Simon Boccanegra

Με κούρασε λίγο η παράσταση που παρακολούθησα στο Μέγαρο, την περασμένη Τετάρτη 7-5-8 (70). Και ο λόγος που με κούρασε δεν ήταν ούτε οι πρωταγωνιστές ούτε η σκηνοθεσία, τα οποία δεν ήταν κακά. Μάλλον έφταιγε το ίδιο το έργο. Νομίζω πως έγινε φανερό γιατί δεν έτυχε θερμής υποδοχής όταν πρωτοπαρουσιάστηκε. Μου φάνηκε αρκετά μονότονο, χωρίς μουσικές εξάρσεις, χωρίς δυνατές άριες. Ένας Βέρντι που βαγκνέριζε μου ήλθε στο νού, αλλά δεν το έκανε πολύ καλά.

Μια όπερα που μου έφερε στο νου πως η μουσική δεν ήταν πρωταγωνίστρια αλλά αλλού ήταν το «ζουμί». Και το μόνο που μπορεί να περάσει σαν τέτοιο είναι τα πολιτικά μηνύματα που ήθελε να περάσει ο Βέρντι μέσα από το έργο. Ήταν νομίζω προφανές το πνεύμα του 19ου αιώνα που πρέσβευε ο Μποκανέγκρα, ήτοι το πνεύμα του Risorgimento.

Την αισθητική του μοντέρνου αφαιρετικού πίνακα που θέλησε να δώσει ο David Alden νομίζω πω την κατάφερε. Έντονα χρώματα, τόσο για το σκηνικό όσο και τα κουστούμια (οι πατρίκιοι κόκκινα η πλέμπα μαύρα), και άδειοι χώροι που δεν σε παρέπεμπαν σε καμμιά ιστορική περίοδο. Ωστόσο η σκηνοθεσία αρκετά στατική, αν και οι στιγμές έξαρσης ήταν από λίγα thrilling στοιχεία που βρήκα. Είμαι της άποψης πως μια πιο μοντέρνα, μια λίγο provocative σκηνοθεσία θα ανέβαζε κατά πολύ το έργο. Είναι η δεύτερη φορά που βλέπω σκηνοθεσία του Alden – είχα δει πριν 3 χρόνια την Επιστροφή του Οδυσσέα στην Πατρίδα – και θα έλεγα που τα έντονα χρώματα, τα λιτά σκηνικά και οι χαμηλοί αλλά έντονοι μπλε φωτισμοί του αρέσουν. Και μάλιστα τους χρησιμοποιεί πετυχημένα.

Ο Τηλιακός βρέθηκε σε αρκετά καλή μέρα και μας έδωσε έναν αρκετά καλό Boccanegra. Σε αντίθεση με τον Parsifal, μου φάνηκε γεμάτος αυτοπεποίθηση και πως τον ζούσε το ρόλο του. Νομίζω πως εξέπεμπε το βάρος της ευθύνης που έπεφτε στους όμους και γενικά μου άρεσε σε μεγάλο βαθμό (άλλη μέρα though). Αυτή βέβαια που έκλεψε την παράσταση ήταν η Angela Marambio. Ωραία φωνή, δυνατή, καθαρή ανέβαινε άνετα ψηλά και σε πολλά ντεσιμπέλ χωρίς καθόλου να κομπιάζει και δίχως κόπο. Νομίζω πως ήταν by far η καλύτερη στο καστ και μια από τις πιο ζωντανές φωνές που έχω ακούσει τελευταία.

Ο Δημήτρης Πλατανιάς ήταν πολύ καλός στο ρόλο του Paolo επίσης. Τον έχω παρακολουθήσει αρκετές φορές τους εσχάτως κρατάει πάντα ένα σταθερο ψηλό επίπεδο. Πολύ καλή φωνή επίσης ο Francesco Demuro στο ρόλο του Gabriele, όπως και ο μπάσσος Balint Szabo ως Fiesco.

Επίσης πολλά συγχαρητήρια πρέπει να δοθούν στο μαέστρο Carlo Montanaro. H ορχήστρα της Λυρικής έπαιξε πολύ καλά και όσοι γνωρίζουμε αυτή την ορχήστρα και ξέρουμε πόσο εύκολα μπορεί να μην παίξει έτσι, καταλαβαίνουμε πόσο μεγάλη ήταν η συμβολή του μαέστρου.

Οι κυριότεροι συντελεστές


Conductor Carlo Montanaro, Direction David Alden, Sets – Costumes David Fielding, Paolo Albiani Δημήτρης Πλατανιάς, Pietro Δημήτρης Κασσιούμης, Simon Boccanegra Δημήτρης Τηλιακός, Jacopo Fiesco Balint Szabo, Maria Boccanegra/Amelia Grimaldi Angela Marambio, Gabriele Adorno Francesco Demuro, Maid of Amelia Αντωνία Καλογήρου, Επικεφαλής των ενόπλων Φίλιππος Δελατόλας