Joshua Bell & UBS Verbier Festival Chamber Orchestra

Την περασμένη Τετάρτη 8-10-9, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, παρακολούθησα την συναυλία της UBS Verbier Festival Chamber Orchestra, με τον βιολονίστα Joshua Bell ως Διευθυντή ορχήστρας αλλά και σολίστα (73). Πρόκειται για έναν σύγχρονο σταρ της κλασικής μουσικής, πρώην παιδί-θαύμα, και αυτός φαντάζομαι πως ήταν και ο λόγος που ήταν τόσο ασφυκτικά γεμάτη η μεγάλη αίθουσα του μεγάρου. Βέβαια ήταν και η πρώτη ουσιαστικά «μεγάλη» συναυλία της σαιζόν οπότε μπορεί κανείς να πει πως οι Αθηναίοι μουσόφιλοι ήταν διψασμένοι για καλή μουσική, οπότε συνέρρευσαν :-)

Η ορχήστρα αποτελείται από νέους μουσικούς, μέχρι 34 ετών. Μάλιστα στην αρχή του 2ου μέρους μια από αυτούς (μια κοντραμπασίστρια) μας σύστησε και τους συναδέλφους της, ανά εθνικότητα – 12 εθνικότητες σε μια ορχήστρα 25 ατόμων. Quite impressive!

Στο πρωτο μέρος μας έπαιξαν τις 4 εποχές του Βιβάλντι, με τον Joshual Bell σαν σολίστα και διευθυντή ταυτόχρονα. Καλή η ορχήστρα, τεχνικά άψογη, ωστόσο από πλευράς ανάγνωσης του έργου δεν έδωσαν κάτι διαφορετικό. Μάλιστα ο Bell το γρήγορο σόλο του πρώτου μέρους του Καλοκαιριού το έπαιξε λίγο τραβώντας το από τα μαλλιά. Overall θα έλεγα πως ήταν μια καλή απόδοση, χωρίς όμως τίποτε το εξαιρετικό.

Αυτό που μου άρεσε πολύ και εκεί που πραγματικά έδειξε ο Bell γιατί θεωρείται από τους κορυφαίους βιολονίστες ήταν το μπιζάρισμα, όπου έπαιξε το 2ο μέρος του 1ου κοντσέρτου για βιολί του Haydn. Έντονα συναισθηματικό παίξιμο, όπου έλαμψε ο ήχος του μοναδικού Στραντιβάριους βιολιού του - ήταν μια περίπτωση που σε παρασύρει η μουσική στον ξεχωριστό της κόσμο.

Στο δεύτερο μέρος μας έπαιξαν το Θάνατο και την Κόρη, σε μεταγραφή για ορχήστρα του Μάλερ. Το κομμάτι αυτό έχει ενδιαφέρουσα ιστορία. Όπως διάβασα στο booklet της συναυλίας, η κόρη του Μάλερ έδωσε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 σε δύο Αγγλους μουσικολόγους, ονόματι David Matthews & Donald Mitchell, μια έκδοση του κουαρτέτου του Σούμπερτ με χειρόγραφες σημειώσεις του πατέρα της. Αυτές ήταν τελικά μια μεταγραφή για ορχήστρα εγχόρδων. Απ’ ότι πάντως ανακαλύφθηκε, ο Μάλερ είχε παρουσιάσει ένα μέρος της μεταγραφής το 1894, αλλά συνάντησε αντιδράσεις και φαίνεται πως το project ξεχάστηκε. Εν τέλει η μεταγραφή έγινε reconstructed και παρουσιάστηκε σε πλήρη μορφή το 1984 στο Κάρνεγκι Χωλ, από την Αμερικάνικη Συμφωνική Ορχήστρα, υπό τον Μοζέ Ατζμόν.

Αυτό λοιπό το έργο μας έπαιξαν στο 2ο μέρος. Ο Bell έκατσε στη θέση του κορυφαίου και από εκεί διεύθυνε την ορχήστρα. Ήταν η δεύτερη φορά που άκουσα αυτό το έργο, το είχα ακούσει και πριν μερικούς μήνες από το Τρίτο. Μου φάνηκε πως στα πρώτα 2 μέρη είχε χαθεί η στιλπνότητα και η αμεσότητα του έργου. Τα επόμενα δύο ήταν αρκετά καλύτερα και μάλιστα το τελευταίο μου άρεσε πολύ. Αλλά έχοντας στο νου μου το original δυσκολεύτηκα να το εκτιμήσω αυτοτελώς.

Η ορχήστρα ήταν πολύ καλή. Παρόλο που ο συντονισμός από τον κορυφαίο – λόγω της θέσης του – ήταν τεχνικά δύσκολος, η ορχήστρα είχε μεγάλη ακρίβεια και ευελιξία και αρκετά καλά dynamics. Το τελευταίο μέρος το έπαιξαν με ιδιαίτερο ενθουσιασμό, οπότε και κέρδισαν το παρατεταμένο χειροκρότημα του κοινού. Μπίζαραν με το βαλς από την Σερενάτα για έγχορδα του Τσαϊκόφσκυ.

Αυτό που ήταν απαράδεκτο ήταν η συμπεριφορά του κοινού. Τρομερή φασαρία και απίθανα δυνατά βηξίματα, λες και σέρνετε καμιά επιδημία κοκύτη! Για μια στιγμή μου πέρασε από το μυαλό πως όπου να’ναι θα αρχίσει κανένας να ξερνάει :-) Επίσης πολύ κακή η πρακτική του Μεγάρου να αφήνει κόσμο να μπαίνει στην αίθουσα ανάμεσα από τα έργα. Επιτέλους, όταν αργεί κάποιος ας περιμένει το διάλλειμα!