Άλλη μια Ιταλίδα στο Αλγέρι

Την περασμένη Πέμπτη (20-1-8) παρακολούθησα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών την γνωστή όπερα του Rossini, στην οποία πρωταγωνιστούσε η Αγνή Μπάλτσα (80). Ομολογώ πως ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Πολύ καλύτερη απ’ όσο την περίμενα.

Πρέπει να είναι η τρίτη ή τέταρτη φορά που παρακολουθώ την Μπάλτσα και ήμουν λίγο προκατειλημμένος. Απ’ ότι θυμάμαι τόσο σαν Ηλέκτρα πέρσυ όσο και σε μια Cavalleria Rusticana πριν 3-4 χρόνια δεν την είχα βρει πετυχημένη. Αυτό που θυμάμαι – ιδαίτερα από πέρσυ – ήταν η αβανταδόρικη σκηνοθεσία και μια πίεση να χειροκροτήσουμε θέλουμε δεν θέλουμε την πετυχημένη Ελληνίδα του εξωτερικού. Μπορεί να ήταν και η ιδέα μου, δεν ξέρω.

Η Ιταλίδα του Μεγάρου ήταν αναβίωση της πετυχημένης ιστορικής σκηνοθεσίας του Jean-Pierre Ponnelle, που είχε εν πρώτοις ανέβει το 1987. Μάλιστα η Μπάλτσα συμμετείχε και σε αυτήν την πρώτη παράσταση, στην όπερα της Βιέννης. Συνηθίζει το μέγαρο κάθε 1-2 χρόνια να ανεβάζει μια πετυχημένη ιστορική σκηνοθεσία, πράγμα που βρήσκω πολύ ενδιαφέρον. Αν θυμάμαι καλά έτσι είχαμε δει το Don Carlos και το Cosi fan Tutte.

Κλασική σκηνοθεσία, υπό την έννοια πως ήταν πιστή στο πρωτότυπο. Με άλλα λόγια δεν είχε μεταφερθεί σε καμμιά άλλη εποχή από αυτή που είχε στο νου του ο δημιουργός της. Παρ’ όλα αυτά, τόσο η σκηνοθεσία όσο και τα σκηνικά μας συνέτειναν σε μια πολύ πετυχημένη παράσταση, με διαρκή κίνηση, κέφι και ζωντάνια που δεν σε άφηνε λεπτό να βαρεθείς.


Στην σκηνή είχε στηθεί το προαύλιο από το παλάτι του Μουσταφά. Εκεί συνέβηκαν όλα τα δρώμενα. Στο πίσω μέρος υπήρχαν κουρτίνες οι οποίες όταν άνοιγαν άφηναν να φανεί η θάλασσα στην οποία εξόκειλε και το πλοίο που μετέφερε την Ιζαμπέλα. Εξαιρετικά και τα κουστούμια, ιδιαίτερα της χορωδίας με τα τεράστια τουρμπάνια και τις θεόρατες βράκες.

Αυτός που έκλεψε την παράσταση ήταν ο Lorenzo Regazzo ως Μουσταφά. Έδωσε πραγματικό ρεσιτάλ τόσο φωνητικά όσο και υποκριτικά! Απέδωσε πολύ ταιριαστά τον χαρακτήρα του Μουσταφά, ως έναν macho και ταυτόχρονα dull άνδρα, ο οποίος όμως εύκολα μπορεί να γίνει υποχείριο μιας έξυπνης γυναίκας. Πολύ καλή φωνή, καθαρή, εύπλαστη και με μεγάλη δεξιοτεχνία. Αεικίνητος, ήταν νομίζω αυτός που ανέβασε την παράσταση σε άλλο επίπεδο. Αρκετά καλός δίπλα του ο Andrea Patucelli, ως Αλή.

Μου άρεσε επίσης αρκετά και ο Mario Zeffiri ως Λιντόρο. Αν και μπορεί να πει κανείς πως η φωνή του παραείναι «γλυκιά», εν τούτοις είχε πολύ καλό command και μάλιστα στην πρώτη άρια που τραγούδησε έδειξε πολύ καλή τεχνική, σε μια αρκετά μπαρόκ-στολισμένη και απαιτητική άρια.

Δεν έπεισε η Βασιλική Καραγιάννη ως Ελβίρα. Τραγούδησε μεν αρκετά ως πολύ καλά, αλλά δεν πέρασε την εικόνα της υποταγμένης μουσουλμάνας. Μάλλον φαίνονταν σαν να «έπαιζε» το ρόλο και από στιγμή σε στιγμή θα αποκαλύπτονταν στη σκηνή πως απλώς υποδύονταν.

Ομοίως σε απλώς ικανοποιητικά επίπεδα κινήθηκε και ο Renato Girolami. Αν και ο ρόλος του Ταντέο είναι αρκετά αβανταδόρικος και σχεδιασμένος για να κερδίζει το κοινό, δεν θα έλεγα πως ο Girolami τα καταφερε καλά. Ήταν απλώς αξιοπρεπής.

Αξιοπρεπής μου φάνηκε και η Μπάλτσα. Τραγούδησε πολύ καλά τον ρόλο της και απέδωσε μια Ιζαμπέλα αρκετά σπιρτόζα και καταφερτζού. Ωστόσο νομίζω πως αυτοί οι ρόλοι είναι πια επικίνδυνοι για αυτήν. Αυτός είναι ρόλος για κάποια νέα καλλιτέχνη για να τον απογειώσει. Ίσως σιγά-σιγά η Μπάλτσα να πρέπει να συμβιβαστεί με την ηλικία της. Δεν θέλω να πω πως δεν είχε την φωνή. Ίσως μάλιστα σε μια ηχογράφηση στο στούντιο να ήταν τέλεια. Αλλά πάνω στην σκηνή μου φάνηκε κάπως βαριά.

Να πω εδώ πως δεν είμαι της γνώμης πως ο ποδοσφαιριστής πρέπει να κρεμάει τα παπούτσια του ενόσω είναι ακόμη στην κορυφή. Νομίζω πως εφ’ όσον του αρέσει αυτό που κάνει και τον γεμίζει, θα πρέπει να συνεχίσει να το κάνει. Αλλά όμως συμβιβαζόμενος με την πραγματικότητα και πηγαίνοντας να παίξει σε πιο μικρές κατηγορίες που θα είναι και πιο ανταγωνιστικός. Από κει και πέρα ας παίζει μπάλα και μέχρι τα 60 αν τον βαστούν τα πόδια του και στέκεται στην αγορά.

Αρκετά καλή μου φάνηκε και η ΚΟΑ υπό τον Antonello Allemandi. Δηλαδή δεν μου χτύπησε κάτι άσχημα. Κεφάτη και ανάλαφρη ερμηνεία στο πνεύμα του Ροσσίνι. Είχε 1-2 σημεία που έχασε τον συντονισμό με την χορωδία αλλά νομίζω πως ήταν αμελητέα.

Εν κατακλείδει, μια πολύ καλή παράσταση με πολύ καλή σκηνοθεσία και σκηνικά και έναν εξαιρετικό Μουσταφά και έναν αρκετά καλό Λιντόρο. Στάθηκαν στο ύψος τους οι υπόλοιποι συντελεστές.

Οι συντελεστές της παράστασης:

Μουσική διεύθυνση Antonello Allemandi, Σκηνικά/κοστούμια/φωτισμοί Jean-Pierre Ponnelle, Αναβίωση σκηνοθεσίας Diana Kienast, Ιζαμπέλλα Αγνή Μπάλτσα, Μουσταφά Lorenzo Regazzo, Λιντόρο Mario Zeffiri, Ελβίρα Βασιλική Καραγιάννη, Ταντέο Renato Girolami, Αλί Andrea Patucelli