Mahler Chamber Orchestra

Αισθάνομαι πολύ τυχερός που βρέθηκα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών την Πέμπτη 30-10-8. Παρακολούθησα την συναυλία της Mahler Chamber Orchestra υπό τον Daniel Harding (96). Μια εξαιρετικά καλή συναυλία – νομίζω πως σίγουρα είναι στο top-5 (ίσως και στο τοπ-3) των συναυλιών που έχω παρακολουθήσει τα τελευταία 4-5 χρόνια.

Την ορχήστρα την είχα απλώς ακουστά, δεν την θεωρούσα τίποτε ιδιαίτερο, και δεν νομίζω να είχα ποτέ ακούσει καμμιά ηχογράφησή της. Τα ίδια ισχύουν και για τον Christian Tetzlaff, τον βιολονίστα που ερμήνευσε το κοντσέρτο του Brahms. Μάλιστα, διαβάζοντας στο newsletter της ορχήστρας πως η Monde έγραψε πως είναι “The best orchestra in the world”, θεώρησα πως είναι μάλλον μια από τις συνηθισμένες δημοσιογραφικές πατάτες.

Εν πάσει περιπτώσει η συναυλία ξεκίνησε σε μια ψιλοάδεια αίθουσα – φαντάζομαι στον ανταγωνισμό επικράτησε κατά κράτος ο Rolando Villazón, που τραγούδησε την ακριβώς προηγούμενη ημέρα.

Στην αρχή ακούσαμε το Mémoriale του Pierre Boulez, για σόλο φλάουτο και οχτώ μουσικούς. Έργο που γράφτηκε στη μνήμη του φλαουτίστα Laurence Beauregard, έδινε την αίσθηση σιωπηλής μελαγχολικής αυτοσυγκέντρωσης. Δεν μπορώ να πω πως με ενθουσίασε, ωστόσο ακούστηκε με μεγάλο ενδιαφέρον και σίγουρα θα ήθελα να το ξανακούσω. Πολύ καλή και αισθησιακή η Chiara Tonelli, κορυφαίο φλάουτο της ορχήστρας.

Αυτό που πραγματικά με ενθουσίασε ήταν το δεύτερο κομμάτι, το κοντσέρτο για βιολί του Brahms, με τον Christian Tetzlaff. Από τις πρώτες νότες άρχισα να συνειδητοποιώ, σιγά-σιγά και αναπάντεχα, πως αυτή δεν ήταν μια τυχαία ορχήστρα – μια μέση ορχήστρα από αυτές που υπάρχουν ένα σωρό στην Ευρώπη. Τόσο ο ήχος της όσο και το command και η ερμηνεία του Harding τέλειες. Όταν δε άρχισε να παίζει ο Tetzlaff, νομίζω πως έφυγα εντελώς. Το πρώτο μέρος του κοντσέρτου πρέπει να ήταν από τις πιο δυνατές μουσικές εμπειρίες που είχα ποτέ. Ο ήχος του απίθανος, η ερμηνεία του καταπληκτική – είναι σίγουρα με διαφορά ο καλύτερος βιολονίστας που έχω ακούσει live. Πόση διαφορά από τον Joshua Bell που ακούσαμε πριν λίγες μέρες! Στο διάλλειμα διάβασα για το βιολί του που είναι special made από τον περίφημο γερμανό οργανοποιό Peter Greider, μοντελοποιημένο πάνω σε ένα Guarneri del Gesù.

Στο δεύτερο μέρος ακούσαμε στο ίδιο επίπεδο ερμηνείας και εκτέλεσης την 2η συμφωνία του Brahms. Και εδώ έλαμψαν όλα τα στοιχεία που έκαναν τόσο ξεχωριστό το άκουσμα του πρώτου μέρους. Εξαιρετικός ήχος, άψογος συντονισμός, προσωπική ματιά – όλα στη και στη θέση τους. Μια πραγματικά πολύ σπάνια βραδυά!

Κάνοντας αργότερα το απαραίτητο homework, έμαθα πως η ορχήστρα δημιουργήθηκε το 1997 από τον Claudio Abbado, από μέλη της Gustav Mahler Youth Orchestra (η οποία φτιάχτηκε και αυτή από τον Abbado) που ήθελαν να συνεχίσουν να παίζουν μαζί. Η ορχήστρα σήμερα αποτελείται από περίπου 60 μουσικούς, 19 διαφορετικών εθνικοτήτων. Μάλιστα, ο Daniel Harding ήταν βοηθός του (του Abbado) στη φιλαρμονική του Βερολίνου. Η ορχήστρα δεν έχει σταθερή βάση, αν και αναφέρεται η Φερράρα συνήθως, ως αυτό που είναι κοντινότερο στο residence. 

Φαίνεται πως ο Abbado εκτός από εξαιρετικός μαέστρος, έχει και μεγάλο ταλέντο στο να φτιάχνει ορχήστρες. Σιγά-σιγά νομίζω πως ο ήχος του είναι αυτός που μου ταιριάζει περισσότερο από τους σύγχρονους μαέστρους. Έχει ταιριάξει με ιδανικό τρόπο ένα μίγμα γερμανικού ήχου και γερμανικής πειθαρχίας με ιταλική φινέτσα και μελωδικότητα και μάλιστα έχει ταιριάξει τις δόσεις ιδανικά.

Αυτά. Κρίμα που δεν έπαιζαν διαφορετικό πρόγραμμα την δεύτερη μέρα να πάω να τους ξανακούσω

ps. Ξέχασα να πω πως μπίζαραν τόσο ο Tetzlaff στο πρώτο μέρος (με κάτι που δεν αναγνώρισα) όσο και η ορχήστρα στο τέλος με ένα πολύ ωραίο υποβλητικό κομμάτι, που αν δεν με ξεγελάει η μνήμη μου θα έλεγα πως είναι μουσική από ταινεία. Γνωστή μουσική αλλά δεν μπόρεσα να την ταυτοποιήσω. Anyone?