Deutsches Symphonie-Orchester
Μια εξαιρετική συναυλία παρακολούθησα την Δευτέρα (28-1-8) το βράδυ, στο Μέγαρο (85). Η Deutsches Symphonie-Orchester υπό τον Brad Lubman, μας χάρισε μια απολαυστική συνεδρία σύγχρονης μουσικής. Η DSO είναι η δεύτερη μεγάλη ορχήστρα του Βερολίνου (αν δεν κάνω λάθος) και είναι από τις πιο γνωστές γερμανικές ορχήστρες. Αν και μικρής ηλικίας, ιδρύθηκε το ’46, έχει σε μεγάλο βαθμό όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που κάνουν τις Γερμανικές Ορχήστρες τόσο ξεχωριστές.
Ξεκίνησαν με την Μουσική του Φοίνικα του Γιάννη Χρήστου. Το μόνο έργο που είχα ξανακούσει νομίζω. Εξερευνητική εισαγωγή, μου δόθηκε η αίσθηση πως όλοι (ορχήστρα και ακροατήριο) σαν να αναμετρούσαν τις δυνάμεις τους. Ωστόσο μετά από μερικά λεπτά φάνηκε καθαρά και η ποιότητα της ορχήστρα και το ειδικό βάρος του μαέστρου. Ανάδειξε με το παραπάνω το πολύ όμορφο έργο. Ιδιαίτερα στο φορτίσσιμο με τα κρουστά, στην κορύφωση του έργου, ήταν εξαιρετικοί. Το δυνατό χειροκρότημα στο τέλος σήμαινε άλλωστε και τον τρόπο που το εισέπραξε το κοινό.
Στη συνέχεια ακούσαμε το Dox-Orkh, για βιολί και ορχήστρα, του Γιάννη Ξενάκη με σολίστ την Carolin Widmann. Νομίζω πως αυτό ήταν το καλύτερο μέρος της συναυλίας. Εξαιρετική πλαστικότητα, απόλυτη πειθαρχεία, άψογος συντονισμός και μια πολύ δυνατή ερμηνεία. Ήταν πράγματι εντυπωσιακό το πόσο αβίαστα και φυσικά φαίνονταν τα αποδίδουν οι μουσικοί αυτό το τόσο δύσκολο έργο.
Αξίζει να τονίσουμε επίσης και την ερμηνεία της Widmann, την οποία βρήκα συναρπαστική. Ακόμα ακούω τα επιμελώς μετρίως γρήγορα glissando της και γενικώς έχω ακόμη πολύ ζωντανό στο νού μου το παίξιμό της. Χειροκροτώντας στο τέλος σκεφτόμουν πως είναι πολύ τυχερά τα έργα που έχουν τέτοιους εξαίρετους ερμηνευτές να τα αναδείξουν.
Στο δεύτερο μέρος ακούσαμε πρώτα το Schattengitter του Andre Werner. Το έργο ήταν περσινή παραγγελία της DSO στον συνθέτη και η πρώτη του ήταν στις 26-1-8, στο Βερολίνο. Ακούσαμε δηλαδή ένα καινουργέστατο έργο. Μάλιστα ήταν παρών και ο συνθέτης και ανέβηκε στο τέλος στη σκηνή.
Αρκετά σοφιστικέ έργο, άφησε πολύ καλές εντυπώσεις. Τα έγχορδα είχαν χωριστεί σε δύο ομάδες και έπαιζαν με διαφορά ενός τετάρτου του τόνου (αυτό το διάβασα στο booklet, δεν θα το είχα καταλάβει αλλιώς :-), πράγμα που δημιουργούσε αρκετά περίεργη αρμονία στο έργο. Εξαιρετική η ατμόσφαιρα που δημιούργησαν τα 2 glockenspiel (πως τα λέμε αυτά; καμπανέλες;) και γενικώς πολύ ατμοσφαιρικό και ονειρικό κομμάτι. Θα έλεγα πως ήταν το 2ο καλύτερο της βραδυάς, πολύ κοντά στο πρώτο. Άκουσα πάντως αρκετούς στο τέλος να το θεωρούν το καλύτερο μέρος της συναυλίας. Ίσως αν ήμουν περισσότερο εξοικειωμένος με το έργο του Ξενάκη να το θεωρούσα και εγώ.
Τελευταίο κομμάτι το Boston Concerto του Elliot Carter. Ένα έργο που γράφτηκε όταν ο συνθέτης ήταν 94 ετών! Θα έλεγα όμως πως ήταν το πιο αδύνατο μέρος της συναυλίας. Ίσως έφταιγε και η κούραση της ημέρας αλλά μετά από λίγα λεπτά μου φάνηκε λίγο βαρετό. Ωστόσο είχε αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία. Ιδιαίτερα ο τρόπος που απόδιδε την βροχή έτσι ώστε να είναι σχεδόν πάντα παρούσα και είτε να αναδύεται στην επιφάνεια είτε να γλιστράει στο παρασκήνιο ήταν εξαιρετικός.
Εν κατακλείδει, μια πολύ ωραία συναυλία, μια εξαιρετική ορχήστρα με έναν πολύ καλό μαέστρο.
Αυτά.
Ξεκίνησαν με την Μουσική του Φοίνικα του Γιάννη Χρήστου. Το μόνο έργο που είχα ξανακούσει νομίζω. Εξερευνητική εισαγωγή, μου δόθηκε η αίσθηση πως όλοι (ορχήστρα και ακροατήριο) σαν να αναμετρούσαν τις δυνάμεις τους. Ωστόσο μετά από μερικά λεπτά φάνηκε καθαρά και η ποιότητα της ορχήστρα και το ειδικό βάρος του μαέστρου. Ανάδειξε με το παραπάνω το πολύ όμορφο έργο. Ιδιαίτερα στο φορτίσσιμο με τα κρουστά, στην κορύφωση του έργου, ήταν εξαιρετικοί. Το δυνατό χειροκρότημα στο τέλος σήμαινε άλλωστε και τον τρόπο που το εισέπραξε το κοινό.
Στη συνέχεια ακούσαμε το Dox-Orkh, για βιολί και ορχήστρα, του Γιάννη Ξενάκη με σολίστ την Carolin Widmann. Νομίζω πως αυτό ήταν το καλύτερο μέρος της συναυλίας. Εξαιρετική πλαστικότητα, απόλυτη πειθαρχεία, άψογος συντονισμός και μια πολύ δυνατή ερμηνεία. Ήταν πράγματι εντυπωσιακό το πόσο αβίαστα και φυσικά φαίνονταν τα αποδίδουν οι μουσικοί αυτό το τόσο δύσκολο έργο.
Αξίζει να τονίσουμε επίσης και την ερμηνεία της Widmann, την οποία βρήκα συναρπαστική. Ακόμα ακούω τα επιμελώς μετρίως γρήγορα glissando της και γενικώς έχω ακόμη πολύ ζωντανό στο νού μου το παίξιμό της. Χειροκροτώντας στο τέλος σκεφτόμουν πως είναι πολύ τυχερά τα έργα που έχουν τέτοιους εξαίρετους ερμηνευτές να τα αναδείξουν.
Στο δεύτερο μέρος ακούσαμε πρώτα το Schattengitter του Andre Werner. Το έργο ήταν περσινή παραγγελία της DSO στον συνθέτη και η πρώτη του ήταν στις 26-1-8, στο Βερολίνο. Ακούσαμε δηλαδή ένα καινουργέστατο έργο. Μάλιστα ήταν παρών και ο συνθέτης και ανέβηκε στο τέλος στη σκηνή.
Αρκετά σοφιστικέ έργο, άφησε πολύ καλές εντυπώσεις. Τα έγχορδα είχαν χωριστεί σε δύο ομάδες και έπαιζαν με διαφορά ενός τετάρτου του τόνου (αυτό το διάβασα στο booklet, δεν θα το είχα καταλάβει αλλιώς :-), πράγμα που δημιουργούσε αρκετά περίεργη αρμονία στο έργο. Εξαιρετική η ατμόσφαιρα που δημιούργησαν τα 2 glockenspiel (πως τα λέμε αυτά; καμπανέλες;) και γενικώς πολύ ατμοσφαιρικό και ονειρικό κομμάτι. Θα έλεγα πως ήταν το 2ο καλύτερο της βραδυάς, πολύ κοντά στο πρώτο. Άκουσα πάντως αρκετούς στο τέλος να το θεωρούν το καλύτερο μέρος της συναυλίας. Ίσως αν ήμουν περισσότερο εξοικειωμένος με το έργο του Ξενάκη να το θεωρούσα και εγώ.
Τελευταίο κομμάτι το Boston Concerto του Elliot Carter. Ένα έργο που γράφτηκε όταν ο συνθέτης ήταν 94 ετών! Θα έλεγα όμως πως ήταν το πιο αδύνατο μέρος της συναυλίας. Ίσως έφταιγε και η κούραση της ημέρας αλλά μετά από λίγα λεπτά μου φάνηκε λίγο βαρετό. Ωστόσο είχε αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία. Ιδιαίτερα ο τρόπος που απόδιδε την βροχή έτσι ώστε να είναι σχεδόν πάντα παρούσα και είτε να αναδύεται στην επιφάνεια είτε να γλιστράει στο παρασκήνιο ήταν εξαιρετικός.
Εν κατακλείδει, μια πολύ ωραία συναυλία, μια εξαιρετική ορχήστρα με έναν πολύ καλό μαέστρο.
Αυτά.
Ετικέτες concert
posted by spiretos72 at 09:31
4 Comments:
Μπράβο Spiretos.
Αυτή η ορχήστρα έχει μεγάλη παράδοση στην ερμηνεία σύγχρονών έργων, από την ίδρυση της. Αποτελεί μια από τις πιο σπουδαίες ορχήστρες του Βερολίνου (και του κόσμου). Επί Ference Fricsay κοιτούσε στα ίσια (ίσως και πιο ψηλά) της Berliner Philarmoniker. Θα χτυπίοταν πολύ άσχημα αυτές οι δύο ορχήστρες και μαέστροι (αν δεν έφευγε από την ζωή ο ένας από τους δύο). Μια ακόμα σπουδαία ορχήστρα είναι η Berliner Staatskappelle, η παλαιότερη από όλες (πρώην Prussian Staatskapellen πριν τον B' Παγκόσμιο πόλεμο).
Απ' ότι είδα είναι η ορχήστρα της Under der Linden oper. Αλλά από ορχήστρες το Βερολίνο άλλο τίποτε. Είχαμε δει αν θυμάμαι καλά πριν 2-3 χρόνια και την ορχήστρα της Deutsch oper με τον Τέλεμαν σε έργα Βάγκνερ. Και υπάρχει και η ορχήστρα της κομις οπερ του ραδιοφώνου (και σίγουρα κι άλλες)
Καλησπέρα,
Ας μου επιτραπει να συνεισφέρω μουσικολογικώς με το εξης γεγονος.
Ισως να εχει δει καποιος απο τους αναγνωστες μια παλια γελοιογραφία, οπου η συναυλία εχει λήξει, ο μαεστρος υποκλίνεται βαθύτατα, οι μουσικοί χαίρονται και το κοινο χειροκροτει και μπιζάρει δαιμονισμενα, πλην ενος κυριου ο οποιος μουτρωμενος και δύσθυμος κρυβει τα χερια στις μασχαλες και περιμενει να αρχισουν να αποχωρουν
Η λεζαντα ελεγε ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΒΙΑΣΤΗΚΕ ΝΑ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΣΕΙ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ.
Λοιπον την ειχα δει πριν 30 χρονια και την θυμομουν καθε τοσο και εσκαζα στα γελοια και το μονο που δεν περιμενα ηταν οτι καποτε θα την βιωνα, οχι σαν συνακροατης του βιαστικου αλλα μαλιστα σαν συνοδός του. Τα υπόλοιπα ειναι λεπτομερειες. Πριν 15 χρονια στο Ηρωδειο. Με την πρωτη μου σύζηγο. Ε, μετα απο αυτο πως και να μην ζητουσα διαζύγιο? Ε?
Ευχαριστώ.
Ναι όντως, υπάρχουν πολλές ορχήστρες στο Βερολίνο, απλά αναφέρθηκα στις "διάσημες συμφωνικές" ορχήστρες και όχι στις "οπερατικές". Πλέον η Deutsch oper έχει πολλά μέλη από την Berliner Philarmoniker ή και από την Staatskapellen κ.λπ.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home