Καμεράτα & Hogwood

Την Κυριακή που μας πέρασε (21-10-7), παρακολούθησα στην μεγάλη αίθουσα του Μέγαρου την Καμεράτα υπό τον Christopher Hogwood (68). Είχα καιρό να ακούσω την Καμεράτα και την δεν νομίζω να την πέτυχα στην πολύ καλή βραδυά. Όχι μόνο την Καμεράτα αλλά και τις ερμηνείες του Hogwood.

Τον Hogwood τον είχα δει πέρσυ τον χειμώνα σε μια λίγο άνιση παρουσία: έναν πολύ καλό Haydn (είχε παίξει την Δημιουργία) την μια βραδυά και μια … λιγότερη καλή δεύτερη, σε έργα μουσικής δωματίου. Είχε έλθει και το καλοκαίρι στο Ηρώδειο (με σολίστ την Patrizia Ciofi, που δύο φορές που την έχω ακούσει την βρήκα σούπερ) αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσα να πάω.

Στο πρώτο μέρος μας έπαιξαν την 70η συμφωνία του Haydn και το 1ο Κοντσέρτο για όργανο του ιδίου, και στο δεύτερο την 1η συμφωνία του Μπετόβεν.

Ο Hogwood είναι μεγάλη μορφή της κλασικής μουσικής με ερμηνεία έργων κυρίως παλαιάς μουσικής, αλλά την Κυριακή το βράδυ τον βρήκα λίγο διεκπεραιωτικό. Ίσως την εντύπωσή μου αυτή ενέτεινε και η απόδοση της καμεράτας που την βρήκα λίγο μέτρια. Ο ήχος της μου φαίνονταν λίγο θολός και συγκεχυμένος και σε κάποια σημεία μου ακούστηκαν και λίγο ασυντόνιστοι. Ενδεχομένως να είναι η καλύτερη ελληνική ορχήστρα αλλά σίγουρα είναι κατώτερη από τις δεύτερης γραμμής Γερμανικές που μας επισκέπτονται συχνά.

Τα παραπάνω ισχύουν κυρίως για την συμφωνία του Haydn, πού άνοιξε την βραδυά. Το κοντσέρτο για όργανο ήταν εξαιρετικό, βασικά λόγω της απόδοσης του Nicolas Kynaston, ο οποίος ήταν και ο σολίστ. Νομίζω πως οι όποιες αδυναμίες της ορχήστρας καλύφθηκαν από την πολύ καλή ερμηνεία του οργανίστα.

Η ερμηνεία της συμφωνίας του Μπετόβεν είχε την προσωπική σφραγίδα του Hogwood. Εμένα με ξένισε λίγο. Έχω συνηθίσει να ακούω Μπετόβεν με ορχήστες με πλούσιο και βαθύ ήχο. Μπορεί οι επιλογές του Hogwood να είναι πιστές στην εποχή αλλά εμένα μου ακούστηκε λίγο ξεκούδουνα. Επίσης σε μερικά σημεία το παραπήγε αργά για τα γούστα μου.

Αυτά.