Ανεπάρκεια

Μετά από αρκετό καιρό (και βασικά γιατί δεν βρήκα καμιά ταινεία που να με τραβάει) είπα να πάω να ακούσω την ΚΟΑ. Έτσι βρέθηκα την περασμένη Παρασκευή, 9-11-7 στο θεωρείο 13 στο Μέγαρο, πάνω ακριβώς από την ορχήστρα (62).

Τώρα τι με έπιασε και διάλεξα αυτή την θέση δεν ξέρω. Μάλλον επειδή σπάνια πάω στα θεωρεία είπα να πάω να θυμηθώ πως είναι. Όχι καλή επιλογή τελικά. Έχει βέβαια το καλό να είσαι σχεδόν μέσα στην ορχήστρα, αλλά η ακουστική είναι μετριότατη. Ίσως να είναι καλή με κανένα κουαρτέτο ή τρίο, πάντως για μεγάλη ορχήστρα είναι προς αποφυγή. Ήμουν σχεδόν πάνω από τα χάλκινα, τα οποία όταν έπαιζαν δυνατά σχεδόν σκέπαζαν τα πάντα.

Εν πάσει περιπτώσει, έστω και με αυτή την distorted εικόνα, ακούσαμε:

Στο Α’ Μέρος

Δημήτρης Μαραγκόπουλος: «Ιωνία», κομμάτι για ορχήστρα

Franz Liszt: Κοντσέρτο για πιάνο αρ. 2 σε λα μείζονα με τον Κυπριανό Κατσαρή

Στο Β' Μέρος

Jean Sibelius: Συμφωνία αρ. 5 σε μι ύφεση μείζονα, έργο 82

Μουσική διεύθυνση: Άλκης Μπαλτάς


Κλασική η διάρθρωση του προγράμματος, ένα μοντέρνο έργο στην αρχή, ένα κοντσέρτο μετά και το βαρύ πυροβολικό το πρώτο του β’ μέρους.

Αρκετά σύνθετο το έργο του Μαραγκόπουλου, ομολογώ πως δεν μου κίνησε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον. Είχε πολλά κρουστά και η χρήση του σαντουριού ήταν ιντριγκαδόρικη, αλλά το βρήκα μαλλον λίγο ασύνδετο. Μου φάνηκε πως έλειπε η συνοχή και κάποιο … internal meaning? Κατι τέλος πάντων, ένας συνδετικός ιστός.

Στην συνέχεια το κοντσέρτο του Λιστ με σολίστα τον Κυπριανό Κατσαρή. Και εδώ μου φάνηκε μέτρια η εκτέλεση. Οι γνωστές αδυναμίες της ΚΟΑ (ρηχός ήχος, αδύνατα έγχορδα) επιταθήκαν από την ερμηνεία του Κατσαρή. Μου φάνηκε φλατ, χωρίς κανένα αίσθημα και με ένα προσωπικό στυλ στην τεχνική, που με εκνεύρισε λίγο. Σαν να μην σέβεται την αξία κάθε φθογγόσημου και να θεωρεί πως είναι θέμα ερμηνείας. Επίσης έχει μια νευρικότητα και βιασύνη στο τελέιωμα των φράσεων, ιδίως των γρήγορων. Η απόδοση του Μπαλτά μάλλον αδιάφορη κι αυτή. Δεν θυμάμαι καμμιά προσωπική ερμηνεία ή κάτι τέλος πάντως. Πολύ διεκπεραιωτική.

Το παιγνίδι ζεστάθηκε λίγο στο δεύτερο ημίχρονο, βασικά λόγω Sibelius. Αβανταδόρικο έργο, με μεγάλες εντάσεις, μεγάλα σαλπίσματα από τα χάλκινα (ιδίως στα τέλη του πρώτου και τελευταίου μέρους) με μικρές φράσεις σε χαμηλή ένταση από τα ξύλινα. Νομίζω πως εδώ ήταν αρκετά καλοί. O Μπαλτάς πήρε επάνω του και έβγαλε κάποια προσωπικά στοιχεία στην ανάγνωση του έργου. Tα έγχορδα τραγούδησαν λίγο και στα σημεία μεγάλης έντασης νομίζω πως κατάφεραν να συγκινήσουν το ακροατήριο. Γενικώς είχαν αξιοσημείωτη βελτίωση. Αξίζει να τονιστεί το added value του ομποΐστα και του κλαρινετίστα που ερμήνευαν τα σόλο μέρη. Νομίζω πως και οι δύο ήταν εξαιρετικοί.

Αυτά για την ΚΟΑ. Δύσκολη υπόθεση τα ρομαντικά έργα. Για να πω και την αλήθεια πάντως, ο λόγος που τελικά είπα να πάω ήταν η συμφωνία του Sibelius, πράγμα που τελικά ήταν και το καλύτερο μέρος της βραδυάς.

PS. Αναρωτιέμαι γιατί μια ορχήστρα σαν την ΚΟΑ έχει τόσο μέτρια απόδοση. Και κοινό έχει και αρκετά μεγάλη παράδοση και οι μουσικοί ατομικά νομίζω πως είναι πολύ καλοί. Τι λείπει? Οι μεγάλοι μαέστροι μήπως? Οι καλλιτεχνικοί διευθυντές? Είναι άραγε κι αυτό γνώρισμα της κακής σχέσης που έχουν οι νεοέλληνες με την ποιότητα?