Marimba baby!

Έχω πει αρκετές φορές πως τα Rising Stars sessions στο Μέγαρο, μας έχουν προσφέρει πολλές φορές στιγμές μεγάλης απόλαυσης. Χτες λοιπόν (Τρίτη 15-4-8) ήταν μια από αυτές τις φορές (83). Ο Martin Grubinger μας χάρισε μερικές στιγμές μαγείας παίζοντας βασικά μαρίμπα, αλλά και μια ποικίλη σειρά τυμπάνων.

Μας έπαιξε:

Α’ Μέρος
- Anders Koppel: Κοντσέρτο αρ. 3 για μαρίμπα και ορχήστρα (διασκευή για πιάνο)
- Martin Grubinger: Οι αναμνήσεις ενός ταμπούρου
- Evelyn Glennie: Μικρή προσευχή
- Keiko Abe: Prism Rhapsody (διασκευή για πιάνο)

Β’ Μέρος
- Anders Koppel: Τοκάτα
- Ιάνης Ξενάκης: Rebond b
- Minoru Miki: Marimba Spiritual

Τον συνόδευαν (όπου δει) ο Per Rundberg στο πιάνο και ο πατέρας του στα κρουστά.

Η σκηνή της αίθουσας Δημήτρης Μητρόπουλος ήταν σχεδόν πλήρως κατειλημμένη από μια πληθώρα οργάνων: μαρίμπες, ένα πιάνο, άπειρα τύμπανα και τυμπανάκια και άλλα πολλά κρουστά των οποίων τα ονόματα ομολογώ πως αγνοώ. Ανάμεσα σε όλα αυτά χοροπηδούσε ο Martin Grubinger, παίζοντας τα με μεγάλη μαεστρία και συναίσθημα.

Καταπληκτική η Μικρή Προσευχή του 1ου μέρους. Έργο μεγάλης μελωδικής αξίας, υποβλητικότατο, που εκτελέστηκε ιδανικά. Το ακροατήριο, που κάθε άλλο παρά ήσυχο θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω, κρατούσε την αναπνοή του σε όλη την διάρκεια σχεδόν της εκτέλεσης. Εντυπωσιακότατος ο τρόπος που κράτησε την pedal note σε όλη την διάρκεια, χωρίς να ακούγονται σχεδόν καθόλου τα χτυπήματα στα πλήκτρα.

Τα 3 κομμάτια του 2ου μέρους ήταν το ένα καλύτερο από το άλλο, με αυξανόμενο μάλιστα το ενδιαφέρον. Μετά το πανέμορφο Rebonds του Ξενάκη, o Grubinger άρχισε να μιλάει να λέει τι ωραία που έπαιξε Ξενάκη στην Ελλάδα, πως θέλει να παίξει όλα τα έργα για κρουστά του Ξενάκη όταν γυρίσει στη Βιέννη κλπ, κλπ και μετά μας σύστησε τον πατέρα του, ο οποίος είναι και συνάδελφός του και τον συνόδεψε στο τελευταίο και καλύτερο κατά την γνώμη μου κομμάτι. Διαβάζουμε στο leaflet της συναυλίας, πως το έργο γράφτηκε με αφορμή την κρίση πείνας στην Αφρική, την δεκαετία του 80. Εκτός από την μαρίμπα, στο έργο συμμετείχαν και μια σειρά κρουστών χωρισμένα σε τρείς ομάδες, ανάλογα με το υλικό κατασκευής (ξύλο, δέρμα, μέταλλο).

Εκτός από καταπληκτικός μουσικός και πολύ ωραίος τύπος με τα αστειάκια του, την όμορφη σκηνική παρουσία και το μεγάλο δόσιμο στη μουσική του (ο Μαρτιν Γκρούμπιγκερ δατ ιζ, μιας και λείπει το ρήμα εδώ :-). Νομίζω πως άξιζε με το παραπάνω το θερμό χειροκρότημα του τέλους που τον «ανάγκασε» να μπιζάρει 2 φορές.

Αυτά.