Orchestre National de France

Ολίγον υποτονική η τελευταία συναυλία της Εθνικής Ορχήστρας της Γαλλίας, υπό τον Kurt Masur (72). Θυμάμαι πριν δύο χρόνια με την Φιλαρμονική του Λονδίνου, ο αειθαλής μαέστρος μας είχε χαρίσει αρκετά καλές εκτελέσεις των συμφωνιών του Μπετόβεν. Ωστόσο την προηγούμενη Τρίτη, θα έλεγα πως η βραδυά ήταν κατώτερη των προσδοκιών μου.

Η συναυλία ανήκει στον κύκλο Σούμαν, και ως εκ τούτου το πρόγραμμα είχε μόνο έργα του Σούμαν. Στο πρώτο μέρος ακούσαμε την εισαγωγή από την Γενοβέβα και στη συνέχεια το κοντσέρτο για πιάνο, με την Ragna Schirmer.

Από την Γενοβέφα φάνηκε πως θα πάει η βραδυά. Θα έλεγα μάλλον φλατ η εκτέλεσή της, μας άφησε με ένα συναίσθημα ψιλιβαρεμάρας, το οποίο δεν άλλαξε ούτε από την Ragna Schirmer. Η εκτέλεσή της δεν ήταν κακή, αλλά ούτε και καλή. Άρτια βέβαια τεχνικά, αλλά χωρίς καμμιά ερμηνευτική προσθετική αξία. Μου φάνηκε αντάξια ενός πολύ καλού τεχνικά πιανίστα, αλλά λίγο άπειρου ακόμη ερμηνευτή, που σαν να μην εχει βρει τον δρόμο του ακόμη. Alternatively, μπορεί να πει κανείς πως ήταν η περίπτωση ενός φτασμένου καλλιτέχνη που βαριέται. Παρόλα αυτά, το κοινό ενθουσιάστηκε και την ξανάφερε αρκετές φορές πίσω στη σκηνή, με αποτέλεσμα ένα ταχύτατο και εντυπωσιακό μπιζάρισμα το οποίο ομολογώ πως δεν αναγνώρισα.

Στο δεύτερο μέρος βελτιώθηκε αρκετά η εικόνα. Μας έπαιξαν την 1η συμφωνία, την λεγόμενη της Ανοίξεως. Αρκετά ζωντανή απόδοση με ζωηρά ηχοχρώματα νομίζω ανέδειξε την ποιότητα της ορχήστρας, η οποία μάλλον δεν είχε φανεί στο πρώτο μέρος. Χωρίς άποψη ωστόσο δεν ξεχώρισε σε κάτι, εκτός ίσως από την απόδοση των χάλκινων, την οποία και σημειώνω.

Δυστυχώς δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω τις υπόλοιπες συναυλίες της ορχήστρας, ώστε να μπορώ να έχω μια πιο ολοκληρωμένη άποψη, οπότε μπορεί και να ισχύει το ότι έπεσα στη βραδυά που έγινε κάποια κοιλιά. Γιατί, παρόλο που άκουσα σχόλια πως γέρασε ο μαέστρος δεν μου φάνηκε έτσι. Δηλαδή είναι στα 80 something ο άνθρωπος, αλλά ήταν ολοζώντανος και φάνηκε να διευθύνει με μεγάλη όρεξη.

Αυτά……