Hendrickje van Kerckhove

Πολλά events έχουν μαζευτεί στο κιου για τα οποία θέλω να γράψω και πρέπει να το κάνω γρήγορα γιατί όσο περνάει ο χρόνος οι αναμνήσεις αλλοιώνονται. Δυστυχώς μια δόση βαρεμάρας αλλά και μια δόση αρκετής δουλειάς έχουν ως αποτέλεσμα να μην αφιερώνω στο μπλογκ όση ώρα θα ήθελα. Ωστόσο, έχω ανακαλύψει ένα additional input, το οποίο μου φαίνεται σημαντικούλι και έτσι θα προσπαθήσω στο μέλλον να είμαι λίγο πιο συνεπής. Μάλιστα μετανιώνω για τα αρκετά events που πέρασαν χωρίς να γράψω τίποτε – πχ για το Artis piano trio πριν κανένα μήνα στο ίδρυμα Θεοχαράκη ή για τον Martin Fröst και ορχήστρα της Στοκχόλμης πριν κανένα χρόνο και άλλα πολλά. Το additional input είναι two-fold και ίσως και λίγο κοινότοπο: (a) το ψυχοθεραπευτικό του γραψίματος και (b) η καλύτερη «αρχειοθέτηση» και “tidy-up” της ανάμνησης μετά το post-processing που περνάει για να βγεί το κείμενο. Πράγματα προφανή στους ψυχο-ασχολούμενους, όχι δεδομένα όμως για μας τον πολύ λαό.

Χαβιν σεντ δατ, ας ασχοληθούμε με το θέμα μας. Την Τετάρτη 19-11-8, στην μικρή αίθουσα του Μεγάρου παρακολούθησα στο ρεσιτάλ τραγουδιού της σοπράνο Hendrickje van Kerckhove. Η συναυλία δόθηκε στα πλαίσια του προγράμματος Rising Stars, την σειρά συναυλιών του οποίου παρακολουθώ σχεδόν ανελλιπώς, μιας και πρόκειται για εξαιρετικούς νέους καλλιτέχνες οι οποίοι συνήθως δίνουν σε αυτές τις βραδυές τον καλύτερό τους εαυτό.

Και όντως δεν διαψεύστηκα. Η Hendrickje van Kerckhove μας πρόσφερε μια πολύ αξιόλογη βραδυά με έργα E. Grieg, R. Strauss, R. Hahn, F. Schreker, A. Schoenberg, O. Strauss. Μάλιστα το εξαιρετικά ευάριθμο ακροατήριο (ζήτημα αν ήμασταν 30 άτομα) χειροκρότησε για πολύ ώρα και θερμότατα στο τέλος. Να σημειώσω το αρκετά σκαμπρόζικο και ολίγο καμπαρετζίδικο άσμα με χροιά το νωρίτερο μεσοπολέμου, με το οποίο μπίζαρε - μάλλον από κάποια αγγλική οπερέτα (ή αμερικάνικο μιούζικαλ;), με πολύ νάζι και γενικώς όμορφη σκηνική παρουσία.

Σίγουρα η άδεια αίθουσα αποτελεί σημαντικό εμπόδιο για κάποιον καλλιτέχνη και νομίζω πως η van Kerckhove κατάφερε να το ξεπεράσει. Εξαιρετική καμπανιστή φωνή με υψηλή αυτοπεποίθηση, μεγάλη μουσικότητα και πολύ καλή τεχνική μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Σε αρκετά σημεία κρεμαστήκαμε από τα χείλη της, με κορυφαίο το Morgen του Στράους.

Τραγούδησε στο Α’ Μέρος:

Edvard Grieg: Έξι γερμανικά Lieder op 48
Grüss (Χαιρετισμός)
Dereinst, Gedanke mein (Μια μέρα, σκέψη μου)
Lauf der Welt (Η πορεία του κόσμου)
Die verschwiegene Nachtigall (Το σιωπηλό αηδόνι)
Zur Rosenzeit (Στην εποχή των ρόδων)
Ein Traum (Ένα όνειρο)

Franz Schreker: Τρία Lieder σε ποίηση Βίνσεντς Τσούσνερ
Ein Rosenblatt (Ένα ροδοπέταλο)
Noch dasselbe Keimen (Η ίδια πάλι αρχή)
Vernichtet ist mein Lebensglück (Έσβησε η ευτυχία μου)

Richard Strauss
Ich wollt ein Sträusslein binden (Ήθελα να φτιάξω ένα μπουκέτο)
Ständchen (Σερενάτα)
Die Nacht (Η νύχτα)
Ich schwebe (Αιωρούμαι)
Morgen (Αύριο)
Schlagende Herzen (Καρδιές που χτυπούν)

και στο δεύτερο

Reynaldo Hahn
A Chloris (Στη χλωρίδα)
Le Rossignol des Lilas (Το αηδόνι στις πασχαλιές)
L' Énamourée (Η ερωτευμένοι)
Fêtes galantes (Ερωτικές γιορτές)

Arnold Schönberg: Cabaret Songs
Galathea (Γαλάτεια)
Gigerlette (Ζιγκερλέτ)

Oscar Straus
Wenn zwei Menschen sich anschaun (Όταν κοιτάζονται δύο άνθρωποι)
Leise, ganz leise (Σιγανά, πολύ σιγανά)

Την συνόδευσε πολύ όμορφα η Inge Spinette (πιανίστα δοκιμών στο La Monnie) στο πιάνο.

Αυτά. Να σημειώσω και το σχόλιο που έκανε μια κυρία περασμένης ηλικίας στο τέλος «Καλά δεν υπάρχουν άνθρωποι που ασχολούνται με το τραγούδι σε αυτή την πόλη; Πού είναι; Αυτή η κοπέλα θα πάει ψηλά, κρίμα που ήλθε κόσμος να την ακούσει».