Sinfonietta Αθηνών et al

Αρκετά ενδιαφέρουσα η βραδυά της περασμένης Δευτέρας, 22-11-07, στην κεντρική αίθουσα του Παρνασσού. H Sinfonietta Αθηνών, υπό την διεύθυνση του Γιώργου Αβραμίδη, μας πέρασε από το Μπαρόκ στη εποχή του Ρομαντισμού μέσα από ένα μουσικό ταξίδι (70).

Ξεκίνησαν με την Σουίτα για φλάουτο με ράμφος, ορχήστρα & τσέμπαλο σε Λα ελάσσονα, του G. Ph. Telemann. Στο φλάουτο ο Δημήτρης Κούντουρας. Πολύ όμορφο κομμάτι και εξαιρετικός ο Κουντουράς, με ψυχή και άποψη, αν και δεν απόφυγε κάποια λαθάκια σε μερικά πολύ γρήγορα περάσματα. Πολύ ταιριαστός ο διάλογος ορχήστρας - σολίστα με τον Αραβίδης να το συντονίζει πολύ καλά, αλλά και να δίνει και την προσωπική του ματιά στο έργο του Telemann. Συνολικώς η απόδοση της ορχήστρας ήταν πολύ καλή στην ανάγνωση του έργου, με προεξέχοντες τα δύο πρώτα βιολιά και το τσέμπαλο. Νομίζω πως αυτό το κομμάτι ήταν και η κορυφαία στιγμή της βραδυάς.

Στη συνέχεια ακούσαμε την συμφωνία κοντσερτάντε του G. Bottesini σε θέματα από την όπερα I Puritani, για τσέλλο, κοντραμπάσο και ορχήστρα, σε μεταγραφή της Ειρήνης Τηνιακού. Έπαιξαν οι Βαγγέλης Νίνα τσέλο και ο Βασίλης Παπαβασιλείου κοντραμπάσο. Δεν ενθουσιάστηκα από το αποτέλεσμα. Μου φανήκαν ασύνδετοι οι σολίστες με την ορχήστρα, ο καθένας τράβαγε το δρόμο του. Η ορχήστρα μάλιστα σε κάποια φάση σχεδόν εξαφανίστηκε λες και το μόνο που είχε σημασία ήταν ο διάλογος των δύο σολίστ. Πολύ καλοί και οι δύο, πρέπει να πω. Θα έλεγα πως αυτό που μου έμεινε από αυτό το κομμάτι ήταν η επίδειξη δεξιοτεχνίας του Παπαβασιλείου στο μπάσο.

Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με το κοντσέρτο για φλάουτο και ορχήστρα του Blavet. Φλάουτο έπαιξε ο Δημήτρης Φωτόπουλος. Ξεχώρισε η ερμηνεία του, ωστόσο μου φάνηκε σε σημεία άνιση. Ίσως να χρειάζονταν λίγο περισσότερη προετοιμασία από μέρους του. Σε ορισμένα σημεία ήταν εξαιρετικός, σε κάποια μέτριος και 1-2 μου φάνηκε σαν να πέρασε από πάνω.

Η συναυλία έκλεισε με την Malediction (κατάρα?) του Liszt, έργο για ορχήστρα εγχόρδων και πιάνο. Πολύ καλός ο πιανίστας Τίτος Γούβελης, έπαιξε ψυχή τε και σώματι και η ορχήστρα τον ακολούθησε στον ενθουσιώδη τόνο που έδωσε. Άρεσε πολύ στο κοινό και κέρδισε δικαίως τα χειροκροτήματά του στο τέλος. Λίγο … rude η ερμηνεία του, θα την προτιμούσα πιο σοφιστικέ, αλλά και έτσι δεν με χάλασε.

Αυτά.