German Brass

Το 4ήμερο Φεστιβάλ Χάλκινων που έλαβε χώρα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, από 18 έως 24 Μαΐου 2008, έκλεισε εντυπωσιακά (93). Το συγκρότημα German Brass έδωσε νομίζω μια συναυλία-αναφορά, για κάθε μουσικό ή/και συγκρότημα χάλκινων.

Είναι η δεύτερη φορά που παρακολουθώ γερμανικό συγκρότημα χάλκινων και θα έλεγα πως περίμενα κάτι πολύ καλό. Και δεν απογοητεύτηκα :-) Οι German Brass πρέπει να είναι ένα από τα πιο διάσημα, αν όχι το διασημότερο, συγκρότημα χάλκινων του καιρού μας και επιβεβαίωσαν και με το παραπάνω την φήμη τους.

Τα μέλη της μπάντας είναι εντυπωσιακοί σολίστες ένας κι ένας, που μπορείς να κάθεσαι να τους χαζεύεις με τις ώρες! Αλλά βέβαια δεν είναι μόνο αυτό. Δεν έχασαν ούτε μια νότα, δεν ξεσυντονίστηκαν καθόλου και είχαν κομμάτια με τρομερές εναλλαγές τόσο σε ένσταση όσο και σε ρυθμό. Και μιλάμε για μπάντα 10 ατόμων που έπαιζαν δίχως μαέστρο. Εντυπωσιακότερος όλων ο Matthias Höfs. Νομίζω πως είναι ο καλύτερος τρομπετίστας που έχω δει live. Σε στιγμές δεν πίστευα στα μάτια μου, το τι έπαιζε!

Η συναυλία είχε το κλασικό γερμανικό πνεύμα χαλαρότητας παρόμοιων καταστάσεων. Δηλαδή, ένα από τα μέλη της μπάντας έπαιρνε το μικρόφωνο μετά από κάθε κομμάτι, αστειευόμενος γενικώς και εισάγοντας και το επόμενο κομμάτι. Το ρόλο αυτό τον έπαιζε ο Werner Heckmann. Μάλιστα τα περισσότερα τα έλεγε στα ελληνικά, υποθέτω χωρίς να ξέρει, μιας και μου φάνηκε πως κάποιος του είχε μεταφράσει τα ελληνικά σε φωνήματα. Ωστόσο ήταν πολύ διασκευαστική η όλη φάση.

Στο πρώτο μέρος μας έπαιξαν:

John Baston, Κοντσέρτο απ. 2 σε ρε μείζονα (μεταγραφή Matthias Höfs)
JS Bach, Bist du bei mir, BWV 508 (μεταγραφή Matthias Höfs)
JS Bach, Toccata e Fuga, BWV 565 (μεταγραφή Enrique Crespo)
Emmerich Kalman, Weisst du es noch? ΑΠό την Β' πράξη της οπερέτας Η πριγκίπισσα της τσάρντας (μεταγραφή Enrique Crespo)
Johan Strauss, Πόλκα Τριτς-Τρατς, έργο 214 (μεταγραφή Matthias Höfs)
Franz Liszt, Ουγγρική ραψωδία σε ρε ελάσσονα, αρ. 2 (μεταγραφή Matthias Höfs)

Στο δεύτερο μας έπαιξαν μουσικές απ’ όλο τον κόσμο: Μεξικό, Ρουμανία, Αργεντινή αλλά και τζαζ. Η λατινική Αμερική είχε βέβαια την τιμητική της, υποθέτω λόγω καταγωγής του Enrique Crespo, ο οποίος είναι και ο ιδρυτής του συγκροτήματος.

Μπίζαραν δύο φορές, την μια μάλιστα με ένα εντυπωσιακό νούμερο με τρομπόνια. Εκτός από δύο που έπαιζαν κάτι μπόνγκο-like κρουστά, οι υπόλοιποι έπαιζαν από μπάσο τρομπόνι, μέχρι κατασκευές τρομπόνια μινιατούρες που είχαν ήχο σαν πίκολο τρομπέτα και ακόμη ψηλότερα.

Τα μέλη του συγκροτήματος:

Trumpets
* Matthias Höfs (Φιλαρμονική Ορχήστρα του Αμβούργου & Μουσική Ακαδημία του Αμβούργου)
* Uwe Köller (Μουσική Ακαδημία του Γκρατς)
* Werner Heckmann (Κρατική Όπερα της Στουτγκάρδης & Μουσική Ακαδημία του Βυρτσμπουργκ)
* Christoph Baerwind (Κρατική Όπερα του Αμβούργου)

Trombones
* Enrique Crespo
* Alexander Erbrich-Crawford (Κρατική Όπερα της Στουτγκάρδης)
* Uwe Füssel (Κρατική Όπερα του Μονάχου, Μουσική Ακαδημία του Μονάχου, Ορχήστρα του Φεστιβάλ του Μπαϋρόϋτ)

French Horn
* Wolfgang Gaag (Φιλαρμονική Ορχήστρα του Μονάχου)
* Klaus Wallendorf (Συμφωνική Ορχήστρα στης Ραδιοφωνία της Βόρειας Γερμανίας - NDR)

Tuba
* Stefan Ambrosius (Κρατική Όπερα του Μονάχου)

Young Blood

Πολύ ενδιαφέρουσα η Τρίτη μέρα του φεστιβάλ χάλκινων, που παρακολούθησα στο Μέγαρο, την Τρίτη, 20-5-8 (80). Αυτή τη φορά ήταν στην αίθουσα Μητρόπουλου οπότε δεν υπήρχε ο αχανής άδειος χώρος της μεγάλης αίθουσας.

Μια βραδυά που ήταν μάλλον θεματική στο πρόγραμμά, μιας και εκτός από το πρώτο κομμάτι, τα υπόλοιπα ήταν όλα κοντσέρτα για χάλκινα. Η ορχήστρα ήταν ξανά η του Δήμου Αθηναίων.

Η συναυλία ξεκίνησε με την Εισαγωγή από του Γάμους του Φιγκαρο. Αρκετά αλέγκρο κομμάτι, ζέστανε το αραιό – δυστυχώς – ακροατήριο και αποδόθηκε σε αρκετά ψηλό επίπεδο από την ορχήστρα. Να πω εδώ πως η ορχήστρα επιβεβαίωσε την καλή μου πρώτη εντύπωση και στάθηκε ξανά σε ένα επίπεδο στο οποίο δεν μας έχουν συνηθίσει οι ελληνικές ορχήστρες.

Στην συνέχεια ακούσαμε το κοντσέρτο για κουιντέτο πνευστών και ορχήστρα του Arthur Frackenpohl, με το κουιντέτο Melos Brass. Αρκετά ενδιαφέρον έργο, μιας και δεν πολυφαίνονταν εκ πρώτοις όψεως το concept κοντσέρτο. Άμα δηλαδή έβαζες τα πνευστά μέσα στην ορχήστρα δεν θα έμοιαζε και πολύ για κοντσέρτο. Το άκουσα με μεγάλο ενδιαφέρον και περιέργεια μιας και εκτός από τον διάλογο με την ορχήστρα υπήρχε και το intra-κουιντέτο μέρος, το οποίο έδινε την δική του διάσταση και πρόσθετε επίπεδα στην ανάγνωση του έργου.

Στη συνέχεια ακούσαμε το πολύ γνωστό κοντσέρτο για τρομπέτα σε σι ύφεση μείζονα του Joseph Haydn, με σολίστ τον 20χρονο Δημήτρη Γκόγκα. Να πω πως περίμενα με αρκετή ανυπομονησία αυτή την εμφάνιση μιας και είχα ακούσει πολλά για τον Γκόγκα. Με προβλημάτισε όμως αρκετά η εμφάνισή του. Θα έλεγα πως ήταν εμφανής η αμηχανία του, πράγμα που επηρέασε την ερμηνεία του. Πολύ καλή η τεχνική του αλλά ο ήχος του δεν ήταν σταθερός. Σε πολλά σημεία γίνονταν θαμπός και περνούσε μαζί και κάποιο φύσημα στο όργανο. Σε σημεία πάλι ήταν αξιοθαύμαστα καθαρός και λαμπερός. Νομίζω πως προσπάθησε πάρα πολύ να ερμηνεύσει, με την κυριολεκτική έννοια του όρου, το έργο. Too much expressiveness. Θαρρώ πως άμα ήταν πιο χαλαρός θα ήταν πολύ καλύτερος. Μου έφερε στο νου overacting ηθοποιό. Πάντως θα γίνει πολύ καλός τρομπετίστας!

Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με το κοντσερτίνο για 4 τρομπόνια και ορχήστρα εγχόρδων του Jan Koetsier, με τους Σπύρο Φαρούγγια, Γιάννη Αρβανιτάκη, Αλέξανδρο Ρουβά και Γιώργο Μάρκου. Νομίζω πως ήταν και το κομμάτι που μου άρεσε λιγότερο. Αρκετά πλαδαρό σε σημεία χάνονταν εντελώς ο ειρμός του έργου. Ωστόσο είχε και μερικά πολύ όμορφα μέρη που έδωσαν την δυνατότητα στους τρομπονίστες να δείξουν την δεξιοτεχνία τους. Επίσης υπήρξαν και κάποιοι όμορφοι διάλογοι μεταξύ της ομάδας των τρομπονιών που ήταν αρκετά ενδιαφέροντες.

Ακολούθησε το κοντσέρτο για τρομπόνι του Henri Tomasi, με την Zenas Kim. Έργο με μεγάλη μουσικότητα που ερμήνευσε με μεγάλη ευαισθησία η Zenas Kim. Αν κρίνω από τα χειροκροτήματα του κόσμου νομίζω πως ήταν το έργο που άρεσε περισσότερο. Σχεδόν αλάνθαστη η Zenas Kim και με καταπληκτικό ήχο, νομίζω πως άξιζε και με ο παραπάνω το πιο ζεστό και δυνατό χειροκρότημα του κοινού.

And last but not least το κοντσέρτο για τούμπα σε φα ελάσσονα του Ralph Vaughan Williams, με τον Eyal Cohen. Πολυτάλαντος ο Eyal Cohen, μιας και εκτός από τούμπα διακρίνετε και σε οπερετικά έργα ως μπάσος, μου έφερε στο νου αυτό που έχω πάντα στο νού μου: πως το ταλέντο δεν πάει τόσο πολύ στο όργανο όσο στη μουσική. Μερικοί άνθρωποι έχουν την μουσικότητα μέσα τους και με όποιο όργανο και αν καταπιαστούν θα τα καταφέρουν πολύ καλά. Έχω αρκετά παραδείγματα από τον στενό μου περίγυρο και απ’ ότι φαίνεται ο Eyal Cohen ανήκει σε αυτό το είδος. Ερμήνευσε με μεγάλη άνεση και ευαισθησία το κοντσέρτο και μάλιστα ήταν ιδιαίτερα καλός στα μέρη που απαιτούσαν τεχνική δεξιοτεχνία. Ιδιαίτερα στο αργό δεύτερο μέρος η τούμπα τραγούδησε πραγματικά και αν δεν το έβλεπα μπροστά μου μπορεί και να προβληματιζόμουνα για το αν ακούω τούμπα ή ευφώνιο. Δίκαια λοιπόν απέσπασε και αυτός ένα από τα πιο παρατεταμένα χειροκροτήματα του κόσμου.

Νομίζω τέλος πως αξίζει και ένα μπράβο στον μαέστρο Ανδρέα Τσελίκα. Είχε προετοιμάσει πολύ καλά την ορχήστρα αλλά και τα έργα και μας χάρισε μια πολύ γεμάτη βραδυά.

Φεστιβάλ Χάλκινων Πνευστών

Μια αρκετά ενδιαφέρουσα βραδυά μας επιφύλαξε η πρώτη μέρα του Φεστιβάλ Χάλκινων Πνευστών που ξεκίνησε χτες Κυριακή 18-5-8, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (73).

Στο πρώτο μέρος ακούσαμε το κουιντέτο Melos Brass, σε κομμάτια για χάλκινα, αλλά και σε διασκευές πολύ γνωστών οπερετικών αριών. Μαζί του η υψίφωνος Μαρία Μηλολιδάκη. Το Melos Brass το παρακολουθώ εκ του σύνεγγυς και πηγαίνω σχεδόν σε κάθε συναυλία που δίνει στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια. Δυστυχώς δεν υπάρχουν αρκετά συγκροτήματα χάλκινων στην Αθήνα (το Νικόλαος Μαντζαρος έχει πολύ μικρή δραστηριότητα) και ακόμη λιγότερα μας επισκέπτονται από το εξωτερικό. Οπότε τέτοιες ευκαιρίες δεν τις αφήνω να περνούν ανεκμετάλλευτες. Το παίξιμό τους βρίσκεται πάντα σε ψηλό επίπεδο και η συγκεκριμένη βραδυα δεν αποτέλεσε εξαίρεση.

Η Μηχολιδάκη είχε μερικές πολύ καλές στιγμές (στην άρια της Ιουλιέτας από το Ρωμαίος και Ιουλιέτα του Gounod πρωτίστως αλλά και στο V’adoro pupille από τον Ιούλιο Καίσαρα του Haendel) και μερικές προβληματικές (το Der Holle Rache – φαντάζομαι η λυδία λίθος κάθε σοπράνο). Φάνηκε να τριγυρίζει άκοπα στο ψηλό register και γενικώς μου άρεσε η τεχνική της αλλά νομίζω πως τις έλειπε η δύναμη και ο όγκος – σε πολλά σημεία τα πνευστά την σκέπαζαν εντελώς. Νομίζω πως το καλύτερο σημείο του πρώτου μέρους ήταν η άρια του Φίγκαρο από τον κουρέα της Σεβίλλης, με τον Σάκη Μηρώνη να παίζει το ρόλο του Φίγκαρο με το μπάσο!

Στο δεύτερο μέρος έπαιξε η Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων. Ξεκίνησαν με δύο φανφάρες που έπαιξαν μόνο τα χάλκινα της ορχήστρας (την Fanfare pour preceder από το μπαλέτο La Peri του Dukas και την Ceremonial Fanfare του Copland) και στην συνέχεια έπαιξαν το πρώτο κοντσέρτο για κλαρινέτο του Weber, με σολίστ τον Παύλο Σεράση. Πολύ καλός ο 16χρονος Σεράσης (μαθητής του Σπύρου Μουρίκη απ’ ότι γράφει το booklet της παράστασης) αλλά απέχει ακόμη από το να θεωρηθεί ώριμος ερμηνευτής. Εμφανές το τρακ του και η αμηχανία του σε πολλά σημεία αλλά πολύ καλή η τεχνική του. Νομίζω πως σε λίγα χρόνια θα γίνει ένας πολύ καλός κλαρινετίστας!

Έκλεισαν με την εισαγωγή από τον Ελεύθερο Σκοπευτή. Αρκετά προβληματικό το μπάσιμο των κόρνων στην αρχή αλλά στη συνέχεια όλη η ορχήστρα είχε πολύ καλή απόδοση. Εν γένει η ορχήστρα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για μένα που την άκουγα για πρώτη φορά. Πολύ καλά έγχορδα, στιβαρά πνευστά και ψηλό επίπεδο ομοιογένειας. Γεμάτη αυτοπεποίθηση η άποψη του μαέστρου Παύλου Στεργίου και του αξίζουν πολλά συγχαρητήρια για την εμφάνιση της ορχήστρας.

Απόρησα πάντως για το ότι τέτοια ορχήστρα δεν εμφανίζετε πιο συχνά. Ας ελπίσουμε πως θα έχει μέλλον και θα προσεχτεί από το Δήμο γιατί έχει πολύ καλό δυναμικό.

Λίγο απογοητευτικό το κοινό. Ατυχής επιλογή η μεγάλη αίθουσα του Μέγαρου, ήταν σχεδόν άδεια και ο περισσότερος κόσμος ήταν φίλοι και συγγενείς των μουσικών (που χειροκροτούσαν σε κάθε παύση με τα επακόλουθα σσσστ κλπ, κλπ). Κρίμα γιατί ήταν αξιόλογη συναυλία. Ίσως θα έπρεπε να διαφημιστεί περισσότερο.

Φεστιβάλ Αθηνών

Όπως μάλλον γνωρίζετε, ξεκινάει τον άλλο μήνα το Φεστιβάλ Αθηνών. Ο λόγος που γράφω αυτό το ποστ είναι βασικά για να πω ένα μπράβο που επιτέλους κατάφεραν να σηκώσουν στο δίκτυο ένα site που σου δίνει την δυνατότητα να βγάλεις εισιτήρια!

Και εννοώ να βγάλεις εισιτήρια all the way, μέχρι να μπορείς να διαλέξεις και θέσεις! Impressive, huh? Βέβαια δεν είναι ούτε τόσο εντυπωσιακό ούτε τόσο φιλικό όπως αυτό ή αυτό, αλλά μιας και ξέρουμε λίγο-πολύ τους χώρους μπορούμε να κάνουμε μια χαρά την δουλειά μας.

Ήδη το δοκίμασα και έβγαλα εισιτήρια για την Τουραντό. Ας ελπίσουμε να τους μιμηθούν γρήγορα και τα sites της Λυρικής και του Μεγάρου.

Simon Boccanegra

Με κούρασε λίγο η παράσταση που παρακολούθησα στο Μέγαρο, την περασμένη Τετάρτη 7-5-8 (70). Και ο λόγος που με κούρασε δεν ήταν ούτε οι πρωταγωνιστές ούτε η σκηνοθεσία, τα οποία δεν ήταν κακά. Μάλλον έφταιγε το ίδιο το έργο. Νομίζω πως έγινε φανερό γιατί δεν έτυχε θερμής υποδοχής όταν πρωτοπαρουσιάστηκε. Μου φάνηκε αρκετά μονότονο, χωρίς μουσικές εξάρσεις, χωρίς δυνατές άριες. Ένας Βέρντι που βαγκνέριζε μου ήλθε στο νού, αλλά δεν το έκανε πολύ καλά.

Μια όπερα που μου έφερε στο νου πως η μουσική δεν ήταν πρωταγωνίστρια αλλά αλλού ήταν το «ζουμί». Και το μόνο που μπορεί να περάσει σαν τέτοιο είναι τα πολιτικά μηνύματα που ήθελε να περάσει ο Βέρντι μέσα από το έργο. Ήταν νομίζω προφανές το πνεύμα του 19ου αιώνα που πρέσβευε ο Μποκανέγκρα, ήτοι το πνεύμα του Risorgimento.

Την αισθητική του μοντέρνου αφαιρετικού πίνακα που θέλησε να δώσει ο David Alden νομίζω πω την κατάφερε. Έντονα χρώματα, τόσο για το σκηνικό όσο και τα κουστούμια (οι πατρίκιοι κόκκινα η πλέμπα μαύρα), και άδειοι χώροι που δεν σε παρέπεμπαν σε καμμιά ιστορική περίοδο. Ωστόσο η σκηνοθεσία αρκετά στατική, αν και οι στιγμές έξαρσης ήταν από λίγα thrilling στοιχεία που βρήκα. Είμαι της άποψης πως μια πιο μοντέρνα, μια λίγο provocative σκηνοθεσία θα ανέβαζε κατά πολύ το έργο. Είναι η δεύτερη φορά που βλέπω σκηνοθεσία του Alden – είχα δει πριν 3 χρόνια την Επιστροφή του Οδυσσέα στην Πατρίδα – και θα έλεγα που τα έντονα χρώματα, τα λιτά σκηνικά και οι χαμηλοί αλλά έντονοι μπλε φωτισμοί του αρέσουν. Και μάλιστα τους χρησιμοποιεί πετυχημένα.

Ο Τηλιακός βρέθηκε σε αρκετά καλή μέρα και μας έδωσε έναν αρκετά καλό Boccanegra. Σε αντίθεση με τον Parsifal, μου φάνηκε γεμάτος αυτοπεποίθηση και πως τον ζούσε το ρόλο του. Νομίζω πως εξέπεμπε το βάρος της ευθύνης που έπεφτε στους όμους και γενικά μου άρεσε σε μεγάλο βαθμό (άλλη μέρα though). Αυτή βέβαια που έκλεψε την παράσταση ήταν η Angela Marambio. Ωραία φωνή, δυνατή, καθαρή ανέβαινε άνετα ψηλά και σε πολλά ντεσιμπέλ χωρίς καθόλου να κομπιάζει και δίχως κόπο. Νομίζω πως ήταν by far η καλύτερη στο καστ και μια από τις πιο ζωντανές φωνές που έχω ακούσει τελευταία.

Ο Δημήτρης Πλατανιάς ήταν πολύ καλός στο ρόλο του Paolo επίσης. Τον έχω παρακολουθήσει αρκετές φορές τους εσχάτως κρατάει πάντα ένα σταθερο ψηλό επίπεδο. Πολύ καλή φωνή επίσης ο Francesco Demuro στο ρόλο του Gabriele, όπως και ο μπάσσος Balint Szabo ως Fiesco.

Επίσης πολλά συγχαρητήρια πρέπει να δοθούν στο μαέστρο Carlo Montanaro. H ορχήστρα της Λυρικής έπαιξε πολύ καλά και όσοι γνωρίζουμε αυτή την ορχήστρα και ξέρουμε πόσο εύκολα μπορεί να μην παίξει έτσι, καταλαβαίνουμε πόσο μεγάλη ήταν η συμβολή του μαέστρου.

Οι κυριότεροι συντελεστές


Conductor Carlo Montanaro, Direction David Alden, Sets – Costumes David Fielding, Paolo Albiani Δημήτρης Πλατανιάς, Pietro Δημήτρης Κασσιούμης, Simon Boccanegra Δημήτρης Τηλιακός, Jacopo Fiesco Balint Szabo, Maria Boccanegra/Amelia Grimaldi Angela Marambio, Gabriele Adorno Francesco Demuro, Maid of Amelia Αντωνία Καλογήρου, Επικεφαλής των ενόπλων Φίλιππος Δελατόλας

Pan Awakes; Summer Marches In

Το Σάββατο που μας πέρασε παρακολούθησα μια συναυλία (95), την οποία την περίμενα πως και πως τις τελευταίες μέρες (από την ημέρα που την έκλεισα, δατ ιζ). Συγκεκριμένα παρακολούθησα σε μια θρυλική αίθουσα, την Φιλαρμονική της Βιέννης, στην σπανίως εκτελούμενη 3η του Μάλερ. Και ακόμη περισσότερο θα διεύθυνε ο Mariss Janson και θα τραγουδούσε η πανέμορφη Elīna Garanča.

Το έργο παίζεται σπάνια γιατί απαιτεί πολύ μεγάλο σύνολο (τεράστια ορχήστρα και χορωδία) και γιατί είναι ένα από τα πιο μεγάλα έργα του κλασικού ρεπερτορίου. Αν και συχνά παίζεται με διάλλειμα μετά το πρώτο μέρος (που κρατάει περί τα 35’), στη συγκεκριμένη συναυλία παίχτηκε χωρίς διάλλειμα και διήρκησε περί τα 105-110 λεπτά. Βέβαια κανένα πεντάλεπτο έκανε μετά το 2ο μέρος να μπει η χορωδία.

Τρομερό πακέτο! Too good to be true. Which was unfortunately the case. Έξω από το Musikverein είδαμε πως ο Janson αρρώστησε και θα τον αντικαθιστούσε ο Semyon Bychkov. Αυτό με ψιλοχάλασε ομολογουμένως, μιας και στην προηγούμενη επίσκεψή του εδώ δεν με είχε εντυπωσιάσει. Ευτυχώς αποδείχτηκε πως άδικα ανησύχησα. Η Βιέννη δεν είναι Αθήνα και η Φιλαρμονική μέσα στο σπίτι της άστραψε και βρόντηξε!

Είχα αγοράσει το εισιτήριο καμμιά δεκαριά μέρες in advance, από το δικτυο, και το μόνο που υπήρχε διαθέσιμο ήταν θέσεις στο δεύτερο μπαλκόνι. Αυτό είχε τα καλά του και τα κακά του. Τα κακά βέβαια ήταν πως η οπτική επαφή με την ορχήστρα ήταν μειωμένη (μικρό κακό αυτό) αλλά κυρίως ήταν μειωμένη η οπτική επαφή με την Elina Garanca :-) Επίσης ήταν μειωμένο το feeling της πολύ όμορφής αίθουσας.

Το καλό ήταν πως είχες καλύτερη ακουστική. Και μάλιστα σε μια αίθουσα με πολύ καλή ακουστική. Πολύ καλύτερη από το παρόμοιας εποχής Concertgebouw. Ο ήχος ακούγονταν λαμπερός και ευθύς, αν και νομίζω πως λόγω προσωπικής συνήθειας θα προτιμούσα στα φόρτε λίγο πιο δυνατά τα έγχορδα πράγμα που συνήθως το επιτυγχάνω όταν έχω επιλογή με την εκλογή κατάλληλης θέσης (στο μπροστινό μέρος της πλατείας και λίγο αριστερά).

Ωστόσο αυτά είναι λεπτομέρειες. Το έργο ήταν πολύ όμορφα παιγμένο, ο ήχος καταπληκτικός και ο Bychkov είχε στιβαρή άποψη, γεμάτη αυτοπεποίθηση. Είναι βέβαια και το έργο αρκετά αβανταδόρικο για μια μεγάλη ορχήστρα και νομίζω πως η συγκεκριμένη το εκμεταλλεύτηκε και με το παραπάνω. Πολύ καλή και η Elina, πρώτη φορά νομίζω πως την ακούω και μου άρεσε πάρα πολύ.

Νομίζω πως είχα δει πέρσυ ή πρόπερσυ στο Ηρώδειο την Φιλαρμονική της Βιέννης (σε μια παράσταση με τον Λαζόπουλο) και δεν είχα φύγει και με τις καλύτερες των εντυπώσεων. Αυτό που παρακολούθησα το Σάββατο δεν είχε καμμιά σχέση. Άλλη ορχήστρα, άλλος ήχος, άλλο επίπεδο. Νομίζω ήταν ξεκάθαρο γιατί θεωρείται μια από της καλύτερες ορχήστρες του κόσμου.

Συμμετείχαν επίσης και δύο χορωδίες, μια γυναικεία και μια παιδική: οι Damenchor des Wiener Singvereins και Wiener Sängerknaben, αντίστοιχα.

Μια πραγματικά αξέχαστη μουσική εμπειρία, περίπτωση που η εμπειρία σε συνεπαίρνει και εγκαταλείπεις τα εγκόσμια.

Ps. Υγιέστατος λαός οι Αυστριακοί! Ούτε ένας δεν έβηχε!!

Γιατί τα σπάσαμε τ’ αγάλματά των, γιατί τούς διώξαμεν απ’ τους ναούς των, διόλου δεν πέθαναν γι’ αυτό οι θεοί

Αυτό μου ήλθε στο νου με την αρχή της 2ης πράξης της Rusakla, που παρακολούθησα την Παρασκευή που μας πέρασε (2-5-8), στο Εθνικό Θέατρο της Σλοβακίας (72). Μια αρκετά ενδιαφέρουσα παράσταση, με σαφή και αρκετά εύστοχη σκηνοθετική σύλληψη και πολύ καλούς πρωταγωνιστές.

Η Ρουσάλκα είναι η πιο γνωστή όπερα Τσέχικης εθνικής σχολής (την έχει μάλιστα αυτή την βδομάδα και το Βήμα). Πρόκειται για πρόσωπο της Σλαβικής μυθολογίας, κάτι σαν Νύμφη του νερού που κατοικεί στα ποτάμια και στις λίμνες. Η όπερα που συνέθεσε o Dvořák 1900, είναι βασισμένη στο ποιητικό λιμπρέτο του Jaroslav Kvapil και πρόκειται για ένα πολύ όμορφο παραμύθι με νεράϊδες, πρίγκιπες και ξωτικά. Επίσης βρίθει από εύκολα αναγνωρίσιμους λαϊκούς σκοπούς (τι εθνική όπερα θα ήταν άλλωστε). Πρόκειται για μια πολύ όμορφη όπερα με έντονα μουσικά αλλά και θεατρικά μέρη, που αδίκως δεν ανήκει στο ρεπερτόριο της πρώτης γραμμής.



Το ατού της παράστασης που παρακολούθησα ήταν η σκηνοθετική της προσέγγιση. Ο Jiří Nekvasil είχε σαφή άποψη για το έργο και δημιούργησε έναν ξεχωριστό κόσμο για κάθε μια από τις 3 πράξεις. Έτσι στη πρώτη πράξη το σκηνικό παρίστανε μια παραμυθένια, fairy-tale ατμόσφαιρα που αρμόζει σε μια μεσαιωνική ιστορία με νεράϊδες και ξωτικά. Μια ατμόσφαιρα με την ηρεμία και την αθωώτητα παιδικών παραμυθιών.

Στη 2η πράξη όμως τα πράγματα ανατρέπονται. Η Ρουσάλκα βρίσκεται στο παλάτι του πρίγκιπα, το οποίο είναι ένα φουτουριστικό σκηνικό, κάθε άλλο παρά το παλάτι του πρίγκιπα του παραμυθιού που περιμέναμε. Και εδώ μου ήλθε στο νου ο τίτλος του ποστ, μιας και τίποτε και πουθενά δεν είχε υπονοηθεί πως η δράση είναι στα χρόνια του μεσαίωνα, ή τέλος πάντων στην εποχή που συνήθως διαδραματίζονται τα παραμύθια με τις νεράιδες και τις μάγισσες.

Στην Τρίτη πράξη πάλι ανατρέπονται τα πράγματα. Η δράση ναι μεν διαδραματίζεται στο ίδιο μέρος με την πρώτη πράξη, αλλά τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ο έρωτας έχει ρίξει την σκοτεινή θανατερή όψη του πάνω στους ώμους των πρωταγωνιστών και η αθωώτητα του παραμυθιού έχει εξαφανιστεί. Το πεδίο είναι ένας απέραντος σκουπιδότοπος και το πράσινο παραδεισένιο σκηνικό της 1ης πράξης έχει εξοριστεί στο φτωχό πλαίσιο ενός πίνακα, που είναι στραβά κρεμασμένος κάπου στη σκηνή.

Ξεχώρισε και με το παραπάνω ο Peter Mikuláš ως το Πνεύμα του Νερού. Ένας επιβλητικός μπάσσος με στεντόρεια φωνή που ζωγράφισε πολύ όμορφα το ρόλο του πατέρα που βλέπει τα λάθη του παιδιού του, αλλά δεν μπορεί να τα αποτρέψει. Δίπλα του στο ρόλο της Ρουσάλκας, της νεράϊδας που ερωτεύεται τον θνητό πρίγκιπα η Eva Jenisová. Λαμπερή και γεμάτη πάθος φωνή, πολύ καλή ιδιαίτερα στη σπαραχτική τελευταία σκηνή του θανάτου του πρίγκιπα. Πολύ καλή επίσης και η Denisa Hamarová στο ρόλο της Ježibaba, της μάγισσας που με τα φίλτρα της βοηθάει την Ρουσάλκα να γίνει πότε άνθρωπος και πότε να κερδίσει ξανά την υπερφυσική της φύση. Πανήψηλη με τεράστια δάχτυλα ήταν ότι έπρεπε για το ρόλο της υπερφυσικής Ježibaba (άλλο πρόσωπο της σλαύβικης μυθολογίας αυτό).

Στα αρνητικά της παράστασης η Ľubica Rybárska, στο ρόλο της ξένης πριγκήπισας. Σε καμιά περίπτωση δεν έπεισε στον αποπλανητικό της ρόλο. Νομίζω πως ήταν αρκετά άτυχη επιλογή τόσο ως παρουσία όσο και φωνητικά, μιας και φάνηκε ανεπαρκέστατη. Πολλές δυνατές φωνές και ξελαρυγγιάσματα.

Αλλά το πιο αρνητικό μέρος του έργου ήταν τα σκηνικά και τα κοστούμια. Ιδιαίτερα τα σκηνικά της 2ης πράξης που ήταν έντονα φωτισμένα, φαίνονταν φτηνά και πολύ ψεύτικα – σαν σκηνικά ερασιτεχνικού θιάσου. Το ίδιο και τα κοστούμια, φαίνονταν (και μάλλον ήταν) παλιά και φθαρμένα. Η ενδυμασία δε της πριγκήπισας ήταν τελείως παράταιρη, σαν καρικατούρα.

Αρκετά καλή η μουσική απόδοση της ορχήστρας. Φαίνονταν να παίζουν κάτι που το κατέχουν καλά μιας και το έχουν παίξει πολλές φορές στο παρελθόν. Δεν θα έλεγα πως ήταν κάτι ξεχωριστό αλλά ούτε και κάτι δεν μου άρεσε. Στάθηκε στο ύψος της.

Οι κυριότεροι συντελεστές:

Conductor Jaroslav Kyzlink, Direction Jiří Nekvasil, Scene Daniel Dvořák, Costumes Lucie Loosová, Choreography Jaroslav Moravčík, Rusalka Eva Jenisová, Prince Ľudovít Ludha, Foreign Princess Ľubica Rybárska, Watergoblin Peter Mikuláš, Witch Denisa Hamarová, Gamekeeper Ivan Ožvát, Kitchenboy Jana Valášková, Hunter Ján Ďurčo, Three Nymphs Katarína Štúrová - Katarína Polakovičová - Denisa Šlepkovská

Πολύ όμορφη η ιστορική όπερα της Μπρατισλάβας, αλλά χρειάζεται μια γερή ανακαίνιση. Όλα μέσα ήταν παλιά και φθαρμένα. Οι θέσεις με ξύλινη πλάτη και ντυμένες με ένα κόκκινο φθαρμένο ύφασμα, θύμιζαν άλλες, περασμένες εποχές. Νομίζω πως πρέπει να πάρουν κάποια από τα λεφτα του ΚΠΣ τους και να την φτιάξουν, γιατί πρόκειται για κτίριο-διαμάντι και είναι κρίμα εσωτερικά να είναι σε τέτοια κατάσταση.

Αυτά.