Λεωνίδας Καβάκος & Καμεράτα του Salzburg

Μια πολύ ωραία συναυλία παρακολουθήσαμε την περασμένη Πέμπτη 12-2-8, στο Μέγαρο (82). Συγκεκριμένα ακούσαμε την Καμεράτα του Σαλτσμπουργκ, υπό την διεύθυνση του Λεωνίδα Καβάκου, και ήταν πολύ καλύτερα απ’ όσο περίμενα.

Είχα πρωτοακούσει την Καμεράτα του Σαλτσμουργκ με τον Καβάκο πριν 4-5 χρόνια περίπου πάλι στο Μέγαρο και δεν είχα εντυπωσιαστεί. Θυμάμαι ένα κοντσέρτο του Beethoven που ο Καβάκος διεύθυνε και ταυτόχρονα είχε και το ρόλο του σολίστ, που μου είχε φανεί λίγο παρατραβηγμένο. Εν γένει η τότε εμφάνιση δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Σήμερα όμως φαίνεται πως ο Καβάκος τότε έψαχνε ακόμη το δρόμο του.

Στην φετινή του εμφάνιση ήταν μεταμορφωμένος. Πολύ πιο ώριμος, με στιβαρή άποψη, που την επικοινωνούσε φαινομενικά άκοπα πρώτα-πρώτα στην ορχήστρα και κατόπιν στο ακροατήριό του. Ίσως το ύφος του να έμοιαζε λίγο κοφτό και απότομο, να ταιριάζει σε μερικούς περισσότερο σε Μπετόβεν παρά σε Μότσαρτ που τον έχουμε συνδυάσει με πιο μελωδικές ερμηνείες, αλλά εμένα μου άρεσε πολύ.

Ο ήχος Καμεράτας ήταν επίσης πολύ καλός, συγκρινόμενος σε επίπεδο και ποιότητα με τις κορυφαίες ορχήστρες του κόσμου (πράγμα που άλλωστε μάλλον είναι). Εξαιρετικά έγχορδα, που ιδιαιτέρα στο δεύτερο μέρος – στην Σκωτική του Μέντελσον – ήταν εντυπωσιακά. Γέμιζαν την αίθουσα με τρόπο που νόμιζες πως άκουγες full-blown ορχήστρα.

Τα πνευστά ήταν επίσης σε πολύ ψηλό επίπεδο. Απ΄ότι παρατήρησα τα χάλκινα (τρομπέτες και κόρνα) ήταν όργανα εποχής – ομολογώ δεν πρόσεξα τα ξύλινα. Εξαιρετικά τα κόρνα, σχεδόν σε κάθε σημείο που έπαιζαν (αν και στο δεύτερο μέρος της συμφωνίας του Μόζαρτ ακούστηκε κάποιο λίγο άτσαλα). Εν γένει ο ήχος τον χάλκινων εποχής με τον μελωμένο γλυκύ ήχο με τις πολλές αρμονικές είναι πραγματική απόλαυση, ιδιαίτερα από τέτοιου υψηλού επιπέδου μουσικούς. Βέβαια είναι αρκετά πιο δύσκολα στο παίξιμό τους, αλλά σε αποζημιώνουν με το παραπάνω. Πολύ πιο συναρπαστικός ο ήχος μιας μπαρόκ τρομπέτας από τον ανοξείδωτο ήχο των σύγχρονων in Do που νομίζεις πως ο ήχος τους βγαίνει από συνθεσάιζερ.

Και βέβαια η τεχνική της ορχήστρα ήταν απαράμιλλη: άψογος συντονισμός, τόσο χρονικά όσο και μελωδικά, μεγάλη ευελιξία στο χειρισμό της δυναμικής κλπ, κλπ.

Εν κατακλείδει μια πολύ ωραία συναυλία, που για μένα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη

Μας έπαιξαν:

Α’ Μέρος

Wolfgang Amadeus Mozart Συμφωνία αρ. 36 σε ντο μείζονα, KV 425, «Λιντς»
Joseph Haydn Συμφωνία αρ. 104, «του Λονδίνου»

Β' Μέρος

Felix Mendelssohn-Bartholdy Συμφωνία αρ. 3 σε λα ελάσσονα, έργο 56, «Σκωτική»

Αυτά.

Han-Na Chang

Μια αρκετά καλή βραδυά υπήρξε η του Σαβάτου, 9-2-8, στο Μέγαρο (71). Ακούσαμε την Καμεράτα υπό τον Christopher Warren-Green, μαζί με την πολύ καλή Han-Na Chang, σε τρία κοντσέρτα για τσέλο του Βιβάλντι. Μας έπαιξαν:

Α’ Μέρος

Michael Tippett: Little Music

Antonio Vivaldi: Κοντσέρτο για βιολοντσέλο σε λα ελάσσονα RV 418, Κοντσέρτο για βιολοντσέλο σε ντο μείζονα RV 400

Β’ Μέρος

Antonio Vivaldi: Κοντσέρτο για βιολοντσέλο σε σι ελάσσονα RV 424

Charles Hubert Parry: Μια αγγλική σουίτα

Αδιάφορα ξεκίνησε η Καμεράτα με την Μικρή Μουσική. Θα έλεγα πως πολύ λίγο μου κράτησε το ενδιαφέρον. Προβληματίστηκα για το αν έφταιγε το έργο ή η ανάγνωση του Warren-Green, αλλά δεν κατέληξα. Μάλλον η αλήθεια πρέπει να βρίσκεται κάπου στη μέση :-) Overall νομίζω το πιο αδύνατο μέρος της βραδυάς. Μάλιστα σκεφτόμουν γιατί να μην παρουσιάζονται έργα ελλήνων συνθετών (πχ. πόσες φορές έχει παίξει η Καμεράτα την Ανατολίτικη του Μάντζαρου;) και να πρέπει να βυθιζόμαστε στην αδιαφορία.

Anyway…

Ήλθε στη συνέχεια η Han-Na Chang και σκόρπισε τις όποιες δυσάρεστες σκέψεις και προβληματισμούς. Από τις πιο διάσημες τσελίστες του καιρού μας, θαρρώ πως επιβεβαίωσε με το παραπάνω την καλή της φήμη. Έβγαλε τον καλύτερό της εαυτό και στα τρία έργα και άφησε την προσωπική της σφραγίδα με το συναισθηματικό της παίξιμο. Πολύ καλή και σαν σκηνική παρουσία, έκλεινε τα μάτια και έπαιζε με έναν εκστατικό τρόπο λες και αποκόβονταν ψυχή τε και σώματι από τον περίγυρο και υπήρχε μόνο για τη μουσική. Πολύ καλό και το δέσιμο και γενικά ο διάλογος με την ορχήστρα, σημείο το οποίο το φοβόμουν λίγο αλλά ήταν πολύ καλοί (σολίστας & ορχήστρα).

Μας έριξε λίγο η Καμεράτα μετά, αλλά ευτυχώς όχι πολύ. Μας έπαιξαν την Αγγλική Σουίτα του Charles Hubert Parry. Έργο αρκετά ενδιαφέρον το οποίο μας κράτησε πολύ περισσότερο από την Μικρή Μουσική που άνοιξε την συναυλία. Να σημειώσω το πολύ ενδιαφέρον φινάλε και τον πολύ όμορφο τρόπο που το απέδωσε ο Warren-Green και η Καμεράτα.

Αυτά.

Το Γκαλά Υποτρόφων

Ένα πολύ ωραίο γκαλά όπερας των υποτρόφων «Μαρία Κάλλας» & «Αλεξάνδρα Τριάντη» παρακολουθήσαμε την Παρασκευή που μας πέρασε (8-2-8), στο Μέγαρο (79). Ήταν μια καλή ευκαιρία να παρακολουθήσουμε σε ένα session τον ανθό της τελευταία ελληνικής λυρικής παραγωγής. Και δεν νομίζω πως απογοητευτήκαμε. Θα έλεγα μάλιστα πως εκ των υστέρων θα ήταν καλύτερη επιλογή να πήγαινα και στην δεύτερη μέρα (αλλά είχα ήδη βγάλει εισιτήρια για την Han-Na Chang).

Εκτός από την πολύ καλή απόδοση των καλλιτεχνών, μου άρεσε πολύ και η παρουσίαση που έκανε ο Βαγγέλης Χατζησίμος. Αρκετά θεατρικός και με πολύ όμορφο τρόπο έκανε την εισαγωγή και γεφύρωνε τις όπερες. Ο Χατζησίμος βέβαια δεν είναι νέος καλλιτέχνης, αλλά συμπεριλήφθηκε στο crew – μαζί με τον Γιάννη Χριστόπουλο – υποθέτω λόγω έλλειψης νέου αίματος. Βέβαια δεν κατάλαβα πως ο Δημήτρης Πλατανιάς και η Ελένη Λιώνα θεωρούνται νέο αίμα και ο Χριστόπουλος παλιό, αλλά έτσι δηλώθηκαν.

Δεν υπήρχε ορχήστρα, μόνο συνοδεία πιάνου από τον Δημήτρη Γιατρά. Υπήρχε ένα σκηνικό κοινό για όλες τις όπερες, μια μεταλλική γέφυρα με δύο σκάλες δεξιά και αριστερά. Εύκολα θα μπορούσε την φανταστεί κανείς και για είσοδο κάποιου παλάτσου.

4 ήταν οι όπερες που μας παρουσίασαν, δύο σε κάθε μέρος:

Α’ Μερος

Ο Κουρέας Της Σεβίλλης
Φίγκαρο Διονύσης Σούρμπης, Ροζίνα Κατερίνα Ρούσσου, δον Μπαζίλιο Τάσος Αποστόλου

Λουτσία ντι Λάμερμουρ
Λουτσία Λουκία Σπανάκη, Εντγκάντο Δήμος Φλεμοτόμος, Ραϊμόντο Τάσος Αποστόλου


Β΄Μέρος

Ριγκολέττο
Ριγκολέττο Δημήτρης Πλατανιάς, Τζίλντα Ειρήνη Κυριακίδου, Δούκας Γιάννης Χριστόπουλος, Μανταλένα/Τζοβάννα Ελένη Λιώνα

Η Δύναμις του Πεπρωμένου
Λεονόρα Σήλια Κοστέα, Αλβάρο Βαγγέλης Χατζησίμος, Πρετσιοσίλλα Ελένη Λιώνα, Κάρλο Διονύσης Σούρμπης, πάντρε Γκουαρντιάνο Τάσος Αποστόλου

Η παράσταση άρχισε πολύ όμορφα με τον Σούρμπη να είναι αρκετά εντυπωσιακός στην καβατίνα του Φίγκαρο από την Α’ πράξη. Ωραία φωνή, δυνατή και αψεγάδιαστη, γεμάτη αυτοπεποίθηση , ήταν ένα ευχάριστο αρχικό ξάφνιασμα. Βέβαια έδειξε να έχει κάποιες τεχνικές δυσκολίες σε μερικά στολίσματα, αλλά εν γένει ήταν πολύ καλός. Πολύ ωραία η Ρούσσου ως Ροζίνα. Δεν έχει καμμιά μεγάλη φωνή, αλλά είχε πολύ καλή σκηνική παρουσία και τραγούδησε άψογα. Εντυπωσιάστηκα επίσης και από τον Τάσο Αποστόλου. Πολύ καλός μπάσος!.

Η δεύτερη όπερα που παρουσιάστηκε ήταν η Lucia. Ξεκίνησαν με ένα ντουέτο της Λουτσία και του Εντγκάντο (το φινάλε της Α’ πράξης) και στην συνέχεια ακούσαμε την άρα του Ραϊμόντο από την Γ’ Πράξη. Πολύ καλοί οι Δήμος Φλεμοτόμος (έχει παράδοση η Ζάκυνθος στους τραγουδιστές :-) και Τάσος Αποστόλου, ως Εντγκάντο και Ραϊμόντο αντίστοιχα.

Στη διάλεξαν να παρουσιάσουν την περίφημη σκηνή της τρέλλας. Δεν μου φάνηκε η πιο κατάλληλη επιλογή. Αρκετά καλή η Λουκία Σπανάκη (την είχα δει προσφάτως στην Μποέμ και επιβεβαίωσε την καλή εντύπωση που είχα σχηματίσει), αλλά νομίζω πως σε αρκετά σημεία έφθασε στα όριά της και φάνηκε αυτό. Νομίζω πως παραήταν απαιτητικός ο ρόλος, δεν μου φάνηκε να το έχει.

Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με τον Ριγκολέττο. Πειστικότατος ο Δημήτρης Πλατανιάς ως Ριγκολέττο. Κούτσαινε πολύ ωραία και τραγούδησε επίσης πολύ καλά. Εξαιρετικός ο Γιάννης Χριστόπουλος ως Δούκας. Νομίζω πως το La donna e mobile ήταν η κορυφαία στιγμή του Ριγκολέττου. Κάπως λίγη μου φάνηκε η Κυριακίδου, ως Τζίλντα. Βρήκα το Caro nome υποτονικό, όπως και όλη της την παρουσία, εν γένει. Το περίφημο κουαρτέτο της Γ’ Πράξης (Bella figlia dell’ amore…) ήταν λίγο μέτριο – βέβαια είναι πολυτραγουδισμένο κομμάτι, οπότε και τα expectations είναι πολύ υψηλά.

Η παράσταση έκλεισε με την Δύναμη του Πεπρωμένου. Αρκετά καλή η Κοστέα ως Λεονώρα, αλλά νομίζω πως η παρουσία του Χατζησίμου ήταν η πιο έντονη. Αν και υποστηρικτικός τρόπον τινά ο ρόλος του (τουλάχιστον στις σκηνές που είδαμε) νομίζω πως ήταν ο καλύτερος. Ο Σούρμπης τραγούδησε με τον ίδιο ενθουσιασμό που τραγούδησε και τον Φίγκαρο στην αρχή. Η Ελένη Λιώνα δεν μου πολύ-άρεσε (σε καμμιά στιγμή θα έλεγα).Τώρα που πέρασαν και 4-5 μέρες από την ημέρα της παράστασης, νομίζω πως αυτή ήταν η όπερα που μου έμεινε λιγότερο στη μνήμη (παίζει και το ότι ήμουν αρκετά κουρασμένος).

And last but not leaστ να πούμε πως η μουσική και η φωνητική προετοιμασία ήταν έργο της Ζανέτ Πηλού.

Εν γένει λοιπόν, μια πολύ ωραία παράσταση που νομίζω πως όσοι την παρακολούθησαν την καταχάρηκαν. Μακάρι να γίνονταν πιο συχνά.

Αυτά.

Il Nome!

Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε βρέθηκα στην Θεσσαλονίκη, οπότε θεώρησα καλή ιδέα να δω την πρεμιέρα του Edipo Re – Pagliacci (Βασιλιάς Οιδίπους & Παλιάτσοι), που ανέβηκε από την Όπερα Θεσ/νίκης. Έτσι το Σάββατο που μας πέρασε, 2-2-8, βρέθηκα στην αίθουσα της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών και παρακολούθησα την παράσταση (68).

Συνήθως οι Παλιάτσοι, όπως τόνισε και στην εισαγωγή του ο κ. Γεώργιος - Ιούλιος Παπαδόπουλος, παρουσιάζονται με την Καβαλαρία Ρουστικάνα, μιας και πρόκειται για δύο μονόπρακτα χαρακτηριστικά του Βερισμού. Ωστόσο η Όπερα Θεσ/νίκης διάλεξε να τους δέσει με ένα άλλο μονόπρακτο του Leoncavallo, τον Edipo Re. Ο συνεκτικός ιστός των δύο όπερων σε αυτή την περίπτωση, μας είπε ο κ. Παπαδόπουλος, είναι η εναγώνια αναζήτηση του ονόματος: του δολοφόνου του Λάϊου στο πρώτο μέρος και του εραστή της Neda, στο δεύτερο.

Το πρώτο μέρος το βρήκα μετριότατο. Στην σκηνή κυριαρχούσαν δύο τεράστια θραύσματα αγαλμάτων, ένα πόδι και ένα χέρι (να μην πω εδώ πως δεν αναρωτήθηκα μήπως μετέφεραν κομμάτια σκηνικών από αλλού :-). Ο Οιδίπους ήταν σκαρφαλωμένος πάνω στο πόδι (λίγο αστείο μου φάνηκε αυτό – σοβαροφανές το βρήκα) και νόμιζα πως δεν θα κατέβει ποτέ. Εν γένει η όλη σκηνοθετική προσέγγιση ήταν ... όχι καλή. Οι καλλιτέχνες ήταν θαρρείς πακτωμένοι, ή κινιούνταν εκπληκτικά αργά. Προφανώς για να δώσουν έμφαση και μεγαλοπρέπεια, αλλά το αποτέλεσμα κάθε άλλο παρά το πετύχαινε. Σε κάποια στιγμή σκέφτηκα πως άμα ήταν να κάνουν τέτοια προσέγγιση ας την ανέβαζαν κοντσερτάλλε. Ποιο φτηνά θα τους έρχονταν και καλύτερα θα το εισπράτταμε. Θα έλεγα λοιπόν πως σκηνοθετικά ατύχησε ο Οιδίποδας. Ανέμπνευστη προσέγγιση.

Ωστόσο είχε και τα καλά του σημεία. Ο Fernando Alvarez τραγούδησε αρκετά καλά. Ιδιαίτερα στις τελευταίες στιγμές της έντασης έβγαλε έναν Οιδίποδα που έπειθε πως υποφέρει. Η Σοφία Βογιατζόγλου – Μητροπούλου ως Ιοκάστη, τραγούδησε πολύ καλά τον ρόλο της συζύγου/μητέρας. Ο Πέτρος Μαγουλάς ως Τειρεσίας και ο Βασίλης Τσανακτσίδης μου άρεσαν επίσης πολύ. Γενικώς όλοι τραγούδησαν αρκετά καλά, και ήταν κρίμα που έτυχαν σε ένα τέτοιο μέτριο ανέβασμα.

Αρκετά διαφορετικό το δεύτερο μέρος. Πολύ πιο ζωντανό και με προσέγγιση που μπορεί να μην ήταν σούπερ, αλλά τουλάχιστον έδειχνε πως κάποιος καλλιτεχνικός προβληματισμός έλαβε χώρα. Η σκηνή παρίστανε υποθέτω την πλατεία του χωριού και στο βάθος υπήρχε μια οθόνη ως understatement του concept του τοπικού σινεμά στην πλατεία του χωριού. Εκεί προβάλλονταν επίσης σκηνές-πρόσωπα-κλπ που υποδήλωναν και τόνιζαν τα δρώμενα στο foreground. Αρκετά καλό εύρημα. Αρκετά καλοί και οι τραγουδιστές. Πολύ καλός ο Canio του Nikolay Baskov (τραγούδησε ένα πολύ όμορφο Ridi Pagliaccio) καθώς και ο Tonio του Δημήτρη Τηλιακού. Πολύ πειστική επίσης η Nedda της Όλγα Ξανθοπούλου.

Αρκετά μέτρια μου φάνηκε η μουσική απόδοση. Με αρκετά προβλήματα συντονισμού τόσο η ορχήστρα του Δήμου όσο και η χορωδία. Επίσης αρκετά προβλήματα στα μπασίματα, ιδιαίτερα από τα χάλκινα (αμφιβάλω αν η τρομπέτα κατάφερε να κάνει ένα μπάσιμο της προκοπής στους Παλιάτσους). Σίγουρα δεν περίμενα να ακούσα την φιλαρμονική της Βιέννης, αλλά μου φάνηκε να ήθελε δουλίτσα ακόμη.

Εν κατακλείδει, μια αρκετά άνιση παράσταση. Ένα μετριότατο πρώτο μέρος ακολουθήθηκε από ένα αρκετά καλό δεύτερο.

Οι κυριότεροι συντελεστές:


Μουσική Διεύθυνση Ερρίκος Φρεζής, Σκηνοθεσία Αλέξανδρος Ευκλείδης, Σκηνικά Σωτήρης Στέλιος, Κοστούμια Αλεξία Θεοδωράκη, Φωτισμοί Αλέκος Αναστασίου, Βασιλιάς Οιδίποδας Fernando Alvarez, Ιοκάστη Σοφία Βογιατζόγλου – Μητροπούλου, Κρέων Δημήτρης Πακσόγλου, Τειρεσίας Πέτρος Μαγουλάς, Βοσκός Παναγιώτης Μανιάτης, Κορίνθιος Βασίλης Τσανακτσίδης, Canio Nikolay Baskov, Nedda Όλγα Ξανθοπούλου, Tonio Δημήτρης Τηλιακός, Silvio Piero Guarnera, Peppe Παναγιώτης Μανιάτης

Deutsches Symphonie-Orchester

Μια εξαιρετική συναυλία παρακολούθησα την Δευτέρα (28-1-8) το βράδυ, στο Μέγαρο (85). Η Deutsches Symphonie-Orchester υπό τον Brad Lubman, μας χάρισε μια απολαυστική συνεδρία σύγχρονης μουσικής. Η DSO είναι η δεύτερη μεγάλη ορχήστρα του Βερολίνου (αν δεν κάνω λάθος) και είναι από τις πιο γνωστές γερμανικές ορχήστρες. Αν και μικρής ηλικίας, ιδρύθηκε το ’46, έχει σε μεγάλο βαθμό όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που κάνουν τις Γερμανικές Ορχήστρες τόσο ξεχωριστές.

Ξεκίνησαν με την Μουσική του Φοίνικα του Γιάννη Χρήστου. Το μόνο έργο που είχα ξανακούσει νομίζω. Εξερευνητική εισαγωγή, μου δόθηκε η αίσθηση πως όλοι (ορχήστρα και ακροατήριο) σαν να αναμετρούσαν τις δυνάμεις τους. Ωστόσο μετά από μερικά λεπτά φάνηκε καθαρά και η ποιότητα της ορχήστρα και το ειδικό βάρος του μαέστρου. Ανάδειξε με το παραπάνω το πολύ όμορφο έργο. Ιδιαίτερα στο φορτίσσιμο με τα κρουστά, στην κορύφωση του έργου, ήταν εξαιρετικοί. Το δυνατό χειροκρότημα στο τέλος σήμαινε άλλωστε και τον τρόπο που το εισέπραξε το κοινό.

Στη συνέχεια ακούσαμε το Dox-Orkh, για βιολί και ορχήστρα, του Γιάννη Ξενάκη με σολίστ την Carolin Widmann. Νομίζω πως αυτό ήταν το καλύτερο μέρος της συναυλίας. Εξαιρετική πλαστικότητα, απόλυτη πειθαρχεία, άψογος συντονισμός και μια πολύ δυνατή ερμηνεία. Ήταν πράγματι εντυπωσιακό το πόσο αβίαστα και φυσικά φαίνονταν τα αποδίδουν οι μουσικοί αυτό το τόσο δύσκολο έργο.

Αξίζει να τονίσουμε επίσης και την ερμηνεία της Widmann, την οποία βρήκα συναρπαστική. Ακόμα ακούω τα επιμελώς μετρίως γρήγορα glissando της και γενικώς έχω ακόμη πολύ ζωντανό στο νού μου το παίξιμό της. Χειροκροτώντας στο τέλος σκεφτόμουν πως είναι πολύ τυχερά τα έργα που έχουν τέτοιους εξαίρετους ερμηνευτές να τα αναδείξουν.

Στο δεύτερο μέρος ακούσαμε πρώτα το Schattengitter του Andre Werner. Το έργο ήταν περσινή παραγγελία της DSO στον συνθέτη και η πρώτη του ήταν στις 26-1-8, στο Βερολίνο. Ακούσαμε δηλαδή ένα καινουργέστατο έργο. Μάλιστα ήταν παρών και ο συνθέτης και ανέβηκε στο τέλος στη σκηνή.

Αρκετά σοφιστικέ έργο, άφησε πολύ καλές εντυπώσεις. Τα έγχορδα είχαν χωριστεί σε δύο ομάδες και έπαιζαν με διαφορά ενός τετάρτου του τόνου (αυτό το διάβασα στο booklet, δεν θα το είχα καταλάβει αλλιώς :-), πράγμα που δημιουργούσε αρκετά περίεργη αρμονία στο έργο. Εξαιρετική η ατμόσφαιρα που δημιούργησαν τα 2 glockenspiel (πως τα λέμε αυτά; καμπανέλες;) και γενικώς πολύ ατμοσφαιρικό και ονειρικό κομμάτι. Θα έλεγα πως ήταν το 2ο καλύτερο της βραδυάς, πολύ κοντά στο πρώτο. Άκουσα πάντως αρκετούς στο τέλος να το θεωρούν το καλύτερο μέρος της συναυλίας. Ίσως αν ήμουν περισσότερο εξοικειωμένος με το έργο του Ξενάκη να το θεωρούσα και εγώ.

Τελευταίο κομμάτι το Boston Concerto του Elliot Carter. Ένα έργο που γράφτηκε όταν ο συνθέτης ήταν 94 ετών! Θα έλεγα όμως πως ήταν το πιο αδύνατο μέρος της συναυλίας. Ίσως έφταιγε και η κούραση της ημέρας αλλά μετά από λίγα λεπτά μου φάνηκε λίγο βαρετό. Ωστόσο είχε αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία. Ιδιαίτερα ο τρόπος που απόδιδε την βροχή έτσι ώστε να είναι σχεδόν πάντα παρούσα και είτε να αναδύεται στην επιφάνεια είτε να γλιστράει στο παρασκήνιο ήταν εξαιρετικός.

Εν κατακλείδει, μια πολύ ωραία συναυλία, μια εξαιρετική ορχήστρα με έναν πολύ καλό μαέστρο.

Αυτά.