Κρατική Ορχήστρα Αθηνών
Την Παρασκευή 7-11-8 παρακολούθησα την συναυλία της ΚΟΑ προς τιμήν του Τάτση Αποστολίδη (ήμουν λίγο on the road και αρκετά busy lately και δεν πρόλαβα να γράψω νωρίτερα :-). Η συναυλία δόθηκε στην μεγάλη αίθουσα του Μεγάρου Μουσικής με Διευθυντή τον Νίκο Αθηναίο, μπροστά σε ένα πολυπληθές κοινό (65).
Η συναυλία ξεκίνησε με την Μουσική του Φοίνικα του Γιάννη Χρήστου. Εργο αρκετά γνωστό και πολύ κατάλληλο για να δείξει ο μαέστρος και η ορχήστρα τα ερμηνευτικά τους προσόντα. Ωστόσο στις «εξετάσεις» νομίζω πως και οι δύο (μαέστρος και ορχήστρα) τα πήγαν μετριότατα. Υποτονική ερμηνεία, χωρίς ειρμό και guidance, νομίζω πως ήταν από τις χαρακτηριστικές περιπτώσεις που μια ερμηνεία αναδεικνύει ή όχι ένα μουσικό κομμάτι. Έχοντας μάλιστα σχετικά νωπή την εκτέλεση του κομματιού από μια άλλη ορχήστρα, νόμιζε κανείς πως επρόκειτο για διαφορετική σύνθεση.
Στη συνέχεια ακούσαμε το κοντσέρτο για δύο βιολιά και ορχήστρα εγχόρδων σε ρε ελάσσονα, BWV 1043, του JS Bach. Νομίζω πως αυτή ήταν και η καλύτερη στιγμή της βραδυάς. Χωρίς να αποφύγουν τα γλιστρήματα, τόσο τα δύο βιολιά (Τάτσης Αποστολίδης και Αναστάσιος Μαυρουδής) όσο και η ορχήστρα απόδωσαν με αρκετό συναίσθημα το έργο, το οποίο (συναίσθημα) το μετέδωσαν και στο κοινό. Πραγματικά συγκινητικός ο Αποστολίδης, ο οποίος παρά τα πολλά του χρόνια δεν έχει χάσει καθόλου από την ικμάδα του παίξιμού του.
Στο δεύτερο μέρος ακούσαμε την 4η του Μάλερ, με την Κασσάνδρα Δημοπούλου. Αν και η τεχνική της ορχήστρας μου ήταν αναπάντεχα ευχάριστη (η παραδοσιακή αδυναμία των έγχορδων νομίζω πως εκλείπει), δεν θα έλεγα το ίδιο για την ερμηνεία. Απαθής και αδιάφορη, μου έφερε στο νου το πνεύμα του πρώτου κομματιού. Θέμα του μαέστρου πρωτίστως θαρρώ, αλλά το να ακολουθείς μηχανικά της οδηγείες του συνθέτη και να παίζεις σωστά τις νότες δεν θεωρείται καλή ερμηνεία ενός μουσικού έργου. Καλή η Κασσάνδρα Δημοπούλου (η οποία ήταν και ένας από τους λόγους που πήγα στην συναυλία, μετά την πολύ καλή εμφάνιση που είχε κάνει ως Κλεοπάτρα), ωστόσο δεν αποκόμισα κάτι αξιοσημείωτο.
Αυτά.
Η συναυλία ξεκίνησε με την Μουσική του Φοίνικα του Γιάννη Χρήστου. Εργο αρκετά γνωστό και πολύ κατάλληλο για να δείξει ο μαέστρος και η ορχήστρα τα ερμηνευτικά τους προσόντα. Ωστόσο στις «εξετάσεις» νομίζω πως και οι δύο (μαέστρος και ορχήστρα) τα πήγαν μετριότατα. Υποτονική ερμηνεία, χωρίς ειρμό και guidance, νομίζω πως ήταν από τις χαρακτηριστικές περιπτώσεις που μια ερμηνεία αναδεικνύει ή όχι ένα μουσικό κομμάτι. Έχοντας μάλιστα σχετικά νωπή την εκτέλεση του κομματιού από μια άλλη ορχήστρα, νόμιζε κανείς πως επρόκειτο για διαφορετική σύνθεση.
Στη συνέχεια ακούσαμε το κοντσέρτο για δύο βιολιά και ορχήστρα εγχόρδων σε ρε ελάσσονα, BWV 1043, του JS Bach. Νομίζω πως αυτή ήταν και η καλύτερη στιγμή της βραδυάς. Χωρίς να αποφύγουν τα γλιστρήματα, τόσο τα δύο βιολιά (Τάτσης Αποστολίδης και Αναστάσιος Μαυρουδής) όσο και η ορχήστρα απόδωσαν με αρκετό συναίσθημα το έργο, το οποίο (συναίσθημα) το μετέδωσαν και στο κοινό. Πραγματικά συγκινητικός ο Αποστολίδης, ο οποίος παρά τα πολλά του χρόνια δεν έχει χάσει καθόλου από την ικμάδα του παίξιμού του.
Στο δεύτερο μέρος ακούσαμε την 4η του Μάλερ, με την Κασσάνδρα Δημοπούλου. Αν και η τεχνική της ορχήστρας μου ήταν αναπάντεχα ευχάριστη (η παραδοσιακή αδυναμία των έγχορδων νομίζω πως εκλείπει), δεν θα έλεγα το ίδιο για την ερμηνεία. Απαθής και αδιάφορη, μου έφερε στο νου το πνεύμα του πρώτου κομματιού. Θέμα του μαέστρου πρωτίστως θαρρώ, αλλά το να ακολουθείς μηχανικά της οδηγείες του συνθέτη και να παίζεις σωστά τις νότες δεν θεωρείται καλή ερμηνεία ενός μουσικού έργου. Καλή η Κασσάνδρα Δημοπούλου (η οποία ήταν και ένας από τους λόγους που πήγα στην συναυλία, μετά την πολύ καλή εμφάνιση που είχε κάνει ως Κλεοπάτρα), ωστόσο δεν αποκόμισα κάτι αξιοσημείωτο.
Αυτά.
Ετικέτες concert
posted by spiretos72 at 12:42
3 Comments:
Κάπιος οδηγεί μια Τζαγκουαρ και πεφτει σε ένα χαντακι. Φταινε οι ρόδες του αυτοκινήτου η η κακή οδήγηση του οδηγού; Όχι πως η ΚΟΑ είναι τζαγκουαρ αλλά μήπως δεν φταίνε οι μουσική και φταίει ο οδηγός; Από πότε έχεις να δεις καλό μαέστρο στο πόντιουν αυτής της ταλαίπωρης ορχήστρας; Μας έφαγε η λιτότητα....
Διορθώνω: "Κάποιος οδηγεί μια τζάγκουαρ και πέφτει σε ένα χαντάκι. Φταίνε οι ρόδες......δεν φταίνε οι μουσικοί..... στο πόντιουμ...."Με έφαγε η βιασύνη. Συγγνώμη για τα λάθη
Κατά βάση δεν διαφωνώ. Ένας καλός μαέστρος μπορεί να κάνει θαύματα ακόμη και με μια μέτρια ορχήστρα, methinks.
Thanks for the comment
Δημοσίευση σχολίου
<< Home