Βόρειον Φως
Δύο πολύ ωραίες βραδυές μας χάρισε η Συμφωνική Ορχήστρα της Φιλανδικής Ραδιοφωνίας, στις 3 & 4/4/9, στο Μέγαρο. Υπό την διεύθυνση του πολύ καλού Sakari Oramo, και με διαφορετικό πρόγραμμα κάθε μέρα, μας ταξίδευσε από την περίοδο της κλασικής δημιουργίας μέχρι την σύγχρονη εποχή, δίνοντας την μεγαλύτερη βαρύτητα στον ύστερο ρομαντισμό.
Την Παρασκευή 3/4 ακούσαμε στο πρώτο μέρος το τρίτο κοντσέρτο για πιάνο του Προκόφιεφ, με τον Γιάννη Βακαρέλη, και στο δεύτερο την 3η συμφωνία του Μπρούκνερ.
Τον Βακαρέλη κάθε φορά που το ακούω μου αρέσει όλο και πιο πολύ. Ίσως δεν έχει την σπιρτάδα ενός νέου καλλιτέχνη αλλά δείχνει να ενσταλάζει στο παίξιμό του μεγάλη εμπειρία και αυτό το κάνει ιδιαίτερα ελκυστικό. Σίγουρα δεν είναι ο πιανίστας που θα σε καθηλώσει ούτε έχει λαμπερές στιγμές αλλά έχει κάτι το ιδιαίτερα … thoughtful στο παίξιμό του που εν τέλει σου μένει.
Από κοντά και η πολύ καλή ερμηνεία του Oramo και τις ορχήστρας του, που δεν θυμάμαι να την έχω ξανακούσει και σίγουρα δεν είχα δεί ποτέ ζωντανή. Ιδιαίτερα καλή ορχήστρα με μεστό ήχο στα έγχορδα και πολύ καλή γραμμή πνευστών. Μάλιστα πρώτη φορά είδα τόσες πολλές γυναίκες στα χάλκινα – στα κόρνα, στις τρομπέτες και στα τρομπόνια.
Η τεχνική της ορχήστρας στο πολύ ψηλό επίπεδο των μεγάλων ευρωπαϊκών ορχηστών. Επίπεδο απαραίτητο για να ερμηνεύσεις με αξιώσεις τις all dancing and singing συμφωνίες του Bruckner.
Την Παρασκευή 3/4 ακούσαμε στο πρώτο μέρος το τρίτο κοντσέρτο για πιάνο του Προκόφιεφ, με τον Γιάννη Βακαρέλη, και στο δεύτερο την 3η συμφωνία του Μπρούκνερ.
Τον Βακαρέλη κάθε φορά που το ακούω μου αρέσει όλο και πιο πολύ. Ίσως δεν έχει την σπιρτάδα ενός νέου καλλιτέχνη αλλά δείχνει να ενσταλάζει στο παίξιμό του μεγάλη εμπειρία και αυτό το κάνει ιδιαίτερα ελκυστικό. Σίγουρα δεν είναι ο πιανίστας που θα σε καθηλώσει ούτε έχει λαμπερές στιγμές αλλά έχει κάτι το ιδιαίτερα … thoughtful στο παίξιμό του που εν τέλει σου μένει.
Από κοντά και η πολύ καλή ερμηνεία του Oramo και τις ορχήστρας του, που δεν θυμάμαι να την έχω ξανακούσει και σίγουρα δεν είχα δεί ποτέ ζωντανή. Ιδιαίτερα καλή ορχήστρα με μεστό ήχο στα έγχορδα και πολύ καλή γραμμή πνευστών. Μάλιστα πρώτη φορά είδα τόσες πολλές γυναίκες στα χάλκινα – στα κόρνα, στις τρομπέτες και στα τρομπόνια.
Η τεχνική της ορχήστρας στο πολύ ψηλό επίπεδο των μεγάλων ευρωπαϊκών ορχηστών. Επίπεδο απαραίτητο για να ερμηνεύσεις με αξιώσεις τις all dancing and singing συμφωνίες του Bruckner.
Τυπικό παράδειγμα έργου που οι μουσικολόγοι θεωρούν αδύναμο και το κοινό βρίσκει θαυμάσιο, μας λέει για την 3η του Μπρούκνερ ο Διονύσης Μαλλούχος στο booklet της συναυλίας. Εγώ λοιπόν μιας και δεν είμαι μουσικολόγος το βρήκα θαυμάσιο :-) Και μάλιστα βρήκα και θαυμάσια την ερμηνεία του Sakari Oramo. Έτσι κι αλλιώς είμαι και fan των φανφαρών του Μπρούκνερ και αυτό το έργο μας τις έδωσε σε αφθονία. Εξαιρετική η ερμηνεία και highlight της βραδυάς το σκέρτζο που μου θύμισε πάρα πολύ το σκέρτζο της 9ης. Δηλ. μέχρι του σημείου που να μου φαίνετε πως της 9ης είναι rewriting του της 3ης.
Την δεύτερη μέρα είχαμε πιο ποικίλο πρόγραμμα. Στο πρώτο μέρος μας έπαιξαν το 1ο & 3o μέρος της Rosamunde του Schubert. Στη συνέχεια είχαμε πιο σύγχρονα ακούσματα με την 1η ραψωδία για κλαρινέτο και ορχήστρα του Debussy και το κοντσέρτο για κλαρινέτο και ορχήστρα του Jean Françaix. Και στα δύο σολίστας ήταν ο Σπύρος Μουρίκης. Το δεύτερο μέρος ήταν καθαρά φιλανδικό με την 5η του Jean Sibelius.
Νομίζω πως ο Μουρίκης επιβεβαίωσε γιατί θεωρείται σήμερα ο πληρέστερος κλαρινετίστας στην Ελλάδα. Ερμήνευσε με χαρακτηριστική άνεση ακόμα και τα πιο δύσκολα μέρη των έργων (και το κοντσέρτο του Françaix βρίθει τέτοιων) και βέβαια έδειξε να έχει μια συνολική άποψη για τη δομή και των χαρακτήρα των έργων. Αξιομνημόνευτες και οι δύο ερμηνείες.
Η 5η του Σιμπέλιους θαρρώ πως ήταν το flagship του διημέρου. Από τις πιο δημοφιλείς συμφωνίες του, ίσως και η δημοφιλέστερη, επιδεικνύει στο μέγιστο βαθμό τα ηχοχρώματα της ιδιαίτερης «φιλανδικής πατρίδας» - είναι άλλωστε ο πρωτεργάτης της φιλανδικής εθνικής σχολής. Εξαιρετική η ερμηνεία της ορχήστρας, ερμηνεία που ταιριάζει ιδιαίτερα σε χιονισμένα βόρεια τοπία (και τέτοια αίσθηση μου δημιούργησε - χωρίς βεβαίως να αρνούμαι πως ήμουν more or less biased για κάτι τέτοιο). Πολύ όμορφα τα ηχοχρώματα που δημιούργησε και πολύ ιδιαίτερες οι παρεμβάσεις των ξύλινων και τα σαλπίσματα των χάλκινων. Εν τέλει η ορχήστα και ο μαέστρος της μας άφησαν με τις καλύτερες των εντυπώσεων.
Μπίζαραν και τις δύο βραδυές, την πρώτη μέρα με το 2ο μέρος από τη Rosamunde και την δεύτερη με κάτι από Σιμπέλιους (το οποίο αδυνατώ να θυμηθώ).
Αυτά.
Την δεύτερη μέρα είχαμε πιο ποικίλο πρόγραμμα. Στο πρώτο μέρος μας έπαιξαν το 1ο & 3o μέρος της Rosamunde του Schubert. Στη συνέχεια είχαμε πιο σύγχρονα ακούσματα με την 1η ραψωδία για κλαρινέτο και ορχήστρα του Debussy και το κοντσέρτο για κλαρινέτο και ορχήστρα του Jean Françaix. Και στα δύο σολίστας ήταν ο Σπύρος Μουρίκης. Το δεύτερο μέρος ήταν καθαρά φιλανδικό με την 5η του Jean Sibelius.
Νομίζω πως ο Μουρίκης επιβεβαίωσε γιατί θεωρείται σήμερα ο πληρέστερος κλαρινετίστας στην Ελλάδα. Ερμήνευσε με χαρακτηριστική άνεση ακόμα και τα πιο δύσκολα μέρη των έργων (και το κοντσέρτο του Françaix βρίθει τέτοιων) και βέβαια έδειξε να έχει μια συνολική άποψη για τη δομή και των χαρακτήρα των έργων. Αξιομνημόνευτες και οι δύο ερμηνείες.
Η 5η του Σιμπέλιους θαρρώ πως ήταν το flagship του διημέρου. Από τις πιο δημοφιλείς συμφωνίες του, ίσως και η δημοφιλέστερη, επιδεικνύει στο μέγιστο βαθμό τα ηχοχρώματα της ιδιαίτερης «φιλανδικής πατρίδας» - είναι άλλωστε ο πρωτεργάτης της φιλανδικής εθνικής σχολής. Εξαιρετική η ερμηνεία της ορχήστρας, ερμηνεία που ταιριάζει ιδιαίτερα σε χιονισμένα βόρεια τοπία (και τέτοια αίσθηση μου δημιούργησε - χωρίς βεβαίως να αρνούμαι πως ήμουν more or less biased για κάτι τέτοιο). Πολύ όμορφα τα ηχοχρώματα που δημιούργησε και πολύ ιδιαίτερες οι παρεμβάσεις των ξύλινων και τα σαλπίσματα των χάλκινων. Εν τέλει η ορχήστα και ο μαέστρος της μας άφησαν με τις καλύτερες των εντυπώσεων.
Μπίζαραν και τις δύο βραδυές, την πρώτη μέρα με το 2ο μέρος από τη Rosamunde και την δεύτερη με κάτι από Σιμπέλιους (το οποίο αδυνατώ να θυμηθώ).
Αυτά.
Ετικέτες concert
posted by spiretos72 at 19:39
2 Comments:
Bruckner και Sibelius 3η και 5η. Εξαιρετικά έργα.
Η 3η του Bruckner ήταν στην ουσία η αρχή αυτού που θεωρούμε "Bruckner". Θυμάμαι ένα άλμπουμ βινυλίου με αυτή την συμφωνία όπου είχε ένα τοπίο με καταρράκτη. Στις σημειώσεις έγραφαν ότι υπήρχε ένας συμβολισμός, καθότι η 3η ήταν ο "καταράκτης" (torrent) που ξεκίνησε η μουσική του Bruckner.
Ενδιαφέρον αυτό που λες για τον Bruckner περί 3ης και 9ης. Στην ουσία η αρχή και το τέλος του συμφωνικού ιδιώματος του.
Η 5η είναι απόλυτης μουσικής ακμής του Sibelius, παρόλο που εγώ προσωπικά έχω μια ιδιαίτερη συμπάθεια προς την "εσωστρεφή" του 4η. Έχω την αίσθηση ότι σε αυτό το έργο βγαίνει "όλος" ο Sibelius και όποτε το ακούω πάντα κάτι καινούργιο βρίσκω. Ανεξάντλητο έργο (τεράστιος και ο Sibelius φυσικά).
Ωραίο και αυτό για κοινό και μουσικολόγους. Αρχίζω και πιστεύω ότι τελικά οι μουσικοί και οι μουσικολόγοι όλο και πιο λιγότερο απολαμβάνουν την μουσική σε σχέση με το κοινό (μπουχτήζουν θα έλεγα) για αυτό ίσως να υπάρχουν κάποια "gaps" μεταξύ των. Με το κοινό φυσικά κα εγώ. Προσφάτως διάβασα και το εξής χαριτωμένο: "WRITING ABOUT MUSIC IS LIKE DANCING ABOUT ARCHITECTURE." Πολύ με ήρεσεν ;-)
Όσο για τις Βόρειες ορχήστρες έχω την αίσθηση ότι είναι η πιο Μεσογειακές" ορχήστρες. Δηλαδή εμείς είμαστε φωνακλάδες, τσαμπουκάδες, επαρμένοι, γεμάτοι ένταση αλλά όταν πρόκειται να κάνουμε την δουλεία μας εντελώς υποτονικοί, ανεύθυνοι, χαλαροί και δίχως ενδιαφέρον. Το αντίθετο για τους Σκανδιναβούς. Εσύ spiretos τι πιστεύεις;
To “writing about music….” το έχω διαβάσει κι εγώ Νομίζω πως το έχει πει ο ελβις κοστέλο.
Νομίζω πως more or less ο χαρακτήρας μιας ορχήστρας είναι άμεσα εξαρτώμενος από τον χαρακτήρα της κοινότητας (δηλ. του λαού) που την δημιούργησε. Το ποιο είναι το καλύτερο μοντέλο τόσο στη μουσική όσο και στην γενικότερη κουλτούρα και way-of-living είναι νομίζω προφανές. Πήγαινε μια βόλτα σε μια τυπική γειτονιά της Αθήνας ή της Νάπολης και μια στη Στοκχόλμη ή στο Αμβούργο και νομίζω πως τα συμπεράσματα που θα βγάλεις θα είναι σαφέστατα.
Τώρα βέβαια το τι σημαίνει «μεσογειακό ταπεραμέντο» σηκώνει πολύ κουβέντα. Από την μια έχουμε την νότια Γαλλία και Ισπανία και από την άλλη την Αίγυπτο. Πάντως στην τυπική του έκφανση είναι σίγουρα εντοπισμένο (φωνακλάδες, τσαμπουκάδες, επαρμένοι, γεμάτοι ένταση as you said) αλλά δεν νομίζω πως οφείλετε σε τοπικά-γεωγραφικά χαρακτηριστικά. Νομίζω πως οφείλετε περισσότερο σε κάποια χαρακτηριστικά που κάποια στιγμή στο παρελθόν δαρβινικώς επικράτησαν και η οικονομική και κοινωνική υπανάπτυξη των λαών της μεσογείου έχει σαν συνέπεια να επιλέγονται συνεχώς και να επιζούν. Πάντως τώρα που το έφερες στην επιφάνεια μου κίνησες την περιέργεια γιατί οι μεσογειακοί λαοί να έχεουν τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά… Θα κάνω λίγο googling κάποια στιγμή
Δημοσίευση σχολίου
<< Home