Κοινή Είναι η Μοίρα των Ανθρώπων και των Ζώων

Η Ορχήστρα Gürzenich της Κολωνίας, είναι ανάμεσα στις παλαιότερες και σπουδαιότερες ορχήστρες της Γερμανίας, και κατ' επέκταση όλου του κόσμου. Το όνομά της το έχει πάρει από το περίφημο ομώνυμο κτήριο, όπου δίνει της συναυλίες της από το 1857 και μετά. Ο Διευθυντής της ορχήστρας από το 2003 μέχρι σήμερα είναι ο Markus Stenz.

Η Ορχήστρα αυτή λοιπόν το βράδυ της προηγούμενης Δευτέρας 12-2-7, υπό τον Markus Stenz, έδωσε ένα πολύ όμορφο κοντσέρτο στο Μέγαρο (85).

Στο πρώτο μέρος ακούσαμε τα Τέσσερα πρελούδια και σοβαρά τραγούδια με τον μπασοβαρύτονο Johan Reuter. Έργο ιδιαίτερου ενδιαφέροντος που αποδόθηκε εξαιρετικά. Το έργο είναι ουσιαστικά μια συρραφή των Τεσσάρων Σοβαρών Τραγουδιών, έργο 121 του Brahms. Πρόκειται περί 4 εκκλησιαστικών αριών σχετικά με τον θάνατο, την παραίτηση και την ειρήνη, με θέματα παρμένα από την Παλαιά Διαθήκη. Την συρραφή έκανε ο Detlev Glanert, σύγχρονος Γερμανός συνθέτης. Το έργο αυτό παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Ιούνιο του 2006, από την Γερμανική Συμφωνική Ορχήστρα, υπό τον Kent Nagano. Για glue music (χωρίς να θέλω να υποτιμήσω την αξία της με το όρο glue, μιας και πρόκειται για σημαντική μουσική) o Glanert χρησιμοποίησε τόσο μουσική που ο Brahms είχε συνθέσει για άλλα έργα, όσο και δική του σύγχρονη πρωτότυπη δωδεκαφωνική μουσική. Τα τέσσερα αυτά τραγούδια είναι:

1. Κοινή είναι η μοίρα των ανθρώπων και των ζώων
2. Έτσι γύρισα και είδα
3. Αχ θάνατε τι πικρή που είναι η θύμησή σου
4. Εάν τις γλώσσες των ανθρώπων μιλώ και των αγγέλων

Πολύ καλός ο Reuter στα πρώτα τρία, ελάχιστα διεκπεραιωτικός στο 4ο. Ιδιαίτερη ευέλικτη η ορχήστρα, περνούσε από τον κλασικό Brahms στον σύγχρονο Glanert, με τρομερή άνεση. Η ερμηνεία του έργου άψογη. Αναλγητικό το φωνητικό μέρος με αρκετή ένταση η ενδιάμεση μουσική, αποδόθηκε με τρόπο που κράτησε το ενδιαφέρον στα ύψη. Άλλωστε, η ορχήστρα είχε δώσει τα διαπιστευτήριά της την προηγούμενη βραδυά, και ξέραμε περί τίνος πρόκειται.

Αλλά το κλου της ημέρας ήταν στο δεύτερο μέρος, κατά τα ειωθότα. Η 6η του Mahler - η Τραγική, από μια ορχήστρα που από τις πλέον κοινωνούς της Μουσικής του Μάλερ. Άλλωστε η ορχήστρα αυτή, είχε εκτελέσει και την πρώτη της πέμπτης. Πρέπει να πω πως από την στιγμή που είχα δει το πρόγραμμα του Μεγάρου, στα τέλη του προηγούμενου χρόνου, είχα στο νου μου πως αυτό δεν πρέπει να το χάσω. Η Σαλώμη ήταν μια έκπληξη, αυτό που πραγματικά περίμενα ήταν ο Μάλερ. Η αδημονία μου μάλιστα αυξήθηκε από την πολύ καλή απόδοση της ορχήστρας στη Σαλώμη. Τα φόρτε των εγχόρδων σου έφερναν αμέσως την σκέψη πως αυτή η ορχήστρα είναι φτιαγμένη για Μάλερ και Μπρούκνερ. Τόσο τέλεια κουρδισμένα βιολιά, να παίζουν με τόση μεγάλη ομοιογένεια, ήταν κάτι το εντυπωσιακό.

Και πράγματι, με το που άρχισαν τα κοντραμπάσα στο εμβατηριακό πρώτο μέρος, άρχισε μια μοναδική κατάδυση στην λυρική θλίψη. H απόγνωση μπροστά στην επερχόμενη ήττα από την πορεία της ζωής. Mahler at his very best! Αλάνθαστη η ορχήστρα, με εντυπωσιακή πλαστικότητα, τέλεια ανακλαστικά και έγχορδα που μιλούσαν σχεδόν με μια φωνή. Φυσικά δεν ήταν μόνο τα έγχορδα. Τα πνευστά, τα τύμπανα ήταν όλα σούπερ! Ήταν από τις φορές που ακούς, αδειάζεις το μυαλό σου ... και πας :-)

Άξιος και με το παραπάνω λοιπόν ο Markus Stenz!

Δύο πράγματα θα ήθελα να σημειώσω:

• την μεγαλύτερη γκρανκάσα που έχω δει ποτέ μου και το κοπανέλι της – μια τεράστια ξύλινη βαρειά που την κατέβαζε με δύναμη ο τυμπανιστής πάνω από το κεφάλι του!
• το πόσο πολλοί έλεγαν στο τέλος το ότι ήταν η καλύτερη εκτέλεση της 6ης που έχουν ακούσει. Και αυτοί που το έλεγαν ήταν από αυτούς που ξέρουν τι λένε. Εγώ ομολογώ μόνο από cd την είχα ακούσει, οπότε έιχα ένα λόφω παραπάνω να εντυπωσιαστώ.

Αυτά...

ps. ίσως έπρεπε να βάλω πιο ψηλό βαθμό, αλλά μου χάλασε λίγο την εμπειρία ο κύριος δίπλα μου που επέμενε να διευθύνει :-|