Πέμπτη, Νοεμβρίου 30, 2006

Το πρώτο μισό του 20ου αιώνα


Χθές 29-11-2006 στην αίθουσα Φίλων της Μουσικής του Μεγάρου (αλήθεια τι νιοράντικο όνομα κι αυτό!) ακούσαμε την Συμφωνική Ορχήστρα του Μπάντεν-Μπάντεν & Φράϊμπουργκ (75), υπό τον Sylvain Cambreling. Η ορχήστρα αυτή φαίνεται να είναι μέλος μιας ευρύτερης ομάδας μουσικών συνόλων κάτω από την σκέπη του ραδιόφωνου της νοτιοδυτικής Γερμανίας (αν μεταφράζω σωστά το sudwestrundfunk). Στην ίδια ομάδα ανήκει και το φωνητικό σύνολο SWR Stuttgart Vocal Ensemble που απολαύσαμε πρίν λίγες μέρες.

Στο πρώτο μέρος ακούσαμε στην αρχή το Αρκάνα του Edgard Varese και στη συνέχεια το Κοντσέρτο για πιάνο σε σολ μείζονα του Ravel με την Helene Grimaud. Το δεύτερο μέρος ανήκε στην Ιεροτελεστία της Άνοιξης του Stravinsky. Αν κάτι παρατηρούμε εκ πρώτοις στο πρόγραμμα είναι πως είναι χρονικά εστιασμένο. Δεν ξέρω αν αυτό έγινε επί τούτου. Η (μάλλον οι) Αρκάνα είναι έργο του 1927, το κοντσέρτο του Ravel του 1931 και η Ιεροτελεστία του 1912/13. Το δεύτερο που διαπιστώνω είναι πως δεν είναι πολύ του γούστου μου. Δηλαδή μου φαίνεται σαν ένα φαΐ που το τρώς σε πολύ μεγάλη ποσότητα και στο τέλος μπουχτίζεις. Με άλλα λόγια θα προτιμούσα να το έσπαγε με ένα πιο κλασικό κοντσέρο στο πρώτο μέρος (πχ Haydn, Mozart) ή με κάτι πιο «αβανταδόρικο» στο δεύτερο – πχ Μάλερ, Μπρούκνερ, Τσαϊκόφσκυ, Ρεσπίγκι, κάτι τέλος πάντων. Αυτά περί ορέξεως.

Η Αρκάνα (που σημαίνει ελιξήρια, ενικός αρκάνουμ) είναι ένα έργο «μουσικού σουρεαλισμού», όπως αναφέρεται και στο πρόγραμμα, και όντως αυτό ήταν κάτι παραπάνω από εμφανές. Πρώτη φορά το άκουγα και μου άρεσε αρκετά. Είχε διάρκεια ένα 20λεπτο περίπου κι από τα 20 λεπτά τα 18 η ορχήστρα έπαιζε φορτίσσιμο! Και τι ορχήστρα! Τεράστια, με πάρα πολλά πνευστά (2 μπάσσα, 5-6 φαγκότα από τα οποία τα 2 τουλάχιστο κόντρα, πολλά κόρνα κλπ, κλπ) και άπειρα κρουστά. Είχε ό,τι σχεδόν μπορεί να φανταστεί κανείς. Δύο κάσες, 2-3 σετ από τύμπανα, ταμπούρα, ξυλόφωνο, μεταλόφωνο, γκονγκ, ροκάνες, ντέφι, κρόταλα και σίγουρα κάποια που ξεχνάω. Τεράστιες σορντίνες μπαινοέβγαιναν στα μπάσα, τέσσερα τρομπόνια (από τα οποία τα δύο μπάσα) σάλπιζαν συνέχεια και εν γένει υπήρχε μια αίσθηση παραληρήματος. Δεν νομίζω να υπήρχε ήχος που να μην ακούστηκε. Ήταν πάντως ένα αναπάντεχο όμορφο ξάφνιασμα.

Στη συνέχεια το τζαζίστικο κοντσέρτο του Ραβέλ, με την Helene Grimaud. Να πω την αλήθεια ο Ραβέλ δεν με ξετρελαίνει. Επίσης, η Γκριμώ ξεκίνησε μάλλον βαριεστημένα, έχοντας ένα επαγγελματικό ύφος που παρέπεμπε σε διεκπεραίωση. Συν τοις άλλοις οι προσπάθειες μου να επικεντρωθώ στο έργο δεν είχαν την σύμφωνη γνώμη της γηραιάς κυρίας που κάθονταν πίσω μου. Έτσι επί 5 λεπτά προσπαθούσε να ανοίξει μια καραμέλα που ήταν κρυμμένη σε ένα τριζάτο χαρτί και στη συνέχεια άρχισε να την απολαμβάνει με δυνατά πλαταγιάσματα της γλώσσας της. Ευτυχώς η Γκριμώ από τη μέση του πρώτου μέρους ζεστάθηκε και βάλθηκε να αποδείξει πως είναι πολύ καλό το έργο του Ραβέλ. Και μέσα από το έργο του Ραβέλ μας έδειξε πόσο καλή είναι η ίδια. Παρόλα αυτά η κυρία με την καραμέλα κατάφερε να με εκνευρίσει πάρα πολύ και μου χάλασε αρκετά τη φάση. Είπα να της πω τίποτε, αλλά ήταν στα 90 και ντράπηκα. Και είχα και σουπερ θέση, πάνω από τα χέρια της Γκριμώ.


Η Γκριμώ πάντως μόλις πήρε μπροστά , άρχισε να «κεντάει». Ανέδειξε με πολύ φυσικό τρόπο στοιχεία της σύνθεσης που δεν περίμενα πως θα τα έβγαζε τόσο όμορφα στην επιφάνεια. Και όμως τα πρόβαλε με πολύ φυσικό και έντονο τρόπο. Εντυπωσιακότατη στα γρήγορα μέρη δεν έδειξε να προβληματίζεται ούτε μια φορά από το ρυθμό και σε μένα τουλάχιστον φάνηκε αλάνθαστη. Εξέπεμψε δυνατά στο αργό, δεύτερο μέρος, περίσκεψη, περιπλάνηση και έντονη ανυπομονησία στο τέλος. Στο γρήγορο τρίτο μέρος είδαμε όλοι θαρρώ γιατί θεωρείται μια από τις καλύτερες νέες πιανίστες/στριες του καιρού μας. Αψεγάδιαστη τεχνική, τέλειος έλεγχος του ρυθμού, έκφραση μεγάλης συναισθηματικότητας, προσωπική θεώρηση του έργου. Μια ανάγνωση που πραγματικά θα μου μείνει στη μνήμη για πολύ καιρό. Αν και θα με ευχαριστούσε παραπάνω να είχε ετοιμάσει κάτι έξτρα για το μπιζάρισμα.

Στη δεύτερο μέρος η Ιεροτελεστία της Άνοιξης. Έργο σταθμός στη μουσική ιστορία που όμως μου φαίνεται λίγο λειψό χωρίς το μπαλέτο. Σίγουρα δεν ξενίζει πια κανέναν, ούτε φαίνεται πρωτοποριακό. Η απόδοση της ορχήστρας άψογη, αλλά δεν μπορώ βρω σημεία που θα την έκαναν ξεχωριστή. Επίσης με ξάφνιασε το γεγονός πως στο δεύτερο μέρος του έργου, υπήρξαν 3 αλτικόρνα που τα έπαιξαν κορνίστες και μάλιστα με μποκίνια κόρνου. Δεν ξέρω αν ήταν ειδική κατασκευή, αλλά θα περίμενε κανείς τα αλτικόρνα να παίζονται από τρομπονίστες (λόγω του μποκινιού βεβαίως).

Συμπερασματικά, άλλο ένα γερμανικό συγκρότημα δυσθεώρητης απόδοσης (για τα ελληνικά δεδομένα, δατ ιζ). Με έναν κεφάτο και σφριγηλό μαέστρο που φάνηκε να αγαπάει αυτό που κάνει, να έχει τη δική του άποψη και να την αποτυπώνει όμορφα στην ορχήστρα. Επίσης μια μεγάλη πιανίστρια που σίγουρα θα είναι αράουντ για πολλά ακόμη χρόνια. Που εκτός από μεγάλη πιανίστρια είναι και πολύ όμορφη, βεβαίως, βεβαίως.

Αυτά.

Ετικέτες

buzz it!

Τρίτη, Νοεμβρίου 21, 2006

Το νέο στίγμα της Λυρικής

Την Κυριακή που μας πέρασε παρακολούθησα την φετινή ουσιαστική πρώτη της Λυρικής (72 – θα έβαζα και 77 αν ήταν μια αίθουσα της προκοπής). Νομίζω πως έγινε πια σαφές πως ο Ντόν Τζιοβάννι που παρακολουθήσαμε στο Ακροπόλ δεν ήταν τυχαίος και πνέει πια άνεμος ανανέωσης στη Λυρική. Όχι μόνο στη προσέγγιση αλλά και στη θεματολογία.

Παρακολουθήσαμε δύο μονόπρακτες όπερες, τον Φυλακισμένο του Dallapiccola στο πρώτο μέρος και την Σύντομη Ζωή του De Falla στο δεύτερο. Το πρώτο ένα «μοντέρνο», δωδεκαφθογγικό έργο, το δεύτερο σε πιο παραδοσιακή φόρμα. Και τα δύο έργα μεταφέρθηκαν στη σύγχρονη εποχή.

O Φυλακισμένος είναι έργο του 1950, αν θυμάμαι καλά, και διαδραματίζεται την εποχή του Φίλιππου του Β’. Ο φυλακισμένος είναι δέσμιος της Ιεράς εξέτασης και έχει υποστεί τα πλείστα των βασανιστηρίων. Το τελευταίο πριν το θάνατό του, είναι το βασανιστήριο της ψεύτικης ελπίδας. Ο δεσμοφύλακας του δίνει ψεύτικες ελπίδες και προσποιείται πως τον αφήνει ελεύθερο, πριν το οριστικό τέλος.

Το έργο μεταφέρθηκε στη σύγχρονη εποχή όπου ο δεσμοφύλακας φορούσε στολή της ΕΛΑΣ. Επίσης η μητέρα του φυλακισμένου αντί να διηγείται το όνειρο της στη αίθουσα αναμονής της φυλακής μας την παρουσιάζει σαν καθαρίστρια εν ώρα εργασίας (να υποθέσουμε πως ήταν καθαρίστρια στη φυλακή;) Οι ιεροεξεταστές έγιναν ορθόδοξοι παπάδες.

Αν εξαιρέσουμε το γεγονός πως με ξένισε λίγο το να λέει ο Έλληνας μπάτσος περί εξεγέρσεων στην Φλάνδρα και ιστορίες με το Φίλιππο Β, θεωρώ πως το όλο θέμα δόθηκε εξαιρετικά. Η ορχήστρα της Λυρικής έπαιξε πάρα πολύ καλά και ο Lauri Vasar μας έδωσε έναν συγκλονιστικό Φυλακισμένο. Αυτό που εισέπραξα σε μεγάλο βαθμό, ήταν το ξεπέρασμα των σωματικών βασανιστηρίων μέσω της παραίτησης για την φροντίδα του σώματός του. Την ίδια στιγμή ήταν έντονη η ανάγκη του να γαντζωθεί από μια ελπίδα προκειμένου να μπορεί να συνεχίσει να ποθεί την ελευθερία του. Την ανάγκη αυτή έρχεται να την καλύψει ο δεσμοφύλακας μέσω του τελευταίου βασανιστηρίου, της ψεύτικης ελπίδας. Εντονότατη η τελευταία σκηνή της όπερας με τον Φυλακισμένο γυμνό να καλωδιώνεται και να εκτελείται με ηλεκτρικό ρεύμα. Πολύ καλοί επίσης ο Χατζησίμος στο ρόλο του Δεσμοφύλακα και η Σουγλάκου στο ρόλο της Μητέρας του Φυλακισμένου.

Η δεύτερη όπερα, η Σύντομη Ζωή, μεταφέρεται από την εσωτερική αυλή ενός τσιγγάνικου σπιτιού της Γρανάδας στο εσωτερικό ενός εργαστηρίου ραπτικής με σειρές ραπτομηχανές με κοπτοραπτούδες να δουλεύουν σε συνθήκες οι οποίες μας είναι γνωστές λίγο ως πολύ. Η όπερα αφηγείται τον άτυχο έρωτα της Σαδούδ προς τον Πάκο. Ο Πάκος αφού χαίρεται τα πλούσια ελέη της Σαλούδ (η Σαλούδ είναι κοπτοραπτού στο εργαστήριο, που απ’ ότι φαίνεται τρέχει η νόνα της), την παρατάει για να παντρευτεί την πλούσια Καρμέλα. Η Σαλούδ στη συνέχει πεθαίνει από έρωτα. Η όπερα έχει δύο πράξεις και η δεύτερη διαδραματίζεται στην αυλή του σπιτιού της Καρμέλας όπου γίνεται η γαμήλια γιορτή. Τώρα, υποθέτω λόγω μηδαμινών τεχνικών μέσων ολόκληρη η όπερα διαδραματίστηκε στον ίδιο χώρο.

Μέχρι τη μέση της πρώτης σκηνής σκεφτόμουν πως ο Φυλακισμένος ήταν αρκετά καλύτερος, μέχρι που εμφανίστηκε ο Πάκο και μας έδωσε παρέα με την Σαλούδ την μια από της πιο έντονες σκηνές σεξ που έχω δεί σε όπερα.

Η δεύτερη σκηνή αρχίζει με την αρχή του θανάτου της Σαλούδ. Ανοίγοντας μια παρένθεση εδώ, να πω πως η όπερα έχει ένα "πρόβλημα". Ο θάνατος της Σαλούδ είναι λίγο ξεκάρφωτος. Δηλαδή, η Σαλούδ δεν έχει κανένα λόγω να πεθάνει εκτός αν δεχτούμε πως πέθανε από υπερβολική στενοχώρια λόγω του ότι την κορόιδεψε ο Πάκο. Αλλά δεν ήταν φυματικιά ούτε αυτοκτονεί, απλώς πεθαίνει. Πράγμα που φαίνεται λίγο ξεκάρφωτο, δηλ ποι΄ς ο λόγος που πεθαίνει; Αυτό λοιπόν φρόντισε να το «επισκευάσει» ο σκηνοθέτης βάζοντας την Σαλούδ να αυτοκτονεί. Βέβαια αυτοκτονεί με έναν πολύ υπερβολικό τρόπο, αλλά τι να κάνουμε όπερα είναι :-) Έτσι, ουσιαστικά κατακρεουργεί τον εαυτό της με λίγο σπλάτερ τρόπο. Ο σκηνοθέτης αντικατέστησε έναν ισπανικό χορό με την τελετουργία της αυτοκτονίας. Η Σαλούδ παίρνει ένα ψαλίδι και αρχίζει να χαράζει το πρόσωπό της, μετά τα χέρια της και στο τέλος το βυθίζει πολλάκις στην κοιλιά της. Όλες αυτές οι δραστηριότητες δεν την σκοτώνουν αλλά την αφήνουν σε μια ημιθανή κατάσταση, έτσι ώστε να προλάβει να μπει στη γιορτή των γάμων του Πάκο και να του πει δυο λόγια προτού σωριαστεί νεκρή. Πολύ ωραίο σκηνοθετικό εύρημα!

Η σκηνή του γάμου μου άρεσε αρκετά επίσης. Ο Πάκο πίνει το μαύρο του, ο τραγουδιστής πουλάει ναρκωτικά... Πολύ διασκεδαστική σκηνή. Αν και νομίζω πως θα αναδεικνύονταν αρκετά περισσότερο αν υπήρχε η δυνατότητα αλλαγής σκηνικών.

Ο σκηνοθέτης προσπάθησε, και σε μεγάλο βαθμό τα κατάφερε, να βγάλει στην επιφάνεια την ηθική της κοινότητας των τσιγγάνων. Έτσι, επεκτείνοντας το ότι ο θείος της Σαλούδ θέλει να σκοτώσει τον Πάκο που την κορόιδεψε, βάζει το πλήθος να προπηλακίζει τόσο έναν τραβεστί που βρισκόνταν ανάμεσα στις κοπτοραπτούδες, όσο και την Σαλούδ – υποθέτω λόγω της σεξουαλικής ελευθεριότητάς της.

Εξαιρετική η Αν Σοφί Ντυπρέλ στο ρόλο της Σαλούδ. Ο Δήμος Φλεμοτόμος στο ρόλο του Πάκο δεν ήταν κακός, αλλά ήταν κάπως επίπεδος. Δεν τον πολυζούσε τον ρόλο του σε αντίθεση με την Ντυπρέλ που ήταν σωστό ηφαίστειο. Πολύ καλή επίσης η Βλαχοπούλου στο ρόλο της Γιαγιάς (της Σαλούδ).

Επίσης να πω πως μου άρεσε αρκετά το έργο του μεταφραστή στο «Αλί αλί και τρισαλί σε όποιον γεννιέται κακορίζικος». Μου άρεσε πολύ και μου έμεινε :-) Εν γένει οι μεταφραστές στις όπερες πρέπει να διασκεδάζουν πολύ. Μου έχει μείνει επίσης από τον περσινό Ναμπούκο στο Ηρώδειο το «κοντοζυγώνει η ώρα που η πανίσχυρη οργή μου θα ξεσπάσει πάνω στα βουβά από τρόμο πρόσωπά σας». Πολύ ωραίο! Μπορεί κανείς να το χρησιμοποιεί και αντί του «μαλάκα». Πχ, κάποιος σας εκνευρίζει και αντί να του πείτε «μαλάκα!» του λέτε «κοντοζυγώνει... ». Αν μη τι άλλο τουλάχιστον θα προβληματιστεί!

Και δύο λόγια για την «φρεσκαρισμένη» αίθουσα. Δεν ξέρω αν αυτό θεωρείται φρεσκάρισμα. Δεν λέω, επιτέλους άλλαξαν τις ταπετσαρίες στις πολυθρόνες που ντρεπόσουν να καθίσεις και έβγαλαν 1-2 σειρές ώστε να τις αραιώσουν λίγο. Τώρα πια νομίζω πως ένας πως άμα είσαι μέχρι 1,80 (αλλά όχι παραπάνω! Μην τα θέλουμε και όλα δικά μας! Άλλωστε οι πάνω από 1,80 αποτελούν το 0,0001% του ελληνικού πληθυσμού και σίγουρα δεν παρακολουθούν όπερα!) μπορείς να παρακολουθήσεις μια όπερα στην Λυρική. Αλλά προσοχή! Πρέπει να είσαι αδύνατος! Άμα έχεις λίγα κιλά παραπάνω θα αντιμετωπίσεις δυσκολίες καθότι τα καθίσματα εμμέσως επιβάλλουν και χρηστούς τρόπους διατροφής!

Αυτά είναι τα καλά. Τώρα από κακά από πού να ξεκινήσει κανείς. Ας μην πούμε για την στενότητα του χώρου μιας και λίγα πράγματα μπορούν να γίνουν προς τα εκεί (λόγω ελλείψεως χώρου είχαν βγάλει την γραν-κάσα και το μεταλόφωνο σε δύο θεωρεία. Πάλι καλά. Θα μπορούσαν να βγάλουν και τα βιολιά στην πρώτη σειρά των θεατών). Αλλά μιας και έκαναν ολόκληρο project για να ανασηκώσουν και να αραιώσουν τα καθίσματα δεν μπορούσαν λίγο να προσέξουν τις λεπτομέρειες; Τα καθίσματα σε πολλά σημεία βαλμένα στραβά, τα τελειώματα στα παρκέτα δεν ταίριαζαν και άφηναν κενά να χάσκουν, τρύπες και καλώδια εκτεθειμένα στα σημεία που τα καθίσματα είχαν τα κόκκινα φωτάκια χαμηλά… και τι άλλο να πω! Η νεοελληνική τσαπατσουλιά σε όλο της το μεγαλείο. Φαντάζομαι πως αν δεν ήταν δημόσιο έργο αποκλείεται να το παραλάμβανε κανείς!

Αυτά.

Ετικέτες

buzz it!

Πέμπτη, Νοεμβρίου 16, 2006

Ισογλυκαιμική Διατροφή

Ένα βιβλίο άραγε μπορεί να θεωρηθεί πολιτιστικό δρώμενο, ώστε να είμαι και κονσίστεντ με την περιγραφή του μπλογκ; Γουέλ, ιν α μπρόουντ σένς, ίσως όχι το βιβλίο αυτό καθ' εαυτό, αλλά το διάβασμα του βιβλίου θεωρώ πως ναι :-). Το βιβλίο είναι βέβαια κάπως ειδικού ενδιαφέροντος, οπότε δεν έχει νόημα να το σχολιάσω από λογοτεχνικής άποψης. Έχει όμως πολλές ενδιαφέρουσες πληροφορίες και για αυτό μου άρεσε αρκετά. Θα μου πείτε, θα το εύρισκες ενδιαφέρον αν δεν είχες 20 κιλά περίσσευμα; Δεν ξέρω. Ίσως όχι. Αλλά είπαμε, είναι ειδικού ενδιαφέροντος.

Τι μας λέει λοιπόν στο βιβλίο αυτό ο κ. Φαίδων; Εν ολίγοις μας λέει πως ο τρόπος με τον οποίο τρεφόμαστε είναι κόντρα στην κατεύθυνση προς την οποία έχει εξελιχθεί το σώμα μας. Και αυτός είναι ο λόγος στον οποίο οφείλονται αρκετές ασθένειες του πολιστισμού μας, δηλ. παχυσαρκία και ψηλές τιμές σε πολλές βιοχημικές μετρήσεις (πχ χοληστερόλη, ζάχαρο, τριγλυκερίδια, ουρικό οξύ κλπ, κλπ).

Βασική έννοια είναι ο γλυκαιμικός δείκτης. Ο γλυκαιμικός δείκτης κατατάσσει τα τρόφιμα, και ποιο συγκεκριμένα τους υδατάνθρακες, σύμφωνα με την επίδρασή τους στο σάκχαρο του αίματος, το οποίο επηρεάζει τα μάλα τις καύσεις και το βάρος. Οι υδατάνθρακες που απορροφώνται γρήγορα έχουν ψηλό δείκτη, ενώ αυτοί που απορροφώνται αργά έχουν χαμηλό δείκτη

Εν ολίγοις η ισογλυκαιμική διατροφή λέει πως οι τροφές μας πρέπει να είναι 1/3 πρωτεΐνες και 2/3 υδατάνθρακες με χαμηλό γλυκαιμικό δείκτη. Επίσης τα λίπη που παίρνουμε πρέπει να είναι ακόρεστα ή να προέρχονται από ψάρια.

Αυτή είναι η κεντρική ιδέα. Τώρα πάμε να δούμε τις ιντριγκαδόρικες πληροφορίες, που κάνουν και το βιβλίο ενδιαφέρον.
  • Πρέπει να τρώμε 5 φορές την ημέρα (3 κύρια και 2 συμπληρωματικά). Άμα δεν το κάνουμε το σώμα μας μπλοκάρει τις καύσεις και επίσης η μυϊκή μάζα ελαττώνεται. Οι αναλογίες τις ισογλυκαιμικής διατροφής πρέπει να τηρούνται και στα 5 γεύματα. Το προτιμότερο είναι να τρώμε κάθε 3 με 4 ώρες.

  • Τρώμε όσο θέλουμε για να χορτάσουμε (μου άρεσε πολύ αυτό :-)

  • Το θερμιδικό μοντέλο δεν είναι κατάλληλο για να μετρηθεί η ενέργεια που προσλαμβάνει ένα ανθρώπινο σώμα. Αυτό γιατί ο τρόπος με τον οποίο μετρούνται οι θερμίδες στις τροφές είναι με το να χρησιμοποιούνται ως καύσιμο σε θερμιδόμετρα. Το ανθρώπινο σώμα επ’ ουδενί δεν μεταβάλει τα τρόφιμα σε ενέργεια με παρόμιο τρόπο.

  • Ποτέ ψωμί πριν το φαγητό. Διεγείρεται έντονα η ινσουλίνη με αποτέλεσμα την κατανάλωση περισσότερου φαγητού και την αποθήκευσή του σε λίπος.

  • Ο ρυθμός των καύσεων είναι πολύ χαμηλός κατά την διάρκεια της μέρας και αυξάνεται έντονα το βράδυ. Βρίσκεται στο ψηλότερο επίπεδο γύρω στις 11 το βράδυ (πιθανόν αυτό αν παρατηρείται και σε άλλα θηλαστικά να είναι κατάλοιπο της εποχής που τα θηλαστικά ήταν νυκτόβια). Έτσι πρέπει να φροντίζουμε να αρχίζει το σώμα μας τις καύσεις από το πρωΐ, με άσκηση και ένα καλό πρωϊνό.

  • Το σώμα μας έχει εξελιχθεί για να επιβιώνει σε πολύ διαφορετικές συνθήκες από τις σημερινές. Αυτό θα το σχολιάσουμε λίγο παραπάνω γιατί το βρήκα πολύ ενδιαφέρον. Λοιπόν υπολογίζεται πως ο Homo Sapiens είναι το ίδιο πάνω-κάτω είδος τα τελευταία 3,5 εκατομμύρια χρόνια. Επίσης:

    • Για 3.000.000 χρόνια (~100.000 γενιές) ζούσαμε από το κυνήγι και τη συλλογή καρπών

    • Πριν 10.000 χρόνια (~300 γενιές) εμφανίστηκε η γεωργία και η κτηνοτροφία

    • Πριν από 300 (~10 γενιές) άρχισε η βιομηχανική επανάσταση

    • Μια γενιά (30 χρόνια) ζούμε με φαστ-φούντ και computers

    Τα γονίδιά μας είναι ολόιδια τα τελευταία 10.000 χρόνια και σχεδόν ίδια τα τελευταία 40.000 χρόνια. Η εισαγωγή των δημητριακών στην διατροφή μας είναι πολύ πρόσφατη. Επίσης ο άνθρωπος είναι το μοναδικό ζώο που συνεχίζει να πίνει γάλα μετά τον απογαλακτισμό. Ο άνθρωπος άρχισε να πίνει το γάλα άλλων ζώων μετά την εισαγωγή της κτηνοτροφίας στη ζωή μας.

    Οι μακρινοί πρόγονοί μας δεν έτρωγαν σε συγκεκριμένες ώρες. Έτρωγαν όταν πεινούσαν ή όταν υπήρχε διαθέσιμη τροφή και ήταν πάντα σε κίνηση. Επειδή δε η τροφή ήταν μάλλον σε έλλειψη, ανέπτυξαν αυτό το πάρα πολύ αποδοτικό σύστημα αποθήκευσης του λίπους, που μας βασανίζει εδώ και 1-2 γενιές.

    Βλέπουμε λοιπόν πως το σώμα μας έχει εξελιχθεί με τέτοιον τρόπο ώστε να αποδίδει καλύτερα και να επιβιώνει με διαφορετικό είδος τροφών. Άρα λοιπόν η σημερινή διατροφή και ο σημερινός τρόπος ζωής «πιέζει» το σώμα μας ώστε να συντηρηθεί με υλικά στα οποία δεν είναι προσαρμοσμένο και γι’ αυτό αντιδρά. Αντιδρά με τις ασθένειες του πολιτισμού (παχυσαρκία, υπέρταση, διαβήτης, χοληστερίνη κλπ, κλπ.) Πρέπει λοιπόν να φροντίσουμε να κάνουμε αυτή την πίεση όσο το δυνατόν ασθενέστερη.

Στη συνέχεια το βιβλίο σχολιάζει σύγχρονες τροφές που πρέπει να αποφεύγουμε (όπως η ζάχαρη, το άσπρο ψωμί, το επεξεργασμένο ρύζι, οι πατάτες κ.ά.) και αναλύει το πώς επιδρούν στον ανθρώπινο οργανισμό. Επίσης κάνει το ίδιο για μια σειρά από δίαιτες. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η ανάλυση των διαίτων χαμηλών θερμίδων και το γιατί αυτές παχαίνουν.

Ακολουθεί μια ενδιαφέρουσα ανάλυση της επίδρασης των τροφών στην ορμονική ισορροπία με εστίαση στη σχέση σακχάρου και ινσουλίνης.

Στο τέλος υπάρχουν κατάλογοι με τροφές και τους γλυκαιμικούς τους δείκτες και μια σειρά καλών πρακτικών, συνταγών κλπ, κλπ.

Εν γένει το βιβλίο μου φάνηκε λίγο αδόμητο και χαώδες. Νομίζω πως αν ο συγγραφέας είχε μεγαλύτερο λογοτεχνικό ταλέντο θα ήταν πολύ πιο ευχάριστο. Αλλά και έτσι, μιας και το αντιμετώπισα περισσότερο σαν τεχνικό εγχειρίδιο, νομίζω πως έχει πάρα πολλές και χρήσιμες πληροφορίες, τις οποίες προσπάθησα να σκιαγραφήσω όσο μπορούσα στον περιορισμένο χώρο αυτού του κειμένου. Εν πάσει περιπτώσει το μύνημα περνάει.

Ξέχασα να πω τι θα κερδίσουμε αν την ακολουθήσουμε! Ε, θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι :-) Θα αδυνατίσουμε, θα ομορφύνουμε, οι βιοχημικές μας εξετάσεις θα γίνουν ωσάν 15χρονου και θα γίνουμε και πιο έξυπνοι!

Αυτά.

Ετικέτες

buzz it!

Τετάρτη, Νοεμβρίου 15, 2006

Στις όχθες της Βαβυλώνας τραγουδούσαμε, περιμένοντάς σε Σιών

Είχα καιρό να δω τέτοια ωραία συναυλία! Μιας και τώρα τελευταία τα γόνατα και η μέση μου έχουν αρχίσει να γκρινιάζουν, η μόνη διέξοδος του εγκεφάλου μου για να απολαύση τις αγαπημένες του ενδορφίνες είναι τέτοιες ευκαιρίες. Βέβαια, ομολογώ πως είμαι αρκετά biased με αυτό το είδος της μουσικής, δηλ. χορωδιακή μουσική, οπότε θα έπρεπε να είναι χάλια για να μην μου αρέσει και λίγο καλή για να μου αρέσει πολύ. Ιν ατνίσιον, σπάνια έχουμε την δυνατότητα να παρακολουθήσουμε τέτοιου είδους σύνολα, οπότε αντιστοίχως έχουν καλλιεργηθεί και αναπτυχθεί και τα κριτήρια εκτίμησής των.

Χάβινγκ σεντ δατ, νομίζω πως η συναυλία που παρακολούθησα χτες το βράδυ, σε ένα σχεδόν άδειο Μέγαρο ήταν εξαιρετικά καλή (85). Το SWR Stuttgart Vocal Ensemble μας χάρισε πραγματικά μιας υπέροχη βραδιά. Ξεκίνησαν με τρεις ψαλμούς του Δαυΐδ του Heinrich Schütz, και συνέχισαν με σύγχρονη μουσική (Σαίνμπεργκ, Αχμάτοβα, Ριχμ κλπ). 18 ανδρικές και 17 γυναικείες φωνές υπό τον Marcus Creed. Μιας και πρώτη φορά άκουγα τα έργα δεν μπορώ να πω με ακρίβεια τι άκουσα γιατί το πρόγραμμα δεν ανταποκρίνονταν σε αυτά που τραγουδούσαν.

Φωνές απόλυτα συντονισμένες, με εξαιρετική τεχνική, απέδιδαν με εντυπωσιακή άνεση έργα μεγάλων απαιτήσεων (όπως το πανέμορφο
Με κλειστό στόμα, του Rihm). Ακούγονταν πραγματικά σαν μια φωνή όταν τραγουδούσαν ίδιες νότες, σε σημείο που να με κάνουν να αναρωτηθώ μήπως στα οντίσιονς διαλέγουν φωνές με ίδια χροιά. Έφυγα με ένα πλατύ χαμόγελο και ουράνιες φωνές να αντηχούν στο κεφάλι μου. Ίσως να έφταιγαν και οι ενδορφίνες γι' αυτό :-)

Και μια απορία: υπάρχουν άραγε γερμανικά μουσικά σύνολα που δεν είναι τουλάχιστον εξαιρετικά?

Μόνο αρνητικό σημείο η μικρή διάρκεια της συναυλίας. Ξεκίνησαν 9 παρά 25 και τελείωσαν 10 η ώρα μαζί με το μπιζάρισμα. Ούτε ο Cave πέρσυ στο Ελληνικό δεν τραγούδησε τόσο λίγο!

Αυτά.

Ετικέτες ,

buzz it!

Πέμπτη, Νοεμβρίου 09, 2006

Το Cuarteto Casals

Την Τετάρτη 9-11-06, σε ένα από τα συνήθη βράδια Τετάρτης (από τη σειρά RISING STARS) στην αίθουσα Μητρόπουλος του Μεγάρου, παρακολούθησα το Cuarteto Casals. (70)

Τελικά νομίζω πως αυτή η σειρά συναυλιών είναι εγγύηση. Όσες φορές κι αν έχω πάει δεν έμεινα ούτε μια φορά δυσαρεστημένος. Απ’ ότι ανακάλυψα ψάχνοντας λίγο στο δίκτυο η σειρά είναι ένα project της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με project leader το ECHO (European Concert Hall Ogranisation). Στο ECHO μετέχουν 7-8 ευρωπαϊκές αίθουσες και μια από την Αμερική (το Carnegie Hall). Κάθε καλλιτέχνης/συγκρότημα που παίρνει μέρος στο project δίνει συναυλίες σε αυτές τις αίθουσες. Τώρα δεν έψαξα και πολλές λεπτομέρειες, έτσι δεν ξέρω αν πρέπει να παίξουν σε όλες τις αίθουσες και πως γίνεται η επιλογή. Πάντως σε κάποιο σάϊτ είδα πως ο πιανίστας Λαζαρίδης (που μετέχει σε αυτό το project) αναφέρεται σαν Athens Megaron Concert Hall nominee

Λοιπόν άρχισα να λέω για τη συναυλία και ξέφυγα μιλώντας για το Rising Stars project. Το κουαρτέτο Καζάλς μας έπαιξε τα: (a) W.A.Mozart string quartet KV 590, (b) G. Ligeti string quartet no.1 και (c) L. v. Beethoven string quartet op. 59 no.1. Το κουαρτέτο του Μότσαρτ το άκουσα κάπως αδιάφορα. Μου φάνηκε στο πρώτο μέρος αρκετά επίπεδο το παίξιμό τους και μάλιστα κάπου στο αργό 2ο μέρος μου φάνηκε σαν να ξεσυντονίστηκαν λίγο, σαν να έχασαν την επαφή και το δέσιμο μεταξύ τους.

Το έργο του Λίγκετι ήταν όλα τα λεφτά! Το έπαιξαν καταπληκτικά. Αν χαρακτηρίζω την συναυλία πολύ καλή είναι κυρίως για αυτό το κομμάτι. Ζωντανοί, σπιρτόζοι με άριστη συνεργασία, στιβαρό παίξιμο γεμάτο αυτοπεποίθηση. Όλη
η «βαρεμάρα» του 1ου κομματιού εξαφανίσθηκε. Και βέβαια το εισέπραξε αυτό το κοινό, που τους αντάμειψε με ένα λίαν παρατεταμένο χειροκρότημα.

Το κουαρτέτο του Μπετόβεν ήταν… κάτι ανάμεσα στο προηγούμενα δύο, από άποψη απόδοσης. Σίγουρα ήταν πολύ καλοί, αλλά έλειπε αυτό το κάτι που έδωσαν στον Λίγκετι. Στο τέλος μπίζαραν με ένα ισπανικό χορό του De Falla.

Αν και στο αρχικό πρόγραμμα αναφέρονταν πως το έργο του Λίγκετι θα ήταν πρώτο, τελικά έκλεισαν με αυτό το πρώτο μέρος. Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να το παίξουν στο 2
o μέρος. Δεν νομίζω πως μουσική πεντηκονταετίας θεωρείται πια ως πρωτοποριακή και για ειδικά γούστα, ώστε να εξορίζεται σε ανοίγματα συναυλιών. Ούτε ατονική και δωδεκάφθογγη μουσική είναι πια κάτι το «παράξενο». Βέβαια εδώ την έπαιξαν δεύτερη, αλλά παρ’ όλα αυτά νομίζω πως η συναυλία θα ήταν πολύ καλύτερη αν παίζονταν το έργο του Λίγκετι στο δεύτερο μέρος. Βέβαια τότε ίσως είχαμε πρόβλημα χρόνου. Ίσως να ξεκίναγαν με Μπετόβεν και μετά στο 2ο μέρος να έπαιζαν Μότσαρτ και Λίγκετι. Ίσως να ήταν και κουρασμένοι, μιας και από το site τους φαίνεται πως την αμέσως προηγούμενη μέρα έπαιξαν στο Λουξεμβούργο και δυο μέρες προηγουμένως στις Βρυξέλες. Τέλος πάντων…

Αυτά.


Ετικέτες

buzz it!