Anna Bolena

Μια πολύ ωραία Άννα Μπολένα παρακολουθήσαμε την Κυριακή 19-10-8, στην ταλαίπωρη αίθουσα της οδού Ακαδημίας (78). Επρόκειτο για μια ημισκηνοθετημένη παράσταση που χρησιμοποίησε τα κουστούμια του Νίκου Γεωργιάδη, από την παράσταση της Λυρικής του 1976.

Η «ημισκηνοθεσία» ήταν του Βασίλη Νικολαΐδη και έγκειτο στο ότι δεν υπήρχαν σκηνικά και στο ότι οι χορωδοί εμφανίζονταν με σύγχρονα ρούχα και κρατώντας τις πάρτες τους σαν να έδιναν συναυλία. Μια μεταλλική κερκίδα με δύο σκαλοπάτια στο βάθος της σκηνής, όπου συνήθως βρίσκονταν η χορωδία, ήταν το μοναδικό σκηνικό. Στο βάθος υπήρχε μια οθόνη όπου προβάλλονταν διαφορές σκηνές (φύσης, πουλιά, κάγκελα φυλακής κλπ), προκειμένου να τεθεί τρόπον τινά το context των δρώμενων.

Αξίζει να πούμε εδώ, πως η παράσταση του ’76 έτυχε και μιας πλήρους αναβίωσης (με όλα τα σκηνικά και τα κουστούμια) το 2000. Μάλιστα σε αυτή την παράσταση οι πρωταγωνιστές στους ρόλους του Ενρίκο και της Αννας ήταν οι ίδιοι (με την παράσταση της Κυριακής). Όπως επίσης και η σκηνοθεσία ήταν επίσης του Βασίλη Νικολαΐδη. Ωστόσο δεν ξέρω πόσες ομοιότητες είχε με την φετινή παράσταση, μιας και δεν την είχα παρακολουθήσει.

Η Άννα Μπολένα έχει και μια ιστορική σημασία σαν όπερα. Ήταν η όπερα που ουσιαστικά καθιέρωσε τον Ντονιτσέτι ως διάσημο και well-established δημιουργό του ιταλικού μελοδράματος του 19ου αιώνα. Η όπερα γνώρισε μεγάλη επιτυχία στην εποχή της αν και στην συνέχεια έπεσε στην αφάνια (στα τέλη 19ου και το πρώτο μισό του 20ου αιώνα). Από κει ανασύρθηκε, και από τότε παραμένει ως βασικό έργο του κλασικού ρεπερτορίου, σε μια ιστορική παράσταση στης Σκάλας στα μέσα της δεκαετίας του 50, με την Μαρία Κάλλας στον ρόλο της Άννας Μπολένα.

Επίσης η όπερα είχε καινοτομήσει και σε θέματα γραφής. Πιο συγκεκριμένα, και ιδιαιτέρα στα δύο μεγάλα σύνολα της 1ης πράξης (ένα κουιντέτο και ένα σεξτέτο αν θυμάμαι καλά), ήταν η πρώτη φορά που ο κάθε ένας από τους συμμετέχοντες είχε την δικό του ποιητικό μέρος το οποίο βεβαίως μπορεί να ομοιοκαταληκτούσε και να ταίριαζε ρυθμικά με τα των υπολοίπων, αλλά εξέφραζε διαφορετικά συναισθήματα και το τυχόν διαφορετικό state of mind του τραγουδιστή. Επίσης οι μελωδικές γραμμές κάθε ενός, μπορεί να ακολουθούσαν εντελώς διαφορετική πορεία και στην πορεία να συμπλέουν αλλά και να αποκλίνουν και εν γένει να εμπλέκονται μεταξύ τους σύμφωνα με τα συναισθήματα καθενός συμμετέχοντα. Αυτή η τεχνική έτυχε πολύ θερμής αποδοχής και στη συνέχεια έγινε αναπόσπαστο μέρος της μουσικής γραφής και της παράδοσης της όπερας.

Επίσης η σκηνή τρέλας του τέλους είναι πολύ όμορφη, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς την εξέλιξή της στην κατοπινή Lucia. Βέβαια η Άννα Μπολένα είναι μια βασίλισσα και ανάλογα συμπεριφέρεται, αλλά είναι πολύ ενδιαφέρον να παρακολουθεί κανείς την εξέλιξη της γραφής του Ντονιτσέτι σε αυτό το θέμα.

Η επιτυχία του έργου, ως μια τυπική bel-canto όπερα, βασίζετε πρωτίστως στην απόδοση της πρωταγωνίστριας. Και η συγκεκριμένη έτυχε να είχε την Τζένη Δριβάλα στο ρόλο της Άννας Μπολένας σε μια πολύ καλή βραδυά. Ομολογώ πως ήταν ευχάριστη έκπληξη για μένα μιας και πριν κανένα εξάμηνο που την είχα ακούσει στην Δέσπω δεν μου άρεσε, αλλά μάλλον η Δέσπω δεν πολύ-ταίριαζε στο φαχ της. Τραγούδησε πολύ ζωντανά, με αρκετό συναίσθημα και εν γένει τον έζησε πολύ το ρόλο της και το έβγαλε αυτό πολύ όμορφα. Μάλιστα και στο χορευτικό που έκανε με τον Θάνατο στο τέλος της 2ης πράξης ήταν πολύ καλή.

Από κοντά της και Μαίρη-Έλεν Νέζη ως Τζοβάννα Σεϋμούρ. Τραγούδησε πολύ ωραία τον ρόλο της και απέδωσε πολύ όμορφα των διχασμό μεταξύ της φιλίας και της αφοσίωσης που την έδενε με την Μπολένα από την μια μεριά και του έρωτά της με τον Ενρίκο από την άλλη. Η Νέζη φαίνεται να βρίσκετε στην ακμή της καριέρα της και κάθε φορά που την ακούω είναι πάντα πολύ καλή.

Πολύ καλός και ο Δημήτρης Καβρακός στο ρόλο του Ερρίκου του Η’. Στιβαρή φωνή, γεμάτη αυτοπεποίθηση, έδωσε αρκετά καλά το ρόλο του βασιλιά που έχει την ανασφάλεια πως οι γυναίκες τον εκτιμούν μόνο για τον βασιλικό του τίτλο. Και ίσως και να ίσχυε αυτό άλλωστε. Και η Άννα και η Σεϋμούρ δεν ήταν ιδαίτερα πειστικές – άφηναν αμφιβολίες σε σχέση με τα πραγματικά τους αισθήματα.

Πολύ καλοί επίσης οι Σταμάτης Μπερής και Ελένη Βουδουράκη στους ρόλους των Περσύ και Σμέτον, αντιστοίχως.

Αρκετά καλά επίσης τα χορευτικά της Έφης Καρακώστα. Αν και το εύρημα με τους χορευτές-σκιές των τραγουδιστών είναι πια πολυφορεμένο, ήταν αρκετά καλά στημένο. Και ο ρόλος του Θανάτου ήταν αρκετά όμορφος, έτσι όπως τριγύριζε χορεύοντας στη σκηνή, υποδηλώνοντας συνεχώς πια θα είναι η κατάληξη των πραγμάτων. Αναρωτιέμαι αν τα χορευτικά αυτά υπήρχαν και στην παράσταση του ’00 ή του ’76.

Δεν θα έλεγα πως ήταν αξιοπρόσεχτη η ερμηνεία του Πέτρου. Με τα συνηθισμένα της προβλήματα η ορχήστρα της Λυρικής.


Οι κυριότεροι συντελεστές:

Μουσική διεύθυνση Γιώργος Πέτρου, Σκηνοθεσία Βασίλης Νικολαΐδης, Σκηνικά Τότα Πρίτσα, Κοστούμια Νίκος Γεωργιάδης, Επιμέλεια κοστουμιών Τότα Πρίτσα, Χορογραφία Έφη Καρακώστα, Ερρίκος Η΄ Δημήτρης Καβράκος, Άννα Μπολένα Τζένη Δριβάλα, Τζοβάννα Σεϋμούρ Μαίρη-Έλεν Νέζη, Λόρδος Ροσφόρ Κώστας Μαυρογένης, Λόρδος Ρικκάρντο Περσύ Σταμάτης Μπερής, Σμέτον Ελένη Βουδουράκη, Σερ Χάρβυ Κωνσταντίνος Κληρονόμος

και οι χορευτές

Θάνατος Νίκος Τήλιος, Αννα Μπολένα Βίκυ Τσιρογιάννη, Τζοβάννα Σεϋμούρ Βίκυ Μπούρχα