Η Όπερα της Πεντάρας

Ένα πολύ ενδιαφέρον σύνολο βρίσκεται αυτές τις μέρες στην Αθήνα. Είναι μάλιστα το δεύτερο ονομαστό σύνολο σύγχρονης μουσικής που μας επισκέπτεται τον τελευταίο καιρό, μετά το Ensemble Intercontemporain, που είχαμε απολαύσει το καλοκαίρι στα πλαίσια του Φεστιβάλ. Έτσι λοιπόν, την Τρίτη που μας πέρασε (22-1-8) παρακολουθήσαμε στο Μέγαρο από το Enseble Modern, μια πολύ ωραία Όπερα της Πεντάρας, σε μορφή κοντσερτάντε (78).

Η Όπερα της Πεντάρας έχει γίνει αρκετά γνωστή στο πλατύ κοινό (της Ελλάδας) από την Φαραντούρη, που την είχε τραγουδήσει κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ’80, αν θυμάμαι καλά. Έτσι οι πιο γνωστές μελωδίες εισήχθηκαν στο domain «μεταπολίτευση», και έτσι συνδέθηκαν με όλα τα θετικά και αρνητικά της αισθητικής της. Αργότερα βέβαια ακούστηκαν και οι κλασικές ηχογραφήσεις της Λοτα Λενυα, αλλά η φωνή της Φαραντούρη έχει μείνει.

Την Όπερα της Πεντάρας την είχα δει πριν 2-3 χρόνια στο θέατρο Βεάκη με τον Μπέζο, σε μια αρκετά ενδιαφέρουσα παράσταση, η οποία όμως ήταν μετριότατη μουσικά (θυμάμαι μια πολύ καλή Τάνια Τρύπη στον ρόλο της Πόλυ Πήτσαμ). Πάντως το έργο θα έλεγα πως είναι μουσικό θέατρο παρά όπερα. Έτσι ήμουν αρκετά προβληματισμένος για το πώς θα στεκόνταν σε μορφή κοντρερτάντε, μιας και υπήρχαν αρκετά μέρη καθαρά θεατρικά, δηλ. χωρίς μουσική και τα οποία προωθούσαν την δράση. Βέβαια το πρόβλημα αυτό λύθηκε με την εισαγωγή ενός αφηγητή, ο οποίος και διηγούταν τα δρώμενα, στα σημεία χωρίς μουσική (πολύ καλός και παραστατικός ο Ακύλλας Καραζήσης στο ρόλο αυτό).

Βρήκα το στήσιμο αρκετά θεατρικό και ..."γουστόζικο", ιδιαίτερα με την συμβολή του Αφηγητή αλλά και του μαέστρου ΗΚ Gruber, ο οποίος τραγουδούσε και τον ρόλο του κ. Πήτσαμ. Πολύ καλή η απόδοση της μουσικής του Βάιλ, καθώς και η ερμηνευτική ματιά του Gruber, o οποίος έδωσε έναν ανάλαφρο τόνο στη μουσική, πιστός στο πνεύμα των Βάιλ και Μπρέχτ.

Εξαιρετικές οι τέσσερεις κυρίες Ute Gfrerer, Susanne Kelling, Tora Augestad & Winnie Bowe, με αυτή τη σειρά. Αρκετά χαμηλότερου προφιλ οι ανδρικοί ρόλοι. Βρήκα λίγο άχρωμο τον Florian Boesch ως MacHeath. Αρκετά καλύτερος ο Michael Lucke ως Tiger Brown, είχε όμως πολύ μικρό ρόλο.

Δεν κατάλαβα την σκοπιμότητα της ενίσχυσης στο ήχο, εκτός ίσως από τον Αφηγητή. Εν τω μεταξύ, οι άνδρες τραγουδιστές είχαν ενίσχυση (όχι ο μαέστρος – οι άλλοι δύο), οι γυναίκες όχι.

Οι συντελεστές της παράστασης:

Μουσική διεύθυνση HK Gruber, Σχεδιασμός ήχου Norbert Ommer, Αφηγητής Ακύλλας Καραζήσης, Macheath Florian Boesch, Mr. Peachum HK Gruber, Mrs Peachum Susanne Kelling, Polly Ute Gfrerer, Lucy Winnie Bowe, Jenny Tora Augestad, Tiger Brown Michael Lucke

Μετείχε η Χορωδία της ΕΡΤ

Αυτά.

PS. Ψάχνοντας λίγο στο δίκτυο να βρω για τον μαέστρο ανακάλυψα πως πρόκειται για έναν αρκετά ενδιαφέροντα μουσικό, ο οποίος είναι επίσης και συνθέτης και ερμηνευτής. Μάλιστα συμπτωματικά είναι και αυτός affiliated με τον Simon Rattle. Πήρα λοιπόν και 1 CD να ακούσω – το Aerial, κοντσέρτο για τρομπέτα (μαζί με τα Asyla του Ades, για τον οποίο έγινε κουβέντα στο προηγούμενο ποστ)