Il Nome!

Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε βρέθηκα στην Θεσσαλονίκη, οπότε θεώρησα καλή ιδέα να δω την πρεμιέρα του Edipo Re – Pagliacci (Βασιλιάς Οιδίπους & Παλιάτσοι), που ανέβηκε από την Όπερα Θεσ/νίκης. Έτσι το Σάββατο που μας πέρασε, 2-2-8, βρέθηκα στην αίθουσα της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών και παρακολούθησα την παράσταση (68).

Συνήθως οι Παλιάτσοι, όπως τόνισε και στην εισαγωγή του ο κ. Γεώργιος - Ιούλιος Παπαδόπουλος, παρουσιάζονται με την Καβαλαρία Ρουστικάνα, μιας και πρόκειται για δύο μονόπρακτα χαρακτηριστικά του Βερισμού. Ωστόσο η Όπερα Θεσ/νίκης διάλεξε να τους δέσει με ένα άλλο μονόπρακτο του Leoncavallo, τον Edipo Re. Ο συνεκτικός ιστός των δύο όπερων σε αυτή την περίπτωση, μας είπε ο κ. Παπαδόπουλος, είναι η εναγώνια αναζήτηση του ονόματος: του δολοφόνου του Λάϊου στο πρώτο μέρος και του εραστή της Neda, στο δεύτερο.

Το πρώτο μέρος το βρήκα μετριότατο. Στην σκηνή κυριαρχούσαν δύο τεράστια θραύσματα αγαλμάτων, ένα πόδι και ένα χέρι (να μην πω εδώ πως δεν αναρωτήθηκα μήπως μετέφεραν κομμάτια σκηνικών από αλλού :-). Ο Οιδίπους ήταν σκαρφαλωμένος πάνω στο πόδι (λίγο αστείο μου φάνηκε αυτό – σοβαροφανές το βρήκα) και νόμιζα πως δεν θα κατέβει ποτέ. Εν γένει η όλη σκηνοθετική προσέγγιση ήταν ... όχι καλή. Οι καλλιτέχνες ήταν θαρρείς πακτωμένοι, ή κινιούνταν εκπληκτικά αργά. Προφανώς για να δώσουν έμφαση και μεγαλοπρέπεια, αλλά το αποτέλεσμα κάθε άλλο παρά το πετύχαινε. Σε κάποια στιγμή σκέφτηκα πως άμα ήταν να κάνουν τέτοια προσέγγιση ας την ανέβαζαν κοντσερτάλλε. Ποιο φτηνά θα τους έρχονταν και καλύτερα θα το εισπράτταμε. Θα έλεγα λοιπόν πως σκηνοθετικά ατύχησε ο Οιδίποδας. Ανέμπνευστη προσέγγιση.

Ωστόσο είχε και τα καλά του σημεία. Ο Fernando Alvarez τραγούδησε αρκετά καλά. Ιδιαίτερα στις τελευταίες στιγμές της έντασης έβγαλε έναν Οιδίποδα που έπειθε πως υποφέρει. Η Σοφία Βογιατζόγλου – Μητροπούλου ως Ιοκάστη, τραγούδησε πολύ καλά τον ρόλο της συζύγου/μητέρας. Ο Πέτρος Μαγουλάς ως Τειρεσίας και ο Βασίλης Τσανακτσίδης μου άρεσαν επίσης πολύ. Γενικώς όλοι τραγούδησαν αρκετά καλά, και ήταν κρίμα που έτυχαν σε ένα τέτοιο μέτριο ανέβασμα.

Αρκετά διαφορετικό το δεύτερο μέρος. Πολύ πιο ζωντανό και με προσέγγιση που μπορεί να μην ήταν σούπερ, αλλά τουλάχιστον έδειχνε πως κάποιος καλλιτεχνικός προβληματισμός έλαβε χώρα. Η σκηνή παρίστανε υποθέτω την πλατεία του χωριού και στο βάθος υπήρχε μια οθόνη ως understatement του concept του τοπικού σινεμά στην πλατεία του χωριού. Εκεί προβάλλονταν επίσης σκηνές-πρόσωπα-κλπ που υποδήλωναν και τόνιζαν τα δρώμενα στο foreground. Αρκετά καλό εύρημα. Αρκετά καλοί και οι τραγουδιστές. Πολύ καλός ο Canio του Nikolay Baskov (τραγούδησε ένα πολύ όμορφο Ridi Pagliaccio) καθώς και ο Tonio του Δημήτρη Τηλιακού. Πολύ πειστική επίσης η Nedda της Όλγα Ξανθοπούλου.

Αρκετά μέτρια μου φάνηκε η μουσική απόδοση. Με αρκετά προβλήματα συντονισμού τόσο η ορχήστρα του Δήμου όσο και η χορωδία. Επίσης αρκετά προβλήματα στα μπασίματα, ιδιαίτερα από τα χάλκινα (αμφιβάλω αν η τρομπέτα κατάφερε να κάνει ένα μπάσιμο της προκοπής στους Παλιάτσους). Σίγουρα δεν περίμενα να ακούσα την φιλαρμονική της Βιέννης, αλλά μου φάνηκε να ήθελε δουλίτσα ακόμη.

Εν κατακλείδει, μια αρκετά άνιση παράσταση. Ένα μετριότατο πρώτο μέρος ακολουθήθηκε από ένα αρκετά καλό δεύτερο.

Οι κυριότεροι συντελεστές:


Μουσική Διεύθυνση Ερρίκος Φρεζής, Σκηνοθεσία Αλέξανδρος Ευκλείδης, Σκηνικά Σωτήρης Στέλιος, Κοστούμια Αλεξία Θεοδωράκη, Φωτισμοί Αλέκος Αναστασίου, Βασιλιάς Οιδίποδας Fernando Alvarez, Ιοκάστη Σοφία Βογιατζόγλου – Μητροπούλου, Κρέων Δημήτρης Πακσόγλου, Τειρεσίας Πέτρος Μαγουλάς, Βοσκός Παναγιώτης Μανιάτης, Κορίνθιος Βασίλης Τσανακτσίδης, Canio Nikolay Baskov, Nedda Όλγα Ξανθοπούλου, Tonio Δημήτρης Τηλιακός, Silvio Piero Guarnera, Peppe Παναγιώτης Μανιάτης