Θαΐς

Την Τρίτη 10-3-9 παρακολούθησα την Θαΐδα του Massenet στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (73). Μια πολύ καλή παραγωγή (παραγωγή του ΟΜΜΑ), που όμως δεν με ενθουσίασε. Η παραγωγή τα είχε όλα στη σωστή δόση και σε υψηλή ποιότητα, όμως το αποτέλεσμα ήταν κάπως άψυχο. Ήταν σαν να φτιάξαμε ένα φαγητό με άριστα υλικά, πολύ καλά κουζινικά σκεύη, να ακολουθήσαμε την συνταγή με ευλάβεια όμως το αποτέλεσμα να μην είναι τόσο καλό όσο θα έπρεπε.

Μια από τις περιπτώσεις που φαίνεται καθαρά η διαφορά του live performance από την αναπαραγωγή ή την αναμετάδοση. Και μια πολύ καλή απόδειξη του γιατί η ζωντανή παρακολούθηση μιας όπερας είναι μοναδική. Γιατί το γεγονός πως η παράσταση απέτυχε να περάσει τα vibrations της στο κοινό, μόνο being on site μπορείς να το καταλάβεις.

Well, η παράσταση είχε αρκετά εύστοχα μεταφερθεί από την Αίγυπτο του 4ου μ.Χ. αιώνα στην εποχή του μεσοπολέμου. Πολύ όμορφα η ανάπλαση του χώρου (και χρόνου) και τα κοστούμια – ιδιαίτερα τα κοστούμια της Θαΐδος ήταν σούπερ! Πολύ πετυχημένη η ιδέα που μετάτρεψε την Θαΐδα σε ηθοποιό του βωβού κινηματογράφου. Η ιδέα υποβάλλονταν πολύ ταιριαστά με σκηνές της ταινίας La Passion de Jeanne d' Arc του Carl Dreyer, που προβάλλονταν στο πίσω μέρος της σκηνής και επίσης από την αρχή της 3ης πράξης όπου αναπαρίστατο επί σκηνής ένα γύρισμα.

Επιπροσθέτως, η παράσταση είχε εξαιρετικά σκηνικά, πολύ καλή σκηνοθετική σύλληψη και μερικά πολύ εντυπωσιακά σκηνικά ευρήματα που συντέλεσαν σε μερικές σκηνές μεγάλης ομορφιάς. Οι παγωμένες σκηνές του πλήθους με τις οποίες άρχιζε κάθε πράξη ήταν ιδιαίτερα καλές. Πολύ μου άρεσε επίσης ο δυνατός κρότος που περίμεναν για να ξεπαγώσει η σκηνή (στην 1η πράξη το φλας ενός φωτογράφου, στην 2η μια κλακέτα σκηνοθέτη). Όλες οι σκηνές πλήθους ήταν πολύ καλές με αποκορύφωμα την σκηνή της δεύτερης πράξης με τις Μυρτάλη και Κροβύλη να χορεύουν πάνω σε ένα τραπέζι και τον Νικία να σκορπάει λεφτά στον αέρα. Το visual part ήταν γενικώς top ποιότητας. Ίσως να ήταν λίγο βάρβαροι οι φωτισμοί για τα φτωχά μου ματάκια αλλά overall το θέαμα ήταν χάρμα ειδέσθε.

Η παράσταση έτυχε επίσης πολύ καλών πρωταγωνιστών. Ιδιαίτερη η Marlis Petersen ως Θαΐδα – άλλωστε στον δικό της ρόλο στηρίζετε ουσιαστικά η παράσταση. Έτρεξε, χόρεψε, χτυπήθηκε και τραγούδησε πολύ καλά. Εντυπωσιακός ο τρόπος που επεδείκνυε την τεχνική της πηδώντας απότομα από το φορτίσσιμο στο πιανίσιμο. Μελωδικότατη, ήταν μια απόλαυση να την παρακολουθείς, ιδιαίτερα στις poser φάσεις της με την Αθαναήλ στην 1η & 2η πράξεις, όταν ήταν απαστράπτουσα ειδωλολάτρις. Είχε βέβαια και κάποιες στιγμές που δεν μου πολυάρεσαν – συγκεκριμένα στην αρχή της δεύτερης πράξης όταν χτυπιόνταν με τα υπαρξιακά της. Περισσότερο σαν ατσούμπαλες χορευτικές κινήσεις μου φάνηκε αυτό που έκανε.

Κοντά της ο Anthony Michaels-Moore ως Αθαναήλ, βέβαια δεν στάθηκε στο ύψος της αλλά σίγουρα ήταν πολύ καλός. Πολύ καλή η ερμηνεία του αλλά κάπως… ακαδημαϊκή να την πω; Λίγο άψυχη; Σε σημεία ήταν πολύ καλός σε άλλα μου φαίνονταν κάπως αποστασιοποιημένος.

Πολύ καλοί ήταν και οι Κυριακίδου, Καθαρίου, Καραγιάννη και Κορωναίος ως Κροβύλη, Μυρτάλη, Αυλητρίδα και Νικίας, αντιστοίχως. Βέβαια, εκτός ίσως του Νικία, οι ρόλοι τους ήταν αρκετά μικροί, ωστόσο όπου έπαιξαν ήταν πολύ καλοί.

Αυτό που δεν μου άρεσε στην παράσταση τελικά έχει να κάνει μάλλον με τον ήχο. Εντάξει δεν είναι και όπερα που βρίθει ηχητικών εκρήξεων, ούτε έντονη δυναμική και πολύ low entropy μελωδική γραμμή είχε, όμως κάθε φορά δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι πως λίγη ενίσχυση στον ήχο δεν θα ήταν άσχημη ιδέα. Το όλο ηχητικό μέρος ήταν κάπως υποτονικό. Λίγο το πιτ που βρίσκεται στο κέντρο της γης, λίγο η μέτρια ακουστική της αίθουσας νομίζω πως έπνιξαν αρκετά τον ήχο. Μα τι πρόβλημα έχει αυτή η αίθουσα τελικά; Μήπως δεν ανακλά τίποτα πίσω; Λες και υπήρχε κάποιος sound sucker που «φρόντιζε» συνεχώς για τα αυτιά μας :-)

Όσον αφορά την ορχήστρα, αν εξαιρέσει κανείς την ένταση, θα έλεγα πως η ερμηνεία της Ορχήστρας των Χρωμάτων ήταν πολύ καλή. Ομολογώ πως ούτε η όπερα ούτε η ορχήστρα μου είναι οικείες, πάντως δεν θα δίσταζα να αποδώσω στον μαέστρο την απόδοση της ορχήστρας, μιας και το επίπεδο των ελληνικών συνόλων είναι λίγο-πολύ γνωστό. Πιθανόν βέβαια να σφάλλω σε αυτή μου την γενίκευση.

Επίσης να πω πως αυτοί οι μουσικοί της Ορχήστρας των Χρωμάτων πρέπει να είναι τελείως χάπατοι. Καλά δεν πήραν χαμπάρι πως ολόκληρη η 2η σκηνή της 3ης πράξης παραλήφθηκε; Πως επέτρεψαν αδιαμαρτύρητα τέτοια παραποίηση στο λιμπρέτο; Δεν έβγαλαν ούτε μια ανακοίνωση ούτε μια διαμαρτυρία, τίποτα! Αφήστε δε το φιλί που πήγε να δώσει ο Αθαναήλ (ένας άνθρωπος ενδεδυμένος το σχήμα του Θεού) στην Θαΐδα (μια … ελευθέρων ηθών, to say the least)! Πως το κατάπιαν αυτό! Πότε θα μπεί κάποιο όριο επιτέλους στην αυθαιρεσία των καλλιτεχνών! Μας βλέπουν και παιδιά! Πλήρης κατάπτωση των ηθών, τι να πει κανείς….

Αυτά. Εν κατακλείδει μια μάλλον άνιση παράσταση, με ένα πολύ καλό οπτικό μέρος και ένα υποτονικό ηχητικό. Δεν λέω πως ήταν _απολύτως_ υποτονικό το μουσικό μέρος. Όμως υστερούσε αισθητά σε σχέση με το οπτικό.

Οι κυριότεροι συντελεστές:

Μουσική Διεύθυνση Michel Plasson, Σκηνοθεσία Arnaud Bernard, Σκηνικά Νίκος Πετρόπουλος, Κοστούμια Carla Ricotti, Φωτισμοί Vinicio Cheli, Θαΐς Marlis Petersen, Αθαναήλ Anthony Michaels-Moore, Νικίας Αντώνης Κορωναίος, Παλαίμων Χριστόφορος Σταμπόγλης, Ηγουμένη Αλμπίνα Αλεξάνδρα Παπατζιάκου, Κροβύλη Ειρήνη Κυριακίδου, Αυλητρίδα Βασιλική Καραγιάννη, Μυρτάλη Αγγελική Καθαρίου, Χορεύτρια Giulia Condulmari

Πλουσιότατο φωτογραφικό ρεπορταζ, όπως πάντα στου Πάρσιφαλ.