Το Χρυσάφι του Ρήνου (και του Έλβα)

Μια πόλη που τριγύριζε εδώ και καιρό στο νου μου και έψαχνα ευκαιρία για να πάω ήταν η Δρέσδη. Βασικά την είχα στο μυαλό μου από τον καιρό που διάβασα το Σφαγείο Νο 5, αλλά τελευταίως άρχισε να μου γίνετε ελκυστική και λόγω της μουσικής της παράδοσης. Έτσι την προηγούμενη βδομάδα κατάφερα να περάσω 5 μέρες εκεί. Μεταξύ άλλον παρακολούθησα δύο όπερες και μια πολύ ωραία χορωδία σε έναν εσπερινό στον ναό του Ιερού Σταυρού.

Την Κυριακή που μας πέρασε λοιπόν παρακολούθησα την πρώτη όπερα από την τετραλογία του Δαχτυλιδιού στην διάσημη Semperoper, με την εξίσου διάσημη Sächsische Staatskapelle Dresden υπό τον Peter Schneider (90).

Δεν είχα ξαναπαρακολουθήσει κάποια από τις όπερες του κύκλου του Δαχτυλιδιού. Εχω βέβαια λιώσει αυτή την παραγωγή σε DVD, αλλά δεν είχα ως τώρα την live εμπειρία. Έτσι την περίμενα με αρκετά μεγάλη προσμονή και περιέργεια. Θυμάμαι πως είχα διαβάσει στο booklet του cdιού της ιστορικής ηχογράφησης της DECCA, με τον Georg Solti και την Φιλαρμονική της Βιέννης, για τις δυσκολίες που θέτει στους σκηνοθέτες η πρώτη σκηνή, με τις παρθένες του Ρήνου να κολυμπάνε και να τραγουδάνε ταυτόχρονα.

Η προσέγγιση ήταν παράξενη. Ολόκληρη η σκηνή καλύπτονταν από καθισματα θεάτρου στη σειρά και διατεταγμένα με έναν τρόπο ώστε να δημιουργούν κυματισμούς. Τα καθίσματα είχαν τις πλάτες τους στραμμένες προς του θεατές. Φανταστείτε να μπαίνετε από πίσω σε μια αίθουσα κινηματογράφου, με τα καθίσματα να βρίσκονται λες στην επιφάνεια της θάλασσας και να έχουν παγώσει σε κάποιο κυματισμό.



Το έργο ξεκίνησε με την Erda να μπαίνει στο τέλος της υποβλητικής εισαγωγής και να κάθετε σε ένα κάθισμα, ενώ στο βάθος πρόβαλε ένα μεγάλο πλαίσιο, όπου μέσα άρχισαν να στροβιλίζονται οι rheinmaidens. Ένα είδος PIP ξαφνικά :-) Οι παρθένες του ρήνου (φαίνονται παραπάνω σε δράση, να βασανίζουν τον Αλμπεριχ) ήταν σαν παραξένες φασματικές μορφές, σαν ξωτικά ή σαν τρόφιμες ψυχιατρίου, όπως το πάρει κανείς :-). Επίσης, οι γίγαντες ήταν καταπληκτικοί. Πραγματικοί γίγαντες! Εν κατακλείδι, νομίζω πως εικαστικά πρέπει να είναι αν όχι η καλύτερη, μια από τις 2-3 καλύτερες όπερες που έχω δει.



Από πλευράς διανομής, θα έλεγα πως ίσως υστέρησε λίγο στον Jukka Rasilainen, ως Wotan. Έχοντας στον νου μου τον Bryn Terfel στην παραγωγή του ROH, βρήκα πως ο Jukka Rasilainen ήταν λειψός Wotan. Σεν καμμιά περίπτωση δεν είχε το ηγετικό ύφος και το μέγεθος του αρχηγού των θεών. Από την άλλη μεριά, βρήκα εξαιρετικούς τους Wolfgang Schmidt ως Loge και τον Tomasz Koniecny ως Alberich. Αυτοί δύο άλλωστε είναι και οι πρωταγωνιστές του έργου. Πολλοί καλοί και οι υπόλοιποί με προεξάρχοντες τους Fricka, Fafner, Fasolt, Freia & Donner. Και να μην ξεχάσω επίσης τις τρεις παρθένες που στην αρχική σκηνή με τον Αλμπεριχ έδωσαν ρέστα.

Η απόδοση της ορχήστρα επίσης ήταν κάτι που ήταν εντυπωσιακό. Αν και δεν βρήκα την ερμηνεία Peter Schneider αξιοσημείωτη, ο ήχος της ορχήστρας, έστω και μέσα από το pit ήταν πρωταγωνιστής. Η εισαγωγή, η εμφάνιση των γιγάντων και το φινάλε ήταν αριστουργηματικά. Πολύ καλό και το μέρος με τα αμόνια, στην κατάβαση στο Nibelheim.

Οι κύριοι συντελεστές:

Μουσική Διεύθυνση Peter Schneider, Σκηνοθεσία Willy Decker, Σκηνικά Wolfgang Gussmann, Wotan Jukka Rasilainen, Donner Matthias Henneberg, Froh Martin Homrich, Loge Wolfgang Schmidt, Alberich Tomasz Konieczny, Mime Tom Martinsen, Fasolt Matti Salminen, Fafner Michael Eder, Fricka Judit Németh, Freia Ute Selbig, Erda Christa Mayer, Woglinde Agnete Munk Rasmussen, Wellgunde Antigone Papoulkas, Flosshilde Sofi Lorentzen

Αυτά…