πως το σώμα των έγχορδων ήταν λίγο αδύνατο – ο ήχος μου φάνηκε ρηχός και με αδύνατο όγκο.

Το δεύτερο μέρος νομίζω πως ήταν καλύτερο. Η εισαγωγή του Γουλιέλμου Τέλλου που ακολούθησε ήταν πολύ καλή – τα σαλπίσματα των τρομπονιών δυνατά, λαμπερά, στρογγυλευμένα και... punctual και εν γένει το Ιταλικό ταπεραμέντο τους έβγαινε λίγο πιο φυσικά.

Στη συνέχεια μας έπαιξαν τα Πεύκα της Ρώμης του Respighi. Απαιτητικότερο έργο φάνηκε και εδώ ελαφρώς η αδυναμία των έγχορδων αλλά το έδωσαν αρκετά όμορφα.

Εν κατακλείδει μια αρκετά ευχάριστη βραδυά. Θα έλεγα πως και η ορχήστρα και ο μαέστρος της ήταν αρκετά καλοί. Ίσως όχι από τις top ορχήστρες αλλά από τις πολύ καλές σίγουρα. Το μόνο αρνητικό θα έλεγα πως ήταν το σχεδόν άδειο Μέγαρο. Αρνητικό για τους μουσικούς μάλλον, μιας και εμένα καθόλου δεν με πείραξε η ησυχία και ο βήχας που έλειπε.

The Primitive Pulses of Spring

Την περασμένη Παρασκευή (8-6-7) απολαύσαμε στο Ηρώδειο μια από τις καλύτερες ορχήστρες του καιρού μας. Η Φιλαρμονική Ορχήστρα της Αγ. Πετρούπολης – πρώην Φιλαρμονική του Λενινγκραντ – έδωσε δύο συναυλίες στις 7 & 8 Ιουνίου με έργα ρώσικης μουσικής. Η πρώτη συναυλία (στις 7) μου φάνηκε μάλλον «τουριστική», οπότε αποφάσισα να πάω στην δεύτερη (85).

Μας έπαιξαν Προκόφιεφ στο πρώτο μέρος (την 1η Συμφωνία σε ρε μείζονα, op. 25 και το κοντσέρτο για πιάνο αρ. 3 σε ντο μείζονα, οπ. 26) και την Ιεροτελεστία της Άνοιξης στο δεύτερο. Την ορχήστρα διεύθυνε ο μουσικός της διευθυντής τα τελευταία 20 σχεδόν χρόνια Γιούρι Τεμιρκάνοφ.

Από της παλιότερες ορχήστρες της Ρωσίας (αν όχι η παλιότερη) ιδρύθηκε στην αυλή του Τσάρου Αλέξανδου ΙΙΙ το 1882. Βέβαια όχι και τόσο παλιά με τα κεντρο-ευρωπαϊκά δεδομένα (οι πιο παλιές γερμανικές ορχήστρες ιδρύθηκαν τον 16 και 17 αιώνα – η φλωρεντιανή καμεράτα έδρασε τέλη του 16ου αιώνα νομίζω), αλλά ας μην ξεχνάμε πως από τον καιρό του Μεγάλου Πέτρου η Ρωσία έκανε μεγάλες προσπάθειες να εκσυγχρονιστεί και να ανταγωνιστεί τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά έθνη/κράτη/whatever. Έτσι φαντάζομαι πως η ίδρυση της ορχήστρας έγινε μέσα στο πλαίσιο του εκσυγχρονισμού αυτού. Βέβαια μπορεί να δημιουργήθηκε απλά και μόνο επειδή ο τσάρος ήθελε μια ορχήστρα να του παίζει μουσική.

Έγινε διάσημη κάτω από την μακρόχρονη διεύθυνση του Mravinsky (1938 – 1988), τον οποίο διαδέχτηκε ο Τεμιρκάνοφ μετά τον θάνατό του, το 1988. Η ορχήστρα νομίζω πως έχει ξαναέλθει στην Ελλάδα, αλλά εγώ πρώτη φορά την άκουγα. Εννοώ ζωντανά, μιας και την έχω ακούσει και εκτιμήσει ουκ ολίγες φορές, στις συμφωνίες του Τσαϊκόφσκι που έχει ηχογραφήσει με τον Μραβίνσκι. Ηχογραφήσεις που κυκλοφορούν από την ΜΕΛΟΔΙΑ, την οποία αντιπροσώπευε στον Δυτικό κόσμο μέχρι την πτώση του υπαρκτού η DG.

Το Ηρώδειο είχε λίγο κόσμο, υποθέτω πως οι περισσότεροι πήγαν στην συναυλία της Πέμπτης. Το φετινό βίτσιο των οργανωτών είναι να μην σε αφήνουν να αλλάζεις θέση και να μετακινείσαι σε κανένα άδειο κάθισμα προς το κέντρο. Έτσι είχαμε τις δύο ακριανές κερκίδες γεμάτες, κάτω και στο κέντρο αρκετό κόσμο και το υπόλοιπο θέατρο ψιλοάδειο (είχε βέβαια κόσμο στο άνω διάζωμα, αλλά και εκεί όχι σπουδαία πράγματα). Δηλαδή με αυτό τον τρόπο θα νομίζουν πως θα αναγκάσουν τον κόσμο να πληρώνει διπλάσια εισιτήρια? Τέλος πάντων…

Η ορχήστρα άρχισε λίγο δισταχτικά αλλά όσο περνούσε η ώρα και ζεσταίνονταν, νομίζω πως έδειξε τα στοιχεία για τα οποία έχει γίνει πασίγνωστη. Με άλλα λόγια το σώμα των έγχορδων και τις τεράστιες δυνατότητες στον έλεγχο του της έντασης του ήχου. Ωστόσο παρά το χειροκρότημα η ατμόσφαιρα ήταν λίγο χλιαρή.

Και συνέχιζε να είναι χλιαρή μέχρι που πήρε μπροστά ο Ντένις Ματσούεφ. Ο Ματσούεφ θεωρείται ένας από τους κορυφαίους νέους πιανίστες, μάλιστα έχει αποκαλεστεί από τους κριτικούς ως «ο νέος Χοροβιτς», όπως μας είπε και το ενημερωτικό της συναυλίας. Με το γρήγορο και παιγνιώδες το παίξιμό, πήρε από το χέρι και την ορχήστρα και την οδήγησε με μεγάλη αυτοπεποίθηση σε μια οργιώδη κορύφωση στο τέλος του κοντσέρου. Πραγματικά εκρηκτικό τέλος και ίσως ο καλύτερος πιανίστας που είδαμε φέτος, ένας πιανίστας που έπεζε για να ευχαριστίσει το κοινό του και το ευχαριστιόνταν και αυτός μαζί.

Στο δεύτερο μέρος επέλεξαν να παίξουν την Ιεροτελεστία της Άνοιξης. Ένα πολύ γνωστό και δημοφιλές έργο, το οποίο ας έχουνε στο νου μας πως είναι έργο για μπαλέτο. Όπως επίσης ας έχουμε στο νου μας πως παρά τα χρόνια του παραμένει ένα δύσκολο έργο που δεν είναι κατάλληλο για το απαίδευτο κοινό. Το έργο απαιτεί αρκετά μεγάλη ορχήστρα και μια μεγάλη πληθώρα πνευστών και κρουστών. Είδα δύο μπάσα κλαρινέττα, κόντρα φαγκότα, 2 αλτικόρνα, 5-6 κόρνα, 2 λογιών τούμπες, 3 λογιών τρομπέτες, πίκολο φλάουτο και άλλα αρκετά που δεν θυμάμαι τώρα. Επίσης είχε 6 τύμπανα (!) και αρκετά πιο μεγάλο από το πρώτο μέρος σώρα εγχόρδων.


Ιδιαίτερη η ανάγνωση του Τεμιρκάνοφ στην αρχή μου φάνηκε λίγο άτονη και διεκπεραιωτική. Ωστόσο ήταν λίαν υποδηλωτική και σιγα-σιγά σε καθήλωνε στον κόσμο της μαγείας και της τελετουργίας που συνοδεύει. Όσο πέρναγε η ώρα σε βύθιζε στην παλαιολιθική της τελετουργία απ’ όπου σε ξύπναγε η οξύς ήχος της πίκολο, που ξεχωριζε το έργο σε παραγράφους. Εξαιρετικός ήχος από τα πνευστά, θα άξιζε να κάνει κανείς ιδιαίτερη μνεία στα φαγκότα αλλά και στον εύσωμο κύριο που έπαιζε την πίκολο τρόμπα, ο οποίος είχε κρυστάλινο ήχο, άψογη τεχνική και αλάνθαστο παίξιμο. Επίσης φαινόνταν πως του άρεσε αυτό που έκανε και το έδειχνε πολύ όμορφα.

Ο τελικός sacrificial dance σήμανε και την κορύφωση της ιεροτελεστίας και ακολούθως το κοινό ξέσπασε νομίζω σε άξια χειροκροτήματα για την πολύ ωραία βραδιά που μας χάρισε ο κ. Τεμιρκάνωφ με την ορχήστρα του. Μπίζαραν με ένα απόσπασμα από τον Ρωμαίο και Ιουλιέτα (αν το αναγνώρισα σωστά, δατ ις).

Carmen

Την περασμένη Τρίτη (5-6-7) και παρ’ όλες τις απειλές του καιρού (υπόσχονταν ολημερίς βροχή αλλά στο τέλος μας λυπήθηκε) παρακολούθησα την Κάρμεν στο Ηρώδειο (67), μια καινούργια παραγωγή της Λυρικής. Παράξενη παράσταση. Αρκετά άνιση – το θεατρικό part ήταν πολύ καλό, το μουσικό μέτριο overall. Βέβαια ο κύριος λόγος για αυτό ήταν το Ηρώδειο. Χώρος ξεχωριστός, προσφέρετε για ιδιαίτερες προσεγγίσεις μόνο που δεν ξέρεις πως θα σου βγουν.

Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή. Η σκηνή είχε μεγαλώσει αρκετά. Είχε καταλάβει και τις πρώτες 4 θέσεις της κερκίδας δίνοντας άπλετο χώρο στους πρωταγωνιστές. Βέβαια υπήρχε πρόβλημα για το που να βάλουν την ορχήστρα, οπότε επέλεξαν να φτιάξουν ένα σκάμμα προς το πίσω μέρος. Πράγμα που με την σειρά του δημιούργησε νέα προβλήματα: τόσο προβλήματα συντονισμού (μαέστρος με τραγουδιστές) όσο και προβλήματα ήχου.

Τα προβλήματα με τον μαέστρο να είναι πίσω από τα δρώμενα (το είχαμε ξαναδεί αυτό το πρόβλημα στην έναρξη της σαιζόν, στον Ντον Τζιοβάνι στο Ακροπόλ) αντιμετωπίστηκε με δύο αρκετά μεγάλες οθόνες δεξιά και αριστερά πάνω από τις κερκίδες και με μια σειρά μικρότερων οθόνων που κρύβονταν κάτω από ένα πεζούλι, που διέτρεχε γύρω-γύρω όλο το σύνορο της σκηνής με τις κερκίδες.

Τα προβλήματα ήχου ήταν εμφανή μάλλον μόνο στις πρώτες σειρές και θα πρέπει να μειώνονταν αρκετά όσο ανέβαινες προς τα πάνω. Εγώ δυστυχώς είχα την φαεινή ιδέα να βγάλω εισιτήρια μπροστά-μπροστά, στη σειρά 7 και στα πλάγια. Η σειρά 5 ήταν άδεια γιατί χρησιμοποιούνταν για τα δρώμενα, οπότε ήμουν σχεδόν μέσα στη σκηνή. Απόλαυσα βέβαια την Habanera από την Graves από απόσταση 3 μέτρων, αλλά η μουσική από την ορχήστρα έρχονταν από μακριά και ξεκομμένη και έχανα την αίσθηση της ενότητας και της ολότητας των δρώμενων.

Επίσης την ορχήστρα την άκουγα όχι σαν ένα σύνολο αλλά σαν μεμονωμένες ομάδες οργάνων. Μάλιστα όταν έπαιζαν κάποια γρήγορα ακοπαγιαμέντα τα μπάσα μαζί με τα κρουστά το πρόβλημα ήταν πολύ έντονο, μιας και τα μπάσα ήταν στην μια άκρη του σκάμματος και τα κρουστά στην άλλη. Το πρόβλημα με τον ήχο επιτείνονταν από τον αέρα που ανάλογα με την φορά του αυξομείωνε την έντασή του – γνωστά και λίγο-πολύ αναμενόμενα βέβαια αυτά τα προβλήματα με τον αέρα στους ανοιχτούς χώρους.

Στο καθαρά θεατρικό μέρος από την άλλη, νομίζω πως ήταν πολύ όμορφη η προσέγγιση του Pimlott. Η υπόθεση είχε μεταφερθείς σε πιο σύγχρονη εποχή (στην Ισπανία του Φράνκο;), οι στρατιώτες είχαν γίνει αστυνομικοί, οι λαθρέμποροι δουλέμποροι και οι εργάτριες της καπνοβιομηχανίας σε κοπτοραπτούδες θαρρώ, η ταβέρνα του Λίλλας Πάστια είχε γίνει μπαρ κλπ, κλπ. Στη σκηνή επικρατούσε συνεχής αναβρασμός, πέρα από τους μόνιμους τσακωμούς της Κάρμεν με τον δον Χοσέ, μηχανάκια και αυτοκίνητα τριγυρνούσαν στη σκηνή, εν γένει ήταν παράσταση που δεν σε άφηνε λεπτό να ησυχάσεις.

Επίσης τα χορευτικά ήταν πολύ πετυχημένα, αν και εδώ φάνηκαν προβλήματα συντονισμού και μάλιστα αρκετά πιο έντονα. Η ιδέα με τα μαυροφορεμένα κορίτσια και τους καμπαλλέρος που έκοβαν βόλτες συνεχώς στη σκηνή επίσης ήταν εύστοχη, μιας και ακόμη σε στιγμές μεγάλης ηρεμίας (που βέβαια είναι λίγες σε αυτή την όπερα) έδιναν την αίσθηση ότι όπου να ‘ναι κάτι θα συμβεί.

Τα σκηνικά αρκετά λιτά, ουσιαστικά ένας μεγάλος κενός χώρος, με κάποιο focus point στο μέσο του ακριβώς μπροστά από την ορχήστα, όπου ήταν συνήθως και το κέντρο της δράσης. Οι δύο συγκεντρώσεις ψηλών κεραιών, στο πίσω μέρος δεξιά και αριστερά, ομολογώ πως δεν κατάλαβα τι ρόλο έπαιζαν.

Δεν θα έλεγα πως με ενθουσίασε η Graves (λαμβάνοντας υπόψη βέβαια τα προαναφερθέντα προβλήματα ήχου – κάθε φορά που τραγουδούσε με πλάτη προς εμένα ο ήχος λες και έμπαινε στο mute). Από την άλλη βρήκα αρκετά καλό τον δον Χοσέ και πολύ καλή την Μικαέλα. Ο Χάρης Αδριανός επίσης μου άρεσε πολύ ως λαθρέμπορος – έδωσε μια σπιρτόζικη, νεανική και «μεσογειακή» διάθεση στα δρώμενα που βρήκα πολύ ταιριαστή.

Η ορχήστρα της Λυρικής λίγο άχρωμη μου φάνηκε, αλλά και πάλι δεν είναι κάτι που δεν το περίμενα – δεν θα έλεγα πως επηρέασαν θετικά ή αρνητικά το όλο έργο (αν εξαιρέσεις ένα δυνατό φάλτσο του φλάουτου στο σόλο της αρχής της τρίτης πράξης, δατ ιζ).

Οι συντελεστές του έργου:

Moυσική Διεύθυνση Λουκάς Καρυτινός, Σκηνοθεσία Steven Pimlott Χορογραφία Aletta Collins, Σκηνικά – Κοστούμια Alison Chitty, Φωτισμοί Λευτέρης Παυλόπουλος, Carmen Denyce Graves, Micaëla Τσέλια Κοστέα, Frasquita Μαρία Μητσοπούλου, Mercedes Ειρήνη Καράγιαννη, Don José Michael Wade Lee, Escamillo Kύρος Πατσαλίδης, Zuniga Δημήτρης Κασιούμης, Morales Κώστας Μαυρογένης, La Dancaire Χάρης Ανδριανός, Remendado Νίκος Στεφάνου, Une marchande des oranges Ηλέκτρα Βάργκα, Un bohémien Τάσσος Δημεγγέλης, Andres Παναγιώτης Πρίφτης

Εν τέλει με προβλημάτισε αρκετά το με τι προσδοκίες θα πρέπει να πηγαίνουμε στο Ηρώδειο. Γιατί κακά τα ψέματα την μουσική δεν μπορούσες να την φχαριστηθείς. Από την άλλη ένας conventional χώρος δεν δίνει την δυνατότητα για να παίξεις με τον χώρο όπως το Ηρώδειο, και σίγουρα δεν προκαλεί το ίδιο την δημιουργηκότητα των σκηνοθετών και των σκηνικών.

Η ζωή μου με την Tellas

Είχα αποφασίσει πως ευρυζωνική σύνδεση δεν θα ψωνίσω. Έχω στο γραφείο αρκετό bandwidth, δεν χρειάζεται να έχω και στο σπίτι. Ώσπου βγήκαν τα 2play πακέτα και άλλαξα γνώμη. Θα πλήρωνα περίπου τα ίδια που πλήρωνα στο ΟΤΕ και θα είχα και μια σύνδεση της προκοπής. Έτσι αφού είδα τι υπάρχει στην περιοχή μου (φρόντισαν να μου το πουν άλλωστε οι διάφοροι πάροχοι και με δικιά του πρωτοβουλία) αποφάσισα να πάρω ένα πακέτο της Tellas με 2048/512 Internet και 9 ώρες τηλέφωνα.

Πέρσυ λοιπόν τον Απρίλη μίλησα με την Tellas, και μου έστειλαν έναν courier με τον εξοπλισμό τα συμβόλαια κλπ, κλπ. Η σύνδεση μου είπαν ήταν υπόθεση 2-3 βδομάδων. Καλό deal μου φάνηκε. Βέβαια οι 2-3 βδομάδες έγιναν 2-3 μήνες, αλλά δεν με ενόχλησε ιδιαίτερα - τι είχα τι έχασα. In the mean while είχα και την εμπειρία του αξεπέραστου service της Tellas. Ποτέ δεν κατάφερα να μιλήσω με το 13800 προτού περάσει τουλάχιστον τέταρτο. Πολλές φορές έκλεισα στο μισάωρο μετά τον πονοκέφαλο από την εκνευριστική μουσική της αναμονής.

Εν πάσει περιπτώσει κάποια στιγμή με συνέδεσαν και είπα πως δεν θα ξαναχρειαστεί άλλο να παίρνω στο 13800. Βέβαια είχα πολύ συχνά διακοπές, ανεβοκατεβάσματα του dsl αλλά σκεφτόμουν πως καινούργιοι είναι θα στρώσουν. Οπότε έκανα υπομονή.

Ώσπου το φθινόπωρο έκανα το λάθος να τους πω να με βάλουν στο Zisto. Σκέφτηκα - ο αφελής - αφού με τα ίδια χρήματα θα έχω διπλάσια ταχύτητα και απεριόριστα τηλέφωνα, γιατί να μην το πάρω? Ε, από τότε άρχισε ο εφιάλτης!

Μου έστειλαν τον courier μέ τον καινούργιο εξοπλισμό και τα καινούργια συμβόλαια αρχές Νοέμβρη. Μετά 2 βδομάδες περίπου μου είπαν πως θα με πέρναγαν στο Zisto. Αφού πέρασαν 3 βδομάδες άρχισα τα τηλέφωνα. Κάθε 2-3 μέρες και κάθε φορά μετά από 15-20 λεπτά αναμονής. Η μόνιμη επωδός ήταν πως δεν φταίμε εμείς, ο ΟΤΕ φταίει, αλλά όπου νάναι, μέχρι το τέλος της βδομάδος, κλπ, κλπ. Γύρω στα Χριστούγεννα μου είπαν πως λείπει ένα φαξ που έπρεπε να στείλω που να λέω να μου κόψουν την παλιά σύνδεση για να με περάσουν στην άλλη. Τους ρωτάω γιατί αν θέλατε κάτι τέτοιο δεν το στείλατε με τον courier ή δεν με πήρατε τηλέφωνο να μου το πείτε και η απάντηση ήταν τι να σας πούμε εμείς υπάλληλοι είμαστε, κάνουμε ό,τι μας λένε κλπ, κλπ. Στέλνω το φαξ και συνεχίζω να περιμένω. Αρχές Γενάρη μου είπαν πως λείπει από το φάκελό μου η φωτοτυπία ταυτότητας. Τους είπα να πως τους την έδωσα και να ψάξουν να την βρουν και εν πάσει περιπτώσει αν δεν μπορούν να την βρουν να έλθουν να πάρουν το εξοπλισμό και να μην κάνουν τίποτε αφού δεν μπορούν και θα πάω σε άλλο μαγαζί. Μετά από καμιά βδομάδα μου είπαν πως την βρήκαν και όπου νάναι, μέχρι το τέλος της βδομάδος, κλπ, κλπ.

Τέλος του Γενάρη μου κόβουν εντελώς την σύνδεση! Τι έγινε παιδιά? Έ, έχουνε πρόβλημα, το δίκτυο στην περιοχή σας, το φτιάχνουμε κλπ, κλπ. Περνάνε καμιά 10αρια μέρες και αλλάζει το τροπάρι. Δεν έχετε βλάβη αλλά σας κόψαμε για να σας περάσουμε στο Zisto και οι διαδικασίες του ΟΤΕ θέλουν 2-3 βδομάδες, οπότε θα είστε εκτός δικτύου, αλλά όπου νάναι κλπ, κλπ. Κατά τα τέλη Φλεβάρη μου λένε πως δεν γίνετε να με βάλουν στο Zisto γιατί δεν έχουν πόρτα! Τους λέω βάλτε με πίσω εκεί που ήμουν και μου λένε πως δεν γίνετε γιατί έχασα την πόρτα που είχα, αλλά είναι δικό τους το λάθος και θα το φτιάξουν όπου νάναι, μέχρι τέλος της βδομάδας κλπ, κλπ

Και από τότε αρχίζει το αστείο της υπόθεσης. Κάθε τηλέφωνο που τους παίρνω αρχίζω όοοοοολη την ιστορία από την αρχή (μετά βεβαίως τα 20 λεπτα σε αναμονή), η πρώτη αντίδραση είναι "μα σας κόψαμε την σύνδεση γιατί εσείς μας στείλατε φαξ ζητώντας να το κάνουμε". Βέβαια άρχιζα να βρίζω σε αυτή την απάντηση, οπότε αρχίζαμε τα όπου νάναι, μέχρι τέλος της βδομάδας, ο ΟΤΕ φταίει κλπ, κλπ.

Εν τέλει με συνδέουν μέσα Μάη! Αλλά σε ταχύτητα upload 256! Νέος γύρος τηλεφώνων. Κάθε φορά διαφορετική απάντηση. Στην αρχή μου έλεγαν αυτό είναι δεν έχουμε 512. Μετά που άρχισα πάλι τα φαξ, τους έστειλα και φωτοτυπία του συμβολαίου που είχαμε υπογράψει που έλεγε 512, σκέφτηκαν πως έκαναν λάθος και θα το διορθώσουν όπου νάναι, μέχρι τέλος της βδομάδας κλπ, κλπ.

Το αποτέλεσμα; Την Παρασκευή που μας πέρασε μου κόβουν ξανά την σύνδεση! Ούτε upload ούτε download :-) Άντε ξανά τηλέφωνα και φτου κι από την αρχή.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά μου ήλθε και ένας λογαριασμός πριν ένα μήνα που μου είχαν και χρεωμένα τέλη Internet :-)

Τώρα θα μου πείτε γιατί δεν έχω φύγει ακόμη; Μάλλον γιατί υποπτεύομαι πως όλοι οι πάροχοι πάνω-κάτω τα ίδια είναι μιας και όλοι τριγύρω μου έχουν να μου πουν παρόμοιες ιστορίες από την Forthnet, την Vivodi, την HOL κλπ, κλπ.

Update: Σήμερα το απόγευμα μου έκοψαν και το τηλέφωνο!